Gisteravond, rond een uur of negen. Vanuit het keukenraam keek ik toevallig richting het noorden en daar zag ik een mistbank hangen. Eerst dacht ik nog, dat het een kleintje was. Even later zag ik over het land tegenover ons huis, dat het toch wel een “groter bankje” was. De bomen aan de andere kant van het land, waren nog nauwelijks te zien en toen ik op de weg keek, bleek dat ook daar de mist al flink was op komen zetten. Was dit een teken, dat het vandaag mooi weer zou worden? Met een zonnetje erbij? Zou het niet erg vinden…
En het was inderdaad mooi weer vandaag. Temperatuur goed, droog, vaak het zonnetje erbij: wat wil een mens nog meer? Dit alles ook nog eens op Heiko zijn vrije dag. Dat is ook wel eens anders! We besloten vanochtend, om samen in de tuin aan de slag te gaan. We hadden afgesproken, dat Heiko met de border langs de oprit zou beginnen. Als hij dat had gedaan wat in de planning stond, kon ik daarna het een en ander afmaken. Ik had me voorgenomen, om als eerste het paadje van de voordeur naar de keukendeur onder handen te nemen. Die zag er niet uit! Mos, onkruid, gras wat al bijna over de flagstones was gegroeid…
Al snel had ik door, dat er met het onkruid eveneens veel grind in de kruiwagen belandde. Daar had ik uiteraard geen rekening mee gehouden. Ik maakte het klusje eerst af, waarbij ik ook de grasrand een stuk terugbracht. Met hulp van Heiko, die er met een spade weer model in bracht. Er bleek inderdaad weinig grind over te zijn gebleven. “Hebben we nog ergens een beetje?” vroeg ik aan Heiko. Die dacht twee seconden na en toen antwoorde hij mij: “In het zwembadje!” Natuurlijk! Het “vat” bij de Japanse roos, in het grasveld naast de veranda, is gevuld met dat fijne grind! Met mijn emmertje ging ik er meteen heen en deed er een paar handjes vol grind in. Toen was hij al zwaar genoeg. Hmmm… Dat zou vaak lopen worden…
Maar ook hier schoot Heiko mij te hulp. Die pakte namelijk de kruiwagen, schepte hem vol en gooide de inhoud op een aantal stapeltjes langs het paadje. Hierna kon ik het verdelen en de flagstones schoonmaken. Als laatste haalde ik het onkruid nog even uit het perkje met de varens. Klaar! En ook nog eens ontzettend blij met het resultaat! Men zegt wel eens “Er staat geen I in Team”, oftewel dat het goed is om samen te werken, om een bepaald doel te bereiken. Dat hebben we vanochtend maar even mooi sámen gedaan!
Heiko zijn eerste klus was het grasmaaien van het strookje links en rechts van de oprit. Met een reden! Hij wilde namelijk de border links van de oprit onder handen nemen en zou daarvoor op handen en voeten op het grasstrookje gaan liggen. Dat gras was en hoog en nat. Zou hij daar op gaan liggen, dan zou het gras plat gaan liggen en dat zou het maaien niet makkelijker maken. Zodoende: eerst maaien. Dat strookje deed hij met de loopgrasmaaier, omdat het te smal is voor de zitmaaier. De maaier was voor het laatst gebruikt in oktober geloof ik en had de hele winter in de garage gestaan. De verbazing was dan ook groot, dat na één keer trekken aan het koord, de motor meteen aansloeg! Toen de maaier eenmaal draaide liep Heiko meteen verder met dat ding. De hoekjes die je met de grote maaier niet zo gemakkelijk kunt bereiken pakte hij meteen even mee.
Al met al was het eerste uur daarmee al snel om. Toen hielp hij mij dus even mee met het paadje, om daarna met de border te beginnen. Na de koffie wel te verstaan. In de border waren diverse “onkruid” plantjes zo gegroeid, dat er tussen een aantal plukjes geen zwarte grond meer te zien was. Tevens was dat onkruid tussen andere planten gegroeid. Tijd voor actie. Voor grondige actie. Met een schep en een hooivork werd de grond opgegraven en losgemaakt, om vervolgens 95% van de kleine worteltjes eruit te halen. Dit soort onkruid heeft wortels als peentjes en zijn moeilijk te pakken te krijgen. Vandaar die 95%, want we hebben niet de illusie dat we 100% te pakken hebben gekregen. Desondanks is het flink opgeschoond en is er weer zwarte grond te zien. Het was de bedoeling, dat hij de grote vlakken even zou opwippen met de schep of vork en dat ik het verder netjes zou maken, maar eenmaal op handen en voeten pakte hij alles zelf mee.
