Het is “groeizaam” weer. En dat geldt zeker ook voor het haar van Heiko! Volgens ons was het nog niet eens zo lang geleden, dat het voor het laatst geknipt was. Toch moest het geknipt worden. Met natuurlijk de tondeuse, die het meeste werk kon doen. Knippen doe ik zijn haar alleen maar rond de oren en de wenkbrauwen. Om heel eerlijk te zijn gaat het steeds beter. Vooral bovenop. In het begin was dat een behoorlijk pittig klusje: aan de zijkanten zo hoog opknippen, dat het bovenste er weer op aansluit. Deed ik er in het begin een uur over, kan Heiko momenteel na een half uurtje de “kapsalon” verlaten!
We dronken een kopje koffie op de goede afloop van de knipbeurt en daarna vertrokken we rond half tien naar Tranås. Onderweg viel meteen op, dat er de laatste dagen een explosie had plaatsgevonden. Een groene explosie. Bomen en struiken waren gehuld in frisgroen en dat geeft prachtige plaatjes. Ook als het niet zonnig is, zoals vandaag grotendeels. Het groen steekt met kop en schouders boven het grauwe uit en laat het voorjaar van zijn betere kant zien!
Ook in de stad Tranås zelf. Daar zagen we in een klein parkje voor een groot hotel, dat de tulpen ook daar alweer in volle bloei stonden. Jaarlijks een terugkerend iets. Vrolijk toch? We moesten in de stad zijn voor de wekelijkse boodschappen. Dat deden we gezamenlijk, omdat Heiko de laatste dagen thuis was en ik gisteren niet kon. Als eerste stopten we bij de winkel met de naam Öob, waar we onder andere kookplaatreiniger kochten. We koken elektrisch en gisteren was me iets overgekookt en heerlijk op de glazen kookplaat flink ingebrand. Ik kreeg het er met geen mogelijkheid weer af! Net op dat moment was namelijk het speciale reinigingsmiddel op. Toen we overigens aan kwamen rijden, reed er nét iemand van een parkeerplaatsje weg. Precies tegenover de winkel. Je parkeert daar langs de weg, echter het betreft de Storgatan, oftewel de Hoofdstraat, waaraan een heleboel winkels gevestigd zijn. De kans dat je daar ergens kunt parkeren is zodoende erg klein, maar wij hadden geluk vanmorgen!
Wat we er ook nog kochten was een hamburger pers. Een simpel apparaatje waarin je de, naar je eigen smaak gekruide, gehakt doet en er vervolgens een hamburgermodel van maakt. Laat het barbecue seizoen maar beginnen! Na deze winkel reden we twee blokken verderop in diezelfde hoofdstraat en hadden we opnieuw geluk. Precies voor de tweede winkelstop van vandaag was een parkeerplekje vrij! Bij die winkel kochten we een glaasje voor een olielampje. Mijn neef Sietse had bij die winkel vorig jaar een olielampje gekocht en nu was het glaasje gesneuveld. Gelukkig konden we die los kopen. Onze derde stop was bij de supermarkt. Daar haalden we de wekelijkse etenswaren, waaronder vlees. De voorraad karbonades moest uiteraard weer aangevuld worden, omdat de laatste vier gisteren in de bitterballen waren verdwenen. Ook het gehakt was op en verder moeten we natuurlijk zorgen, dat er altijd voldoende barbecue worstjes in voorraad zijn. Stel je voor dat het mooi, warm weer wordt en we willen even grillen of barbecuen…
Al het vlees, alsmede het gekochte brood, haal ik altijd uit de grootverpakking. Ik doe het namelijk in eigen plastic zakjes en in kleinere porties in de diepvries. Het is even wat werk, maar ik kan daardoor wel meer in de diepvrieskast kwijt en je pakt, als je iets nodig bent, de juiste hoeveelheid. Dat voorkomt, dat je te veel ontdooit. Maar oh jee… Toen ik alles in de diepvries wilde leggen, bleek dat het de hoogste tijd was om de inhoud daarvan weer eens te reorganiseren. Van tijd tot tijd moet dat nu eenmaal, omdat je wel eens iets verlegd in een ander laadje en daarna nog eens en dan komt er een zakje brood tussen het vlees en een zakje met worstjes tussen de groente, enzovoort.
