Oh, oh! Had ik het maar nooit (toe-) gezegd… Mijn haar is al in weken niet geknipt en dat begint me zo langzamerhand hier en daar behoorlijk te irriteren. Vooral bij de oren en in de nek is het te lang. De rest kan ik, doordat ik slagen in mijn haar heb, wel aan. Even iets vaker wassen en stylingmousse gebruiken: gaat prima. Toen ik de irritaties aan Heiko vertelde begon hij meteen alleen maar te lachen. Als ik er aan terugdenk was het meer grijnzen. Hij zei echter niets. Ik vertelde het hem een paar dagen later een tweede keer en op dat moment kwam zijn reactie: “Dan ga ik dit keer jóu eens knippen!” Ahhh… Bijna een week lang heb ik hem verteld, dat de nood nu ook niet zó hoog was, maar maandagavond vond ik het welletjes. “Heiko, als je het aandurft, mag je me binnenkort knippen!”
Dát was niet tegen dovemans oren gezegd. Gisterochtend, na het telefoontje met felicitaties van zijn ouders, kreeg ik een kapmantel over. Zie je Heiko op de eerste foto? In de spiegel achter mij? Terwijl ik met angstzweet op de stoel zit, staat hij lachend een foto te maken! Vanzelfsprekend (!) gaf ik hem aanwijzingen hoe hij het beste het overtollig haar bij mijn oren en nek kon wegknippen. En hoewel Heiko wel net zo zenuwachtig was dan ik, ging hij heel rustig te werk. Allereerst werden mijn oren vrijgemaakt, waarna de nek volgde. Terwijl Heiko bang was om mij bijvoorbeeld in mijn oor te knippen, was ik bang voor hakken. Achteraf gezien hadden we echter geen van beiden reden voor de angsten.
Het ging allemaal prima! Die “hakken”, die op de vierde foto nog duidelijk bij mijn oortje te zien zijn, zijn keurig bijgeknipt en mijn nek werd zelfs geschoren, waarna met een vegertje het haar werd weggeveegd. Wat een prima service! Nadat ik mijn haar, na een zenuwslopend half uurtje, kon wassen en weer in model brengen, was ik ontzettend opgelucht en tevreden met het resultaat. Mijn oren zijn weer vrij van het lange haar en mijn nek is weer keurig netjes kort geknipt. Je voelt je meteen een ander mens. Ze zeggen niet voor niets: “Als je haar maar goed zit”. Uiteraard ben ik nu blij, dat Heiko de uitdaging aandurfde! Heiko vond het overigens heel leuk om te doen en meende, dat ik nu nooit meer naar een kapper hoefde te gaan. Daar kon ik hem gelukkig heel snel vanaf praten, want toen ik hem begon uit te leggen hoe hij dan de zijkanten moet knippen…
En dat was niet het laatste klusje dat Heiko op zijn verjaardag deed. Zoals al genoemd konden wij vanwege de wind die op het terras waaide daar niet al te lang zitten. Je raadt het al: het nieuwe windscherm werd gemonteerd! Eigenlijk was het niet eens een grote klus. Allereerst werd even gekeken waar hij precies zou moeten komen. Natuurlijk: meteen om het hoekje, anders zou hij totaal geen nut hebben. Vaak komt de wind namelijk vanuit het noord – noordwesten. Wat Heiko daarna deed, was het scherm aan de achtergevel monteren. Middels een paar schroeven zat deze heel stevig vast. Daarna werd een houder op een van de planken van het terras geschroefd. Wanneer we het scherm willen gebruiken moet daar namelijk een paal in komen te staan, waar op zijn beurt het scherm weer in vast wordt gehangen.
Het scherm was lang genoeg, om over de hele breedte van het terras te kunnen worden uitgetrokken. Maar zou dat alleen maar heel vervelend zijn. Als hij namelijk tegen de leuning aan werd gemaakt, zou je het scherm elke keer als je heen en weer loopt weer moeten terug schuiven, om het vervolgens weer uit te trekken. Wat een gedoe. Dat moet toch anders kunnen, want dat zou niet werken. Heiko had de oplossing al in zijn hoofd. Hij schroefde de houder namelijk op ongeveer veertig centimeter afstand van de leuning: als hij open is, kun je er met gemak bij langs lopen! Door een dekseltje over de houder zul je daar geen last van hebben. Wat goed bedacht! Toen alles klaar was moest er meteen getest worden. Nou, dat deden we graag en het resultaat was helemaal top! We zijn er beide van overtuigd, dat dit een prima aankoop is geweest en dat we er veel plezier aan zullen beleven!
Ineens hoor ik dat er wordt geklopt. Het komt niet van de deur. Noch van de voordeur, noch van de keukendeur. En toch hoor ik iemand kloppen! Als ik beter kijk, blijkt, dat iemand tegen de paal bij ons aan de overkant van de weg staat te tikken. Met een behoorlijke hamer. Maar waarom doet die dat? Het valt op, dat hij alleen aan de onderkant van de grote paal tikt en niet verder komt dan ter hoogte van zijn eigen middel. Vreemd. Natuurlijk hou ik hem even een poosje in de gaten. Nadat hij op een tablet een paar aantekeningen heeft gemaakt, loopt hij naar de paal rechts van het pad naar boven en doet daar weer “zijn ding”. Ineens valt het kwartje! Het zijn de stroompalen die hij controleert. Waarschijnlijk om te beoordelen of ze nog goed zijn of dat met name de onderkanten aan het rotten zijn. Nadat hij deze twee heeft gedaan, stapt hij in zijn auto en rijdt ongeveer vijftig meter, om ook daar de nodige palen te controleren. Zullen ze dan binnen nu en afzienbare tijd worden weggehaald?
Gisteravond hadden we beide een sejit-tijd: Ebba was niet thuis gekomen! Normaal gaat rond vier uur het luikje dicht, zodat de beide dametjes verplicht binnen moeten blijven, wanneer het woon-werk verkeer bij ons voor de deur langs gaat. Het gebeurt heus wel eens, dat het iets later wordt en dat is (even afkloppen) tot nu toe geen probleem geweest. Vooral nu het mooier weer is en langer licht, willen Jikke en Ebba wel eens even langer buiten spelen. Alleen maakten we ons behoorlijke zorgen, toen we naar bed gingen terwijl alleen Jikke in huis was. We hadden meerdere keren haar geroepen, gelokt met snoepjes, langs de weg gelopen met een zaklantaarn… Nee, dat was verre van prettig. De nacht werd daardoor ook stukken korter, omdat je elke keer aan Ebba moest denken. Om teleurstellingen te voorkomen hadden we beide geen moed om naar beneden te gaan en te kijken of ze er alsnog was. Toen ik om half zeven uiteindelijk toch ging kijken was Ebba de eerste die vanuit de kelder de hal in liep. Ze was thuisgekomen! Net toen we aan het ontbijt wilden beginnen kwam ze bij mij en begon ze me om aandacht te vragen. Oh, wat was dat een goed gevoel, om haar dat na zo´n nacht te geven!
