Laatste dag van maart

En dan kijk je ´s morgens op de kalender en zie je dat het alweer de laatste dag van maart is! Weer een maand voorbij. Sterker nog: het eerste kwartaal van het jaar 2022 is andermaal voorbij. Een vierde deel van het jaar zit erop! Een dag, die volgde op opnieuw een matige vorst in de nacht. Minus 7 graden gaf onze thermometer aan vanochtend. Het gras was dan ook weer wit uitgeslagen. Tegelijkertijd zag ik achter ons huis om zes uur de zon opkomen. Gelukkig krijgt die zon wel steeds meer kracht en was die vorst een paar uurtjes later snel weg en kregen we opnieuw een mooie zonnige dag.

Heiko was weer naar het werk. Zijn derde en laatste werkdag van deze week en eveneens de laatste werkdag van deze maand. Hij begon op een adresje in Tranås, waar twee redelijk grote fruitbomen gesnoeid moesten worden. De eigenaar vertelde, dat hij over de vorige snoeier niet tevreden was. Die had gezegd, dat hij wel fruitbomen kon snoeien, maar het leek volgens hem nergens naar. “Prutswerk” noemde hij dat. Oei, een kritische klant? Nee, de man had gelijk. De boom was inderdaad niet goed gesnoeid. Althans volgens de werkwijze en gedachten van Örtengren, want op die manier heeft Heiko het immers geleerd.

De grote appelboom werd eerst onder handen genomen. Die nam twee uur in beslag. Daarna volgde de iets kleinere perenboom. Dat kon in een uur gefikst worden. Drie uur later kon Heiko de eigenaar de twee gesnoeide bomen tonen en hoorde hij de man zeggen, dat het er goed uitzag. Mooi, dat is dan ook weer mooi meegenomen. Een aanhanger vol met takken kon vervolgens meegenomen worden naar de vuilstort. Dat was althans de gedachte, maar Örtengren had iets nieuws bedacht. Bij de nieuwe zaak gaat hij een hoekje inrichten voor dit soort snoeihout. Daar kan het verzameld worden en zeer binnenkort versnipperd worden met behulp van de, aan te schaffen, versnipperaar. Uiteraard worden de snippers weer verkocht. Dan worden ritjes naar de stort overbodig, waarmee er tijd wordt bespaard en er hoeven geen stortkosten meer betaald te worden. Een paar vliegen in een klap!

De volgende klus was het uitzetten van piketten op plaatsen waar volgende week bomen gepoot moeten worden. Het probleem was daar echter, dat er nog geen zwarte grond lag… Er lag alleen rotsbodem en diverse bergjes met grove en fijnere stenen. Het uitzetten kon gelukkig vanaf de asfaltweg. Dat was een vast punt en met de tekening op een schaal van 1:250 kon de exacte plaats van de bomen worden uitgemeten en konden de piketten op de juiste plek neergezet worden. Op de foto zijn de piketten niet zo heel duidelijk te zien, maar ze staan er echt. Midden tussen de stenen.

Dat hele terrein moet nog vlak gestreken worden en er moet minstens 50 centimeter zwarte grond op gelegd worden. Volgende week maandag komt een graafmachine, die het terrein gaat aanpakken en de zwarte grond aanbrengt. Daarna kan Heiko vervolgens de bomen poten. Of de piketten er nog staan nadat de graafmachine zijn werk heeft gedaan? Zeer waarschijnlijk niet, maar goed. Dit was de opdracht van Örtengren en soms moet je een opdracht maar gewoon aannemen en niet in discussie gaan.

Om half vier hadden ze bij Örtengren voor het eerst een werkoverleg. Dat vond plaats in de kantine van het nieuwe pand. Alle vijf medewerkers die in de buitendienst werken hadden gezamenlijk een brief opgesteld met aandachts- en verbeterpunten. Die brief werd vanmiddag met baas Kenth Örtengren besproken. Het ging veelal over structuur, een betere organisatie van het werk en de behoefte aan goed gereedschap. Kenth verzekerde de medewerkers, dat het straks allemaal beter en soepeler zal gaan verlopen als ze eenmaal in het nieuwe pand zitten. Daar heeft hij de ruimte om orde en structuur aan te brengen. Op de oude locatie is hij volledig uit zijn jasje gegroeid en is het door ruimtegebrek chaotisch geworden. Het is de bedoeling, dat ze in de week na de paasdagen overgaan naar het nieuwe pand. Al met al een goed gesprek. Buiten was op dat moment iemand bezig om het te plaatsen hekwerk in te meten. Rond het pand komt een groot hek, zodat alle planten, struiken en bomen, die na de paasdagen daar uitgestald gaan worden, veilig staan. Ook de auto´s en aanhangers en meer komt buiten te staan binnen het hek.

