Laatste van de vier vullingen

In november 2019 was het tijd voor een jaarlijkse controlebeurt bij de tandarts. Daarvoor krijg je automatisch een berichtje met daarin een concrete afspraak. Past het niet? Even contact opnemen. Het heet een jaarlijkse controle, maar dat zou betekenen dat die elke 12 maanden moet plaatsvinden. Nou, dat redden ze hier niet. Het wordt eerder 13-14 maanden. Reden: geen tijd. Die controle wordt hier tegenwoordig uitgevoerd door de mondhygiëniste in de tandartsenpraktijk te Aneby. Niks mis mee. Heel slim zelfs. Daarmee besparen ze de beschikbare uren voor de tandartsen. Die zijn namelijk schaars. Helaas werden er toen 4 gaatjes geconstateerd en moest er een behandeling volgen. Het verbaasde me in eerste instantie wel: zoveel gaatjes?! Maar ja, gezien de hoeveelheid snoep die ik onderweg in de auto opat was het eigenlijk een hele logische consequentie. Die behandelingen werden in twee keer in december ingepland, waarbij er tijdens de laatste afspraak bij één kies een noodvulling werd geplaatst. Er moest té diep geboord worden, om de cariës weg te boren en dan zou de zenuw geraakt kunnen worden. Dat durfde de vrouwelijke tandarts (gelukkig) niet te riskeren, dus een noodvulling erin en “iets” wat naar kruidnagels rook en smaakte.
  
Die noodvulling moest er eerst twee maanden in blijven zitten en daarna kon er een definitieve vulling in de kies komen. Dan zou de zenuw zich voldoende hebben teruggetrokken en zou zonder problemen de kies 100% schoon geboord en geveild kunnen worden. Dat was vandaag, om 08:00 uur vanochtend. Opnieuw twee automatisch gegenereerde sms-berichtjes om me eraan te herinneren. Eentje twee dagen vante voren én op de dag zelf. Perfect geregeld! De thermometer in de Volvo gaf aan, dat het op dat moment -14 graden Celsius was! Heerlijk, eindelijk weer eens een echte winterse dag. De zon kwam net op en dat maakte dat ik met plezier richting Aneby reed, ondanks dat het vanwege een tandartsbezoek was. De dag na Joke haar 56-verjaardag lag ik zodoende opnieuw in de tandartsstoel. Noodvulling eruit en vervolgens de enorme krater weer vullen met “iets” dat bescherming biedt en hard wordt. Een half uurtje later stapte ik alweer in de auto, om terug te rijden naar het mooie Ödarp, waar Joke met koffie op mij wachtte. Voor mij dan wel in een beker met een rietje, vanwege de verdoving. Normaal drinken kon pas weer na drie uurtjes. Pijn heb ik overigens verder niet gehad. Dat is nu eerst weer achter de rug. Over 13-14 maanden zal er wel weer een seintje komen. Dat zal dan waarschijnlijk begin 2021 worden. Ennuh, maar een beetje minderen met snoep in de auto…
 

Onderweg stopte ik nog even bij Stalpet, waar de hoogste waterval van Zuid Zweden vele honderden liters water per minuut omlaag laat vallen. Of moet ik nu zeggen “liet vallen”? Een gedeelte van deze waterval is namelijk bevroren. Geen wonder bij deze temperaturen. Daarmee wordt de ruimte waar het water doorstroomt uiteraard beperkter. Toch was het een behoorlijk geraas. Wat lijkt het water overigens bruin… Verder onderweg kon ik nog mooie foto´s maken van de witte natuur. De zon scheen er heerlijk bij en we hadden te maken met een strakblauwe lucht op de achtergrond. Schitterend!

Het mooie van een behoorlijke laag sneeuw is, dat je kunt zien óf er iets in de tuin heeft gelopen en met een beetje geluk kun je aan die sporen ook nog zien wíe of wát er heeft gelopen. In dit geval zijn de daders bekend: Jikke en Ebba. In de schaarse momenten, dat ze naar buiten gaan, kunnen we ze nu precies volgen. Bijvoorbeeld op de foto hierboven op de oprit of de foto hieronder op het terras bij de keuken. We trokken bij het zien van onderstaande foto de conclusie, dat ze een hele koude buik moeten hebben gehad toen ze daar liepen. De pootafdrukken liggen minstens 15 cm diep in de sneeuw, waardoor de sneeuw onder hun blote buikjes moet hebben geschuurd. Brrr… koud hoor. Toen we de sporen volgden keken we elkaar aan en dachten tegelijkertijd hetzelfde: “Zijn ze van het terras gesprongen en op de auto beland?” De sporen gaan namelijk vanaf de achtergevel naar de rand en houden daar ineens op. Raadsel, want op de auto was niets te zien. Dat het koud is, is wellicht de reden, dat ze zo kort buiten zijn en de rest van de dag in de warme kamer liggen. En daarmee hebben ze groot gelijk!

Toen wij begin dit jaar de nieuwe, tweedehands kast in de kamer plaatsten, werd de oude op Marketplace te koop aangeboden. Er volgden een paar reacties, maar het probleem was steeds het vervoer. Een serieuze belangstellende woonde bijvoorbeeld in Jönköping, maar had én geen auto én geen aanhanger. Dat moest ze proberen te regelen. Dat is helaas voor haar (en een beetje voor ons) niet gelukt. Deze week reageerde er ineens weer iemand. Over de prijs waren we het snel eens… Gewoon de vraagprijs! Alleen had deze dame eveneens geen vervoer. Op mijn vraag waar ze woonde schreef ze me: Flisby. Oh, maar dat is ongeveer een half uurtje hiervandaan. Nou, voor een beetje transportkosten brengen we de kast bij je thuis! Dat werd ten tijde van ons contact op vrijdagmiddag gewaardeerd en zodoende zou ik morgen met de kast op de aanhanger richting Flisby rijden. Opgeruimd staat netjes, want zo krijgen we in de kelder ook weer een beetje ruimte. Om 15:00 uur had ze draaghulp geregeld, want de kast moest naar de eerste verdieping. Mooi, komt helemaal goed! Ik zal er zijn op dat tijdstip.

Wat schetst m’n verbazing: ´s avonds laat nog weer een berichtje vanuit Flisby. “Om meerdere redenen moet ik afzien van de aankoop. Het spijt me. Succes met de verkoop van de kast.” Nou ja zeg! Daar zakt je de broek toch van op de enkels? We zijn er nu wel klaar mee. De kast staat inmiddels een aantal weken te koop en telkens is er belangstelling én telkens gaat het weer over. Nu gaat de zaag er in! De bredere onderkant zaag ik los van het bovenste deel. Die onderkant plaats ik ergens in de garage. Daar kan ik nog wel het een en ander in bewaren. De bovenkant gaat ik kleinere stukken hout en zal waarschijnlijk in de kachel verdwijnen of naar de Kretslopp (vuilnisbelt) in Aneby gaan.