Na mijn eerste klusje zou ik de puntjes op de i zetten in de border waar Heiko bezig was, maar omdat hij alles in een keer meepakte, ging ik iets anders doen. Heiko had immers het gras gemaaid, althans de minder eenvoudig te benaderen hoekjes. Daar kon ik nu wel even met de trimmer bij langs. Even een andere houding aannemen was voor mijn lichaam uiteindelijk ook wel goed. De batterij van de trimmer had Heiko gisteren aan de oplader gedaan en het apparaat werkte perfect. Het is een lichte, elektrische trimmer qua gewicht en gemakkelijk te hanteren. Langs de oprit deed ik alle kantjes en om de flagstones in het gras, rond de bomen en meer.
Ook in de berm was het een en ander te trimmen. Met name de gele paardenbloemen wilde ik graag kwijt. Om verspreiding te voorkomen. Toen ik bij ons bordje Ödarp kwam, zag ik ineens een zee van lelietjes-van-dalen. Een gigantische hoeveelheid van dat kleine bloemetje heeft daar terrein gewonnen. Het is een leuk, klein wit bloemetje, dat mij altijd aan mijn moeder doet denken. Zij had ze links van de voordeur in haar border staan. Herinneringen… Behalve de lelietjes-van-dalen, zag ik ook de boerengeraniums weer opkomen, de lupines en een klein paars bloemetje. De bermen worden inderdaad alweer mooi zo langzamerhand. Straks, als alles weer boeit, kunnen we er dagelijks van genieten. Een overdaad aan kleuren en vormen. En gelukkig wordt de berm slechts één keer per jaar gemaaid. Ergens in augustus.
Met de trimmer liep ik ook nog rond de moestuin, onder het hekje en langs de kant van de vijver. Aan de graskant zeg maar. En al trimmend keek ik even naar de plek waar we voor het laatst de kikkervisjes hadden gezien. En ik ontdekte ze weer! Niet op de vertrouwde plaats, maar net onder de wateroppervlakte, dicht bij de walkant. Daar liggen de honderden kleine kikkertjes nu! Door het weerkaatsen van het zonlicht op het water was het wel even heel goed kijken en een foto maken lukte maar amper. Toch zijn ze nog wel degelijk in onze vijver aanwezig!
Nadat Heiko stopte met de klus in de border wilde hij de grote zitmaaier starten. Overigens was hij nog niet klaar in de border, maar het kostte zo veel tijd en kracht om het grondig te doen, dat hij ter afwisseling wel graag even iets anders wilde doen. Maar… Helaas… De maaier wilde niet starten. Accu leeg! Hè? Dat was de vorige keer ook al het geval toch? Toen had Heiko de accu ook eerst een dag aan de oplader gehangen. Dat zou kunnen betekenen dat de accu stuk is. Hij houdt de stroom niet meer vast. Meteen zette Heiko de accu opnieuw aan de oplader en na het eten, het was inmiddels volgens mij ongeveer zeven uur, ging hij alsnog met de zitmaaier een paar rondjes draaien. De oplaadbeurt had de accu voldoende stroom gegeven om te kunnen starten. We zullen het nog even aanzien, maar houden er rekening mee, dat er een nieuwe accu in moet. Na het maaien lag het gazonnetje er weer mooi strak bij. We hebben weer een nette tuin!
Mooie, nette tuin weer! Jullie hebben eer van jullie werk.
En veel werk is het……
Danjewel Wilma, we doen ons best om het netjes te houden. Het is een wedstrijdje tegen het onkruid soms, maar vooralsnog zijn wij de overwinnaars. Ha ha, mits we het wekelijks even bijhouden. En als je het bijhoudt, kost het niet zo heel veel tijd gelukkig en blijft er nog voldoende tijd over om er ook van te kunnen genieten. Alhoewel het werken in de tuin voor ons eigenlijk niet voelt als werken. Ook dat is ontspanning in de meeste gevallen.