Donderdag, the day after, oftewel de dag na de operatie. Buiten scheen de zon, maar in het ziekenhuis nog niet meteen. Na een slechte nachtrust vanwege pijn en een in haar slaap pratende buurvrouw op de kamer én de “verstoringen” door de verpleegsters trof ik Joke aan in haar ziekenhuisbed. Ze was bekaf. Toen ze in het ziekenhuis belandde was ze al uitgeput, zowel lichamelijk als geestelijk, maar nu na deze operatie nóg meer. Toch is ze uiteraard blij dat de plaaggeest in de vorm van de galblaas met stenen verdwenen is nu. De operatie is haar wel enorm tegengevallen. Stiekem hadden we gehoopt op een operatie via kleine kijkgaatjes in de buikwand. Die gaatjes zitten er ook, getuige de vier pleisters, maar tevens zit er een hele grote pleister van 20 cm onder de laatste rechterrib. De operatie kon dus blijkbaar niet met succes worden gedaan via de zogenaamde kijkoperatie (laparoscopisch).
De hoofdverpleegster had woensdagavond gezegd, dat de arts meestal ´s morgens tussen 09:00 en 09:30 uur langs kwam, dus ik was om 08:30 uur in het ziekenhuis bij Joke. Mooi op tijd. Ze had nog geen ontbijtje gehad en dat kreeg ze terwijl ik erbij was. Een plakje bruinbrood met kaas. Maar Joke kreeg er geen hap door. Een bijwerking van de morfine tabletten is dat je een heel droge mond krijgt. Zodoende lukte het haar niet om een hapje brood weg te krijgen. Helaas. Ze dronk wel goed en dat vonden de verpleegsters gelukkig oké.
Ruim na 09:30 uur kwam de arts langs. Hij vertelde dat de galblaas met ruim 20 galstenen was gevuld, de meesten ter grote van twee suikerklontjes op elkaar. Hij had ze niet voor Joke bewaard. Dat hadden we wel vooraf gevraagd, maar dat vond hij blijkbaar onzinnig. Het verwijderen van de galblaas was nogal gecompliceerd geweest vanwege een ontsteking. Het geheel was nogal behoorlijk ontstoken en alles moest zorgvuldig weggehaald en schoongemaakt worden. Dat lukt niet via de kleine kijkgaatjes. De arts verzekerde ons, dat het er nu weer netjes uitzag. Ook de steen die de weg in de galwegen blokkeerde is weg. We begrepen dat daar overigens gruis zat, niet slechts een steen. Hij vertelde ons, dat als Joke goed at en dronk én goed naar de wc kon, dat ze vandaag weer naar huis zou kunnen gaan. Dat eten ging helaas niet, maar drinken wel. Ze deed in ieder geval erg haar best. Het warme eten “moest” ze zittend innemen. Daarvoor waren we even samen aar de patiëntenkamer gelopen. Voor mij koffie met een koekje en voor Joke aardappels met boontjes en vis.
Tussentijds heeft ze veel geslapen, althans geprobeerd te slapen. Vaak kwam er dan net weer iemand aan het bed om medicatie te geven of de bloeddruk te meten of… van alles en nog wat. Ook was er een verpleegster die Joke maar steeds uit bed wilde hebben. Ze moest de gang op en neer lopen. Dat was belangrijk voor het stimuleren van de urineblaas. Oké… met veel pijn en moeite uit bed en met het zweet drie dubbeldik op het voorhoofd deed ze wat van haar werd verlangd. Om een lange dag in het ziekenhuis kort te houden… het werd nog spannend of ze wel of niet naar huis mocht. Er bleef na elk toiletbezoek steeds te veel urine achter in de blaas. Om 18:00 uur zou de laatste meting verricht worden. Dan moest er minder dan 250 ml in de blaas zitten. Zat er meer, dan moest ze nog een nachtje blijven. En het resultaat was… 243 ml. Yes! We mogen naar huis. Nog even de medicijnen voor thuis regelen, kleren aan, koffer pakken en naar de auto. Dat was echter geen pretje. Instappen, een half uur hobbelen en slingeren en dan weer uitstappen. In huis, katjes begroeten, pyjama aan en naar bed. Rust! En nu, na een nachtrust in drie gedeelten, hebben we net ons ontbijtje in alle rust gehad met een lekker kopje thee. Het herstel kan beginnen!
Joke, gelukkig ben je weer thuis na de operatie. Thuis is toch de beste plek om te zijn en Heiko zorgt goed voor je! We wensen je een voorspoedig herstel toe. Elke dag een stapje vooruit zo moet je maar denken.
Dankjewel Johanna. Oost West Thuis Best inderdaad. Hier kan Joke in alle rust weer aansterken. We gaan ervan uit dat dit voorspoedig zal verlopen en dat we snel weer samen op pad kunnen. De paden op, de lanen in. Dank voor jullie medeleven! gr. Heiko
Vind je het gek, dat ze zoveel pijn had. Wat een stenen. Jammer dat ze het hebben weggegooid. Was een mooi aandenken hè? Kan Heiko het ook niet meer gebruiken voor het stenen muurtje……. ;+)
Joke, nu weer op adem komen en snel weer in de benen!
De pijn is inderdaad niet verwonderlijk omdat het een grote snede is geworden. Het zal een paar dagen nodig hebben voor de ergste pijn weg is. Jammer inderdaad van die stenen. Ik kwam dat aantal ongeveer net te kort bij mijn keien-muurtje. Die moet ik dan maar ergens anders bijeenscharrelen. Het belangrijkste voor Joke is nu eerst even rust. Uitrusten van een jaar lang ongemak in variërende mate. Dank voor je reactie Wilma, doet ons goed! gr. Heiko