Vandaag had ik een dag binnenshuis. Het was weer tijd voor de schoonmaak. Boven en beneden nam ik zo goed als alles af met een natte doek. En beide wc´s schoon gemaakt. Ook de wasmachine en droger werden weer aan het werk gezet, waarna een beetje strijkgoed volgde. Even de vaatwasser leeghalen. Even de planten water geven. Even bij de brievenbus kijken, enzovoort. Je kent het wel. Even dit, even dat en dan is de dag zomaar weer om. Vooral dat “even” was vandaag wel nodig. Het lichaam wilde niet echt meewerken. Het is nog steeds een strijd om aan de nieuwe situatie te wennen. Komt vast goed!

Nu het ´s nachts nog steeds zo koud is en er af en toe zelfs nog sneeuw valt (vandaag ook nog weer een klein buitje), voer ik de vogels nog steeds bij. Dagelijks zien we meerdere keren per dag gevleugelde vrienden voorbij komen, om te snoepen van de vetbollen en de zaadjes in het hokje. Ik ben er eens even voor gaan zitten en kon in korte tijd de volgende vogels op de foto zetten: de specht (zowel het mannetje als het vrouwtje), de kool- en pimpelmees, de zwartkopmees, een paar merels, de boomklever en zelfs een roodborstje. Die laatste is vandaag voor het eerst weer in Ödarp gesignaleerd. Die overwintert namelijk in warmere oorden. Nu was hij weer terug in Ödarp. De specht speelde trouwens nog even een spelletje met mij: hij keek even links van de bollen naar mij, daarna van recht achter en vervolgens nog even rechts van de bollen. We hielden elkaar goed in de gaten!

In de hal beneden bij de voordeur hebben we een soeplepel op een houten plankje hangen. Dat idee had ik jaren geleden een keer voorbij zien komen op Instagram. Geloof ik. De soeplepel komt van een loppis en Heiko vond in de garage een mooi stukje berkenhout. In de kom van de soeplepel zit een waxinelichtje en die hebben we af en toe aan als sfeerverlichting. Of wanneer de stroom uitvalt. Dat plankje hangt er al ruim vier jaar en nu pas zag ik, dat er rechtsonder in de hoek een afbeelding te herkennen was. Een klein hartje. Is dat niet bijzonder? Helaas wel met een scheurtje erin, maar toch. Wat kan de natuur soms toch bijzondere dingen voortbrengen.

Verder heb ik me beziggehouden met het warm eten voor vanavond. In december had Heiko op mijn verzoek deeg voor een hartige taart meegenomen. Dat was eerder ook gewoon in Zweden te koop, alleen sinds enkele maanden kunnen we het nergens meer vinden. Vandaar dat Heiko het meenam vanuit Nederland toen hij daar was. Deze keer maakte ik een hartige taart met boontjes en kleine stukjes kippenvlees. Het deeg voor de bodem maakte ik eerst, terwijl in de koekenpan de uitjes en de tomaatjes werden gebakken, waarna even later de, in kleine stukjes gesneden, kippenvlees aan toegevoegd werd. Eveneens werden de boontjes gekookt.

Toen alles gekookt, respectievelijk gaar was, kon dat in de springvorm waar de deegbodem al in zat. Het sausje was inmiddels klaar en werd over de vulling uitgegoten. Nog even gegarneerd met geraspte kaas en tenslotte de laatste stap: twintig minuten in de oven en klaar. Het zag er in ieder geval uit als een hartige taart. Net zoals het op de verpakking stond. Nou, en of het smaakte hoefde ik niet aan Heiko te vragen. Die vertelde het al spontaan! En zat er heel lekker in te smullen. Persoonlijk vond ik het ook super goed, dus dit is weer een recept dat in mijn privé kookboekje komt. Eet smakelijk!