Vanochtend ging Heiko als eerste op mijn speciaal verzoek de ramen van de serre schoonmaken. Aan de buitenkant welteverstaan. Dat moet vanaf een ladder en dat kan, durf ik zelf niet te doen. Voor Heiko geen probleem en was het een fluitje van een cent. De vier ramen waren in een paar minuutjes schoon. “Vooral die meest rechter ramen waren erg vies” zo vertelde hij mij. Ja ja, dat was bekend, maar wrijf het er maar in… Juist daarom wilde ik ook graag dat hij ze ging schoonmaken. Toen hij dat klaar had ging ik de ramen meteen aan de binnenkant schoonmaken. Wát een genot! Eindelijk weer helder zicht op de tuin en alles wat daarachter ligt. Nu kan ik vanuit de serre de eekhoorns en de reeën nóg beter zien. Nagenoeg elke dag zie ik een van de twee dieren namelijk wel lopen.
Daarna gingen we samen aan het wieden. Onkruid wieden. Heiko nam het laatste stukje van de border langs de oprit voor zijn rekening. Daar had ik alleen het onkruid de laatste dagen uitgetrokken. Heiko zou op dat moment proberen ook de wortels te verwijderen. Nou, die zaten er nog meer dan genoeg. Persoonlijk waagde ik mij aan de vierkante meters onder de rododendron. Die staat precies op de kruising aan de achterkant van de groentetuin en aan de oever van het beekje. Dat is een onkruidrijk stukje grond. Dat moest nodig weer zwart gemaakt worden. Van de boom, die daar in de buurt in het beekje staat, knipte ik nog diverse takken, want die werd behoorlijk breed. Het verschil is hopelijk later te zien, wanneer ook daar blaadjes aan komen.
Links van de rododendron was het vrij snel onkruidvrij. Rechts ervan was even een ander verhaal. Daar én onder de boom zaten namelijk ook nog eens een paar vervelende brandnetels. Die waren al behoorlijk gegroeid. Die zie je zo niet en daarmee hadden ze natuurlijk alle ruimte gehad om te groeien. Maar nu niet meer. Eruit! Een paar plantjes liet ik uiteraard staan. Zo komt er spontaan, dus zonder dat we hem daar gepoot hebben, een boerengeranium op. En een paar plantjes, wat wel onkruid is, maar wat weer heel leuk bloeit. Een stukje verder naar rechts, richting het bruggetje, was een kwestie van onkruid trekken. Zonder dat daar de grond werd zwart gemaakt. Er liggen namelijk steentjes en die willen we daar laten liggen. Lijkt leuk voor de verandering.
Ongeveer tegelijkertijd waren we klaar en begon Heiko met het plaatsen van de, gisteren door mij geverfde, hekken. De verf was inmiddels droog en het had goed gedekt. Moest ook wel na twee keer. Zoals gezegd stonden die hekken maar ergens te staan, zonder bestemming. Gisteren, na veel wikken en wegen, besloten we die rond de groentetuin te plaatsen. Misschien houdt het de reeën uit onze groentetuin, zodat we dit jaar wél boerenkool uit eigen tuin krijgen. Volgens ons lijkt het nog eens leuk ook, zo´n hekje rond de groentetuin. Het geeft aan, dat er een groentetuin is. Op de uiteinden van de hekken kwam een paal in grond en daaraan werden de hekken vastgezet. De waterpas kwam er zelfs aan te pas. Toen de hekken stonden kon ik de paaltjes zwart verven en daarmee was het af. Zie je hoe de rabarber groeit? Volgens mij kan ik binnenkort aan het bakken gaan. Rabarbertaart of cake. Oh, het water loopt me al in de mond!
