Inmiddels is wel bekend, dat ik een naam heb, met betrekking tot het verzorgen van planten. Eigenlijk kan ik nu wel zeggen dat ik die naam kwijt ben. Want niet alleen de kerstroos en de Afrikaanse speer in de kamer doen het ontzettend goed. Zo ook de diverse sansevieria doen het zo goed, dat ze jongen hebben. De plantjes die extra zorg nodig hebben of uitgebloeid zijn, zoals bijvoorbeeld de kalanchoe (spreek uit: kaa-lan-goo-ee) in het geel van Pasen en in het wit van “zomaar”, staan op een rek op de overloop. Daar doen ze het allemaal heel best. Ze krijgen hun verzorging en ze hebben rust. Eveneens staan er een paar stekjes tussen van de begonia. Vanochtend kreeg ik een brede grijns op mijn gezicht, want de kerstcactus krijgt weer bloemen!
De kerstcactus, ook wel lidcactus, die ik het vorig jaar van Heiko kreeg. Inderdaad rond Kerst. Het is een mooi plantje, een aantrekkelijk staaltje natuur. Stevige, platte blaadjes met gebogen stekeltjes rijgen zich aan elkaar, om te eindigen bij de bloemknoppen. Aan het einde van de herfst of begin van de winter ontvouwen de knoppen zich en verrassen je met paarse, rode, witte, oranje of roze bloemen. Officieel heeft de kerstcactus geen symbolische betekenis. Omdat de plant geen bindingsangst heeft en wel 20 tot 30 jaar een huisgenoot kan blijven, is “trouw” misschien wel een mooie symboliek. De kerstcactus staat vanaf vanochtend weer in de keuken, op het aanrecht. Naast een paar grotere knoppen en bloemen zitten er vele kleine knopjes in. Dat wordt weer mooi!
Heiko´s opdracht voor vandaag was bladruimen! Samen met collega Håkan naar een bekend adres. Vorig jaar waren ze daar ook geweest, om de oprit een meter breder te maken. Het onkruid was toen zó ver naar binnen getrokken, dat er nog maar net een auto over het grindpad kon. Daar hebben ze toen verandering in aangebracht en dat zag er nog steeds goed uit, konden ze vandaag constateren. Vandaag moest er bladgeruimd worden. Ze waren gewapend met verschillende bladharken. Ze hebben namelijk bladharken voor droog en voor nat blad en eveneens voor blad op kort gemaaid gras en voor blad op lang onkruidgras. Ze wisten dat de klant een paar hele grote bomen op het gras heeft staan en dat die uiteraard enorm veel blad laten vallen in oktober-november. Onderweg in de auto stroopten ze hun mouwen alvast op, want er zou flink geharkt moeten worden. Dachten ze. Toen ze aankwamen zagen ze, dat de klant alle blad reeds op een hoop had geblazen. Met een gemotoriseerde rug-bladblazer. Oef, dát scheelt een hoop werk en tijd. Het meegebrachte gereedschap kon in de auto blijven liggen.
De klant had zijn quad met aanhanger reeds naast de hopen blad geparkeerd en ze konden het blad zo vanaf de hoop op de aanhanger gooien. Telkens als er een strook blad geruimd was, reed de klant de quad even twee meter naar voren en kon het blad opnieuw op eenvoudige wijze in de aanhanger gegooid worden. Perfect! Het blad op de aanhanger stampten ze flink aan, zodat er zo veel mogelijk op kon. De volle aanhanger werd vervolgens ergens in het bos, tegenover de tuin van de klant, gedumpt. In totaal werden er zeven aangestampte volle aanhangers met blad in het bos geleegd! De klant was uiterst tevreden en had niet verwacht dat het klusje in een dag geklaard zou worden. Heiko en Håkan ook niet, toen ze om half acht ´s morgens vanaf Tranås vertrokken. Tegen twee uur vanmiddag waren ze alweer terug in Tranås en was de werkdag ten einde. De baas had er ook niet op gerekend dat ze zo snel terug zouden zijn en had zodoende niet zo een-twee-drie een andere opdracht.
