Gisteravond was het zo´n avond, waarvan je zou willen, dat die niet zo snel zou overgaan. Het was al een poosje geleden, dat we er ´s avonds op uit gingen en daar was dit een geschikt moment voor. Rond half negen stapten we in de auto en reden we richting het noorden. Via Hestra, want daar hadden we de zon er nog lekker bij. De uitzichten waren weer adembenemend mooi. De heuvels werden verlicht door de zon, terwijl donkere wolken de achtergrond sierden. Niet alle donkere wolken geven regen en zijn eigenlijk best plezant om naar te kijken. Net als bepaalde bomen. Zoals deze, dood maar toch vol leven. Elvenbankjes en insecten gebruiken de boom nog steeds.
We hadden bij Nääs gekeken of de schapen en lammetjes nog in de wei liepen, echter was er niet eentje meer te zien. Vreemd, want het is immers een plaats waar we ze altijd kunnen spotten. We hoefden niet lang naar ze te zoeken, want een paar kilometer verderop liepen ze toch. Op een prachtig stukje natuur. Met bosjes en struiken, rotsen en dikke keien én voldoende gras. Wat lief! Even later viel de schemering sneller in dan verwacht, terwijl dat ook weer prachtige plaatsjes opleverde. De omgeving hier vinden we nog steeds super en zien elke keer weer nieuwe dingen. Het verveelt nooit, want dit keer zagen we ook nog eens vijf reetjes op diverse plaatsen staan en lopen. Super toch?
En toen zagen we haar staan! Op een stuk land aan de kant van de weg. Daar, waar we een paar jaar geleden moeder en dochter hadden gezien. Was dit misschien de dochter? We remden meteen langzaam af en zetten de motor uit. In alle rust konden we de eland bewonderen. Ze keek ons recht in de ogen, maar of ze ons daadwerkelijk zag? Wat een momentje, wat top! We konden zo lang kijken als we wilden, want ze had totaal geen haast om weg te lopen. En wij niet om weg te gaan. Hier kun je uren naar kijken. Ondanks dat de elanden niet echt mooi te noemen zijn, zijn ze wel, ik zou haast willen zeggen, aandoenlijk. En dat maakt ze toch weer mooi! Na ongeveer een kwartiertje werd het te schemerig om nog duidelijke foto´s te maken en vervolgden we onze route naar huis. Mét een fantastische herinnering in de zak!
Vanochtend meteen even weer contact gezocht met mijn ouders in Hoogezand. Daar leek het een klein beetje beter te gaan, maar met de nadruk op beetje. De huisarts had medicijnen voorgeschreven en de antibiotica lijkt aan te slaan. Om tijdig en juist geïnformeerd te zijn hebben we contact gezocht met de huisarts. Niet alleen om duidelijkheid te krijgen over de situatie, maar ook met het verzoek om ons als contactpersoon in hun administratie op te nemen. Dat hebben ze gedaan en later in de middag kregen we de huisarts ook aan de telefoon. Ze nemen vanaf de huisartsenpraktijk dagelijks contact op met mijn ouders om het ziektebeeld te volgen. Aansluitend zullen ze ons op de hoogte houden. Ze waren positief gestemd over het feit, dat mijn vader zo goed reageerde op de medicatie. Dat zijn goede berichten. We moeten nog verder afwachten…
Na een langzame start ging ik tegen het einde van de ochtend naar buiten. Om “iets” te doen. Het was de bedoeling om verder te gaan met het trimmen van het stukje grond achter de caravan. Eenmaal buiten bedacht ik me, dat er nog iets bedacht moest worden op de plek waar het regenwater uit de goot komt. Bij de voordeur hebben we een afdakje en het water dat van dat kleine dakje afloopt, komt in een klein gootje en daarna omlaag in het gras. Nu de afvoer van het dak van het huis verlengd is en onder de grond doorloopt richting een omgekeerde emmer in de grond, moet dit kleine afvoertje ook maar meteen even aangepakt worden. Ter plekke waar het op het gras drupt gaat het gras namelijk dood. Ik besloot om er een kuiltje van een halve meter diep te graven en die te vullen met keien. In de garage vond ik nog een oude ijzeren hoepel die ooit om een houten vat heeft gezeten. Dat werd de maat.
