Joke een jaartje ouder en wijzer?

 
Het spreekwoord luidt: “Verstand komt met de jaren” en een spreuk zegt, dat wijsheid eveneens met de jaren komt. Dat is de positieve benadering. Van iemand anders hoorde ik, dat je met de jaren zo langzamerhand door je stommiteiten heen raakt. Dat is óók een benadering. Wij houden het uiteraard op het eerste. Vandaag was mijn 57ste verjaardag! Hopelijk dus niet slechts dat ene jaartje erbij gekregen (maar ook een beetje wijsheid). Meteen bij het ontbijt werd ik door Heiko verrast met een kaart met lieve woorden en zelfs een paar cadeautjes. Een paar plantjes voor buiten en twee bakblikken. Er was ook een kaartje bij van de dametjes, Jikke en Ebba, zelfs met een doosje snoepjes. Verder kreeg ik negen donkerrode rozen. Prachtige rozen! Die had Heiko gistermiddag bij Örtengren gekocht. Hij grapte op dat ogenblik, dat hij er 57 stuks moest hebben. Toen had Örtengren hem wel een beetje dom aangekeken. Mede in verband met de prijs zijn het er negen geworden.

Na het ontbijt, waar we uitgebreid de tijd voor namen, deden we nog even rustig aan. Om elf uur hadden we afgesproken met onze buren Erling en Brit uit Västorp. Even tijd om ons om te kleden (ik had lekker gemorst tijdens het ontbijt – leeftijd) en om de stofzuiger nog even door het huis te halen. De tijd werd echter krapper dan gedacht, omdat Heiko zijn ouders belden om mij te feliciteren. Hartstikke leuk! En dat terwijl er ook al een kaart van ze ontvangen was. Tevens kwam het ene na het andere WhatsApp berichtje binnen van familie en vrienden. Eveneens vele mailtjes en reacties via Facebook. Stuk voor stuk hartstikke leuk en hartverwarmend.

Van de beide dochters kreeg ik schitterende filmpjes, waarin de kleinkinderen mij toezongen. Wat fantastisch! Zó vertederend en zó ontzettend lief. Wat toch geweldig, dat je op je verjaardag zó in het zonnetje gezet wordt!
Bedankt lieve Merle, Daan, Jelte en Noud!

Om elf uur reden Erling en Brit bij ons de oprit op. Gisteren hadden ze mij al een boeketje tulpen bezorgd voor mijn verjaardag. Ze waren daarmee een dag in de war, maar dat geeft helemaal niet. Brit vertelde vanmorgen, dat ze wel vaker met de dagen in de war is. Ze hebben namelijk geen werkagenda meer en alle dagen zijn “vrije dagen”. Of het nu weekend is of doordeweeks. Zo vergaat het ons ook af een toe. Wat dat betreft is het maar goed, dat Heiko zo nu en dan werkt en we daarmee toch een klein beetje meer controle op de weekdagen hebben. Gisteren hadden we met de buren-vrienden afgesproken, dat ze vandaag zouden komen.
 
Toen was het plan om buiten op de veranda te gaan zitten. Dat bleek vanochtend veel te fris te zijn. Ondanks dat de zon scheen, was er wel een koud windje bij. Zodoende namen we plaats in de kamer. Wel op twee meter afstand van elkaar! De koffie met zelfgebakken appeltaart en slagroom smaakte ons allen goed. Vervolgens had ik, voor na de koffie, het een en ander voorbereid voor een borreltje met hapjes. Dat is echter geen gewoonte hier in Zweden. Erling en Britt bedankten ons dan ook voor de koffie met gebak, maar meer wilden ze niet. Twee uur later vertrokken ze weer huiswaarts. Het was ontzettend leuk dat ze er waren. Om hun gezelschap en omdat we met dit bezoekje toch verjaardagsvisite hebben gehad.
   
Nadat het bezoek ging Heiko nog even naar buiten. Een frisse neus halen. Op de plek waar hij de boomstammen had gezaagd en gekloofd, net vóór de sneeuw kwam, lagen nog heel veel houtsnippers en zaagsel. Dat was zes weken onder de sneeuw verborgen gebleven, alleen nu de sneeuw weg is, kwam alles weer tevoorschijn. Dat heeft Heiko bijeen geharkt en in de kruiwagen naar een houtwal gebracht, op een andere plek in de tuin. In totaal had hij zes kruiwagen vol met afval, vertelde hij later. Zijn bedoeling was om de laatste boomstammen nog te zagen, maar daar zag hij van af. Hij schakelde over naar de fruitbomen. Doordeweeks knipt hij die van klanten: nu waren onze eigen aan de beurt. De vijf jaar oude perenboom was zo geklaard. Die is nog niet zo heel groot en alle takken waren op een eenvoudige manier te benaderen.
 
