Herken je de eerste foto nog? Die was van maandag. Toen was onze julbock nog een maatje XS. Daarom gingen we vanmorgen, meteen na het ontbijt, samen naar de kelder. Nu zou toch echt de julbock helemaal klaargemaakt worden. Heiko had gisteren nog een klein aantal dennentakken geknipt en in de kelder neergelegd te drogen. Die takken maakten we vanmorgen even samen aan de bok. Een paar op zijn rug, een paar onder de buik, twee gekromde hoorns en tenslotte een wulps staartje. Daarna knipte ik de té ver uitstekende takjes hier en daar een beetje weg en bond ik een rood lint om de twee hoorns en ook nog om de vier poten. Daarmee was de julbock van 2020 klaar.
Oh ja, we bonden ook nog een rode kerstbal op zijn snuit. Leuk detail toch? Dat hoort origineel niet zo, maar wij dachten dat het wel leuk was. Onze julbock heet nu Rudolph, van het kerstlied “Rudolph the red nosed reindeer”. Samen tilden we de julbock naar buiten. Daarbij moesten we twee deuren passeren en dat werd een beetje spannend, vanwege de lange dwarslat die Heiko voor de extra stabiliteit van de julbock aan de voorpoten had geschroefd. Die had hij er in de tvättstuga aangeschroefd en daarbij geen rekening gehouden met de breedte van de kozijnen. Door er een beetje schuin doorheen te steken lukte het, om veilig en zonder schade buiten te komen. Daarna liepen we naar de oprit en plaatsten we Rudolph op het gras, naast de oprit. Vlak bij de perenboom. Daar kan hij de boel mooi overzien én kan hij gezien worden. We gaan er toch maar geen lichtjes in doen. Dat wordt een beetje een poppenkast vinden wij. Overigens is hij na toevoeging van de dennentakken nu nog maar maatje M. Zagen we pas toen hij buiten stond… Het volgend jaar moet hij toch maar weer naar maat L of XL.
Wat is dat mooi opgeruimd! Het onkruid is weg, de heuveltjes zijn weg en de kuilen gevuld! Klaar om graszaad in te zaaien, echter dat doen we na de winter. Maar, wie een kuil graaft in Småland… komt stenen tegen. Veel stenen. Gisteren plaatsten we al een foto van de kleinere keien die Heiko tijdens het vlak maken van de grond tegen was gekomen. We kunnen er al een leuk hunebedje van maken. Tevens kwam er een stapel boomwortels uit de grond. Wat eveneens tevoorschijn kwam waren de iets grotere keien! Daarvan heeft Heiko nu eentje opgegraven. Dit massieve blok graniet ligt gewoon op de grond en is dus geen topje van de ijsberg. Gelukkig. Die andere misschien wel. Vooralsnog liggen deze grote stenen nog op hun plaats, maar Heiko wil wel proberen om ze te verplaatsen. Dat zal dan wel met een sleepkabel aan de auto moeten denk ik, want deze zijn niet te tillen. En gezien het model van de steen op de rechter foto hierboven, is wegrollen ook geen optie…
En daar hebben we Ebba. Op het plekje waar we haar de laatste tijd heel vaak zien zitten. Naast de betonnen trap naar de keukendeur. Waarom ze daar vaak zit? Nou gewoon, omdat boven haar het vogelvoederhokje staat. Vele koolmezen, pimpelmezen, boomklevers, zwartkopmeesjes en spechten vliegen af en aan. De meesten hebben gelukkig wel door, dat Ebba (en uiteraard ook Jikke) daar niet alleen zit om het mooie uitzicht. Toch komt ze jammer genoeg af en toe binnen met een vogeltje in de bek. Vorige week heb ik er nog twee kunnen redden. Daar kwam Ebba mee in de hal en keuken en die liet ze nagenoeg voor mijn voeten los. Het vogeltje was zo beduusd, dat die stil bleef zitten. Zodoende kon ik het beestje met twee handen oppakken en buiten weer veilig loslaten. In beide gevallen vlogen ze na enkele minuten weg, een veilig plekje opzoekend in een boom. Een zeer teleurgestelde Ebba achterlatend, maar die beloonde ik alsnog met een kattensnoepje. Daarna was het verdriet al snel weer vergeten.
Op onze zolder vond ik in een van de plastic opbergbakken met de kerstspullen ook nog een kerstmuts. Die was bedoeld voor de grantomte, de Zweedse kerstman, die we nog gaan maken van dennentakken. Maar voordat de muts daarvoor ingezet werd leek het me leuk om Jikke en Ebba ermee te fotograferen. Echt leuk vonden ze het volgens mij niet, maar ze lieten het nét lang genoeg toe om een foto te kunnen maken. Ze zijn trouwens ´s middags erg vroeg binnen. Tegen half vier, wanneer het bijna donker is, komen ze getrouw in huis. Dat doen ze normaal ook tegen de tijd dat het begint te schemeren. Of net er na. Alleen nu is het wel extra vroeg. Persoonlijk vind ik het niet erg. Het is gewoon heel gezellig met die twee in huis!
En ja hoor: vandaag de officiële pepparkaksdag! Net als veel andere, onder meer eet-, doe- en naam-themadagen, is ook pepparkaksdag ingesteld, om de belangstelling daarvoor te vergroten. Dus ook voor het knapperige koekje en minstens één dag per jaar wordt er een beetje extra aandacht aan geschonken. Het begin was in 1996: het bedrijf Anna’s Pepparkakor nam het initiatief. Is het daarom toeval dat Pepparkakor elk jaar op Anna’s naamdag op 9 december valt? Waarom heet het eigenlijk pepparkaka, peperkoek? Heden ten dage is er geen spoor van peper in de peperkoekkoekjes, maar in een basisrecept van notities uit de 15e eeuw, gevonden in het klooster van Vadstena, was peper wel degelijk een van de ingrediënten. Het kan dus zijn dat ze hun naam zo hebben gekregen.
Een andere waarschijnlijke verklaring voor de naam is, dat het zo moeilijk was om de kruiden te onderscheiden. En dat het toen peperkoek werd, omdat de smaak zo sterk gekruid was. Word je “lief” van peperkoekjes? De legende zegt van wel! De legende dateert uit de 14e eeuw. Toen bakten nonnen peperkoek voor medicinale doeleinden. De ingrediënten van de peperkoekkoekjes zouden maagproblemen en problemen met de spijsvertering hebben verlicht. Tevens zouden ze een kalmerend effect hebben. En het is natuurlijk waar dat gember, kruidnagel, kaneel en kardemom goed zijn voor de maag. Maar of peperkoekjes je aardig(-er) maken? Misschien kun je het zelf testen. Ik heb wel een recept!
Het lijkt wel afgesproken! Telkens als wij een broodje aan de keukentafel eten, komen even later een hele kudde, ehhh… school, ehhh… groep, ehhh… zwerm (!) kool- en pimpelmeesjes naar het voederhokje. Ze hebben blijkbaar, net als wij, lunch tegen twaalf uur ´s middags. Op een gegeven moment hingen er aan beide spiralen, waarin twee mezenbollen zitten, drie meesjes. Daarnaast zaten er een paar in en op het voederhuisje, zaten een paar op de grond onder het huisje en wachtte een andere deel van de zwerm hun beurt af in de seringenbomen. Die net naast het voederhokje staan. Wát een drukte! Ze vlogen af en aan. Gezellig, zo samen aan tafel!
