In verband met Joke haar operatie en de daarmee gepaard gaande ongemakken had ze van mij een plantje gekregen. Daar fleurt een mens immers van op. Een bijzondere plant overigens. Deze hadden we nog nooit eerder gezien, maar dát is nu het voordeel van het werken bij een hovenier die ook kamerplanten verkoopt. Regelmatig heeft hij een nieuwe voorraad én ook nieuwere soorten. Fijn voor Joke, want die mag er dagelijks naar kijken. Maar niet alleen van mij had ze een bloemetje gekregen, ook onlangs van mijn ouders een mooie hortensia. Tevens kwamen er twee boeketjes snijbloemen van onze buren uit het volgende dorp, Britt en Erling. Ze hadden tulpen meegenomen voor de herstellende Joke. Héél erg lief en attent. Zodra het weer mogelijk was waren we welkom bij hen om het spel Keezen weer eens te gaan spelen vertelden ze erbij. Tenslotte kreeg ik vrijdagmiddag ook nog eens een boeketje bloemen mee van mijn baas Kenth, speciaal voor Joke. Hij vraagt regelmatig hoe het met Joke gaat en vraagt mij om zijn groeten en beterschapswensen over te brengen. Overigens was het eerst nog even lastig om voor al die planten en bloemen een plekje te vinden. Op een gegeven moment zijn alle tafeltjes en vensterbanken wel vol. Maar gelukkig konden de takken die ik eerder van fruitbomen had gesnoeid er nu uit. Daar was het mooiste inmiddels wel vanaf.
Vandaag was het vrijdag de 13e. Zou het een ongeluksdag worden? Nu hebben wij beiden helemaal niets met deze flauwekul, maar op de een of andere manier leek het vandaag toch een beetje op een ongeluksdagje. Niet voor Joke gelukkig, want die voelde zich nu al twee dagen op rij ietsjes beter. Een beetje minder pijn en iets gemakkelijker kunnen bewegen. Als dit zo door mag zetten gaan we zeker de goeie kant weer op. Nee, het ongeluksdagje zat in mijn werk. Samen met mijn collega Håkan zouden we naar het plaatsje Väderstad. Dat ligt op ongeveer een uur rijden. Vorig jaar was ik daar ook met Håken en moesten we een hele lange en brede heg knippen. Bekend terrein dus én een bekende klus. Even een keer iets anders dan fruitbomen snoeien. We hadden afgesproken om tegen 07:00 uur te vertrekken vanaf Tranås. Zogezegd, zo gedaan. Twee motorheggenscharen achter in de auto, voldoende brandstof, twee bladharken én twee regenjassen. Er werd regen en natte sneeuw voorspeld, dus die regenjassen zouden we zeer zeker nog nodig zijn.
Om even over 08:00 uur waren we ter plekke. Mijn collega meldt dat bij de bewoner en hoort wat precies de bedoeling is. De heg knippen, maar vooral aan de binnenkant wat extra insnoeien. Hij mag wel wat smaller worden. Oké, gaan we doen! We starten onze heggenscharen. Ehhh… We startten helemaal niets! Geen van beiden heggenscharen kregen we aan de praat. Dát is vervelend! Een uur gereden en met volle moed willen starten en dan werken die apparaten niet. Wat we ook probeerden, ze startten niet. Het was de eerste keer na de winterstop dat ze weer gebruikt werden en blijkbaar hadden ze daar nog geen zin in. Er zat niets anders op dan ons maar weer af te melden bij de bewoner en onverrichter zake terug te keren naar Tranås. Onderweg belden we met onze baas. Die was niet blij met ons telefoontje. Al met al waren we toch 2,5 uur weggeweest, dus 5 manuren voor hem waarvoor hij geen nota kan sturen. Zijn eerste reactie was dan ook “Hadden jullie die heggenscharen dan niet even geprobeerd voordat je wegreed?”. Ehhh… Nee baas. Een les voor de volgende keer als we weer zover van huis een klusje hebben. Al het gereedschap eerst even starten vóór vertrek. Of gebeurt dit alleen op vrijdag de 13e? Terug in Tranås ging Håkan naar een adres ergens ver buiten Tranås waar een grote fruitboom en een lange heg geknipt moesten worden. Ik mocht me vermaken met een hele hoge fruitboom in Tranås. Toen ik daar eenmaal bezig was begon het te sneeuwen. Dat werd erger en erger. Het werken werd me op enig moment nagenoeg onmogelijk gemaakt en na twee uur vond ik het wel genoeg. De klus was nog niet klaar, maar dit was geen werk. De boom was nat van de natte sneeuw, mijn handschoenen waren doorweekt, mijn brillenglazen waren beslagen, de ladder was glad, dus al met al: hopeloos. Zodoende alles maar weer op de aanhanger gegooid en terug naar kantoor. Volgende week nieuwe kansen.
