De donkere dagen voor en na de kerst zijn in Ödarp iets minder donker. Dankzij de kerstverlichting, die we buiten hebben opgehangen, op de veranda en op het balkon. Maar ook dankzij de normale muurverlichting en de lampjes binnen achter het raam. Wij vinden het in ieder geval een mooi plaatje, vooral omdat er ook nog sneeuw lag. Binnenkort gaat Heiko de “kerstboomverlichting” nog in de vlaggenmast hangen en daarmee is het wat ons betreft compleet. De “kerstboomverlichting” bestaat uit acht strengen van acht meter lang, die je in de top van de vlaggenmast vastzet. Eerder hadden we die in een grote berkenboom hangen, omdat we toen nog geen vlaggenmast hadden.
Van die verlichting gingen elk jaar een of twee strengen kapot. Toen er nog slechts twee strengen gingen branden hebben we die weggegooid. De nieuwe zit nog in de doos, echter zal zeer binnenkort opgehangen worden. Niet weer in de berkenboom, omdat die het veld zal ruimen. Daarom nu in de vlaggenmast. Oh ja, misschien kunnen we nog iets bij de fiets doen… Alle verlichting is namelijk geconcentreerd aan de zuidkant van het huis en voor een betere verdeling is het denk ik, leuk om ook aan de noordkant iets te hebben. Daarvoor zal ik mijn hersencellen nog eventjes moeten aanspreken. We hebben nog wel een streng met ledlampjes, die rond de fiets gedraaid van worden. Dat lijkt misschien wel leuk. Maar dan moet Heiko nog wel zorgen voor een stroompuntje daar…
“Hé! Wordt er een auto afgespoeld?” Ik hoorde de hogedrukspuit, die Heiko van zijn vader heeft gekregen, aanslaan. Dat ding maakt redelijk veel lawaai en zodoende keek ik even uit het raam van de keuken. Ja hoor. Het water spoot met veel kracht over de Hyundai. Nou, het was geen luxe dat dit een keer gedaan werd. Auto´s wassen is nu eenmaal geen hobby van ons en daarbij komt, dat het ook niet lonend is. Je rijdt er een dag mee rond en de auto is opnieuw vies. Desondanks is het voor het behoud van de auto en dan met name de lak, beter om af en toe toch de hogedrukspuit erop te zetten. Nadat het ergste vuil er afgespoten was, ging Heiko met een emmertje sop en een spons aan de slag. Alles werd zorgvuldig afgesopt en tenslotte werd de auto voor de tweede keer met de hogedrukspuit afgespoten. Daarna werd de Hyundai een stukje verplaatst op de oprit om plaats te maken voor de Volvo.
Ook dat was geen luxe hoor. De Volvo neemt Heiko elke keer mee als hij aan het werk gaat. Ook als hij boodschappen gaat halen of even naar de buren rijdt en bijvoorbeeld óók als hij naar de Fin gaat om hout te halen. De Volvo maakt de meeste kilometers en was daardoor ook de meest vieze auto. Van binnen en van buiten. De Volvo wordt echt als “werkauto” gebruikt. Als Heiko ergens een mooi stuk hout ziet liggen, gaat dat zonder pardon achter in de kofferbak. Eveneens de afgeknipte dennentakken voor de julbock hebben onbeschermd achter in de grote laadruimte gelegen.
Nadat de buitenkant schoon was, was het niet meer dan logisch, dat de stofzuiger er aan te pas kwam om de binnenkant schoon te zuigen. Dat gold voor beide auto´s trouwens. Tja en daarmee zat de dagtaak voor Heiko erop. Nu het pas tegen half tien ´s morgens echt 100% licht is, beginnen we later met “klussen”. Dat wordt dan echter meestal na de koffie: voor half elf is Heiko niet buiten. Tussen de middag een onderbreking voor een broodje en dan tegen drie uur noodgedwongen naar binnen, omdat het alweer behoorlijk schemerig is. Kortom: er zijn op deze manier in deze tijd van het jaar slechts ongeveer vijf uurtjes waarin je iets kunt doen, in de aanwezigheid van fatsoenlijk daglicht.
