Kleinzoon Noud drie jaar geworden!

Hoe mooi is dit, als je rond half zeven zo de zon op ziet komen? Gisteravond begon het al. We zagen de mist aankomen vanaf het westen. Op enig moment bereikte het ons huis en kwamen we in die laaghangende bewolking te zitten. Vanochtend hing er nog steeds mist en dat leverde mooie plaatjes op. Vooral toen de zon vanuit het oosten probeerde door die mistlaag heen te komen. Het werd uiteindelijk een hele mooie dag. Althans in Tranås, met een aangename 18 graden. Al begon het ´s morgens maar met 2 graden boven nul.

“Er is er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat ben jij!” Zo begonnen we het beeldbellen met kleinzoon Noud. Hij is vandaag drie jaar geworden. Wat gaat de tijd snel… Vanwege de afstand spreken we altijd met papa en mama af, dat die iets voor de jarige koopt. Dit keer toonde Daniëlle een doos met dokter spulletjes! Tijdens het beeldbellen mocht hij het pakje open maken en hij begon er meteen mee te spelen. Zijn favoriete knuffel Bollo moest onderzocht worden, werd getemperatuurd, kreeg een pleister en zelfs een spuit. Noud wist meteen waarvoor alles in het pakket was! Volgens Peter en Daniëlle hadden ze op de crèche al wel eens dit onderwerp aangekaart. Mooi, dat hij er blij mee is. Van harte, lieve “dokter” Noud!

Door de verhalen van Britt (buurvrouw), dat de lijsterbesbessen heel gezond zijn, wilden we ook een paar plukken. Maar… Dit jaar hebben we maar weinig lijsterbesbessen. De eerste twee bomen, die meteen links van de oprit staan, zijn inmiddels leeg. Daar hangen nog een paar dorre trosjes in. In een paar bomen achter de carport hangen nog wel meerdere trosjes, maar niet op reikhoogte. Men zegt, dat als er veel lijsterbesbessen in de bomen zitten, dat er een strenge winter verwacht kan worden. Dus we krijgen nu een zachte winter? Moet het nog zien. Als we nu ´s ochtends al temperaturen hebben net boven het vriespunt, lijkt het me stug. Maar je weet het maar nooit met het weer: (nagenoeg) onvoorspelbaar een dergelijke tijd vooruit.

In tegenstelling tot de lijsterbesbomen is de perenboom lekker bezig. Er zitten zeker twaalf peren in. Ja, we hebben dit al vaker laten zien, maar we zijn er dan ook heel blij mee. Ze smaken immers heerlijk! Althans die drie peren die we in het eerste jaar dat we hier woonden mochten plukken. Daarna kregen we vijf “peerloze” jaren. Dat ze destijds lekker waren is ons wel bij gebleven, dus zien we uit naar deze oogst.

Minder blij was ik met het weer! Potverpielekes wat werd het op enig moment donker! En dat is altijd het geval wanneer ik in de tuin wil. Nou ja altijd… Vaak. Dit geldt ook voor ´s zomers. Eveneens vaak wanneer ik in de zon wil zitten en dat hardop tegen Heiko zeg? Direct komt er dan een wolk voor de zon. Niet zonnen… In deze tijd van het jaar is het met regelmaat raak met regenbuien. Wanneer ik mijn werkkleding aan heb gedaan en ik naar buiten stap, voel ik de druppels al vallen. Zou dat vandaag weer het geval zijn? Dat kan toch niet waar zijn?

Nee! Gelukkig! Ik had mazzel en de donkere wolken dreven weg. Wat ik toen echter te zien had gekregen was wel even spooky. Zie je dat rare koppie in de wolken? Hij lijkt behoorlijk boos te zijn! Nou, boos of niet: de wolken (en ook die) werden steeds verder verdreven en de zon brak door! Heerlijk!

In Tranås, of eigenlijk net daarbuiten, was er eveneens sprake van zonneschijn. Het bleef droog en er was een lekker temperatuurtje. Er werd daar met behulp van een kruiwagen heel veel zand (stenmjöl) verplaatst. Vanaf een hoop op de oprit naar de plaats waar een terras zou komen. Een oudere dame wilde graag een terras bij haar huis hebben en dat mocht Heiko doen. De grond daar liep echter behoorlijk af en er moest op het laagste punt ruim 30 (!) centimeter opgevuld worden. Oftewel… Vele kruiwagens! Na elke gestorte zandlaag van ongeveer 10 centimeter werd het zandpakket getrild door middel van een trilplaat.