Die diameter werd bepalend voor de grote van het gat en dus voor de hoeveelheid keien. Die keien waren te vinden tegenover ons huis. Daar hadden we laatst een hele grote stapel ontdekt, net nadat ons keien-muurtje klaar was. De stapel was begroeid met gras, maar bij toeval kwam deze schat in beeld. Het bleken over het algemeen grote keien te zijn, maar de weinige kleintjes verdwenen in het gat onder de ijzeren koepel. De grotere legde ik op ons keien-muurtje, omdat die volgens ons toch nog wel een extra laagje mocht hebben. Een paar volle en zware kruiwagens later, was het gat gedicht en het keien-muurtje verhoogd. Twee vliegen in een klap. En de stapel keien aan de overkant tegenover ons huis was nauwelijks kleiner geworden. Goed om te weten dat daar nog een voorraadje ligt.
Daarna heb ik de trimmer uit de garage gehaald en een vervolg gemaakt met het trimmen van het gras en onkruid op het stukje grond achter de caravan. Het trimmen was op zich zo gebeurd. Niet alles in een keer, maar deze keer 3 meter verder, over een breedte van 12 meter. Daarna alles bij elkaar geharkt met de bladhark en op de houtwal gegooid. En dan begint de klus pas echt. Want nadat het onkruid weg is, zie je pas hoe ongelijk het stuk terrein is. Het zijn natuurlijk slechts mini heuvels en dalen, maar wel allesbehalve vlak. Zodoende met de schep aan het graven in de heuvels en het zand en alle onkruidwortels in de dalen gegooid. Een energievretende bezigheid, omdat dat stukje land voor het eerst een keer wordt ontgonnen en de wortels van het onkruid overal zitten.
Heel goed verdicht en reuze sterk en diep. Na een paar uur hard werken kwam het resultaat langzamerhand in zicht. Het hoeft geen perfect vlak stukje tuin te worden, maar de grasmaaier moet er later niet op stuk gereden worden. Dat is weer gelukt. De eerste 5 meters over een breedte van 12 meter achter de caravan zijn vlak. Daar moest (koffie) op gedronken worden. Samen gingen we er even rustig voor zitten. Een aangename pauze. Binnenkort kan graszaad ingezaaid worden, om dan vervolgens wekelijks met de zitmaaier gemaaid te worden. Na verloop van een aantal maaibeurten zal het vanzelf een “grasveldje” worden. Of er morgen een vervolg wordt gegeven aan dit klusje weet ik nog niet. Even iets anders is wellicht ook wel goed voor het lichaam. En geest!
Ohhh… het wordt nog spannend… Haal ik de deadline? Je begint soms aan dingen, die je beter niet kon doen. Inderdaad bijvoorbeeld het maken van het Jaarboek 2019. Natuurlijk is het super om te doen. Alleen door alle andere bezigheden komt dit projectje behoorlijk in gedrang. Zo kwam het boek van Heiko binnen en die wil ik graag doorlezen. Van de uitgever hadden we namelijk, in tegenstelling tot de eerste twee boeken, geen gecorrigeerd exemplaar via de mail gehad. We twijfelen nu of het boek überhaupt door hen geredigeerd is. Daarom wil ik dat alsnog de komende dagen doen. Het liefst zo snel mogelijk, zodat eventuele correcties kunnen worden doorgevoerd. Toch vanmiddag weer even verder gewerkt aan het jaarboek, omdat het sorteren van de foto´s nog niet eens klaar is. Zoveel om door te nemen, zoveel om te bekijken. Hebben we zó veel foto´s gemaakt? Dat is elk jaar weer hetzelfde liedje. Misschien meteen foto´s weggooien als we twijfelen over de kwaliteit? Of direct de mooie, leuke in een mapje zetten voor het volgend jaarboek? Een goeie om over na te denken, maar nu eerst weer aan het sorteren!
