Laatste takjes versnipperd

 
En het was weer zover. Vannacht om 2 uur kon de klok een uur vooruit. We hebben de wintertijd weer ingeruild voor de zomertijd. Wéér een klein stapje dichter bij de lente, welke gevolgd zal worden door de zomer. Ik verlang er echt naar. Uiteraard hebben we de klok vannacht niet om 2 uur vooruitgezet, maar gisteravond al voordat we gingen slapen. Dan weet je de volgende ochtend meteen om welke tijd je echt uit bed stapt. Morgen moet Heiko trouwens aan het werk in een klein dorpje, net buiten Vetlanda. Dat is ruim een uur rijden. Met zijn collega heeft hij afgesproken dat ze om zes uur (!) vanuit Tranås zullen gaan rijden. Dat betekent, dat Heiko om half zes van huis vertrekt en dat hij om kwart voor vijf uit zijn bed gaat. Omgerekend naar wintertijd is dat eigenlijk om kwart voor vier! Jeetje! Leuk hoor zo´n baantje. Maar zover is het nog niet. Eerst hadden we nog een rustdag voor ons.
 
Vanmorgen had Heiko als eerste de twee waterfilters weer vervangen. Dat doet hij ieder kwartaal en het is nu bijna 1 april en daarmee tijd om de twee stoffen filters, die inmiddels behoorlijk bruin waren geworden, te wisselen voor twee schone. Het feit, dat ze na gebruik flink bruin zijn geeft ons aan, dat het geen overbodige luxe is. Die filters tussen de waterbron en onze kranen hebben dus wel degelijk nut. De vorige eigenaar verwisselde ze twee keer per jaar. Wij vinden het prettiger om het per kwartaal te doen. De kwaliteit van ons drinkwater was prima, na de test in 2017 en eigenlijk vinden we de smaak en kwaliteit (op het oog) nog steeds prima. Er is voorlopig nog geen aanleiding om het water uit onze bron opnieuw te laten testen.

De snipperklus, waar we gisteren aan waren begonnen, moesten we vanwege een regenbui staken. Er was ongeveer nog een uurtje werk. Dachten we toen. Zodoende ging Heiko vandaag de laatste takjes nog even snipperen. Dat uurtje werden er uiteindelijk twee. Nu is het wel helemaal klaar. Alle takken van de grote kersenboom zijn versnipperd en het enige wat nu nog over is zijn de takken die de versnipperaar niet aankon. Tegelijkertijd zijn het takken die te dun zijn voor de kachel. Heiko wil ze echter wel graag bewaren: voor het grillen. De takjes gaan we zodoende later deze week nog iets korter maken en daarna laten drogen, zodat ze te zijner tijd gebruikt kunnen gaan worden voor het vuurtje in de betonnen putring. Uiteraard om daarboven worstjes te gaan grillen.

Het snipperen van de takken was trouwens de laatste bezigheid wat met brandhout te maken heeft. Op die plek! Het houthok aan die kant zit vol. De rest moet in de nieuwe houtstek aan de andere kant van het huis. Dan is het ook logischer om op die plek verder te gaan met het zagen en kloven van nieuw hout. In het verlengde van onze oprit gaan we nu zo langzamerhand concretere plannen maken voor de bouw van een carport, met daar aangebouwd een dichte bergruimte. Onder de carport moeten een auto en de aanhanger komen te staan en in de bergruimte de zitgrasmaaier. Het grootste project dat voor dit jaar op de planning staat.
 
Ze zijn er weer! Vandaag hebben we de eerste kraanvogels gespot, op het veldje vlak bij ons huis. Wat zijn die beestjes honkvast zeg. Ieder jaar komen ze op precies dezelfde plek terug. Terug van hun vlucht vanuit het warmere zuiden van Europa. En dat zonder navigatie… Na het overschakelen naar de zomertijd is de komst van de kraanvogels eveneens een signaal dat de winter voorbij is en de lente is begonnen. Nu is het wachten nog even op de witte bosanemoontjes en de eerste roep van de koekoek. Zodra je de koekoek hebt gehoord is het helemaal definitief lente. Tenminste, volgens de Zweden. Pas dan is het helemaal 100% zeker. Dan is het officieel lente! Nog even wachten dus…

Na de middag, al later op de middag zelfs, zijn we nog even van huis weggereden. Uiteraard ging de picknickmand mee met koffie en lekkere koeken. Een pauze onderweg zagen we helemaal zitten. We gingen voor een klein rondje door de omgeving en voor het proberen nieuwe weggetjes bij ons in de buurt te ontdekken. Dat is gelukt! We hebben een weggetje ontdekt, die door bosbouwmachine gebruikt wordt en door vrachtauto´s, om de omgezaagde bomen uit het bos op te kunnen halen. Eerder was het een zandpad, nu is er veel grof grind gestort om er een weg van te maken. Het viel ons trouwens ook op, dat er in onze omgeving heel veel kapwerk plaatsvindt en heeft gevonden.

