Vanochtend stapte ik voor de tweede opeenvolgende dag in de Hyundai en reed ik richting Aneby. Naar de Mekonomen garage. Nu zou de grote veer rechtsachter vervangen worden. Mooi op tijd voordat de auto gekeurd moet worden, want dat is volgens mij eind april of begin mei. Een herkeuring is altijd vervelend en kost ook weer extra geld en tijd. De reparatie duurde nu ongeveer 45 minuten en die tijd kon ik weer mooi wandelen. De zon scheen wederom hoog aan de hemel en de wind was gaan liggen. Geen straf om dan even rond te lopen. Tevens krijgt de elleboog op deze manier ook verplicht rust. Thuis doe je er onbewust toch weer dingen mee en dat is voor de genezing uiteraard niet zo goed. Na de reparatie reed ik richting Tranås. Bij de Lidl was vanaf vandaag een windscherm in de aanbieding. Eenzelfde hadden we een paar weken geleden bij de Jula in Jönköping gekocht (via mijn collega´s die daar werkten) voor 100 euro. Bij de Lidl waren ze vandaag voor 70 euro te koop! We zijn zeer tevreden over het oprolbare scherm op het terras en willen nu ook nog graag eentje aan de andere kant van het huis. Op de veranda. Als we op de grote witte tuinset zitten, aan de wegkant, komt daar vaak een wind langs wat het frisjes maakt. Dezelfde wind, die we nu op het terras met het windscherm afgeschermd hebben. Diezelfde windrichting gaan we nu ook op de veranda afschermen.
Het werd echter niet alleen een bezoekje aan de Lidl. Er was namelijk per post een afhaalbewijs binnengekomen. Er lag een pakketje van PostNord bij de Preem. Die kon ik dan meteen even meenemen. Het bleek onze poster te zijn. De poster met daarom de grandioze foto van de eland in de ondergaande zon. Joke had deze af laten drukken op het formaat 40 x 60. Hoe zou dat lijken op een dergelijke grote afbeelding? We hoefden ons geen zorgen te maken, want het leek geweldig! Meteen bij thuiskomst heeft ze de poster in een eerder gekochte (zwarte) lijst gedaan en opgehangen in de kamer. Naast de zwarte tv en dat lijkt super mooi. Hier zijn we héél blij mee. Wanneer we nu naar de foto kijken, herinneren we ons elke keer het moment, dat we die zeer bijzondere ontmoeting met de koning van het bos hadden, op dat exclusieve zonsondergangsmoment.
Na de Preem reed ik door naar de bouwmarkt Optimera. Dit keer niet voor schroeven of spijkers, maar voor waslijndraad, schroefoogjes en kabelspanners. De nieuwe waslijnpalen gaan binnenkort de grond in en dan moet er natuurlijk ook draad tussen. Ze hadden alles wat ik nodig was en daarmee kan Joke een dezer dagen de schone was buiten hangen aan de nieuwe draden. Daarna reed ik naar de ByggMax, een andere bouwmarkt, voor muurverf. Dezelfde als we reeds eerder op de achtermuur hebben gesmeerd. Dat heeft net wel – net niet goed gedekt en we willen de muren dan ook graag nog een tweede keer verven. Gelukkig was de verf er nog (mellan grå) en kon ik daar twee emmertjes van meekrijgen. Daarna reed ik naar de winkel Fyndlagret voor een paar kleine dingetjes. Tenslotte ging ik nog langs een computerzaak, waar ik hulp vroeg voor Joke haar mobiele telefoon. Joke krijgt namelijk steeds meldingen dat haar telefoon vol zit, ondanks dat we er vorige week een micro SD-kaart ingedaan hebben voor extra geheugen.