Op zich niet erg, maar het overzicht was wel ver zoek! Ik pakte zodoende alle laden van de diepvries eruit en sorteerde alles weer netjes in de daarvoor bestemde laden. Toen kon het nieuwe vlees er ook weer bij in en was dat huishoudelijke karweitje ook weer gefikst. Maar… Direct naast de diepvrieskast staat de grote koelkast. Die kon natuurlijk nu niet achterblijven. Ook die ging leeg, maakte ik schoon en pakte ik vervolgens weer netjes in. Zo, dat geeft me een goed gevoel! Schoon en overzichtelijk.
Toen Heiko vorig jaar het stuk grond ten zuiden van ons huis schoonmaakte en uit had gevlakt, kwam hij een grote, oude tractorband tegen. Die lag daar ergens tussen het hoge onkruid. “Wat moeten wij daar mee?” Het voorstel van Heiko om de band wit te verven, om er daarna oranje afrikaantjes in te poten stond mij tegen. Héél erg tegen zelfs. De band bleef zodoende een tijdje achter het trollenhuisje staan. Wachtend op een goede bestemming. Een zandbak voor de kleinkinderen misschien? Vanwege corona duurt het nog wel even voordat de kleinkinderen deze kant opkomen en daarbij komt, dat er wel betere constructies te bedenken zijn voor een zandbak. Zo´n band is ook wel erg klein voor vijf kleinkinderen. Een schommel dan misschien? Ook daar zijn betere oplossingen voor. Kortom: de band bleef staan waar die stond. Totdat we twee weken geleden besloten, om het ding naar de vuilstort te brengen. Weg ermee!
Nét voordat de grote tractorband op de aanhanger zou worden gelegd, bedacht Heiko, dat er misschien wel iemand was, die er blij mee zou zijn. De band kwam zodoende op Marketplace van Facebook. Gratis af te halen! De advertentie werd in twee weken tijd ongeveer 75 keer bekeken, alleen kwam er totaal geen reactie op binnen. Gisteren ineens toch nog! Een jongeman uit Askeryd vroeg of de band echt gratis was. Jazeker! Dan wilde hij de tractorband vandaag wel komen halen. Prima. De band rolden we naar de oprit en zetten hem langs de kant van de weg. De jongeman, die in het Engels communiceerde, kreeg een seintje: “Haal maar op wanneer het jou past”. En zodoende stopte er vandaag een rode bestelbus, met daarachter een aanhanger, waar de band in werd gelegd. Mooi, weer iets opgeruimd en gerecycled. En een jongeman blij gemaakt!
Terwijl Heiko de advertentie van de tractorband van Marketplace verwijderde, viel zijn oog op een advertentie, waarin leca betonblokken werden aangeboden. Een mevrouw uit het plaatsje Anneberg, ongeveer een half uurtje bij ons huis vandaan, bood er 30 stuks aan voor 300 kronen. Dat betekende 10 kronen per stuk, oftewel een euro per blok. Snel keek Heiko wat ze nieuw zouden moeten kosten en dat bleek ruim 3 euro per stuk te zijn. Oké! Een goede deal. Hij vroeg de dame of hij de blokken vandaag voor 250 kronen op kon halen (€.0,83 per stuk). Dat was meteen akkoord. Zodoende reed Heiko met een lege aanhanger, maar wel met een steekkar trouwens, naar Anneberg. Via een sms had hij gevraagd of hij de leca betonblokken meteen op de aanhanger kon leggen. Dat bleek niet te kunnen. De blokken lagen achter het huis en daar kon je niet met de auto en aanhanger komen. Zodoende had hij de steekkar gepakt, om te voorkomen dat hij 30 keer heen en weer moest lopen.
In Anneberg wees de mevrouw de plaats aan waar de blokken lagen en begon Heiko met het verslepen. Er konden vijf blokken tegelijk op de steekkar, waarmee dat eigenlijk redelijk goed te doen was. Al snel kwam de zoon des huizes buiten, om Heiko te helpen. Hij legde een aantal blokken in een kruiwagen en zo ging het super snel. Overigens bleken het zelfs 36 blokken te zijn, waardoor de prijs per blok nog eens daalde naar €.0,69. De grijns om Heiko zijn gezicht werd alleen maar groter. Het totale gewicht van de 36 blokken konden de veren van onze aanhanger ook maar nét verdragen. In een rustig tempo werden de blokken vervoerd naar Ödarp. Daar laadde Heiko ze meteen af, onder “het genot” van een druilerig regentje. Wat een verschil met bijvoorbeeld woensdag en donderdag, toen we in een korte broek liepen. De blokken liggen nu opgestapeld aan het einde van de plaats waar de carport komt. Ze zijn bedoeld als “fundering” voor de wandjes van het schuurgedeelte, dat aan de achterzijde van de carport komt.