Op verschillende plaatsen waar we toevallig langsreden, stonden grote machines, die in twee minuten een boom (die 60 jaar heeft gestaan) omzaagt, van alle zijtakken ontdoet én ook nog eens in stukken van twee of drie meter lang zaagt. Wát een gemechaniseerde wereld toch. Vroeger werkten er vele houthakkers in het bos en die waren wekenlang bezig met het omzagen van de vele bomen. Nu is het een karweitje voor één persoon in zo´n machine. Het is natuurlijk erg ingenieus om zo´n machine te kunnen maken, maar die noeste arbeid met een bijl of lange zaag had toch ook wel wat.
 
In Heiko zijn boek schreef hij al dat het bos “in beweging is”. Daarmee bedoelt hij, dat er misschien wel 60 tot 70 jaar bomen groeien op een bepaalde plaats. En dat dat zomaar van de ene op de andere dag verdwenen kan zijn. Dan zijn de bomen klaar om gerooid te worden en gaan ze naar de houtzagerij, waar er planken van gezaagd worden. Wat overblijft in het bos is een kale vlakte, waar binnen drie jaar weer herplant wordt. Zo lijkt het alsof het bos “in beweging” is, omdat het naastliggende perceel dan de grootste bomen heeft. Als dát gedeelte omver gaat, heeft het dáárnaast gelegen perceel de grootste bomen, enzovoort. Het schuift steeds op en is daarmee in beweging. Op onze korte route was men op drie plaatsen bezig de bomen te kappen. In Zweden een verhaal zonder einde. Inmiddels vinden we het niet zo erg meer. We weten immers dat er nieuwe bomen voor teruggeplaatst worden en we hebben vernomen, dat een beetje meer licht in de bossen ook wel prettig is.

 
Verderop kregen we weer een mooi uitzicht vanaf een berg. Alleen de zon ontbrak. Wel kregen we een impressie van de oneindige bossen van Zweden. Indrukwekkend hoor. Wát een natuur, wát een rust, wát een schoonheid! Wat tevens opviel was de overvloed aan water. Het is overal enorm nat in de bossen. Het heeft de laatste tijd niet eens veel geregend. Zou dat nog allemaal komen van het smelten van de sneeuw? Je kunt ook niet zeggen, dat het stuk land zo laag ligt, dat het grondwater omhoog komt, want soms lag het juist op een heuvel. Een dag heeft het geregend: is dit nog een gevolg daarvan? Er zitten natuurlijk gigantische rotsblokken onder. Dát kan wel eens de oorzaak zijn!
 
We reden op de terugweg nog langs een huis, dat we elke keer als we naar Tranås rijden, vanaf de weg zien staan. Er staan een tweetal schuren bij en alles is in de typische Zweedse kleur rood geverfd. Het leek ons telkens een heel idyllisch plekje. Op een rots, een beetje verscholen achter bomen en struiken, een klein stukje van de weg af en geen directe buren. Kortom: een perfecte plek. Nu grepen we onze kans, om het eens van dichtbij te bekijken. Ik moet zeggen, het stelde me niet teleur. Geen huis om permanent in te wonen, maar als vakantiehuisje… Perfect! Niet te groot, maar wel mooi gesitueerd. Met heel veel privacy en een groot stuk grasland ernaast, waardoor er bijna de gehele dag zon is. Mits die schijnt uiteraard. Vandaag niet. Het begon zelfs lichtelijk te regenen. Daarmee viel onze “zondagmiddag-picknick” letterlijk in het water: de koffie en koeken gingen weer mee naar huis.

Voor het huis stond trouwens een enorm grote appelboom, die volgens “kenner” Heiko de laatste tien jaar niet meer gesnoeid is. Zijn handen begonnen hem al te jeuken. Hmmm… Gevalletje beroepsdeformatie? Hij zit natuurlijk midden in de periode van het fruitbomen snoeien, dus is het niet verwonderlijk. Echter kwamen we daar om het huisje te bekijken en niet voor die boom. Overigens is het niet zo, dat het huisje te koop staat hoor. Het was pure belangstelling (lees nieuwsgierigheid) van ons. Het huis staat leeg en wordt nu waarschijnlijk ook door iemand als vakantiehuis gebruikt. Het is echter al lange tijd geleden, dat we daar beweging hebben gezien. Dat zal ongetwijfeld met de corona pandemie te maken hebben. Nu ik er zo over nadenk: “Hebben we daar wel eens mensen gezien?” Tijdens onze rondrit kregen we deze keer helaas geen groot wild te zien. We waren daarvoor nog iets te vroeg op pad gegaan. Het enige wild dat we mochten aanschouwen was een wegvluchtend haasje. Die koos letterlijk het hazenpad.

   
Bij thuiskomst stond ons een verrassing te wachten. Op het moment, dat de auto stilstond en wij uitstapten, vloog er een eend vanuit onze vijver over ons heen. Wel even schrikken trouwens. Het was een toppereend. Op 29 april vorig jaar zagen we een moeder toppereend met vijf jongen vanaf onze oprit oversteken. Ze ging met haar kindertjes naar boven.  Nu is één van die familieleden volgens mij weer neergestreken in onze vijver. Of het de moeder weer is? Zou ze daar wederom een nestje gaan maken? Misschien een dezer dagen kijken of ik iets kan vinden. Van ons mag het hoor. Gezellig, zo´n kwaakding in de tuin. De foto´s zijn jammer genoeg niet scherp geworden. Helaas stond de camera niet op de goede stand. Hopelijk komt er een herkansing.