Geen widgets gevonden in de zijbalk

 
Dinsdag 10 augustus ´s morgens waren we opnieuw in Hoogezand, om onder andere de nieuw aangekochte laptop gereed te maken voor gebruik. De nieuwe Lenovo laptop is bedoeld voor Heiko zijn moeder. De oude laptop van zijn moeder gaat gebruikt worden door zijn vader en de oude van zijn vader gaat weg. Snap je hem nog? Die laatste laptop is inmiddels een flink aantal jaren oud en zó verschrikkelijk langzaam geworden, dat zelfs Heiko zijn vader van (inmiddels) 91 jaar er niet meer mee kan werken. Op de nieuwe laptop installeerde ik dezelfde programma´s als op de oude van Heiko´s moeder, zette ik alle documenten en foto´s over, maakte ik het emailadres weer aan, zette ik de antivirussoftware er weer op en nog veel meer. Een tijdrovend klusje dat deze ochtend niet afkwam. Niet? Nee, want er moest vanzelfsprekend koffie gedronken worden, koek gegeten worden, veel (bij)gepraat worden en er moest op tijd warm gegeten worden. Daardoor was de netto beschikbare tijd slechts anderhalf uur. Vrij snel na de middag zou de thuiskapper namelijk bij mijn schoonouders komen en zodoende stonden ze op tijd met het warm eten.

 
Overigens had Heiko in de tijd dat ik met de laptop bezig was, het Ikea ladenkastje in elkaar gezet. Dat kastje hadden we gisteren samen bij de grote Zweedse meubel- en woonwinkel in Groningen opgehaald. Alle onderdelen zaten in het pakket, zoals we dat van Ikea gewend zijn. Perfect geregeld! Het kastje kon daarna in gebruik genomen worden. Ook was er nog een klein klusje met een loshangend schuifdeurtje van een ander kastje. Later in de week haalden we én monteerden we nog een nieuwe douchegordijnstang. Fijn dat we dit soort dingen voor hen kunnen terugdoen. Ze stonden immers ook hun hele leven voor ons klaar! Heiko kon zelfs nog een beetje helpen bij het eten koken. Echt waar! Hij hielp zijn moeder met het stampen van de aardappelen voor de stamppot zoete appels. Natuurlijk kwam hier een rookworst bij én een gehaktbal. Daar had Heiko om gevraagd en die kreeg hij vanzelfsprekend. Zo lief!

Na de middag kwam de thuiskapper en gingen wij eerst weer weg, omdat we op bezoek zouden gaan bij mijn tante in Schildwolde. Zij is, net als Heiko zijn vader, van het bouwjaar 1930. Zij echter van april en daarmee is zij al een paar maanden 91 jaar oud. We hadden later in de middag afgesproken, zodat zij na het eten nog even kon rusten. Daardoor kregen wij nog heel even tijd, om in het Autorama winkelcentrum in Veendam een paar boodschapjes te halen. Op het afgesproken tijdstip werden in Schildwolde enthousiast ontvangen door tante Hennie. Ze is een volle nicht van mijn moeder. Haar moeder en die van mijn moeder waren zussen en haar vader en mijn moeders vader waren broers. Dubbel familie. Was het daarom, dat ze vroeger zoveel op elkaar leken? Menigeen verwisselde ze met elkaar. Toen ik mijn tante aankeek was het ook even, alsof ik in mijn moeders ogen keek en dat was even slikken. Het is met recht een krasse “oude tante”, die ondanks haar kwaaltjes nog vrij goed bij de tijd is. Ze vond het prachtig dat we langskwamen, omdat ze, zoals ze het zelf zei, ook “niet het eeuwige leven heeft”. We hebben een paar uurtjes lekker kunnen praten. Dat doen we trouwens telefonisch ook ongeveer een keer per maand.

Toen we merkten, dat ze vermoeid raakte stapten we op. We beloofden haar, dat wanneer we in december weer naar Nederland (kunnen) reizen, we haar wederom bezoeken en dan misschien met haar dochter erbij. Die had al aangegeven het eveneens leuk te vinden ons weer eens te treffen. Op de terugreis naar ons logeeradres kochten we nog de benodigde ingrediënten voor het maken van echte Groninger mosterdsoep. Ik had beloofd, om dat deze avond voor Geert en Froukje te maken en belofte maakt schuld. Er waren twee liters soep gemaakt, spekreepjes uitgebakken en prei in dunne reepjes gesneden. Daarnaast hadden we een stokbroodje meegenomen, waarvan we (Heiko had ook mij geholpen) de sneetjes met ham hadden belegd. Het smaakte niet alleen ons goed: onze vrienden gelukkig ook. Veel bleef er niet over en daarmee werd alle twijfel over het al dan niet goed lukken volledig weggenomen. Hierna werd er nog weer heel plezant gekletst, totdat we naar bed gingen!