Toen ik daarna naar huis reed zag ik al dat er steeds meer sneeuw lag zodra ik dichter bij ons huis kwam. In Tranås was het vooral natte sneeuw, maar in Ödarp was het inmiddels een mooie witte wereld. Maart roert heel duidelijk zijn staart: de ene dag zon, dan hevige regenbuien, soms met een stevige storm en dan nu weer sneeuw… Je kunt er geen peil op trekken. Vannacht zal het 5 graden gaan vriezen en ook morgennacht nog, maar daarna gaan de temperaturen weer ophoog. Morgen belooft het een prachtige dag te worden, met veel zon. Ik vrees dat de sneeuw dan wel snel zal verdwijnen. Misschien kunnen we ‘s morgens nog een paar mooie foto´s maken van deze schitterende natuur.
Tegelijkertijd met de waarschuwingen voor de sneeuw en plaatselijke gladheid, kwam er ook een waarschuwing voor brandgevaar. Erg ongeloofwaardig, maar toch serieus bedoeld. Op de plaatsen waar geen sneeuw ligt zal de krachtige zon op het hoge dorre gras kunnen gaan branden, waardoor de berm kan gaan ontbranden. Je verwacht het niet hé?!
Het is een feit: vanaf vandaag is al op een aantal wegen in Nederland de nieuwe maximumsnelheid van 100 kilometer per uur ingegaan. Rijkswaterstaat is nog zeker tot aanstaande maandag, 16 maart bezig om op alle wegen de extra borden te plaatsen of van de reeds geplaatste borden de tape weg te halen. Overal in Nederland wordt de snelheid tussen 06.00 en 19.00 uur verlaagd naar 100 kilometer per uur. In de avond en nacht mag dus nog wel 130 kilometer per uur worden gereden. Tenminste als het daar eerder ook was toegestaan. De verlaging van de maximumsnelheid per uur geldt vanaf het moment dat het bord er staat. Zodra de borden zichtbaar zijn, kunnen automobilisten daardoor al worden bekeurd als zij zich niet aan de maximumsnelheid houden. Hou daar rekening mee: een gewaarschuwd mens… De regering besloot in november vorig jaar de snelheid te verlagen vanwege de stikstofuitstoot en -neerslag. Door de maatregel van de verlaging van de maximum snelheid krijgt de bouw meer ruimte om projecten te hervatten. Hopelijk. In totaal moeten ruim vierduizend borden aangepast worden. De hele operatie kost 19 miljoen euro…
Yeahh, de laatste trombosespuit is ook een feit. Na de operatie kregen we vanuit het ziekenhuis nog 8 trombosespuiten mee. Ze vroegen of daarvoor iemand moest langskomen, om die spuiten toe te dienen of dat we dat zelf konden doen. Ach, dat doen we zelf wel. Het is onzin om daar iemand voor te laten komen, die dan minstens een uur onderweg is. Bijvoorbeeld vanuit Aneby. De eerste van die 8 mocht ik in Joke haar buikwand leegdrukken. Beetje vreemd voor mij en beetje pijnlijk voor Joke. De tweede tot en met de laatste spuit deed ze zelf. Ze wilde zich niet laten kennen. Ze was evenwel erg blij, dat ze de laatste gisteravond kon leegspuiten in haar buik. Het gevaar op trombose is nu, 10 dagen na de operatie, blijkbaar geweken. Ook de wond ziet er overigens goed uit, geen ontstekingen, dus het lijkt nu allemaal de goede kant op te gaan. We kunnen zo langzamerhand weer plannen gaan maken.
