Vandaag bereikte Heiko de eindstreep in de klus “wit schilderen wanden en plafond keuken”. Mooi, dat is ook weer klaar. Het kan er weer een paar jaar tegen. De emmer witte verf, die hij had aangebroken voor het plafond in de hal, was overigens ook bijna leeg. Het was op het laatst nog maar de vraag of alles met die ene emmer gedaan kon worden, maar het lukte nét. De angst die ik vooraf overigens had bleek ongegrond. Ik was namelijk “bang”, dat niet alleen het plafond wit zou worden, echter ook deels de keukenkastjes. Heiko is namelijk iemand van het grote, grove werk en veel minder van de details.
Waar de keukenkastjes of de plafondplinten, bovenop de keukenkastjes, het plafond raken werd het spannend voor mij. Maar, als ik nu zo om me heen kijk, is het prima gelukt. Inmiddels heeft alles weer zijn plekje gekregen en kunnen we vanavond weer normaal in de keuken zitten te eten. Gisteren hadden we de witte eettafel even “klein” gemaakt. Het is namelijk een uittrektafel. Als je het middenstuk er tussenuit laat, heeft hij een ronde vorm. Wij hadden de tafel altijd volledig uitgetrokken staan en dan is die ovaal en heb je uiteraard veel meer ruimte. Tegelijkertijd neemt de grote tafel meer ruimte in beslag in je keuken. Bij wijze van test maakten we er gisteravond een ronde tafel van. Dat leek erg vreemd. Zo klein… Vannacht sliepen we er even een nachtje over. Ook vanochtend vonden we het niet mooi lijken. Zodoende hebben we er maar snel weer een ovale tafel van gemaakt, waar we fatsoenlijk aan kunnen zitten en we voldoende ruimte hebben om iets op te zetten.
Bij toeval zagen we dit tafereeltje. Ebba zat op de vloer in de hal, aan de ene kant van het gordijn. Jikke zat op de één na onderste traptrede, aan de andere kant van het gordijn. Jikke had wel door, dat Ebba daar zat en had even geen zin om daar langs te gaan. Ze waren de hele tijd al een beetje aan het ravotten geweest namelijk. Ze komen nauwelijks buiten en moeten toch wel hun energie kwijt. Ze spelen zodoende vaak “tikkertje”. Deze scene kon Heiko precies zien vanuit de stoel in de kamer, waar hij op dat moment zat.
Het leek alsof Jikke er niet langs durfde en ze ging op een gegeven moment nog helemaal de trap op naar boven. Daar vond ze blijkbaar niets, waarna ze maar weer omlaag kwam. Weer op dezelfde trede bleef ze zitten. Ebba bleef gewoon wachten. Vroeg of laat moest Jikke er toch langskomen. Heiko bleef kijken en zag dat Jikke met een grote sprong vanaf de tweede trede, door de opening tussen de twee gordijnen, voorbij Ebba wilde springen. Om vervolgens weg te sprinten. Maar Ebba liet zich niet verschalken: ze sprong op hetzelfde moment omhoog om bovenop Jikke te springen. In de lucht botsten ze tegen elkaar aan. Heiko schaterde het uit van het lachen. Het was erg jammer dat hij er niet aan had gedacht om daar een filmpje van te maken. Soms zijn twee katten vele malen leuker dan een filmpje op de tv.
Terwijl het buiten fantastisch mooi weer leek, met een mooi zonnetje erbij, zette ik het schoonmaakwerk van kasten nog eventjes door. Op de bovenverdieping deze keer. Ik schrijf “mooi weer leek”, omdat het weliswaar een fraaie zonnige dag was, met een strakblauwe hemel, maar tegelijkertijd erg koud. De thermometer gaf -6 aan, maar de gevoelstemperatuur was volgens de weermannen -15. Een klein briesje en blijkbaar toch een beetje vochtige lucht, zorgden ervoor dat het erg koud aanvoelde vandaag. Gelukkig had ik mijn klusje binnen, in de warmte. Het waren de kledingkasten die ik even controleerde. Alles maar weer even netjes op stapeltjes gelegd en de fotoalbums-en-plakboekenkast weer gefatsoeneerd. Ook meteen de kaarten weer in de plakboeken geplakt. Klaar is Kee… Joke!