Vanmorgen verraste Daniëlle ons met een beeldtelefoontje. Het eerste beeld dat we te zien kregen was een bewegend gordijn. Onze jongste kleinzoon, Noud, was zich aan het verstoppen achter het lange gordijn in de kamer. Leuk om onze kleinzoon op deze manier even weer te zien. Het zal nog eventjes duren, voordat we hem in het echt weer kunnen zien. Bij Peter en Daniëlle gaat het gewone leven nog steeds door, ondanks dat ze in (een mooie, ruim opgezette buitenwijk van) Rotterdam wonen, waar het aantal besmettingen van corona fors is. Daniëlle geeft les op een basisschool en daar zijn wel de nodige maatregelen getroffen tegen het coronabesmettingsrisico, echter het lesgeven gaat wel gewoon door. Peter heeft veel thuisgewerkt en ging af en toe naar het kantoor van Van Oord. Vanaf vorige week gaat hij zes dagen in de week naar een haven in Vlissingen. Daar ligt een schip van het bedrijf, dat helemaal omgebouwd moet gaan worden en waarvoor Peter de voorbereidingen heeft gedaan en het toezicht nu op heeft. Terwijl we aan het praten waren kwam de kleine Noud regelmatig in beeld, waarbij hij onder andere aan het spelen was, met de onlangs van Sinterklaas ontvangen cadeautjes. Fijn dat we elkaar even weer hebben gesproken.
Via de Nederlandse website “Huis en Tuin Deals” had ik iets besteld. Helaas kon ik ons eigen adres niet invoeren, omdat het alleen op een adres in Nederland bezorgd kon worden. Oké, dat was op te lossen, door het bij Heiko zijn ouders in Hoogezand te laten bezorgen. Met het bestelde hadden we geen haast en als we dan in december toch naar Nederland zouden gaan, konden we het pakketje op dat moment wel meenemen. Het duurde echter erg lang voordat het pakketje eindelijk kwam. We hadden uiteraard meteen Heiko´s ouders geïnformeerd, dat er een pakketje bij hun bezorgd zou worden. Een paar keer hadden we ondertussen gevraagd of het er al was, maar helaas. Nog steeds niets.
Tot een paar dagen geleden. We kregen een foto van het pakketje via de WhatsApp. Wat schetste onze verbazing? Het was een pakketje van AliExpress uit Singapore! Huh? Dat is uitermate vreemd te noemen. Via de Nederlandse website bestel je dus indirect spullen bij AliExpress. En ze nemen bij “Huis en Tuin Deals” niet eens de moeite, om het over te pakken in een eigen pakketje. Belachelijk vind ik dit! Zo kan iedereen wel een webwinkel maken en de bestellingen zelf weer bij een andere webwinkel uitzetten. Het bestelde hadden we daarom dus ook rechtstreeks bij AliExpress kunnen bestellen en dan was het gewoon in Ödarp bezorgd. Nou ja, weten we dat ook weer. Blijf het wel heel vreemd vinden!
Via Froukje kreeg ik te horen, dat het nu echt definitief was: paardenslagerij J. van Dijk aan het Damsterdiep in Groningen is na 72 jaar opgehouden te bestaan. Het was de laatste paardenslagerij van de stad. De winkel van Jan en Titie van Dijk is zaterdag voor het laatst open geweest. “Een keer houdt het op”, zegt Jan van Dijk (68). “We zouden nog wel graag doorgaan, maar vanwege onze leeftijd en gezondheid zetten we er een punt achter. We hebben geen opvolging en dit vak is niet meer van deze tijd.” Van Dijk werkte als jongetje van 8 al in de paardenslagerij, opgezet door zijn opa. De slagerij werd later overgenomen door zijn vader. In die tijd kende de stad talloze in paardenvlees gespecialiseerde slagerijen. Paardenvlees was de helft goedkoper dan rundvlees. Dat is veranderd, ook is er tegenwoordig meer weerstand tegen het eten van paard. “We zouden wel dag en nacht open kunnen zijn, maar de toekomst is voor ons korter dan het verleden. We moeten een beetje gaan genieten.” Mooi gezegd en ze hebben honderd procent gelijk. Toch ga hun paardenworsten wel missen…
Zweeds is niet zo´n moeilijke taal. Of toch wel? Als je de tekst in het plaatje hieronder ziet, is het misschien toch niet zo eenvoudig als we dachten. “Nä” kun je op verschillende manier uitspreken en daarmee geef je ook verschillende antwoorden of reacties aan iemand. Tja, een beetje zoals het Nederlandse “Ja”. Met “Ja” geeft je aan, dat je het ermee eens bent. Met “Ja?” is het meer twijfelend. Zo van “Klopt dat wel?” En met “Jaa jaa!” zeg je bijvoorbeeld, dat het je wel duidelijk is. Met “Já ja!” geeft je aan, dat je het begrepen hebt of dat je er niks van geloofd. Ach en zo zijn er nog meer variaties in. Alleen al met een simpel woordje als “Ja”. Hiermee kun je toch eigenlijk niets anders doen, dan de conclusie trekken, dat de beide talen wel een beetje op elkaar lijken?
