Gisteren was buurman Erling even bij ons aan de deur gekomen. Hij bedankte ons voor het knippen van de heggen en nodigde ons uit voor een uitgebreide fika. Nou, dat hoeft hij maar één keer te vragen uiteraard. Op die uitnodiging gingen wij in en zodoende zaten we vanochtend om half elf bij hun aan de keukentafel. Op gepaste corona afstand uiteraard. Britt had de koffie klaar en een lekkere zelfgebakken rabarbertaart. Dat werd geserveerd met aardbeien, ijs en vanillesaus. Er was meer dan genoeg en erg lekker. Behalve de rabarbertaart serveerde ze ook zelfgebakken “kanelbullar”. Ze moesten nog om ons lachen! De Zweed begint namelijk met een klein koekje, dan een grotere koek en neemt als laatste de taart. En waar begonnen wij mee toen ze ons alles hadden voorgezet? Ja, met het lekkerste: de taart!
Ze vertelden, dat ze net een paar dagen met hun camper weggeweest waren en dat ze waterschade hadden gehad. Geen regenwater dat naar binnen stroomde gelukkig, maar een lekkage bij de kraan. Inmiddels had Erling het probleem verholpen. In Västervik, waar ze drie dagen vertoefden, was het erg rustig geweest. Zo rustig zelfs, dat het feitelijk ongezellig was. Volgens hen een effect van de pandemie. Het was min of meer traditie, dat ze elk jaar in de eerste week van juli daarheen gaan. Dan is er normaliter ook een muziekfestival en daar genieten ze dan op enige afstand van mee. Deze keer was er geen festival. Ze staan trouwens niet op een camping, maar gaan ergens wildkamperen. Langs een kanaaltje. Niet helemaal alleen, omdat er meestal meer campers staan. Deze keer was het ook daar erg rustig geweest. Vooral in het kanaal. Waar anders vele plezierboten achter elkaar aan passeerden, was het deze dagen erg stil op het water. We constateerden dat de wereld enorm is veranderd door corona.
Na de koffie schonk Erling ons nog een klein glaasje Southern Comfort in. Dat was een lekkere afsluiter van deze ochtend. Het was weer erg gezellig en we spraken af, dat we snel weer een keer samen zouden komen. Eveneens om het spel Keezen te spelen. Dat deden we in de herfst van 2019 bij ons een keer en dat was zo goed bevallen, dat we er een vervolg aan willen geven. Maar vanwege mijn gezondheid lukte dat tot op heden niet. En daarna kwam corona… Binnenkort gaat het waarschijnlijk toch weer een keer gebeuren. Zullen wij dames onze gewilde revanche krijgen? De vorige keer wonnen de heren namelijk en dat laten we ons geen tweede keer overkomen.
Omdat we over anderhalve week bezoek krijgen uit Nederland, ben ik alvast aan het kijken naar uitstapjes. Niet te ver bij ons uit de buurt. Dingen om te bekijken of om gewoon even langs te rijden. Uiteraard kennen we een heleboel mooie plekjes hier in de omgeving al, maar als het bezoek is, dat voor de vijfde keer komt, wil je niet steeds hetzelfde bekijken. Gelukkig hebben we folders genoeg én is er meer dan voldoende te vinden op het internet. Ook de website “Naturkartan.se” is een fijne bron van informatie. In Jönköping leek me het “Tandstickmuseet” erg leuk. Een museum over lucifers. In eerste instantie misschien een beetje lachwekkend, maar nadat ik de website had bekeken had én enkele recensies had gelezen leek het me een superleuk uitje. Net als het filmmuseum in de buurt van Mariannelund. Is dat alleen voor kinderen? Nadat ik een mailtje had gestuurd met die vraag, kreeg ik heel snel als antwoord terug, dat het zeker ook voor “oudere jongeren” heel interessant is. Dus wie weet…
Ongeveer een half jaar geleden had Heiko mij een Chinese roos meegenomen. Die bloeide heel mooi, met schitterende roze kleuren. Zoals bij elke plant waren ook deze bloemen op een bepaald moment uitgebloeid. De plant kreeg een ander plekje en werd met rust gelaten. Over het algemeen is het bij mijn planten dan wel zo´n beetje over en uit. Meestal zien we nooit weer een nieuwe bloem verschijnen. Bij deze Chinese roos is het anders. Onlangs had ik al geschreven over de vele knoppen die de roos weer liet zien en vandaag zaten er warempel weer twee jonge bloemen in! Zijn ze niet prachtig? Hopelijk komen de andere tien knoppen ook nog uit!
Gisteren zag Heiko op Facebook deze foto voorbijkomen. Hij liet me hem zien en meteen herkende ik onze containers. Die okergele met een bruine rand stond immers tot afgelopen maandag bij ons in de tuin. Tezamen met de kleinere witte. Nu staan ze op hun nieuwe plaats, op een terrein net buiten Eksjö. De nieuwe eigenaar gaat daar een grote loppis beginnen, waarvan de opbrengst ten goed komt van mensen, die het moeilijk hebben in de huidige maatschappij. In de advertentie werden een aantal data genoemd, waarop de loppis geopend zal zijn. Ik verwacht dat wij er ook wel een keertje gaan kijken, al was het alleen maar omdat “onze” containers er staan. Mooi, dat ze een tweede (misschien wel derde) kans krijgen!
Na de middag, toen we terug waren van Erling en Britt, ging Heiko in de tuin. Er lagen nog een paar blokken hout die gekloofd konden worden. Die werden na het kloven meteen in het houthok gelegd, zodat ze kunnen drogen. Daarna ging hij in het zand spelen, zoals hij het zelf noemde. Het stukje land waar hij een dag eerder het onkruid weggemaaid had en waar de grond behoorlijk ongelijk was, werd zijn “speelplaats”. Van de heuvel groef hij het nodige af en verspreidde dat op de lager geleden delen. Daarbij stuitte hij op steen. Niet alleen op vele keitjes, maar ook op een soort flagstonepaadje. Er kwamen grote brokken Ölandsteen tevoorschijn, van onder een dikke laag zand met wortels. Blijkbaar heeft daar ooit een paadje naar het trollenhuisje gelopen.
De meeste stukken Ölandsteen heeft Heiko opgegraven en op een stapel gelegd. Wellicht nog niet alles. Dat vindt ooit iemand in de verre toekomst misschien wel een keer. Een mooi deel van het heuveltje is inmiddels uitgevlakt. Helemaal vlak wordt het niet, vanwege de dikke boomwortels. Hoeft ook niet. Als we er straks maar een beetje fatsoenlijk met de grasmaaier overheen kunnen. In Zweden, althans in ons deel van dit mooie land, is niets vlak. Waarom dit dan wel? Dit soort klussen doet hij trouwens altijd met een niergordel om en dat geeft hem veel steun aan de rug. Graven is niet zijn meest geliefde bezigheid, maar met die niergordel om gaat het redelijk goed.
