Meteen na het ontbijt gingen Heiko en ik naar Jikke. Haar gedenksteentje was klaar en we zouden het gezamenlijk op het grafje zetten. Weer een emotioneel moment. Het wordt allemaal iets gemakkelijker, maar dagelijks krijg je nog wel even een keer een brok in de keel. Of zelfs een paar tranen in de ogen. Dan denk je haar te horen miauwen of dat je haar belletje hoort, terwijl Ebba bij je in de buurt is. Ook ´s avonds als we televisie kijken en ik op de bank zit, denk ik vaak even aan haar. Dan kwam ze de laatste tijd bij me op de kussens liggen van de rugleuning. En dan sta je twee weken na haar noodlottig ongeval bij een hoopje stenen…
Hierna ging Heiko in zijn werkplaats aan het werk. Als eerste zou de houtklover in de auto gelegd worden, om morgen bij de vuilstort af te geven. Ineens bedacht Heiko zich. Vaak worden dergelijke machines aangeboden op diverse groepen op Facebook. Ook als ze niet meer (naar behoren) functioneren. Hij wilde een gokje wagen en plaatste een paar foto´s en een stukje tekst op deze groepen. Als er binnen een paar dagen niemand zou reageren, kan hij de klover immers nog altijd naar de vuilstort brengen. Daarna ruimde hij zijn werkplaats op. Met name de vloer werd even weer netjes gemaakt. Doordat de klover er op de workmate stond, had het veel ruimte in beslag genomen en lag er veel rommel. Na het vegen en stofzuigen was het weer een werkplaats!
Toen Heiko voor het gezamenlijk drinken van een kopje koffie bij mij boven kwam, vertelde hij van de advertentie. Ik was een beetje sceptisch: “Wie koopt er nu een kapotte klover?” Heiko denkt, dat men dat doet om bepaalde onderdelen van een dergelijke machine. Even daarna kreeg ik een helder ogenblik: als hij toch al een advertentie had geplaatst, waarom dan geen twee? We hadden al lang geleden besloten, dat de terrasheater weg kan. We hebben hem hier nog nooit gebruikt en zullen dat ook niet doen. Even later kwam Heiko bij me en liet hij me de advertentie van dit apparaat ook zien. Oei! Een vraagprijs van 100 euro. Is dat niet te veel? Volgens Heiko kun je beter met je prijs zakken en biedingen krijgt. Oh kee. We wachten af!
Na het maken van de foto´s nam Heiko de terrasheater direct mee naar beneden. En daarmee kwam er ruimte op de veranda. Met name uiteraard in de hoek waar dat ding had gestaan. Hmmm… ruimte… We hadden beide dezelfde gedachte: ruimte voor het elandgewei! Die werd opgehaald en even voor de houten wand gehouden. Leek dat? Ja, dat vonden we beide een goeie plek. Het gereedschap in de vorm van een accuboormachine werd opgehaald en nog geen tien minuten later hing het gewei aan de wand. Hier op de veranda heeft noch de plank, noch het gewei ook maar iets te lijden onder de weersomstandigheden. Daarmee hopen we, dat we er nog lang naar mogen kijken. Een leuke aanwinst voor de veranda!
Vandaag de 20ste maart en daarmee is de lente van 2021 begonnen. Alleen is de temperatuur nog niet van dit seizoen. Voor onze begrippen dan. Het vriest ´s nachts nog een paar graden namelijk. Overdag komt het kwik niet meer onder nul en dat is al een hele verademing, om heel eerlijk te zijn. In onze tuin en in ons beekje zijn nog duidelijk sporen aanwezig van de winterse periode. Er ligt op het land nog sneeuw. Daar waar de zon nauwelijks komt om het te laten ontdooien. Het kleine watervalletje, achter de vlonder, is ook nog her en der bevroren. Wat een prachtig plaatje geeft dat. Toch maken we ons nu op voor het komend seizoen: de lente!
