Herfststuk met bladeren eindigt met blaren

We hadden vanochtend al heel vroeg bezoek! “Meneer en mevrouw Eend” waren weer eens neergestreken in onze vijver. Zo op afstand leek het ons hetzelfde “echtpaar” als van de vorige bezoeken. Donald en Katrien Duck! Een groot deel van de dag bleven ze lekker ronddobberen en doken ze af en toe met de kop omlaag, om iets eetbaars uit het water te pikken. Blijkbaar bevalt dit plekje hen wel. Toen Heiko echter aan het eind van de middag de afvalcontainer weer achter het huis zette, werden ze onrustig van dat lawaai en vlogen ze weg. Wat ons betreft mogen ze hier in de toekomst een nestje maken en zorgen voor nageslacht. Wat zou dat leuk zijn, jonge eendjes in Ödarp.

Vandaag kregen de kool- en pimpelmezen een traktatie. Vorig jaar was het een groot succes. De dikke rand van een stuk zuurkoolspek borg ik op voor de vogels. Daar zaten ze destijds, op het moment dat het vroor en overal wit was door de sneeuw, heel lekker in te eten! Toen we laatst weer iets aten met daarbij een stuk zuurkoolspek, bewaarde ik de dikke rand alvast in een bakje in de koelkast. Vandaag was het zover, dat ik dacht om ze daarop te trakteren. Met name kool- en pimpelmeesjes waren al diverse keren in ons voederhuisje geweest, om te kijken of er al iets te eten in lag. Nee, tot op heden nog steeds niet. Ik had er nog mee gewacht. Er ligt immers op dit moment geen sneeuw en er is nog voldoende in de natuur te vinden. Ze moeten tenslotte ook niet lui worden. Om ze toch alvast een voorproefje te geven van hun wintermenu, kregen ze vandaag de reepjes spek. Ze hadden het spek snel ontdekt. Adverteren hoefde ik niet meer!

Iemand die wel adverteerde was uitgeverij Van Dorp! Het afgelopen weekend was er een beurs in Hoevelaken: de Scandinavië-XL beurs. Voor mensen met een zwak voor producten van Scandinavische origine. Men had er muziek, workshops, kinderactiviteiten, lezingen en proeverijen. Maar ook “mode, van trendy regenjassen en laarzen, tot traditionele Noorse truien en stijlvolle mode uit de Baltische staten en hip Scandinavisch woondesign”. De beurs was eveneens bedoeld voor diegene, die op reis wil naar het hoge noorden. We kwamen er te laat achter, anders hadden we dit zeker eerder genoemd. Een van de standhouders was uitgeverij Van Dorp en dochteronderneming uitgeverij Grenzenloos.

Die laatste heeft Heiko zijn boeken uitgebracht. Toen Heiko iets over de beurs en de uitgever voorbij zag komen op Facebook, stuurde hij Eric-Jan van Dorp een berichtje: “Namens een van jouw auteurs… Succes!”. Daarop kwam een reactie van de andere kant, in de vorm van een foto van een deel van de stand. Dat deel, waar Heiko zijn drie uitgebrachte boeken lagen. Grappig toch? Hopelijk zijn er goede zaken gedaan. We zien het volgend jaar in de maand mei graag terug in de verkoopcijfers en de daarbij behorende royalty´s. Misschien zijn die dan voldoende voor een kopje koffie met iets erbij…

Vanochtend ging ik verder met mijn project: de papier-maché herfsteieren. De geplakte stroken met de diverse reclame en aanbiedingen waren droog en nu was het tijd voor de volgende stap. Ik had het lijmpistool er bijgehaald en daarmee lijmde ik een heleboel gedroogde blaadjes over de aanbiedingen. Dat was een voorzichtig en geduldig klusje, omdat de lijm uit het lijmpistool gloeiend heet was en ik mijn vingers liever niet wilde verbranden. Gelukkig ging dat heel mooi en was de eerste herfstballon of herfst-ei een uurtje later een feit! Ik had gedacht, om dat herfst-ei in een grote schaal te leggen. Op de bodem van die schaal werden eerst stukjes krant gelegd, ter opvulling. Daarop kwam verse mos, die Heiko voor me gehaald had. Daarop kwam het ei te liggen, tezamen een paar dennenappels, rendiermos (dat witte) en een paar kastanjes. Zelf was ik best tevreden over het resultaat en gelukkig Heiko ook. Het is een echt herfsttafereeltje geworden!

