Vandaag zou het de hele dag regenen volgens de Zweedse KNMI. Er zou maar liefs 40 millimeter water vallen. Fijn voor de natuur, maar voor ons betekende dat we verplicht binnen zouden moeten blijven. Buitenklusjes zaten er niet in. Joke vermaakte zich achter de laptop met de diverse digitale administratieve dingen. Alle gemaakte foto´s van de afgelopen week werden weer netjes in mapjes gezet, opgeslagen op de harde schijf én in de cloud. Mailtjes werden beantwoord en natuurlijk ook de sociale contacten onderhouden via WhatsApp. Het lukte haar om de website nu ook weer helemaal bij te werken. De achterstand van de paar dagen weg is volledig ingehaald. Tevens heeft ze mooi verhaal weten te maken over de kalksteengroeve en de zeer bijzondere, zeg maar unieke, kabelbaan die de brokken kalk 42,5 kilometer door de lucht vervoerde naar de fabriek. De informatie verzamelde ze via Google en moest vertaald én gesorteerd worden. Een tijdrovende hobby hoor zo´n website… Maar erg leuk én leerzaam om te doen. En de leuke reacties van (soms onbekende) lezers zijn een blijk van waardering én motiveren om ermee door te gaan.
Ik ging vanochtend de kelder in. Op de hoeken van ons huis willen we nog graag houten hoeklijsten maken. In het Zweeds heet dat “knutbrädor”. Onze gevel is licht grijs van kleur en dan lijkt het erg mooi, als je de hoeken accentueert met witte hoeklijsten. Zoals te zien op een foto, die als voorbeeld erbij geplaatst is. Het hout daarvoor ligt al enige weken, ehhh maanden… in de garage te wachten op hun beurt. Een deel van de 4,80 meter lange planken had ik al een keer in de witte verf gezet en een ander deel moest nog. Omdat het vandaag ging regenen was dit bij uitstek een leuk klusje voor vanochtend. Ik besloot om alle planken nóg een keer wit te maken. Een extra laagje verf kan immers geen kwaad. Ik weet nog, dat ik 16 lange planken had gekocht voor deze hoeklijsten, maar toen ik ze verfde bleken er nog maar 12 aanwezig te zijn. Tja, dat is het nadeel van het lang op voorraad liggen. Die andere vier zijn namelijk inmiddels verzaagd en daar zijn onder andere radiatorkasten van gemaakt. Nou ja, deze 12 zijn in ieder geval wit en kunnen een dezer dagen gemonteerd worden. Daarvoor ga ik de skylift van de zoon van Erling weer inzetten. Vanwege de polyneuropathie aan mijn voeten is het werken op een ladder over en uit. Gelukkig is er een heel goed alternatief in de vorm van de skylift. In de loop van deze of volgende week zullen we dat klusje maar eens ter hand nemen.
Na de lunch leek het ineens op te klaren. Het was droog en zelfs aangenaam qua temperatuur. Wel een beetje drukkend door de hoge luchtvochtigheid, maar oké. Tja, wat doe je dan hé… Naar buiten! Er moest nog het een en ander getrimd worden. Vorige week was het gras wel gemaaid, maar waren de kantjes en randjes niet meer overal getrimd. Ik begon met de heuvel waaronder de filtering van ons rioolwater zit. Op die kunstmatig aangelegde heuvel groeiden de brandnetels alweer zeer enthousiast en tevens voldoende distels. Met de trimmer een fluitje van een cent.
Daarna was het eilandje aan de beurt. Ook daar stond alles wat wil groeien en bloeien op een hoog niveau, zeg maar. Zo´n trimmer is dan toch maar eventjes een geweldige uitvinding. Met name die op een benzinemotor. Vroeger had ik er een op stroom, maar dan waren we hier wel heel erg veel verlengkabels nodig geweest. Stel nou dat die trimmers nog niet uitgevonden waren. Hoe maai je dan zo´n heuvel of zo´n eilandje? Met de handgrasmaaier? Met een zeis? Ja kan, maar erg arbeidsintensief. Ik denk dat we dan een paar schapen hadden geadopteerd. Na het eilandje was het paadje achter ons beekje aan de beurt en tenslotte nog wat losse plukjes hier en daar. Toch maar even mooi gelukt. Ondanks de voorspelde regendag.
Tijd voor een kop thee! Ja, lekker. Met een stukje rabarbertaart en slagroom. Het is onvoorstelbaar hoeveel gebak wij de laatste tijd eten, in vergelijking tot voorgaande jaren. ´s Lands eer hé! De goede gewoonten van de Zweden nemen we graag over. En daarbij komt, dat Joke heel graag mag bakken en dat past perfect samen. Alhoewel het weer even later een beetje miezerig begon te worden pakte ik na deze pauze toch nog even de kettingzaag. Het laatste stukje van de berkenboomstam moest eraan geloven. Gelukkig stond ik in het bos onder de bomen, want het besluiteloze miezerige buitje ging over in een iets resolutere bui. Met de beschermende helm op m´n hoofd vernam ik nog niet meteen hoe ernstig of het regende, maar daar kwam ik later met een nat T-shirt wél achter. Nou ja, natter dan nat kun je niet worden. Doorzetten en alles in moten gezaagd. Nog even op een stapel verzameld, aan de “goede” kant van het beekje en dan morgen misschien kloven.