We hadden het eergisteren over Jätten Vist, de grote reus in Jönköping. Daar wilde ik wel iets meer over weten en zodoende werd zijn naam bij Google ingetoetst. Hoewel er ontzettend veel foto´s van zijn, was er niet zo heel veel te vinden over het verhaal áchter de reus. Behalve, dat volgens een legende de reus Vist het eiland Visingsö heeft gemaakt. Reus Vist zou met zijn vrouw naar een feest in Västergötland geweest zijn. Toen ze terug naar huis gingen, naar Småland, moesten ze over het Vättern meer. Omdat zijn vrouw geen natte voeten wilde, nam hij een groot stuk bos en gooide die in het meer. Dat wat de reus nu in handen heeft moet dus het bosje voorstellen… Het stukje bos kon zijn vrouw toen gebruiken om op te staan en zo kreeg ze geen natte voeten. Hoe galant! Het bosje bleef liggen en werd een eiland, dat nu Visingsö heet. Het stuk bos dat hij wegnam liet een groot gat achter en werd later het Landsjön (Landsmeer), want dat gat had zich gevuld met water.
De maker van het kunstwerk, Calle Örnemark, officieel Karl Olof Sigvard Örnemark, werd geboren op 19 december 1933 in Jönköping en overleed in augustus 2015 op 81-jarige leeftijd. Örnemark werd vooral bekend om zijn houten sculpturen van sloophout, waaronder de reus. Maar hij maakte ook naam met het 103 meter hoge standbeeld “det indian reptricket”, dat tussen 1979 en februari 2002 op de toenmalige boerderij Riddersberg van Calle Örnemark in de buurt van Tenhult stond. Het was een belangrijke toeristische bestemming in de jaren tachtig. Het record was 1984 toen 118 toeristenbussen op één dag bij de boerderij aankwamen! Momenteel bestaat die niet meer, het hout is vergaan. En wist je, dat de luchtballon op de rotonde bij Gränna ook van hem is? Overigens: Indian Reptrick (Indisch touw-truc) is bij sommigen van jullie waarschijnlijk wel bekend: de truc wanneer een goochelaar een dik touw neemt, met magische krachten de touw laat staan, zodat er kinderen in konden klimmen.
Vandaag hield ik me even bezig met het schoonmaken van een paar ski´s. We hebben ze een week geleden voor vier euro van buren gekocht. Van Johan, een zoon van de oude bewoonster. Dit zijn hele oude exemplaren, ongeveer een jaar of zeventig oud. En volgens mij zat er ongeveer van vijftig jaar stof op… Mijn bedoeling is, dat ik de ski´s ga gebruiken voor het maken van “iets” onder een van de buitenlampen. Daar staat nu het bistrosetje nog, waar de hele zomer een bloeiend bloemetje op stond. Deze werd ´s avonds verlicht en leek fleurig. Alleen vind ik, dat dit nu niet meer kan. De winter is immers in aantocht! Wat ik er precies mee ga doen is me eigenlijk nog een raadsel. Iets om vannacht over na te denken.
Vandaag Sint-Maarten. “Maar is Sint-Maarten lopen in coronatijd wel veilig?” Dat was de meest gestelde vraag van de laatste dagen… Een feest voor de kleintjes werd vandaag niet zo gevierd als andere jaren. Ook hier zijn de gevolgen van de pandemie duidelijk merkbaar. Vele organisaties hebben een streep gezet door de jaarlijkse viering van Sint-Maarten. Langs de deuren gaan kon wel, maar het organiseren van een feest kon niet doorgaan. De overheid gaf het advies, dat alleen kinderen in de basisschoolleeftijd (tot 12 jaar) langs de deuren mochten gaan om snoep op te halen. Ouders die meelopen, dat mochten er maximaal vier zijn, moeten onderling anderhalve meter afstand houden. Men adviseerde trouwens ook, dat het verstandig was, om een mand met snoepgoed voor de deur te zetten en de kinderen zelf te laten pakken. En dan het liefst voorverpakte snoepjes. Hebben jullie vele kinderen bij de deur gehad? Wij hadden niet één kind aan de deur: ze kennen dit kinderfeestje hier niet…
