En weer verder met het hoofdstuk “Error” van de back-up! Maandag had ik een account voor het bedrijf aangemaakt, zodat men via onze website het een en ander konden bekijken. Eventueel gevolgd door het aanpassen van gevonden “afwijkingen”. Alle gegevens had ik mijn contactpersoon die dag doorgestuurd, waarmee ze zich kon inloggen. Gisteren was het wel heel erg stil geweest en ik had me ingehouden om erachter aan te mailen. Goed hè? Want mijn contactpersoon neemt zélf namelijk contact met mij op, wanneer er iets te melden is. Of dat ze vragen heeft. Is dat niet geweldig? Dat maak je tegenwoordig niet zo heel veel meer mee. Nou moet ik eerlijkheidshalve zeggen, dat we het geluk hebben, niet al te vaak problemen te hebben, waarbij we wachten op contactpersonen. In ieder geval zag ik vandaag bij de back-ups van onze website geen nieuwe staan, waardoor ik denk, dat men er nog steeds mee bezig is.
Ondanks het feit, dat het trimmen mijn tweede dagelijkse hoofdactiviteit was de laatste dagen, nam Heiko vandaag het stokje even over. Het dijkje moest namelijk weer geknipt en geschoren worden. Dat is en blijft een hele vervelende klus. Voor Heiko zijn schuine vlakken niet prettig meer om op te staan, vanwege zijn polyneuropathie. Het staan op een helling is erg onaangenaam voor zijn voeten. Behoorlijk pijnlijk zelfs. Om het ongemak tot een minimum te beperken, probeerde hij het dijkje deze keer op een andere, meer efficiëntere manier kort te wieken. Met de grasmaaier! De grote vlakken deed hij zodoende met de grasmaaier en de moeilijk toegankelijke stukken met de trimmer. Dat ging een stuk sneller, maar kostte wel veel meer kracht. De zware grasmaaier moest bij de helling omhoog geduwd worden, dan weer terug, even opzij en weer omhoog, enzovoort. Nou ja, die krachtsinspanning ben je snel weer vergeten. Het resultaat is wat telt. Boven op het dijkje liet hij aan beide uiteinden onkruid staan, dat mooi wit bloeit. Het fluitenkruid. Puur natuur en een leuke afleiding!
Uiteraard nam ik het stokje nog wel weer van Heiko terug. Ik moest toch zélf mijn klusje afmaken? Dat was namelijk het gedeelte van het paadje achter de vijver. Tussen Jikke en een beetje nog voorbij het wasrek. En als ik me iets in het hoofd heb gezet om te doen, dan gebeurt dat (meestal) ook wel. Hoewel lijf en leden al een beetje in opstand waren gekomen, kon naar mijn idee dit trimklusje er wel even bij. En daar had ik nog gelijk in ook! Het was ongeveer anderhalf uur later, dat ik met heel veel plezier achteromkeek: het paadje weer duidelijk zichtbaar en naast het paadje was het allemaal gekortwiekt. Lekker gevoel! Daarna met de beentjes omhoog en genieten van “de overwinning”!
Omdat het al een poosje warm en droog weer is, is de waterstand in de vijver behoorlijk gedaald. Uiteraard ook in het beekje. Wanneer daar geen water door stroomt blijft het vijvertje leeg. Er zit nu al zo weinig water in, dat op bepaalde stukken de bodem al heel duidelijk zichtbaar wordt. Terwijl op andere plaatsen die al helemaal droog ligt. Droog is niet het juiste woord, want als je erop zou gaan staan zak je meteen in de blubber. Als het zo doorgaat, kan ik ergens in juli of augustus, voordat het regenseizoen weer begint, de diverse plantjes weer snoeien. Dat deed ik vorig jaar ook en is ons goed bevallen. Zowel het beekje, als het vijvertje zijn meer open en helderder. Door het snoeien van bepaalde plantjes (en onkruid) krijgen andere plantjes weer de ruimte!
Hmmm… Over ruimte gesproken… Van vriendin Froukje kreeg ik deze twee foto´s toegestuurd. Het zijn de stekjes van de kronkelwilg en kronkelhazelaar. De een zit in het water en de ander al in de grond. Toen ik ze zag keek ik mijn ogen uit, want wat zijn die stekjes al gegroeid! Het zijn al “stekken” te noemen. Wanneer wij weer naar Nederland gaan, hopelijk in augustus met de verjaardag van Heiko zijn vader, kunnen de stekken meegenomen worden. Froukje zei me, dat ik nu alvast kon gaan bedenken, waar de stekken moeten komen te staan. En dat is een goed idee van haar, want “waar moeten ze komen te staan”?