Terwijl ik paaltjes verfde was Heiko alweer met een ander klusje bezig. De vorig jaar geplaatste 1.000 liter watercontainer was wel erg prominent aanwezig. Een grote witte vierkanten plastic bak in een ijzeren geraamte… Nee, dat vonden we nou niet bepaald een sieraad in de tuin. Kunnen we daar iets omheen timmeren? Heiko antwoorde daarop positief. Hij had een paar halve golfplaatjes van het dak van de containers overgehouden en (uiteraard) bewaard. Niet naar de stort gebracht. Voordat ik er erg in had liep hij al met twee halve dakplaten naar de regenwater-opvangtank. In een mum van tijd zaten er twee zwarte ijzeren golfplaten rond de watertank en werd het zicht aan die lelijke witte waterbak ontnomen. Dat lijkt een stuk beter. De muur van de fundering is donkergrijs en die plaatjes zijn zwart. Misschien krijgen ze te zijner tijd een likje verf. Voor nu lijkt het erg goed!
Tijd voor een kop koffie in de tuin. Deze keer gedronken vanaf de vlonder, achter in de tuin, naast het stromend beekje. Wat dan weer “vervelend” is, dat je de tuin vanaf een andere kant ziet en daarmee ook andere dingen. Zoals die oude slee, naast de vlaggenmast. Functieloos en hij staat elke keer met het grasmaaien behoorlijk in de weg. Kunnen we daar een andere, en daarmee betere, bestemming voor vinden? Hmmm, met een paar planken erop getimmerd kan die wel op de vlonder staan. Met een paar planten erop. Meteen na de koffie zocht Heiko een paar brede planken bij elkaar en zaagde hij die op de juiste lengte. Daarna werden ze goed geschuurd en tenslotte op de slee geschroefd.
Ik ging ondertussen eens proberen om kantjes te trimmen met de grote motortrimmer. Toen de slee klaar was om geverfd te worden was ik heel snel terug met dat apparaat. Geen doen voor mij. Daar heb ik de slag niet van te pakken. Om het gras en onkruid te kunnen trimmen moet het ronddraaiend draadje onder een bepaalde hoek het gras afsnijden. Die hoek kon ik maar niet goed vinden en daarbij komt ook nog eens, dat het een zwaar ding is. Een beetje heb ik kunnen doen. Het was de bedoeling om Heiko werk uit handen te nemen, wat gedeeltelijk gelukt is. Gelukkig kon ik de kwast weer ter hand nemen en de slee zwart maken. Dit was binnen een uurtje gefikst. De vraag kwam dan ook al snel boven waarom ik dat niet eerder had gedaan. Dat was voornamelijk “geen zin”. Toen de slee klaar was had ik een gevoel van overwinning. Stom hé?
Heiko nam de trimmer van mij over en ging hier en daar de kantjes van borders trimmen. Vooral bij de container stond het gras hoog. Doordat daar de septictank in de grond zit, waarbij de twee putten net boven de grond komen, kun je daar nooit en te nimmer met de maaier komen. Typisch klusje trimmer en dat was heel snel netjes. Omdat wij plannen hebben met het stuk land, achter het trollenhuisje en rechts daarvan (gedeelte achter caravan) begon hij daar nog even te snoeien. Eerst het paadje zoals hij die het vorig jaar ook elke keer schoonhield. Daarna begon hij met het grote stuk, links van dat paadje. Jammer genoeg ging dat niet zo vlot als hij had gehoopt. Vooral omdat zijn elleboog pijn begon te doen. Doordat de machine niet aan een draagband kon hangen, moest hij die tillen en dan weegt de trimmer er na een poosje goed in. Later verder. Morgen is er weer een dag!
Tenslotte was het laat genoeg en hadden we genoeg gedaan om tevreden huiswaarts te keren. Een welverdiende douche te nemen en te gaan eten. Dát moesten we even uitstellen. Eerst was het zaak om in huis aan het opruimen te gaan. Met twee dode muisjes. Jig! Wie of ze er neergelegd heeft? Jikke kwam net op dat moment met de linker muis aan gewandeld. Die liet ze net buiten de mat vallen. Met een gezonde dosis nieuwsgierigheid liep ze door naar de rechter. Ze keek er vol verwondering aan, waarmee voor mij eigenlijk duidelijk werd, dat Ebba die daar neergelegd had. “Dank je wel! Wat goed van jullie! Hoeven jullie niet weer te doen, hoor!” Of het helpt? Tot nu toe blijven ze hun prooi binnenbrengen. Dat er überhaupt nog muizen te vinden zijn…