De misschien wel 25 jaar oude appelboom was een heel ander verhaal! Daar wilde hij de toppen uithalen, omdat die te hoog werden en je de appels die daar bovenin groeien tóch niet kunt plukken. Eveneens was het nodig om meer licht in de boom te krijgen. Ook konden er nog enkele andere takken uit gezaagd worden en moesten de jonge uitlopers gesnoeid worden. Ik kan me herinneren, dat er vorig jaar ook al een redelijke stapel takken naast de boom lag, toen Heiko klaar was met snoeien. Vanmiddag lag er wéér een behoorlijke stapel. Er is nog zeker drie keer zoveel bijgekomen, dan dat op de foto zichtbaar is. Het lijkt erop, alsof er zo van de boom niets overblijft! Meestal ben je te voorzichtig met snoeien en ik vertrouw Heiko hier in. Hij doet het tenslotte dagelijks en leert van iemand die er voor doorgeleerd heeft. Toch?
 
Ondertussen was ik druk doende met het beantwoorden van de vele WhatsApp berichten en Facebookberichten. Tussendoor werd er nog aan de deur geklopt. Het bleek mijn collega Ingrid van Erikshjälpen te zijn. Samen met haar man. Ze wilden niet binnenkomen vanwege corona. Ze wilden alleen maar “even” bloemetje overhandigen. Wat hartstikke lief! Ze waren er apart voor uit Eksjö gekomen! Ze hadden zelfs een elandgewei meegebracht. Toen ze vorig jaar in de zomer bij ons waren, hadden ze onze elandschedel zien liggen en had Sven-Olof tegen Heiko gezegd, dat zij nog een gewei hadden liggen. Of we daar belang bij hadden. Nou graag. Dat waren ze niet vergeten en vandaag kregen we die alsnog. Later even een foto hoor. We zijn er overigens wel erg blij mee en het was ontzettend aardig dat ze langskwamen!

   
Ik kon nog net afscheid van hen nemen toen de telefoon ging. Mijn vriendin Froukje (de helft van de B&G (bed & gezelligheid) ) wilde me feliciteren. Mede namens haar man Geert. Ik mocht zelfs via de telefoon een paar pakjes uitpakken. Via het beeld van het videogesprek liet ze me een paar pakjes zien en kon ik kiezen welke zij als eerste voor mij ging openmaken. Het is toch wat! Hé bah! Die vervelende pandemie ook! De cadeautjes waren overigens geur-waxinelichtjes en een schitterende decoratie eland. “Omdat we zo gek zijn op elanden”. Geweldig mooi! Uiteindelijk legden we de mobieltjes na anderhalf uur weer neer. Tja, als wij eenmaal in gesprek zijn… Leuk, leuk, leuk! Ik liep daarop naar buiten om te zien waar Heiko mee bezig was en kon nog net zien dat hij boven in de appelboom was geklommen en er de toppen uit zaagde.
   
Neef Sietse belde overigens ook nog. Heel fijn! Alleen had ik op dat moment een behoorlijke hoofdpijn. Was het te druk geweest? Of waren het de emoties van deze dag? We maakten daarom het gesprek niet te lang, eigenlijk vrij kort. Morgen proberen we het gewoon opnieuw! Begin van de avond kreeg ik nog een leuke verrassing: de jongens van Schans-Pop stuurden een WhatsApp video-bericht. Ook van hen kreeg ik een felicitatie. Vele jaren geleden zat ik met ze in het bestuur. Ik was penningmeester en secretaris. Op het moment, dat ik deze beelden zag ging ik weer even terug in de tijd en kwamen leuke herinneringen boven. Bedankt, mannen!

Gisteren had Heiko me al verteld, dat ik vandaag niet hoefde te koken. Ta da! Ik mocht zelfs zeggen wat ik graag wilde eten en dan zou hij het… ophalen! Ha, ha! Hij wist bij voorbaat al wat het zou worden. Natuurlijk zou ik kiezen voor een “kyckling tallrik”, oftewel een kipschotel. Met patat en rauwkost. Een gerecht dat we al menig maal hebben gegeten bij een pizzeria in Aneby. En minstens zovele keren hebben opgehaald, om er thuis van te genieten. Dat natuurlijk in verband met corona. De laatste keer was overigens wel al een aantal maanden geleden. Op 11 oktober om precies te zijn. Hoewel we het altijd al heel lekker vonden en het gerecht ons zeker niet verveeld, was het misschien ook juist daardoor wel, dat het ons nog lekkerder smaakte. Al met al kijk ik met veel plezier terug op een hele leuke verjaardag! Bedankt allemaal!