Woensdag 11 augustus hadden we met Heiko zijn ouders afgesproken, dat wij de ochtend op ons logeeradres zouden blijven. Daar zou ik dan “in alle rust” de laptop verder gebruiksklaar maken. Dat lukte me wonderbaarlijk vrij vlot. Op het installeren van de printer na. Daarvoor moest de laptop een verbinding maken met die draadloze printer bij Heiko zijn ouders en dat lukt niet op zo´n afstand. Dat kon pas een paar dagen later toen we weer aan de Duyn van Maasdamweg waren. Ook het programma TeamViewer staat er weer op, zodat we in Zweden in ieder geval de laptop van mam over kunnen nemen, mocht er toch onverhoopt iets mis zijn of niet duidelijk. Nu Heiko zijn vader de oude laptop van zijn moeder krijgt en daar dat programma ook op staat, zal die ook nog zo ingesteld worden, dat we daar op afstand op kunnen meekijken. Prettig gevoel!


De middag stond vervolgens in het teken van een bezoekje aan vrienden in Siddeburen: Koos en Carla. Zij waren ook al eens bij ons in Zweden geweest. In de zomer van 2019 kwamen zij met een camper en “kampeerden” ze drie dagen bij ons achter het huis. Ze hadden twee dagen gepland, maar het was zo gezellig, dat ze er toen nog een extra dag aan vast plakten. Alvorens naar het dorp te rijden, waar ik ruim eenentwintig jaar heb gewoond, zochten we nog even naar bepaalde spulletjes. Wederom in Veendam. Ach en toen kregen we het windmolenpark van Meeden goed voor de bril. Op een paar vierkante kilometers zijn er het afgelopen anderhalf jaar maar liefst vijfendertig windmolens gebouwd en dat aanzicht maakte ons best wel een beetje verdrietig. Wat een trieste aanblik… Wat een horizonvervuiling… Wat jammer van onze mooie (ex-) provincie… Wat vervelend voor de nabije bewoners… Nee, dan toch veel liever een aantal voetbalvelden met zonnepanelen, omzoomd met bosjes en struiken, zoals net buiten de plaats Hoogezand-Sappemeer. Daar heeft immers niemand last van. Nadat we de boodschapjes hadden gedaan liepen we langs een cafetaria en omdat een mens goed voor zichzelf moet zorgen: ik nam koffie en Heiko nam een ijsje!

 

Uiteindelijk kwamen we even na vieren aan in het mooie dorp Siddeburen, omdat Carla eerder niet thuis was. Die had gewerkt die dag. We werden uitbundig welkom geheten door Carla, haar man Koos en hun hondje Guzzi. Ja, ze zijn beide fanatieke motorrijders en hun hondje is vernoemd naar het merk Motor Guzzi. Persoonlijk vind ik dit zo leuk! Na een uitgebreide rondleiding en vele verhalen over de veranderingen in hun tuin, namen we plaats in de opening van de garage. Daar waren de stoelen reeds klaargezet. Het was lekker weer, maar het waaide te veel om volledig buiten te zitten, want die wind maakte het koud. Wat hebben we weer plezierig gekeuveld met zijn vieren! Via social media hebben we regelmatig contact, maar iedereen weet, dat dit toch anders is. Rond half zes nam Carla onze bestelling op: we gingen snacken! Bij hen aten we namelijk met zijn allen een patatje met een frikandel. Zelf had ik gekozen voor de “speciale” versie. En op het moment, dat we die frikandellen roken, werd duidelijk, dat we die de laatste maanden toch wel gemist hadden. Misschien toch nog weer eens proberen zelf te maken? Als extra verrassing kwam hun overbuurman er nog even aan: Chris. Een oude dorpsgenoot van mij en muziekvriend van Heiko. Ze hebben samen in een band gespeeld. Even herinneringen weer ophalen. Erg leuk! Daarmee vloog ook dit bezoekje en eveneens deze dag voorbij, die we samen met onze vrienden in Kolham afsloten.


Donderdag 12 augustus stond volledig in het teken van een bezoek aan jongste dochter Daniëlle en haar man Peter. Hun zoon Noud had namelijk vier weken geleden een klein broertje gekregen en die moesten we uiteraard ontmoeten! We vertrokken op tijd uit Kolham en kwamen, met een pauze, rond half twaalf aan in de wijk Nesselande. De reistijd was ons een beetje tegengevallen. We vonden namelijk dat het niet echt opschoot met die maximumsnelheid van 100 kilometer per uur overdag. Eveneens ervoeren we het onderweg als ontzettend druk. Wát een auto´s! Dat zijn we niet (meer) gewend. Iets met leeftijd of vanwege de nagenoeg lege wegen in onze eigen omgeving? De rit was dan ook behoorlijk vermoeiend. In Nesselande werden we door Peter en Daniëlle en kleinzoon Noud hartstochtelijk ontvangen, nadat elkaar twaalf maanden (weer die corona) niet hadden gezien. Het was prachtig mooi en warm weer, zodat we meteen naar de tuin liepen en daar aan de koffie gingen. Peter had een lekkere cake gebakken en die smaakte ons uitstekend! We hebben trouwens de hele dag lekker buiten gezeten, omdat ze de tuin op het zuiden hebben.


