Deze foto was van twee weken geleden. Op negen september gemaakt, toen Heiko na meerdere weken thuis te zijn geweest, zijn werk bij Örtengren hervatte. Toen moest hij om half zes opstaan, om zes uur vertrekken, om rond half zeven in Tranås te zijn. Dat herhaalde zich een paar keer en ook vanochtend. Alleen is er wel een verschil: het was vanochtend toch nog donkerder. Je merkt, dat de tijd dat het licht is overdag korter wordt. En voor ons gevoel, gaat dat met een behoorlijk tempo. Is het niet zo, dat het ongeveer een kwartier per week is? Nee, het is zelfs bijna een half uur per week! Rond deze tijd zullen de dag- en nachtlengte bijna precies even lang zijn. We bevinden ons nu in die periode in het jaar (samen met de lente), waarin de verandering het snelst verloopt, met elke dag vier minuten langere nachten. De versnelling vlakt geleidelijk weer af en begin december gaat het opnieuw maar “slechts” om een minuut of twee. Het zal niet lang meer duren, dan zie ik alleen een paar lampen vertrekken.
Nadat Heiko was vertrokken naar Tranås, ging ik even aan het knutselen. De potten voor de radiator in de keuken staan al een poosje zielig leeg namelijk. Die konden wel iets nieuws gebruiken. Dit keer wilde ik iets maken in de herfststijl en wat is dan het meest voorkomende materiaal hiervoor? Mos! En dat hebben we wel hoor. In de tuin tussen het gras, op de grote keien in het beekje, op de rotsen op het land achter ons huis en tegenover ons… Het is even goed kijken of het mooi vers is en goed groen van kleur (niet geel of bruin). Heb je iets gevonden wat aan die twee voorwaarden voldoet, dan is het een kwestie van het mos voorzichtig van zijn ondergrond los te maken en mee te nemen.
Van eerdere stukjes had ik nog attributen bewaard en die gebruikte ik voor in de potten: een paar echte dennenappels, eikeltjes en een paar blaadjes. Toen ik mos en attributen overhield besloot ik nog een stuk boomschort te versieren, waarvoor ik onder andere een paar nep-pompoentjes gebruikte. Daarna pakte ik nog een kwart schijf van een dikke boomstam en een paar kleintjes. Toen haalde ik een paar takjes bij de houtwal vandaan, die op maat gezaagd werden. Met een paar schroeven zette ik die aan elkaar vast. Vervolgens pakte ik mos voor de drie schijven en vulde ik het een en ander aan met bijvoorbeeld een paar takjes dennengroen, dennen- en sparrenappels en boomschors. Deze hield ik bewust zo natuurlijk mogelijk, met name van kleur. Beide herfststukjes staan nu op de kamertafel.
Dat was natuurlijk niet zonder reden. We verwachten zo rond zes uur bezoek! Bert en Yvon kennen we nu bijna tien jaar. Bert zijn vader kende ik via mijn moeder. Jaap kwam in of net na de oorlog vanuit het westen naar noord Nederland. Bij mijn moeder in de buurt. Ik meen me te herinneren, dat mijn moeder toen 8 of 9 jaar was en Jaap een jaartje ouder. Jaap kwam in die tijd vaak met mijn moeder spelen. Nadat Jaap na een paar jaar terug naar huis ging, hadden ze elkaar meerdere jaren niet gezien en waren ze elkaar uit het oog verloren. Toch kwamen ze weer met elkaar in contact en dat hebben ze zo gehouden. Samen met zijn vrouw Clara kwam Jaap met enige regelmaat in Siddeburen. Als ik me het goed kan herinneren, ben ik nog een keer met mijn moeder bij hen geweest. Zij woonden in Rotterdam.
Mijn moeder met Jaap in mei 2010.
Ze hielden contact tot het moment, dat mijn moeder kwam te overlijden. Jaap kwam op de crematie en zijn zoon Bert was mee. Voor de gezelligheid en om te rijden. Dat heb ik zo enorm gewaardeerd! Hierna hebben wij contact met Jaap gehouden. Niet alleen met Jaap: ook met Bert. Het klikte namelijk tussen ons. Bert en zijn vrouw Yvon kwamen meerdere keren bij ons in Blijham en wij gingen een paar keer naar Spijkenisse, waar ze toen woonden. We combineerden dat dan, met bezoekjes aan Peter en Daniëlle in Rotterdam. Ook zijn we al eens in hun nieuwe woning geweest, een half uurtje rijden vanaf Spijkenisse. Nog steeds is het contact heel leuk. Bert kwam hier al eens alleen, omdat hij destijds een afspraak had, net boven Stockholm. Vanmiddag komen ze hier beide!
Houden we nog appels aan de boom? Of vallen ze allemaal af voordat ze rijp zijn? Bijna elke dag liggen er wel een stuk of twintig appels onder de boom. En dat voelt verre van goed. Onlangs las ik nog een artikel over de appels. “De appeloogst gaat verloren: de bomen laten onrijp fruit los. In veel tuinen hebben appelbomen hun fruit losgelaten voordat het zelfs maar rijp was. Oorzaak is ongedierte, droogte en veel wind. Dit alles kan een rol spelen. De appeloogst van dit jaar lijkt voor velen in Midden-Zweden een teleurstelling te zijn.” Men beweert, dat de vroege rassen meer aangetast lijken te worden, maar die van ons is juist een laat ras. Daarnaast noemt men nog het tekort aan lijsterbessen. Daardoor zou eventueel ongedierte nu gaan voor de appels. Lijsterbessen hebben we aan onze bomen trouwens ook nog niet één gezien. Of het ongedierte hier dan ook kiest voor de appels? We hopen het niet, maar vrezen zo langzamerhand voor het ergste.
Jikke schijnt het erg leuk te vinden, dat het eilandje weer kort gewiekt is. Ik bedoel het groen daar natuurlijk mee… Tijdens een kopje koffie op het terras had ik haar een poosje in de gaten. Vooral de ruimtes onder de grote stenen, die nu bloot zijn komen te liggen, zijn bijzonder interessant. Kijken, snuffelen en met haar pootje op onderzoek uit gaan. Wat fijn! Een paar minuten later schrikt Jikke op, omdat ze iets in het gras hoort of ziet bewegen. Het blijkt later een kikker te zijn en die interesseert haar totaal niet. Maar haar nieuwsgierigheid werd natuurlijk wel gewekt. Zo is ze dan ook wel weer. Toen ik naar binnen ging, een kwartiertje later, zat Jikke nog steeds op het eilandje…
Ook vanochtend had Heiko het klusje in Motala op de agenda staan. Zoals gezegd, zou daar voor een paar mannen nog een paar dagen werk zijn. Vandaag was hij daarom maar weer met een tweetal collega´s aan het onkruid wieden gegaan. De foto´s zeggen volgens mij wel genoeg! Heiko merkte overigens, dat een aantal bewoners hun stekjes goed verzorgd hadden. Bij die mensen was al het onkruid tussen de stekjes weggehaald. Daartegenover stond, dat bij een enkeling het gras weer bijna hoger was dan de stekjes… Verschil is overal. Ook in Motala. Omdat het drietal op tijd daar vandaan vertrokken was, kwam Heiko vijf minuten voor aankomst van ons bezoek in huis!
