Wat is er nou mooier, dan wakker worden met het zonnetje al in de lucht? En als diezelfde zon ook nog eens door bomen schijnt, waar jonge blaadjes meer en meer zichtbaar worden is het feestje toch compleet? Die boom waar we het over hebben staat in het beekje, achter de nieuwe vlonder. En jammer voor hem, hij weet het overigens nog niet, maar hij wordt binnenkort flink gesnoeid. Met de strakblauwe lucht op de achtergrond waren de knoppen van de diverse fruitbomen ook heel duidelijk te zien. Dat is genieten, want zo weet je, dat het niet lang meer duurt, dat alle blaadjes groter worden en alles om ons heen groen kleuren. Zoals ook de vele plantjes aan de waterkant. Waar we veel meer van hebben, dan we in het begin dachten. Puur, omdat Heiko de kanten schoon heeft gemaakt en ze daarmee de ruimte kregen om te groeien. Ook in het water staat de tijd niet stil. Daar komen de eerste plantjes eveneens richting het wateroppervlak. Ja, de natuur is mooi, als je het maar wilt zien. Ook in tijden van het coronavirus…
Vandaag was het zover! De laatste kruiwagen met brandhout, dat verhuisd moest worden vanuit de container naar de houtstek is een feit. Eindelijk! Joke deed vandaag eventjes niet mee. Haar lichaam gaf al een paar dagen een duidelijk signaal af. Eventjes rustiger aan doen. Gelukkig was het meeste werk al gedaan en kon ik de laatste 8 kruiwagens alleen ophalen en de inhoud ervan stapelen op de fundamenten van de stapel die Joke was begonnen. Voor de statistieken: mijn inschatting klopte. Het rechterdeel van het houthok kwam niet vol. Slechts twee volle rijen. De lege container veegde ik daarna meteen even aan zodat het een beetje netjes lijkt. Trouwens: in een lokaal krantje vond Joke bij toeval een advertentie van een “oud-ijzer-boer”. Een mannetje die belang heeft bij oud ijzer en dat gratis bij je ophaalt. Misschien een idee, om die man te bellen en te vragen of hij belang heeft bij de lege container? Daar zit best wel veel ijzer aan, alleen is het wel een behoorlijke klus om het daar weg te krijgen. Volgende week maar even met hem bellen, nadat ik de dakbalken en een deel van de houten betimmering verwijderd heb.
Toen het hout was gestapeld, op een klein stapeltje na die meteen richting het stookhok gaat, moest ik nog een dakplaat aanbrengen op het dak van de houtstek. Die was ik niet vergeten, maar die moest eerst even in de lengte middendoor gezaagd worden. Met de decoupeerzaag en het juiste ijzerzaagje daarin geen enkele moeite gelukkig. De overstek aan de achterkant had namelijk nog geen dakplaat. Rondom de houtstek heb ik een overstek van 50 cm gemaakt. Aan het einde moest ik twee halve dakplaten hebben en die heb ik gisteren gezaagd én vastgezet. Daarmee was het dakje 100% af. Aan de voorzijde wilden we nog een plank hebben om het helemaal áf te maken. Die plank was nog over van de verandavloer en lag er als het ware al op te wachten om gemonteerd te worden. Een lastig klusje overigens, om een plank van 4 meter vast te zetten als dakrand, als je alleen bent.
Met een hulpmiddeltje in de vorm van een boomstam ter ondersteuning aan de andere kant lukte het me toch. Helaas was het ondertussen 18:00 uur en tijd om te stoppen. Morgen gaat de kwast met faluröde verf erbij langs en dan is ook dat klaar. Goh, dan is het echt af… Vervelen hoeven we ons echter nog steeds niet. De klusjes die ik nog een keer wil doen staan in een boekje in mijn werkplaats. Die liet ik Joke gisteren zien. Er konden ondertussen een aantal doorgestreept worden om dat het klaar was: houthok, tegelpaadje, vlonder en meer. Er bleven gelukkig ook nog voldoende over. Het zou toch vreselijk zijn als je niets meer te doen hebt?