Toen ik de kettingzaag toch ter hand had genomen, zaagde ik ook meteen even een stukje spoorbiels op de juiste lengte. Een van de vier treden van het minitrapje, vanaf de oprit naar het grasveld, was behoorlijk verrot. Die moest hoognodig vervangen worden. Dat was ons al een hele poos een doorn in het oog, maar er was geen tijd voor gemaakt om het klusJE aan te pakken. En je moet er net even goed materiaal voor hebben. Die was er nu. Even meten: 85 centimeter. Oké. De eerder verwijderde spoorbiels, die nutteloos om een klein hoopje zand lag, was de klos. Daar zaagde ik 85 cm af. De oude trede verwijderd en de nieuwe op de juiste hoogte teruggelegd. Geen grote klus, wel een groot genoegen. Lijkt weer stukken beter en erover heen lopen zal ook stukken beter gaan.
Na de middag bleek dat de blauwe auto van PostNord inmiddels langs was geweest. Eventjes aan de overkant van de weg kijken of er iets in de brievenbus zat. Ja! Behalve een dikke stapel met folders ook een kaartje. Wat leuk! Gauw naar binnen en samen met Joke open gemaakt. Het bleek een kaartje van Daniëlle en Peter en kleinzoon Noud uit Rotterdam te zijn. Voor Vaderdag! Op de voorkant stond een foto van Daniëlle in haar trouwjurk, getrouwd in april 2019 en ik stond naast haar. Binnen in de kaart had ze een mooie tekst met lieve woorden geschreven, gericht aan ons beiden. Erg fijn.
Joke was ondertussen ook al eventjes aan haar computer ontsnapt. De vele rozenstruiken met witte bloemen, die rondom onze veranda staan, hadden behoorlijk veel jonge scheuten gezet en die staken boven de vloer van de veranda uit. Op zich is dat nog niet zo erg, maar door deze jonge scheuten werden de witbloeiende bloemen een beetje verstopt. Dat is jammer. Met een kleine snoeischaar en een emmer ging Joke even rond en een half uurtje later was het gepiept. De witte bloemen kunnen weer om zich heen kijken en wij kunnen weer genieten van de mooi bloeiende rozenstruiken. Nee, helaas wordt het nooit een mooi strak en egaal bosje, maar het gaat tenslotte om de rozen. Misschien er toch nog ooit eens proberen meer model in te krijgen?
Na het warm eten liep ik wederom eventjes een stukje langs de weg, om mijn voeten een beetje training te geven. Vanwege eerdere ervaringen met het spotten van wild neem ik dan inmiddels standaard de fotocamera mee. Op mijn wandeling richting het noorden zag ik geen wild, echter wel veel verschillende soorten bermplanten. Feitelijk onkruid, alleen wel zó mooi! Allerlei kleuren en vormen van, voor mij grotendeels onbekende, plantjes sieren de bermen op dit moment. Gelukkig worden de bermen niet gemaaid. Langs onze weg staan namelijk bordjes met de tekst “Artrik vägkant” oftewel een berm met veel verschillende soorten plantjes. Een kleine selectie volgt hieronder.
Een klein stukje verderop kon ik zien, dat de boswerkers of bomenvellers flink hun best hadden gedaan. Een groot deel van een rotswand is inmiddels kaal. De vele boomstammen van ongeveer 3 meter lengte liggen overal kriskras door elkaar op het land, te wachten om verzameld te worden. Wát een klus. Het omzagen met een machine op zo´n helling lijkt me al een riskante klus en dan moet het vervolgens nog verzameld worden ook! Dat zal straks een behoorlijke stapel worden. Overigens zien we nu voor het eerst, dat er een rotswand en berg achter zit. Toen de bomen er nog stonden was het gewoon een stuk bos. Nu blijkt er een berg met rotswand te zitten. Ook best wel een mooi plaatje.
Toen ik naar huis terugliep zag ik tóch nog iets licht bruins bewegen. Aan de rechterkant van de weg. Op het stuk land, tegenover ons huis. Ja, richting het huis genaamd Hagen. Meteen op die plek even met de camera inzoomen en ik had het bij het juiste eind. Ha! Inderdaad het eind: ik zag via het beeldje van de fotocamera de kont van een ree! Dan is het een kwestie van een poosje kijken en wachten tot het reetje zou bewegen, zodat ik de andere, zeg maar de betere kant van haar in beeld kreeg. Ondanks het feit, dat ik in lang niet alle gevallen geduld heb, had ik dat hier wel voor en daarmee lukte het om een mooie paar foto´s te maken. Yes! Hiermee is het wel even de vijfde dag op rij, dat daar een ree loopt. Of het elke keer dezelfde is?
