Wat gaat de tijd snel hé? Vandaag is het alweer twee jaar geleden, dat onze beide dametjes Jikke en Ebba werden geboren! Samen met nog een aantal broertjes en zusjes. Een paar weken na hun geboorte hoorden we daarvan via onze buurvrouw en besloten we van het nestje twee kleintjes een nieuw (t)huis te geven in Ödarp. Even later gingen we bij ze op bezoek. Onze harten smolten meteen bij het zien van deze twee. Heiko koos voor Ebba en ikke voor Jikke. Ook kozen we beide een naam voor de twee meisjes. En nu zijn ze jarig en dat werd gevierd met lekkere snoepjes, gedroogde kip en vanavond krijgen ze een zakje met zogenaamde natvoer. Gefeliciteerd, Jikke en Ebba en nog vele jaren in gezondheid en samen met ons in Ödarp!
Het wekelijks bezoekje aan de fysio in Tranås. Ruim op tijd zat Heiko in de wachtkamer, want te laat komen vinden we eigenlijk maar niets. Geen van twee gelukkig. Omdat hij op tijd was en de fysio ook lekker op schema lag met zijn behandelingen, kon Heiko nog voor negen uur geholpen worden. Nee, niet weer met het massageapparaat, want die gaf na die tijd meer pijn in de elleboog. Dit keer wederom acupunctuur. Na een half uurtje was hij klaar en reed hij nog even langs zijn werkgever, de hovenier. Jammer genoeg was hij zelf niet aanwezig. Het seizoen van de aardbeien is aangebroken en met Midsommar in het verschiet heeft Örtengren het ontzettend druk. Op de binnenplaats bij het bedrijf stond het overigens vól met planten: vele kleuren en soorten, groot en klein, voor elk wat wils.
Nu de heg zo mooi (kort) is geworden, wilde ik vanochtend nog even aan de slag aan de voorkant van het huis. Achter, en dan met name de groentetuin, is nu netjes genoeg en daarmee kon ik tijd maken voor een beetje onkruid wieden in de voorste bordertjes. Dan was dat ook weer netjes. Nou viel het onkruid daar enorm mee. Alleen die jonge seringen… Dát is pas onkruid! Ze komen overal rond de “moederstruik” op. Maar nee, daar heb ik me bewust even niet mee bemoeid, omdat er te veel tijd in zou gaan zitten. Voor staan trouwens voor het eerst de twee rododendrons, naast de trap naar de voordeur, in bloei. Ze zijn twee jaar geleden gepoot en nu bloeien ze. En een mooie kleur! Ook de kamperfoelie laat weer de voor haar bekende trosjes zien.
Al een hele poos wilden we iets doen met een oude trap van Heiko zijn ouders. Gewoon ergens in de tuin neerzetten en dan uiteraard met de nodige “versiersels”. Maar hoe en wat? Nou, gewoon met stekjes van de boerengeraniums! In de schuur stond de trap Heiko al een hele poos in de weg en vanochtend moest dat ding naar buiten. Hoe dan ook! Toen hij die naast het muurtje tussen oprit en tuin plaatste, zag hij de vele potten met de stekjes en kreeg hij een helder ogenblik: “Die moesten op de trap!” En zo geschiedde. En ik kan niet anders zeggen, dan dat we het beide heel leuk vinden, zoals de trap nu is aangekleed. Hij staat inmiddels tegen de achtergevel, bij de deur naar de werkplaats en geeft daar kleur! Eindelijk hebben we de trap in gebruik genomen!
Via WhatsApp heb ik regelmatig contact met een van mijn (leuke) collega´s bij Erikshjälpen. Zeer frequent vroeg ze hoe het met me ging, zowel vóór, als na mijn galblaasoperatie. Vanaf dag één kreeg ik contact met Ingrid en het klikte tussen ons. Zij woont met haar man Sven-Olov in Eksjö. Hij was huisarts in Eksjö en zij onderwijzeres. Dat laatste is waarschijnlijk de reden, dat ze mij altijd heel rustig Zweedse lessen geeft… Nu zijn ze beiden met pensioen en doen ze veel aan liefdadigheidswerk. We waren al eens door haar bij hun thuis uitgenodigd, maar vanwege de coronapandemie leek het ons allen toch niet verstandig. Nu, met het mooie weer, hadden we alsnog een afspraak gemaakt. We zouden immers in de tuin kunnen zitten en rekening houden met anderhalve meter afstand.
Dubbel veilig: én buiten, waar het altijd wel een beetje waait én op anderhalve meter afstand van elkaar. Geen handen schudden, niet omarmen, maar op een afstandje begroeten. Ingrid wilde eerst alleen komen, maar toen ik terugschreef, dat haar man vanzelfsprekend ook van harte welkom was, kwam er al snel een bevestiging, dat ze met z´n tweeën zouden komen. Om even over twee waren ze er en we kregen een roosje mét meiboompje van ze met heerlijke truffels gedoopt in aardbeienchocolade. Erg lief, bedankt! We hadden onze vlonder, achter in de tuin als zitje gekozen. Daar zat het dan ook heerlijk in de zon met een beetje wind. Tijdens het gesprek kregen we het nog over de Zweedse taal en herinnerden wij ons nog onze eerste ontmoeting met de buren van ons vakantiehuisje in Hällaryd. Vlakbij Skede. Die eerste ontmoeting met de Zweedse buren was erg inspannend en bezorgde ons destijds een stevige hoofdpijn. Die taal hé.
Maar nu, ruim drie jaar later ging het gesprek met Ingrid en Sven-Olov prima! Uiteraard grammaticaal niet foutvrij, maar we zijn goed te verstaan en te begrijpen. Ook begrijpen we al veel en veel meer van hetgeen onze gesprekspartners vertellen. Dat wij inmiddels goed Zweeds spreken werd ons overigens spontaan bevestigd door onze gasten. Aangevuld met de stelling, dat je Zweeds alleen kunt leren door met Zweden te praten. Tja en daar heb je nu net het probleem. Vanwege de pandemie zoek je elkaar niet op. Anders was ik allang weer naar Erikshjälpen gegaan op de zaterdagochtend. Nadat we bijna drie uur hadden gepraat en zij onder andere leverworst uit Nederland hadden geproefd, keerden Ingrid en Sven-Olov terug naar Eksjö. Het was een gezellige middag!
Na het lange zitten én daarna het zitten tijdens het eten was het een verstandig idee, om toch wederom een eindje te gaan lopen. Niet ver weg, maar gewoon een stukje naar het noorden. Gewoon even langs de weg. Nou, vergeet dat gewoon maar, want ook deze avond werden we verrast door de eland van gisteravond. Hij stond nu dichterbij dan gisteren en was eigenlijk niet eens zo bang voor ons. Ik moet eerlijkheidshalve er wel bij zeggen, dat hij ons niet kon horen, want de wind waaide naar ons toe. Aan de hoorns te zien is het mannetje niet zo heel oud. Waarschijnlijk een jaar. Nadat ieder jaar het gewei afgeworpen wordt, zal die het jaar erop groter zijn namelijk. Dit is duidelijk geen grote en daarmee is de koning waarschijnlijk nog een prinsje. Wat hem toch deed schrikken was ons niet duidelijk, maar ook vanavond rende hij na ongeveer een kwartiertje weer richting het bos. Dit is toch wel bijzonder hoor: twee avonden op een rij een bezoekje van de Koning (prins) van het bos!