Toen we vanochtend op het terras zaten met een kopje thee, zag ik ineens iets op het stukje grasland, achter onze tuin. Daar waar ook de reetjes en kraanvogels regelmatig lopen. Er bewoog iets. Een vos! Wát? Twee vossen! Heel rustig waren ze aan het scharrelen, op zoek naar eten waarschijnlijk. Helaas zaten er te veel takken voor de lens van de kamera, waar hij zich op scherp stelde. Een mooie foto maken was er deze keer niet bij. Maar we hebben ze wél gezien. Mooie dieren hoor met die enorme dikke wollige staarten.
Wollige staarten hadden ook onze beide dametjes. Soms, als ze iets bijzonders zien of doen. Die twee waren weer eens leuk samen aan het spelen. Ebba lag volledig plat (zelfs de oren) in het gras, terwijl ze zag, dat Jikke eraan kwam. Die had haar al gezien en meende haar te kunnen besluipen. Niets was minder waar. Op het moment, dat Jikke in de aanval wilde, sprong Ebba ook weg. Samen sprongen ze bijna een half meter hoog, om vervolgens hard weg te rennen. Mét enorme dikke staarten! Nee, daarvan kon ik niet zo snel een foto maken. Die twee zijn snel hoor! En ze houden je ook nog eens graag voor de gek. Ze zien je ergens staan of aankomen en doen dan alsof ze naar je toekomen. Op ongeveer een meter afstand gaan ze er echter als een speer vandoor! Nee, daar houden de mensen niet van. Helemaal niet wanneer ze er voor op de knieën zijn gaan liggen, zodat de dametjes even geaaid kunnen worden…
Een week geleden gingen we naar Gripenberg, omdat we daar een paspop konden halen. We hadden die gekocht via Marketplace. Nu was het de bedoeling, ooit, lang geleden, dat ik een dames-model zou regelen. Ja, om te gebruiken wanneer ik kleding voor mezelf zou willen maken. Er waren in Gripenberg drie te koop, waarbij we van eentje stellig overtuigd waren, dat het een vrouwtje was. Nee dus! Alle drie waren ze mannetjes. Oh kee. Toch hebben we hem meegenomen, want we kunnen hem immers een bh omdoen. Dan is het gewoon een vrouwelijke paspop met een behoorlijk gespierde buik!
En we zijn weer compleet! In de hal hebben we foto´s hangen van onze familie, een “family tree” zeg maar. Van beide kanten de grootouders, ouders, in mijn geval mijn broertje, oom en tante en neef en uiteraard de beide dochters met hun gezinnen. Gezinnen? De kleine Noud stond nog niet bij Peter en Daniëlle op de foto! Meteen maar om een foto gevraagd en die kregen we enkele dagen later. Vele foto´s, wat het weer moeilijk maakte een keuze te maken. De mooiste uitgezocht en die in zwart-wit geprint, net als de rest van de foto´s. Ook van Gert en Elise kregen we overigens schitterende foto´s te zien. Van de kleinkinderen in het bos bijvoorbeeld. Zo houden we toch contact. Prachtig om die kindertjes in de zon te zien spelen, fietsen, knutselen, noem maar op. Ze kunnen ons wat dat betreft niet genoeg foto´s sturen!
De weersvoorspellingen voor de komende week krijgen een heel ander tintje dan dat we de laatste weken gewend zijn. Tot vandaag was het bijna zomers! Heiko vroeg me al waar zijn korte broeken lagen, maar die liggen nog veilig in een krat op zolder. Eén zwaluw maakt immers nog geen zomer! En dat blijkt al wel. Voor de komende week krijgen we zelfs nog weer nachtvorst. Dinsdagnacht gaat het 2 graden vriezen en woensdag ook weer. Dat lijkt oneerlijk na zo´n fantastische week met uitschieter tot 20-21 graden. “April doet wat hij wil” is het gezegde en dat is helemaal juist. Ik kan me herinneren, dat we in maart zelfs al een keer dergelijke temperaturen hebben gehad en dat het daarna, opnieuw in april, weer de wintertrui en -jas aan moesten hebben. Nog twee weekjes en dan is het mei. De rode luchten op de foto hierboven en -onder vertellen ons echter, dat het morgen gaat regenen. Want een ander gezegde luidt: “Avondrood brengt water in de sloot”. Niet fijn voor de mens die buiten moet zijn, bijvoorbeeld voor werk. Voor de natuur is het juist ontzettend fijn. Het is intussen enige tijd geleden dat er hier neerslag is gevallen. Regen hebben de ontluikende bomen en struiken wel nodig.
