Dat ze hier in Zweden gék op kerst zijn was ons inmiddels wel duidelijk. Er staan immers sinds eind augustus alweer diverse kerstspulletjes in de winkel. Maar om nou meteen op 1 november met kerstfilms te beginnen? Ja, echt waar! Gisteravond hebben we maar eens even bekeken. Ach, je weet eigenlijk bij het begin al wel hoe de film eindigt, maar toch even kijken. Het was trouwens de derde kerstfilm op rij. En volgens mij is het niet de laatste die we kunnen bekijken. De digitale tv-gids, op de tv zelf, liet zien, dat ze in ieder geval deze week elke avond een kerstfilm hebben gepland. Als ze dat doorzetten, zou dat kunnen betekenen, dat we nog minstens rond de zestig films kunnen zien?!?
Tijdens ons meest recente bezoekje aan Nederland, nu alweer bijna vijf weken geleden, kregen we van Heiko´s moeder een aantal Privé roddelbladen mee. En van Geert en Froukje het huis-aan-huis weekblad ´t Bokkeblad, met daarin onder andere nieuws uit Siddeburen en omstreken. Omdat ik in die plaats jarenlang gewoond heb, blijft het nieuws uit mijn jeugddorp me trekken. De stapel bladen en kranten had ik op de kamertafel gelegd, op de onderste plank, zodat we ze nagenoeg dagelijks wel zagen. Toch gunde ik mij er geen tijd voor om ze te lezen. Vanochtend deed ik dat wel. Na het verven van de laatste dagen wilde ik het vanochtend rustig aan doen en hoe kun je dat beter doen dan met lezen? Alles werd doorgebladerd en de puzzels uit de Privé gehaald en bewaard voor Heiko. De rest verdween naar de stapel oud papier en worden binnenkort in de kachel gebruikt als aanmaakpapier. Bedankt mensen, ik ben weer helemaal op de hoogte!
Daar stond ie… De grote sterke berkenboom, die daar misschien wel 25-30 jaar heeft gestaan. Hij was een fiere boom met veel takken en nog veel meer blaadjes en hij zoog flink veel water uit de grond. Tevens bood hij veel schaduw in de zomer én verschafte hij ons een mooi herfstkleed op het grasveld, wanneer hij zijn blaadjes in de maand oktober liet vallen. In zijn groeizame jaren wist hij zich op te klimmen tot 17 meter. “The sky was the limit”, maar helaas. Vandaag kreeg hij een strop om zijn stam op ongeveer acht meter hoogte. Een collega-berk kreeg het andere eind van de strop om zijn enkels en daartussen zat een vijzel, die de staalkabel onder spanning zette.
De grote berk werd door de staalkabel een beetje opzij getrokken. Daarna kwam het onmiskenbare geluid van de motorkettingzaag. Een Husqvarna kettingzaag… uit Zweden! Wie kent de radioreclame van vroeger niet… Eerst werd er door “de man met de kettingzaag” een rib uit zijn lijf gezaagd. Daarna werd de strop weer aangetrokken. De motorzaag brulde nog één keer en sneed moeite- én genadeloos het laatste stuk van de stam door.
De grote stoere berk viel opzij richting het oosten. Alle wijzen kwamen uit het oosten, zeggen ze. De berk viel juist naar het oosten. Misschien een laatste poging om wijsheid te halen? Het was gebeurd voordat ik er erg in had. Met een behoorlijke dreun viel de zwaargewicht op het grasveld. Het leven van de berk eindigde hier op brute wijze. Vele stormen had hij overleefd, maar van een Husqvarna motorkettingzaag kon hij niet winnen. Het was een ongelijke strijd. Hij legde het loodje. Post mortem werden alle ledematen, oftewel de takken van de stam afgezaagd en op een grote stapel gelegd. Klaar om te worden versnipperd.