Eindelijk maakten we kennis met onze jongste kleinzoon, Mason Ryan. Hij was op die dag precies vier weken oud. Wat een mooi kereltje, wat een wondertje! De trotse opa nam de jongste telg van het gezin met veel enthousiasme op schoot. Hoe graag ik dat ook had gewild: ik durfde niet, omdat mijn rug erg tegenwerkte en ik bang was met kleinzoon op de arm flauw te vallen. Ik nam het zekere voor het onzekere en heb ondertussen werkelijk net zoveel van Mason genoten als Heiko dat deed. Noud kon lekker in de tuin spelen met zand in een zandbak en met het water in de deksel van diezelfde zandbak. Twee ingrediënten die passen bij een mooie dag als die donderdag. Af en toe deed opa ook even actief mee, door met Noud met een bal te spelen. Ondanks het feit, dat we de hele week veel gepraat hadden, deden de stembanden het hier ook goed en daarmee werd er weer veel gebabbeld en gelachen. Vooraf was al afgesproken dat we zouden barbecuen en dat geschiedde. We werden door kok Peter van lekkere worsten en hamburgers voorzien, terwijl Daniëlle had gezorgd voor een frisse salade en fruit. Genieten!

De uren glipten ons door de vingers en na het barbecueën was het zomaar ineens zeven uur. Tijd om weer naar het noorden te rijden, omdat we toch nog minstens drie uur onderweg zouden zijn. Inclusief pauzes. We namen afscheid, nee: we zeiden “tot ziens”, maar hopelijk niet opnieuw voor twaalf maanden. Als alles goed gaat, komen wij in december weer naar Nederland, maar wellicht komen ze daarvoor ook nog een keer naar ons toe. We hopen het van harte. De terugreis verliep iets sneller dan de heenreis, omdat je na zeven uur geen rekening meer hoeft te houden met het milieu. Dan mag je op de snelweg gewoon weer 130 kilometer per uur rijden. Erg vreemd. Zeker in de wetenschap, dat er een paar kilometer verderop, achter de landsgrens, onbeperkt hard gereden mag worden. Niet bij nadenken. We hadden immers een geweldige dag achter de rug met Peter en Daniëlle, Noud en Mason!

 

4 gedachten over “Jongste kleinzoon ontmoet!”
  1. Mooi de zoon van je dochter te zien. Ze zijn ook nog zo lief en onschuldig.
    Ja, ook wij merken op dat het weer vreselijk druk is op de wegen. Niet fijn.
    In onze omgeving gaan ze een nieuwe brug bouwen, naast de ophaalbrug.
    Een hele drukke weg, die van noord Holland naar Lelystad, Kampen en Zwolle gaat. Vandaar naar alle windrichtingen. Jullie zijn ook via Zwolle gereden? Of via Lelystad en Emmeloord?
    Alles is nu echt super druk. Niet leuk meer. Maar ja, je wilt zelf ook nog wel eens weg. Maar liever richting het noorden van Nederland. Geeft me ff meer lucht.
    Ja wat foei lelijk die windmolens hé? Bij ons in de omgeving staan er ook weer tientallen gepland.
    Afschuwelijk!!!
    Maar ja, wij kunnen het niet tegenhouden.

    1. Wij reden deze keer via Assen – Hoogeveen – Zwolle – Amersfoort – Utrecht – Rotterdam. Normaal kiezen we de route door de polder, maar deze keer was het verstandig om Groningen te ontwijken omdat ze daar met de ringweg bezig zijn. De drukte viel ons erg tegen, omdat we dat niet meer gewend zijn. Hier in onze omgeving zie je lang niet zoveel auto´s… Tja, die windmolens…wij hebben ze hier gelukkig tegen kunnen houden, maar helaas is dat de bewoners in Meeden, Zuidbroek, Veendam, Stadskanaal (en ga zo maar verder) niet gelukt. Erg verdrietig! Ook bij jullie dus weer meer van die horizonvervuilers. Ach ach ach, triest. Waarom niet kiezen voor meer zonnepanelen op de daken van grote gebouwen (bedrijfspanden, winkelcentra, parkeergarages, enz) en de windmolens in zee?

    1. We zijn er erg trots op dat ze zich op hun leeftijd nog interesseren voor een computer en die daadwerkelijk (bijna) dagelijks gebruiken. Het is een hele belangrijke verbindingsader tussen Hoogezand en Ödarp. Die verbinding willen we graag zo goed mogelijk in stand houden. TeamViewer helpt ons daarbij, want inderdaad, er is altijd wel iets mis. Zeker als de gebruikers van de computer al op leeftijd zijn… 🙂

Laat een antwoord achter aan Joke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.