Jaarboek ontvangen en een gevel verder!

   
Vanmiddag stopte de postbode bij de brievenbus en troffen we het fotoalbum “Jaarboek 2019” aan. Helemaal niet verwacht, want het pakketje was groot en vooral zwaar. Dan denk je, dat je die moet ophalen. Dit keer niet. Uiteraard meteen het boek uitgepakt en er even in gebladerd. Gekeken of deze gedrukte versie nét zo mooi is als de digitale versie. Nee, dat was niet zo. Deze gedrukte versie is veel mooier! Het is altijd fijn om zo´n fotojaarboek in je handen te hebben. Dit kun je bekijken waar je maar wilt en niet verplicht achter de pc. Alhoewel je precies weet wat erin staat, sla je toch heel nieuwsgierig de bladzijden om. Blij dat het boek over 2019 nu klaar is en aan de verzameling van jaarboeken kan worden toegevoegd. Zo kunnen we ons over vele jaren alsnog weer verkneukelen aan onze activiteiten en belevenissen van een bepaald jaar. Daarbij zal nog menig maal het “Oh ja!” klinken en “Weet je nog wel?”. Blij met het album!
   
Nadat ik eergisteren een begin had gemaakt met het sauzen van de achtergevel, had ik vandaag toch maar weer de kwasten gepakt om hieraan een vervolg te geven. Dit keer de hoek onder de vloer van het terras. Bij de deur van het stookhok. Dat was wederom geen luxe. We hadden, ook bij dit gedeelte, al geconstateerd, dat er nog vele stipjes en plekjes waren die de eerste keer niet goed gedekt hadden. Onder de keldertrap was het maandag prettig werken, dat stukje was gladgestreken. Maar dit… ruwe beton vanuit de bekisting. Dat betekende, dat er met de blokkwast eerst een behoorlijk laag verf op gesmeerd werd, waarna met een kwast de, soms hele diepe, gaten geverfd konden worden. Al draaiende zeg maar.

Als je er recht voor stond was alles prima gedekt. Keek je van een zijkant kon je de kwast weer in handen nemen. Een heel intensief klusje. Ik dacht de achtergevel wel “even” te verven vanmiddag, maar dat viel daarmee tegen. Er ging veel tijd inzitten. De laatste wand, links, was weer glad en daarmee zat daar binnen een half uurtje een nieuwe laag verf op. Daarmee was ik enorm blij, dat ik met het “vervelende” gedeelte was begonnen… Nu deze lange betonwanden weer mooi grijs gesausd waren, was het voor Heiko een mooi moment, om de drie buitendeuren en de drempels daarvan weer zwart te schilderen. Tevens de kozijnen even wit gemaakt. Morgen wellicht nog het laatste stukje van de achtergevel.
 
  
Het mooie van gras is, dat het altijd weer verder groeit. Als je er een aantal paardenbloemen uittrekt bijvoorbeeld, groeit de kale plek vrij snel weer dicht. Alleen ook waar het niet meteen verder hóeft te groeien doet gras dat wel. Zoals bij ons paadje van de flagstones. Vanaf links van de voordeur, langs de trap bij de keukendeur naar achteren. Dat pad werd alsmaar smaller, doordat het gras richting de flagstones groeide. Tijd voor actie! Heiko ging er maar eens even voor op de knieën, in de warme zon en met een voegenkrabber de kantjes afgesneden en het gras er meteen uitgetrokken. Het paadje werd meteen enkele centimeters breder en netter. Zo heb je altijd wel iets te doen. Zodra je een stap buiten de deur zet zie je altijd wel iets.

Een ander minuscuul klusje van dat type is het bijvoorbeeld ook het verven van de hemelwaterafvoerpijp. De pijp die ik enkele weken geleden ingegraven had. Het regenwater komt nu niet meer rechtstreeks boven óp het gras, maar stroomt nu 5-6 meter vanuit de gevel in de grond. De regenwaterafvoerpijp, die vanaf de dakgoot komt, was al zwart, maar het verlengstukje nog niet. Dat was immers nieuw en nog grijs. Laat nou precies dat stukje, dat grijze, enorm opvallen! Ondanks het feit, dat het zelfs nog een grijze muur als achtergrond had. Na vanmiddag is het grijs verdwenen en zijn de twee delen van de hemelwaterafvoerpijp weer één geheel geworden. Ziet er netter uit. Volgende patiënt…
  
