Laat de sneeuw maar komen! Wij zijn er klaar voor! Of er nu een dun laagje sneeuw komt of een halve meter: het juiste gereedschap staat gereed. Voor de lichte stuifsneeuw, tot een laagje van één of twee centimeter hebben we de bezem. Wordt het iets meer, kunnen we de kleine (zwarte) plastic sneeuwschuiver gebruiken. Komt er nóg meer, alleen dan wel droge sneeuw, kunnen we de grote brede metalen sneeuwschuiver pakken. En komt er dan nóg meer sneeuw, zeg maar een laagje van minstens 25 centimeter dik, dan zetten we het sneeuwblad voor de zitmaaier en schuiven we gemotoriseerd de sneeuw van de oprit. Vorig jaar om deze tijd had Heiko het sneeuwblad al aan de zitmaaier gemonteerd. Helaas hebben we die toen helemaal niet nodig gehad. Het is net zoiets als een paraplu meenemen, uit voorzorg. Juist dan komt er geen regen. Zo lijkt het ook met de sneeuw. Daarom wacht Heiko nu met het monteren van het sneeuwblad. Misschien krijgen we dan wél de zo gewenste dikke pak met sneeuw.
Op enig moment zag ik Heiko in de tuin steeds van links naar rechts lopen. Wat gebeurde daar nu weer? Hij had dikke planken en balken bij zich. Vanuit het keukenraam zag ik, dat hij het blauwe dekkleed van de stapel planken had afgehaald en daar het een en ander in sorteerde. De dikke balken werden uit de stapel gehaald en verdwenen richting het net vlak gemaakte stuk grond. Om precies te zijn, ging het hout naar de nieuwe houtstek. Aha! De extra houtstek staat nu bovenaan het to-do-lijstje. Erg fijn dat we dit constructiehout nog op voorraad hadden. Ik zag de balken voorbij komen, die we vorig jaar vanuit Eksjö gehaald hadden. Mooi, dat die nu een bestemming krijgen. Later vertelde Heiko mij, dat hij eerst van plan was geweest om een berkenboom om te zagen. Hij bedacht zich echter, omdat ten eerste de houtklover nog niet terug is van de reparatie en ten tweede omdat de houtstek nog niet klaar is. Waar moet het hout van de omgezaagde boom naar toe? De vloer is wel gelegd door een zestal pallets en er kan wel hout gestapeld worden, echter daar moet zo spoedig mogelijk een constructie boven komen, zodat er een dak op kan. Vandaar dat hij in de stapel met voorraad zocht naar te gebruiken stukken hout. Wellicht is morgen een geschikte dag om daar mee te beginnen. Het is dan tenslotte ook weekend…
Wát een verschil met een paar maanden geleden. Toen zagen we Ebba en Jikke bijna niet binnen. Nu zijn ze bijna niet buiten. Ze brengen heel veel tijd door op hun krabpaal of op de stoel bij het raam. Om de beurt kijken ze even naar buiten om te zien of het daar al leuker is. “Je denkt toch niet, dat wij in de regen of met natte sneeuwbuien naar buiten gaan, vrouwtje? Dat noemen ze hondenweer en dan gaan wij katten er écht niet uit hoor.” Ik vind het bijzonder leuk trouwens, dat ze vaker en dus langer binnen zijn. Beetje extra gezelschap en daarmee aanspraak in huis. Eveneens ze een beetje meer aandacht geven, waar ze trouwens zelf ook wel om vragen hoor…
Het was tegen lunchtijd, dat Heiko noemde, dat de eenden er “weer” zaten. Weer? Hoezo “weer”? Het bleek, dat hij ze al vaker had zien zitten. Aan de achterkant van het vijvertje. En ook nu weer liepen er drie stuks. Een woerd met twee vrouwtjes. Zo te zien, waren het wilde eenden. Het mannetje is hierin heel duidelijk te onderscheiden. De bruine borstveren, groene kop en gele snavel. We namen een paar foto´s door het keukenraam. Die werden jammer genoeg niet heel duidelijk, omdat het oud glas is en niet strak. Toch leuk, om extra gezelschap te hebben. Niet alleen in huis, maar ook in de tuin…
Het was tijd. Tijd om Froukje een knipbeurt te geven. Nee, niet onze vriendin Froukje, maar een plant die we van haar hebben gekregen. Ik wil je heel graag vertellen hoe de plant heet, maar weet het beslist niet meer. En internet biedt ook al geen uitkomst. Maar ik weet zeker, dat we hem van Geert en Froukje hebben gekregen! Blijkbaar vindt het plantje het hier wel leuk in Ödarp, want hij groeit als kool. Alleen liet hij de laatste tijd heel veel takjes vallen. Dat was een teken, dat hij gesnoeid moest worden. Dát vond ik dan wel weer via mijn laptop. Daarom werd hij vandaag drastisch geknipt. Er is bijna net zoveel af geknipt, als dat er nog over is… Toch schijnt het heel goed voor de plant te zijn en daar gaan we dan maar voor.
Ah! Nu weet ik de naam ook ineens weer: koraalcactus! En die hebben maar liefst ongeveer zestig verschillende varianten! Deze cactus, hoewel hij ook zou kunnen doorgaan als vetplantje, is een cactus die weinig verzorging nodig heeft. Zou Froukje hem daarom voor me hebben uitgezocht? Overigens, de reden dat hij zoveel takjes verloor, zat hem in het feit, dat hij te snel was gegroeid. Daardoor waren de stengeltjes dunner dan normaal. We houden hem nu beter in de gaten. Een paar van de geknipte takjes heb ik in het water gezet. Ik wil graag meer van deze plantjes. Eerder had ik dat al gedaan en dat takje krijgt inmiddels worteltjes. Binnenkort kan die gepoot worden!
En weet je wat er vanavond bij ons op tafel stond? Hutspot! Hutspot, ook wel wortelstamppot of peestamp, peen en uien of wortels en uien genoemd. Hoe noemen jullie dit? Het is een typisch Nederlands wintergerecht en volgens mij paste het vandaag bij het weertype. De winterpeen en grotere uien had ik begin deze week in de supermarkt zien liggen en bedacht met toen meteen, dat het al een hele tijd geleden was, dat we dit gerecht hadden gegeten. Had Heiko het er onlangs ook al niet eens over gesproken? Twee redenen om toen de ingrediënten in ieder geval maar mee te nemen. Dit keer koos ik ervoor, om alles in de snelkookpan te koken. Eens kijken hoe dat bevalt. Aardappelen in kleinere blokjes onder in de pan, daarboven op een mandje met de geraspte en in stukjes gesneden wortel met de uien. En zoals altijd, laat je weer de nodige tranen vallen bij het verwerken van dat laatste…
Toen de pan eenmaal onder druk stond, liet ik het nog bijna een half uurtje sudderen. Pan van het vuur, de druk laten ontsnappen door de ontluchtingsknop en daarna testen of alles goed gaar was. Prima! Na het afgieten van de aardappelen en het uitlekken van de wortelen en uien, konden de aardappelen met een beetje boter worden gestampt en vervolgens de wortelen en uien worden toegevoegd. Kleur was goed en daarmee de verhouding waarschijnlijk ook wel. Tussentijds had ik een stukje zuurkoolspek gekookt en een paar plakken ontbijtspek gebraden. De rookworst mag voor Heiko niet ontbreken. Rond half zes zaten we al aan tafel, want we konden niet langer wachten. Het smaakte ons goed! En er is zelfs nog een portie overgebleven. Wie van ons twee mag die binnenkort gaan eten?