De man kon het eerst ook niet vinden, maar uiteindelijk concludeerde hij, dat Joke teveel apps op de telefoon heeft staan. In vergelijking tot mijn mobiel niet eens zo veel. Haar mobiel heeft echter nog een intern geheugen van “slechts” 16 GB en daar staat het besturingssysteem op én de apps. Nieuwere telefoons hebben al snel 32 GB intern geheugen. De SD-kaart heeft dus geen effect hierop. Daar kun je wel alle foto´s en filmpjes op gaan bewaren, maar het besturingssysteem blijft schreeuwen om ruimte. De enige oplossing is het verwijderen van apps óf een nieuwe telefoon kopen met 32 GB intern geheugen. Na al deze boodschapjes was ik drie uur later weer thuis en gingen we eerst samen een broodje eten. Joke vertelde me, dat ze weer het een en ander op de website had geplaatst. Ze kreeg namelijk al een berichtje van een goede vriendin uit Kolham, die zei dat de website achter liep. We zouden dagelijks schrijven wat ons bezig houdt en het laatste nieuws was al drie dagen oud! We worden gecontroleerd… Ha, ha! Ook het archiveren van foto´s en documenten in de cloud had ze weer klaar en de nodige mail is verwerkt. Fijn dat Joke dat allemaal voor haar rekening neemt, want daar heb ik het geduld én de accuratesse niet voor.
Na de lunch gingen we samen naar buiten. Deze keer niet voor het sjouwen met houtblokken. Joke ging de waslijnpalen wit verven en ik ging jonge bomen weghalen. Achter ons beekje staan bomen die zaadjes hebben laten vallen in de loop der jaren. Die zaadjes waren uitgegroeid tot heel veel jonge boompjes. Dat vonden we niet mooi, want het was een oerwoud aan flinterdunne stammetjes. Een klusje waarbij je het verstand op nul zet en gewoon vooraan begint en je ziet wel hoe ver je komt. De klus werd dan ook niet helemaal geklaard, want na een dik uur speelde mijn elleboog op en was de lol er meteen af. Mijn energieniveau was ook niet helemaal oké vandaag. Ondertussen had Joke de twee waslijnpalen twee keer geverfd. Het is verf op waterbasis en dat droogt erg snel. Zeker als je buiten in de zon staat te verven.
Om de elleboog weer een beetje rust te geven, maar toch nog bezig te blijven, besloot ik om een poosje de borders hier en daar onkruidvrij te maken. Het was nog te mooi buiten om naar binnen te gaan. En daarbij komt, dat je niet in onkruid hoeft te knippen: daar komt geen snoeischaar aan te pas. Alleen zo af en toe een (hand-) hark. In een mooi en rustig tempo ging ik eerst onder de zwarte bessenstruik door en daarna naar de drie fruitbomen. Nu het nog vrij vroeg in het seizoen is, heeft onkruid zich nog niet zó vast kunnen zetten en een moeilijke klus was het dus niet. Ik denk, dat ik al met al nog een uurtje bezig ben geweest en toen vond ik het welletjes. Even lekker gedoucht en toen aan de warme maaltijd.
Ondertussen had Joke de caravan laten luchten. De deur én een raampje open gedaan, zodat het even kon doorwaaien. Na maanden ging die deur weer eens open en kon er frisse lucht in komen. Het rook er trouwens beslist niet muf. Wellicht doen de vochtvreters hun werk erg goed. De wateropvang-bakken van de vochtvreters haalt Joke elke maand leeg, als dat al nodig mocht zijn. Ze heeft daarvoor een terugkerend agendapuntje in de digitale agenda gezet, want dergelijke dingetjes vergeet je immers heel snel. Het heeft zijn vruchten afgeworpen, want alles was goed droog. Toen we beide even in de caravan stonden kregen we beide een gevoel over ons heen: “Leuk, om eens weer even met de caravan erop uit te gaan”. Het zal nog wel een poosje duren, omdat de temperaturen ´s nachts nog te laag zijn. Maar als die eenmaal hoog genoeg geworden zijn…