Dat moet steeds tussendoor, want als je dat pas doet nadat het hele pakket van 30 centimeter er ligt, wordt alleen de bovenste laag van 10 centimeter getrild. De rest blijft “los zand”. Dat kon natuurlijk niet. Nadat het zandpakket op hoogte was en aangetrild was, werden er twee lange ijzeren buizen op de juiste hoogte in het zandbed gelegd. Dat werd de definitieve hoogte van het zandpakket. Een beetje zand werd daarna nog toegevoegd, waarna Heiko met een lange plank alles kon afrijen. Tenslotte konden de zware betontegels, in dit geval 40 x 40 centimeter, gelegd worden. Een leuk klusje, dat een mooi resultaat geeft.

Mijn klusje voor deze middag gaf ook een mooi resultaat: het knippen van de siergrassen in de vijver! Het was dit jaar met “hindernissen”. Vaak ben ik iets eerder in het jaar met dit klusje bezig, waarmee ik nog een beetje in de vijver kan staan. Dan is de waterpeil lager. “Hoe krijg ik de achterkant van die graspollen nou kort?” Ik waagde het erop, om met een voet daarop te gaan staan. Heel voorzichtig… Ja, dat wilde, maar ik voelde bijna letterlijk de grond onder mijn voeten wegglijden. Snel knipte ik daar de lange bladeren weg en trok mijn voet terug. Dat herhaalde ik drie keer en daarmee waren de siergrassen ingekort! Dat deed ik ook met de grassen aan de overkant van de vijver en beekje. Klusje geklaard!

Nee, toch nog niet klaar met het snoeien! Want op het moment, dat ik de kruiwagen wilde legen, liep ik langs de groentetuin. Daar konden nu de stengelui en peterselie wel een knipbeurt gebruiken. Het tomatenstruikje van Rob en Marijke is nu aan het einde van zijn (kort) leventje. Die was “heengegaan”. Daarom haalde ik de tomaatjes eraf en nam die mee naar de keuken, waar ze nog (verder) kunnen rijpen. Ook de primula´s en wilde sleutelbloemen kregen “de kop eraf”, alsook de maggiplant. Voor nu is dat weer netjes. Wat volgt?

Het was hier in Ödarp gelukkig ook mooier weer geworden, nadat de meeste donkere wolken waren verdwenen. Af en toe zaten er nog een paar witte wolkjes tussen. Dat leverde een leuk schouwspel op aan de hemel. Vooral rond de vijver en het beekje. Dan uiteraard met name de weerspiegeling in het water. Even met de camera aan de slag. Hmmm…

De grootste pizza van Scandinavië is deze week gebakken in Kalmar. Het was een vreemd gezicht, dat de inwoners van Kalmar afgelopen zaterdag te zien kregen, toen pizzeria-eigenaar Hassan en zijn pizzabakker de grootste pizza van Scandinavië naar het marktplein brachten! Om het daar te krijgen, waren een vrachtwagen en vier mensen nodig, om de pizza van enkele tientallen kilo’s op te tillen. Sinds die zaterdagochtend vroeg waren Hassan en zijn personeel begonnen met het voorbereiden van het deeg en de oven, om de 176 centimeter brede pizza te maken. Volgens Hassan is het de record-brekende pizza. Het komt overeen met 40 pizza’s en ongeveer 200 mensen konden er een stuk van krijgen. Hoe hij op dit idee is gekomen? “Ik hou van pizza, het is mijn hobby. Ik werk al 32 jaar in de pizza-business en heb altijd gedacht, dat ik zoiets groots zou doen. Tien jaar geleden zag ik ’s werelds grootste pizza en dacht: “Waarom kan ik het ook niet maken?”” Het marktplein werd de pizza ontvangen door een enorme zee van verbaasde mensen, die zich in de regen om de tent verzamelden, om de pizza te kunnen aanschouwen en om een stukje van de pizza te krijgen.