En de natuur is het met ons eens. Jonge knoppen aan bomen, struiken en takken worden steeds zichtbaarder en duidelijker. Zoals hier bij de “onkruid-boom”, die de vorige eigenaar zo noemde. De knoppen zijn hier en daar zelfs al een beetje open, waarmee katjes in het zicht komen. Met een lekker zonnetje erbij zal het wel sneller gaan en die zon komt, volgens de weersvoorspellers, de volgende week vaak in beeld. De temperaturen overdag richting de tien graden. Mooi vooruitzicht!
Terwijl Heiko beneden zijn ding deed, ging ik aan het bakken. Heiko vroeg of ik zin had in het braden van een paar worstjes. Niet in de pan, maar bij de grill. Die naast de vlonder. Nou, nee. Het zonnetje was er wel bij, maar de wind was veel te koud. Maar worstjes kreeg hij wel. Met een zelfgebakken witbroodje. Vele soorten ingrediënten waren hiervoor niet nodig: meel, gist, suiker, water en zout. En heel veel geduld! Nadat alles door elkaar was gehusseld en gekneed moest het deeg maar liefst een uur rijzen. Daarna even weer kneden, in de vorm van een brood op de bakplaat leggen en weer bijna een uur laten rusten. Uiteindelijk kon het deeg na twee uur in de oven. In de tussentijd braadde ik voor ons beide ons “eigen” worstje. Voor Heiko eentje die scherp is en voor mij een “gewone”. Het broodje is minder luchtig geworden dan gehoopt. De smaak was goed. Of kwam dat door de worstjes?
Nog een opmerkelijk bericht uit de krant van de afgelopen week. Het betreft hier een nieuw gestarte wasserette in Tranås, die zijn werkzaamheden wil uitbreiden. Dat was een van de dingen die ons opviel, toen we hier in Zweden kwamen te wonen. Er zijn hier zelfstandige wasserettes, zoals je dat wel eens in Amerikaanse films ziet. Een soort “winkel” waar je naar toe kunt gaan, om je eigen kleren te wassen. Ook in appartementsgebouwen zijn onder in de kelder vaak washokken te vinden voor de bewoners van die appartementen. In de appartementen zijn namelijk geen wasmachines of droogtrommels aanwezig. Dat wordt centraal geregeld. Om te kunnen wassen en drogen moet zodoende een tijd gereserveerd worden in het waslokaal. Laatst viel het Heiko zijn collega op, dat Heiko de volgende dag een schone werkbroek aan had. Of hij die had gewassen. “Ja, inderdaad”. De broek was zo verschrikkelijk nat en vies geworden bij de klus van de vorige dag. Dat kon echt niet meer. Tja, zijn collega had dat ook wel gewild, maar hij had geen tijd gereserveerd voor de wasmachine. Apart hé? Dat kennen we in Nederland volgens mij niet. Daar heeft iedereen zijn eigen wasmachine. Althans, voor zover ik dat weet. Misschien komt het in de grote steden, zoals Amsterdam, Den Haag of Rotterdam wel voor, maar zo “gebruikelijk” als het hier is, in ieder geval niet.
Ondanks ons verdrietig moment bij het grafje van Jikke, was het vandaag de dag om gelukkig te zijn. Sinds 2013 wordt namelijk de “Internationale Dag van de Vreugde” gevierd. Doel? Het belang van geluk voor alle mensen op aarde, onder de aandacht te brengen. In 2015 lanceerden de Verenigde Naties (VN) haar 17 wereldwijde doelen. Onder hen zijn de doelstellingen van het uitbannen van armoede, het verminderen van ongelijkheid en het beschermen van de natuur. Drie fundamentele aspecten van menselijk geluk. De VN moedigt mensen van alle leeftijden, elk klaslokaal, elk bedrijf en elke overheidsinstantie aan, om deel te nemen aan de viering van “Internationale Dag van Vreugde”. De dag is eveneens bedoeld, om economische groei te bevorderen, wat duurzame ontwikkeling betekent, armoede uit te bannen en de vreugde en het welzijn van alle mensen onder de aandacht te brengen. Zullen we de dag dan maar “in vreugde” afsluiten?