De volgende patiënt was onze vijvertje. Toen de kantjes weer netje gemaakt waren met behulp van de trimmer, viel het meeste gras en onkruid in het water. Dat is niet zo goed voor de kwaliteit van het “zwemwater”. Dat gras wilden we er graag uithalen. Maar hoe doe je dat? Met een hark of vork ging het niet. We bedachten ons, dat het wellicht met een schepnetje wel zou willen. Die kocht ik vanmorgen bij de Fyndlagret. Eigenlijk was het een vlindernetje, maar dat deerde mij niet. Voor het doel was het wel te gebruiken. En inderdaad dat ging prima. Er bleef van alles in het vlindernetje zitten en het water werd zienderogen schoner. Mooi, ook weer klaar. Of het vlindernetje een lang leven beschoren is, is nog maar de vraag. Het is slechts een speelgoedje en als er iets te veel kracht op komt te staan buigt het krom. Voor nu is het gelukt in ieder geval. Koffie!

De dag begon overigens weer met een afspraakje bij de fysiotherapeut voor een acupunctuur behandeling. Ik heb met de fysiotherapeut Rickard overlegd over het aantal behandelingen. Dit was nu de 6e keer en alhoewel het wel beter is geworden, is het nog niet over. Zodoende vroeg ik hem of er nog een andere behandelingsmethode was. Rickard gaf aan, dat op zich tien behandelingen met acupunctuur heel normaal waren. Toch was hij bereid om de volgende keer iets anders te proberen. Met een nieuw massageapparaat, die hij toevallig het vorig weekend had ontvangen. Woensdag gaan we het beleven.
  
Na dit bezoek reed ik bij mijn werkgever Kenth Örtengren aan. Daar trof ik een overdaad aan bloemen, planten, struiken en bomen aan op de binnenplaats. Jeetje, wát een aanbod! Kenth had het (uiteraard) erg druk, maar maakte toch even tijd vrij. Ik vertelde hem, dat het tuinwerk voor mij waarschijnlijk over is. Naast de tenniselleboog heb ik last van artrose in mijn linker duimgewricht, pijn in mijn linkerknie én natuurlijk de polyneuropathie in beide voeten. Misschien moet ik het maar laten bij onze eigen tuin en niet nog extra dingen erbij doen. Eerder sprak Kenth over kantoorwerk en daar liet hij mij nu iets meer van zien. Veel tijd om het uit te leggen was er niet. We spraken daarom over een moment in het weekend. Dan gaan we een uurtje bij elkaar zitten en gaat hij me uitleggen wat de bedoeling is. Ik ben benieuwd.

“Wat is dat toch voor een mooie plant, die tussen de rozen staat?” Nu al drie jaar gezien, maar ik weet nog steeds niet wat voor soort het is. Gezocht en gevonden! Het is de Salomonszegel. De bloemkleur is wit en de bloeitijd is van ongeveer mei tot en met juni. De bladeren zijn groen en rond de tien tot vijftien centimeter hoog. De volwassen hoogte van deze vaste plant kan oplopen tot wel 120 centimeter! Gelukkig blijven die van ons kleiner, anders zouden ze de rozen nog voorbij gaan… De Salomonszegel verdraagt trouwens een temperatuur tot -35 graden en is daarmee zeker wintervast. Het blijkt, dat deze plant zeer geschikt is voor tuinen met meerdere volwassen bomen en heesters. De Salomonzegel verlangt echter wel het liefst een plekje in de halfschaduw en een humusrijke bodem, met weinig boomwortels in haar nabijheid. Direct zonlicht op het blad kan voor problemen zorgen. Daarom staat zij tussen de rozen, waar het licht gefilterd wordt. We wilden de plant graag verpoten, maar daarbij moeten we zorgen, dat het licht gefilterd wordt, door haar in de schaduw van bomen of heesters te plaatsen. Deze plant verdraagt gelukkig warmte en een tijdelijk droge bodem. Dit soort woekert niet of nauwelijks en laat zich goed combineren met andere planten, waarmee we zeker op meerdere plaatsen Salomonszegels gaan poten!