Omdat het nog zo lang licht was en omdat het later op de middag eventjes droog werd, reed Heiko nog een keer met de aanhanger naar het huis tussen Frinnaryd en Grippenberg. Inderdaad, naar het huis met de hoop zand. Opnieuw werd een zware last met zand vervoerd, door het kleine, maar dappere aanhangertje. Het ophogen van het stukje grond gaat niet zo snel, maar toch leveren alle kleine beetjes tezamen langzamerhand wel het gewenste resultaat op. En herken je onze nieuwe compostbak? Nadat alle rommel eromheen weggehaald was, werden twee kruiwagens met zand rond de compostbak gelegd. Nu ziet dat er ook netter uit. En we hoeven niet bang zijn, dat de vogels de pads weer overal neergooien!
Tijdens een “droge bui” liep ik nog even met de fotocamera de tuin in. Tot mijn verbazing zag ik voor het eerst, dat een van onze fruitbomen in bloei staat. De pruimenboom! Dat is mooi werk! Zouden we dit jaar dan voor het eerst pruimen mogen plukken? Ook keek ik nog even naar het paadje van flagstones. Die loopt vanaf de trap bij de voordeur tot voorbij de trap bij de keuken. Een paar flagstones had ik namelijk “gered”. Die had Heiko opgegraven op de plek van de carport en hij wilde ze kapot maken en als opvulling gaan gebruiken. Omdat er voor de keukentrap nog ruimte was voor een paar, had ik snel die flagstones onder de arm genomen en in veiligheid gebracht. Heiko legde ze uiteindelijk even netjes in het grint. Blij dat ze gered zijn, want dit lijkt stukken beter!
Mijn oog viel bij de groentetuin op de rabarberplanten. Wat zijn die gegroeid zeg! De regen van vorige week en de warmte van de afgelopen drie, vier dagen hebben veel goeds gedaan. Uiteraard in combinatie met de koeienmest, die eind vorig op de groentetuin is gekomen. De bladen van de drie stekken zijn al flink gegroeid, alsook de stengels. In dit tempo kan ik binnenkort wel weer een lekkere rabarbertaart maken. Van verse rabarber. Hmmm… Het water loopt me al (wéér) in de mond. Rabarbertaart met slagroom… Heerlijk. Maar wacht eens even… Volgens mij ligt er nog een beetje rabarber in de diepvries.
Yes! Meteen aan de slag. De rabarber laten ontdooien, het beslag gemaakt, plakjes spijs gesneden en erin verwerkt, oven aan en bakken maar! Een klein uurtje later stond de rabarbertaart af te koelen op het aanrecht. En wie kwam er juist op dat moment “toevallig” weer binnenlopen? Heiko! Die was inmiddels weer terug met de zoveelste lading zand. Samen dronken we daarop een kop koffie en een stukje rabarbertaart met slagroom. Omdat het lekker van temperatuur was, deden we dat op de veranda. We hadden deze lekkernij ruim een week geleden ook gegeten, maar daarvan was driekwart van de taart in de diepvries gekomen hoor… We zaten er nog niet eens zo lang toen we mensen hoorden praten. Eveneens verscheen er een hand boven het wit geschilderde wandje. Het bleek overbuurvrouw Anna te zijn, samen met haar zus Elisabeth. De beide zussen uit Stockholm waren een paar dagen hier. Ze wilden geen koffie met gebak, maar even praten wilden ze wel!
Ze kwamen even later met een verzoek. In hun vakantiehuis hebben ze een zogenaamde bränntoalett. Dat is een wc, die na gebruik alles verbrand tot compost. Ondanks dat ze wel stromend water en elektriciteit hebben in hun huisje, hebben ze gekozen voor een dergelijk toilet. Zodoende hoeven ze namelijk geen driekamerbron te hebben als rioleringssysteem. Heel slim, echter helaas was de bränntoalett kapot. Er moest er een reparateur bijkomen. Die kwam waarschijnlijk volgende week, als de zussen al lang en breed weer terug in Stockholm zouden zijn. Zodoende vroegen ze ons, of wij de sleutel van hun zomerhuis wilden aannemen, om die volgende week aan de reparateur te geven. Natuurlijk, geen probleem!