Voordat ik bij de vijver ging trimmen, nam ik nog even de rand van het vlonder mee. Zoals overal groeit ook daar het gras snel en uiteraard dan eveneens langs de planken daar. Op het laatste ogenblik kreeg ik een kikkertje in de gaten. Puh! Een tel later en… Nee, niet aan denken! Ik stopte vanzelfsprekend. Ook om het kikkertje eens even beter te bekijken. Hij was waarschijnlijk zo erg geschrokken, dat hij roerloos op de onderste plank bleef zitten. Ik had alle tijd om hem even goed te aanschouwen. Tot ik hem recht in de ogen keek, want op dat moment draaide hij zich venijnig om richting de vlonder en bleef weer roerloos naar de plank kijken. Het leek, alsof hij zich schaamde. Maar waarvoor? De kikker die Heiko vanochtend zag bij het dijkje (die dikke bruine): die moet zich schamen. Die keek namelijk wel heel erg boos. Volgens mij wilde hij Heiko zó wel aanvallen!
Meteen naast de border die Heiko gisteren groter en onkruidvrij had gemaakt, staat een wilde roos. Die staat daar al een paar jaar en wilde niet echt “doorbreken”. Het was en bleef een beetje een “stumpertje” zeg maar. Nu, na vier jaar lijkt het er echter op, dat hij zijn draai heeft gevonden en besloten heeft, om toch maar door te groeien. Dat verdient dan ook een nette border. Vind je niet? Dit mag immers beloond worden. Met de schep werden een aantal stukken gras rond de roos weggestoken en daarna werd alles aangeharkt. De graszoden verdwenen in een van de kuilen, rond de meest recente houtstek. De roos kreeg een mooi bordertje voor zichzelf en de daarmee ook een beetje waardering voor zijn ontwikkeling.
Vorig jaar vonden we ergens in het onkruid achter het trollenhuisje, een stukje van een oude betonnen rioolbuis. Die hebben we toen aan de kant gelegd, met de bedoeling om die ooit nog eens ergens in de grond te graven. Daarna zou er een plantje in gepoot kunnen worden. De buis is echter nooit in de grond gekomen, maar ondertussen wel al drie of vier keer op een andere plek neergelegd. “De maat is vol! Het geduld is op! De dag des oordeels is gekomen: nú de grond in of naar de stort!” Demonstratief tilde Heiko de buis boven zijn hoofd, terwijl hij deze dreigende woorden uitsprak. Toen wist ik, dat ik niet meer kon zeggen, dat we dat binnenkort zouden beslissen.
Dus het werd meteen maar even kijken. Naast de vlonder? Nee, lastig met grasmaaien. Meteen naast het trapje van de vlonder? Nee, te druk. Ineens wisten we het. De border rond de roos was nu vergroot en onkruidvrij gemaakt. De roos was echter nu nog alleen maar een groene struik, dus… Dáár kan de buis mooi staan. Met een plantje erin voor de kleur. In een hoekje van die border. Mooi, eindelijk heeft de buis een plekje gekregen waar het wel iets toevoegt, maar niet in de weg staat. Het bloemetje werd er eentje van plastic, omdat er geen potje in de buis paste. Maakt niet uit, want de buis heeft een plekje en het plantje brengt kleur in dat hoekje!
Ondertussen was Ebba ook bij ons gekomen. Ze was in een hoekje van de border gaan liggen, die Heiko gisteren had schoongemaakt. Gezellig hoor. Ze leek zich af te vragen, wat “die gekke mensen” in vredesnaam aan het doen waren. Zij maakte zich niet druk. En ze had nog gelijk ook. Dat is vergelijkbaar met de mentaliteit van de Zweden. Je werk doen: prima. Echter rustig aan, want morgen is er weer een dag. Terwijl wij denken, dat alles in een dag af moet. Maar wie zou het het langst volhouden? Juist! Goed zo, Ebba!
Een andere actie van Heiko vandaag was het ophangen van de zelfgemaakte bloembak. Die is gemaakt van een oude pallet, die eerder al wit geverfd was. In de vakken, die van onderen dichtgemaakt waren, was plastic gemaakt. Onlangs was er eveneens potgrond in gedaan en als laatste waren er een paar plantjes van Örtengren in gepoot. Naast de deur naar de werkplaats, aan de achterkant van het huis, kon die plantenbak mooi komen te hangen. Op de grijze muur van de kelderwand kwam de witte bloembak immers mooi uit. Een eenvoudig bankje eronder en klaar. Een leuke versiering van de achtergevel. ´s Avonds na het eten zaten we op de bank nog even na te praten over de dag en de dingen wie we gedaan hadden. Het was weer een productief dagje met mooie resultaten. Buiten was het nog steeds mooi zonnig. Heiko zei op enig moment, dat hij zin had in een ijsje. Of ik er ook een wilde? Ja, lekker. Naast het zelfgebakken gebak, vlees en groenten, hebben we namelijk ook (bijna) altijd ijs in de koelkast. We namen beide een soort Cornetto en ik gaf ook een klein stukje aan Ebba. Nou, dat vond ze toch lekker! Het werd met smaak opgegeten. De volgende keer als wij ijs eten, krijg jij ook weer een beetje hoor, Ebba!