Mijn neef Sietse was in december positief getest op corona. Gelukkig gaat het nu weer prima met hem. Sinds vanmiddag is het de beurt aan Elise haar man, Gert. Zijn moeder bleek positief getest te zijn en hij was de laatste paar dagen nog bij haar geweest. Zodoende moest hij zich ook laten testen en… Positief! Voor zover we hebben begrepen, leeft Gert vanaf nu vijf dagen alleen op de bovenverdieping, terwijl Elise met de kinderen beneden leven. De kinderen mogen ´s nachts wel in hun eigen bedje slapen, maar Elise moet beneden blijven. Wanneer ze dit doen, moet Gert zich na deze vijf dagen opnieuw laten testen. Is hij dan vrij van het virus kunnen ze hun normale leven weer oppakken. Gert werkte al vele weken, zo niet maanden, vanuit huis en ontmoette nauwelijks andere mensen. En dan krijg je het geheel onverwachts via je moeder… Voorlopig heeft hij zeer milde klachten en we hopen uiteraard, dat het daarbij blijft. Voor de kleinkinderen was het geen straf om thuis te moeten blijven. Er ligt nog steeds sneeuw en daarmee vermaken ze zich best.
Vandaag is het de 12e februari van het jaar 2021. Als je dat volledig uitschrijft in cijfers komt er 12-02-2021 te staan. Niets bijzonders toch? Totdat je ziet, dat je deze datum ook op dezelfde manier achterstevoren kunt lezen. Als je namelijk cijfer voor cijfer van rechts naar links leest staat er ook 12-02-2021. Grappig hé? Dat heet een palindroom, een keerwoord of spiegelwoord. Het kan ook met bepaalde woorden als bijvoorbeeld “lepel” en “meetsysteem” en “parterretrap”. Het kan zelfs met hele zinnen: “Nelli plaatst op ´n parterretrap ´n pot staalpillen”. Van links naar rechts, als van rechts naar links dezelfde letters. Maar we zijn er nog niet! Als je dit getal, zoals het hierboven in de bekende digitale cijfers geschreven staat, op de kop leest, is het nog steeds 12-02-2021! De datum van vandaag is daarmee óók een ambigram.
Een ambigram is het schrift dat op meer manieren gelezen kan worden: van links naar rechts én van rechts naar links én ondersteboven. Het kan normaal en ondersteboven dezelfde óf een andere tekst opleveren. Zowel een woord als een getal, maar ook een tekening kan een ambigram zijn. Bijzonder toch, dat de datum van vandaag in combinatie met deze digitale schrijfwijze beide in zich heeft. Bovenstaande plaatjes zijn voorbeelden van een ambigram. Beide plaatjes zijn identiek. Maar als je ze omdraait zie je totaal iets anders. Links een eilandje met een grote boom en een persoon in een kano, die een té grote vis wil vangen. Rechts een grote roofvogel met een persoon in zijn snavel.
“Heiko! Waar hangt de wildcamera? Er zijn verse sporen in de sneeuw te vinden!” Vanaf de weg zag ik een spoor over ons gras, richting de grote appelboom. Daar is iets of iemand aan het zoeken geweest. Vervolgens verdwenen de sporen richting het zuiden en achter het trollenhuisje langs. Misschien staat er iets op de camera. Ehhh… De wildcamera? Die ligt beneden in de tvättstuga… Heiko had de batterijen vervangen en de camera daarna nog niet weer opgehangen. Geen opnames dus. Later op de dag ging Heiko de sporen van dichtbij bekijken en constateerde hij, dat het zonder twijfel een eland is geweest. Die was de weg overgestoken naar onze tuin en bij de appelboom gaan zoeken of er nog appeltjes lagen. Wellicht is het de eland geweest, die we eerder op bezoek hebben gehad. In de herfst. Toen lagen er wel appeltjes en hebben we immers een eland op de wildcamera kunnen vastleggen.
Helaas geen opnames deze keer. En weet je wat Heiko vanmiddag ging doen? De wildcamera ophangen! En hij heeft ook een zak met gedroogd gras, hooi, in de tuin gelegd! Zijn vader had in de nazomer al een keer tegen hem gezegd, dat hij hoog gras moest gaan drogen. Met de bedoeling om dat in de winter, als er sneeuw ligt, in zo´n voerbak (ruif) te leggen. Voor de reeën en elanden. Het hooi is wel gelukt en is droog in een afgesloten vuilniszak gekomen. De ruif is er nog niet. De reeën en elanden zijn nu echter wel op zoek naar eten. In de weilanden zien we heel veel sporen van reeën, die de sneeuw met hun voorpoten aan de kant krabben, om het onderliggende gras te kunnen eten. Vandaar dat Heiko het hooi nu in een grote speciekuub in de tuin heeft gelegd. Precies voor de boom waar de wildcamera nu hangt. We houden de sporen in de sneeuw nu extra goed in de gaten! Dat is het mooie van sneeuw: je kunt meteen zien of je bezoek hebt gehad.