Tenslotte werd de lange rechte stam in stukjes gezaagd van 35 centimeter. Die liggen er alvast om waarschijnlijk morgen al te worden gekloofd. Oef, wat een triest plaatje. Wel fijn, dat dit hout ons in de winter van 2021-2022 lekker gaat verwarmen. Samen met zijn vier broertjes, waarvan er voorlopig nog drie rechtovereind staan. Alleen duurt dat niet meer zo lang. Dan gaan die volgen…
Doordat de trapopgang naar de zolder zo mooi wit is geworden, keken we eens kritisch naar de trapopgang naar de bovenverdieping. Die was, toen we hier kwamen wonen, nog nooit geverfd. Dat was ons meteen te donker en daarom ging er een kwast witte verf overheen. Alleen zeiden we nagenoeg tegelijk, dat dit niet netjes (meer) was. Het leek erop, alsof het klusje nog niet af was. Met het verven van de trap naar zolder in het achterhoofd, had ik het idee, dat dit een klusJE zou zijn van een paar uurtjes. Daarom maakte ik een sopje en begon ik de wand schoon te maken, waarna ik de emmer met witte verf opentrok. Ik begon bovenaan te verven, alleen wit is toch wit? Nou, bij lange na niet! Dat is duidelijk te zien op de onderste foto rechts. Een plankje was niet geverfd…
De kleur die erop zat was meer naar roomwit en de nieuwe spierwit. We vonden beide de nieuwe beter en daarom ging ik door. Daarmee werd de klus ineens wel een beetje groterderder… Het bleef nu immers niet alleen bij de wanden. Dat zou ik in maximaal twee uurtjes klaar hebben gehad. Nu moesten ook de leuning en de zogenaamde bomen van de trap. Zelfs de traptreden. Daar had ik niet op gerekend, om heel eerlijk te zijn. Toch is het resultaat wat telt en dus “Doorzetten, Jantje!” Na vier uur (!) met een paar kleine pauzes, waren de wanden wit. Morgen weer verder met dit klusJE.
Het nemen van pauzes is niet alleen goed voor de rust! Toen we gisteren namelijk even samen aan de koffie zaten, keek Heiko eventjes op zijn mobieltje en logde hij zich in op Facebook. Even later liet hij mij een foto zien. Van mokkagebakjes! Van diezelfde advertentie had ik met mijn mobiel eerder die dag al een zogenaamde screenshot gemaakt, omdat ik die zó lekker vind. Dat kan toch écht geen toeval zijn, dat we er beide aandacht aan hadden geschonken? Dat was een voorbode! Het is van een thuisbakker, die zaterdag mokkagebakjes levert. Maar van te voren moet je ze wel even bestellen. We hoefden elkaar maar aan te kijken om te weten, dat we er beide wel oren naar hadden. Nog geen minuut later had Heiko zijn mobiel in handen om te bellen. Zaterdagmiddag om twaalf uur gaan we naar Aneby en halen we mokkagebakjes!
Uit onverwachte hoek kreeg ik zaterdag jongstleden ineens een aanbieding: boeken! Thrillers en spionageboeken, Nederlands- en Engelstalig. Vriendin Ria, die met haar man Jan in de buurt van Sävsjö woont, stuurde mij de vraag of wij hier belang bij hadden. Gratis af te halen. En hoewel ik volledig verknocht ben aan mijn e-reader, zaten er titels en schrijvers tussen, waarvan ik dacht “Mwaohhh… Interessant!” Vooral de Amerikaanse schrijver Robert Ludlum viel op en die staat nog op mijn verlanglijstje. Daarom vroeg ik Ria of ze die en Nederlandstalige thrillers voor ons wilde reserveren. We kregen al snel het bericht terug, dat alle Nederlandstalige boeken voor ons aan de kant gelegd werden. Top! De thrillers voor mij en de spionageboeken voor Heiko. Binnenkort maken we een afspraak om ze op te halen. Perfect voor de komende wintermaanden!