Het kunstwerkje kreeg een plekje op de bijzettafel in de kamer. Op de grote tafel in de kamer staat immers het andere kunstwerkje met de papieren “pijltjes”. Twee van die grote dingen op een tafel is te veel van het goede. Het tweede papier-maché herfst-ei zou een hangend exemplaar worden. Daarom werd voorin een groot gat in dat ei gemaakt. Daarin konden later de herfstspulletjes gelegd worden. Maar eerst werd de buitenkant beplakt, met een paar lapjes stof (overgehouden van een jurk die ik ooit had gemaakt). Je wilt tenslotte niet steeds naar de aanbiedingen kijken!

En toen ging het mis…
Er was een grote hoeveelheid lijm op één plek terecht gekomen.
Daaroverheen zou het stof komen.
Het stof was echter korter dan gedacht en toen ik dat stofje uitrolde, greep met mijn vingers van m´n linkerhand precies in dat gloeiendhete lijm.
De lijm zat het meest op drie vingers en brandde direct erg in.
Snel haalde ik het lijm weg en ging ik ermee onder de kraan, om verder inbranden te proberen te voorkomen.
Dat verkoelde op die momenten wel, maar zodra ik de hand onder de kraan weg haalde, begon het erg te branden en was het pijnlijk. Er ontstonden een paar blaren. Een tweedegraads verbranding!

In ons medicijnenmand lag nog iets, wat je kunt gebruiken bij dergelijke brandwonden. Een flesje met een gelachtige vloeistof en een blauw verband.
Volgens de omschrijving moest je redelijk veel gel op de brandwond doen. Daarna het blauwe verband er omheen wikkelen en daarop ook weer gel doen.
Het zou een verkoelende werking hebben.
Nou, dat voelde niet meteen goed, maar na een tiental minuten kon ik daadwerkelijk vernemen, dat de brand er uittrok.
Het verband met gel moest ongeveer een uurtje blijven zitten.
Het knutselen zat er voor vandaag op.
Toch enigszins opgelucht, dat het de vingers zijn van mijn linkerhand. Zo kon ik met rechts nog wel het een en ander doen.
Toch was ik even redelijk onthand…

Vanmiddag ging Heiko weer met het hout aan de slag. Dit keer wilde hij de stammen, die bij de houtbewerkingsplaats lagen, kloven. Alles wat aan de kant is, kan drogen en dan heb je er de komende twee jaar geen omkijken meer naar. Eveneens houd je op deze manier een opgeruimde “werkplek”. Hij was net een half uurtje bezig toen de lucht behoorlijk betrok. “Nee hè? Het zal toch niet gaan regenen?” Hij was namelijk nog lang niet klaar. Gelukkig bleef het bij een donkergrijze wolk en kwam er geen neerslag uit. Het kloven werd daarom voortgezet en uiteindelijk werden er zes volle kruiwagens met gekloofd hout in het linkse vak van houtstek 2 gelegd. Meer dan een kuub! De laatste weken ging het wegpakken van droog hout sneller dan het neerleggen van vers hout, maar op dit moment is het even andersom. De voorraad neemt weer iets toe en dat is een goede zaak. Zeker gezien de hoge elektriciteitsprijzen. We proberen de voorraad van 80 m3 op peil te houden.

Begin van dit jaar waren een tiental hele dikke sparrenbomen omgewaaid, in het stukje bos achter ons beekje. Niet onze bomen, maar van een stichting met het hoofdkantoor in Stockholm. Na een telefoontje vanaf onze kant over hun omgewaaide bomen, zijn ze destijds met zwaar materieel gekomen en hebben ze de bomen opgeruimd. Omdat ze omgewaaid waren, werden ze eerst door twee mannen losgezaagd van de kluit. In een paar gevallen hadden ze, naar Heiko zijn mening, wel erg ver vanaf de kluit gezaagd. Oftewel er stond nog een behoorlijk stuk stam (zeker een meter) waar nog minstens twee blokken van 40 centimeter van afgezaagd konden worden. Dat had hij gisteren gedaan en de grote, zware blokken waren met de kruiwagen naar de houtbewerkingsplaats gebracht. Daar werden ze vanmiddag gekloofd. “Maar ehhh… Was die stam niet een beetje te groot qua diameter voor ons klover, Heiko?”

In de tweede helft van de middag was ik ineens zo verschrikkelijk moe, dat ik er even bij moest gaan liggen. Toegeven aan de vermoeidheid en “luisteren naar het lichaam”… Het werd eventjes rusten op de bank. Het staan bij het aanrecht tijdens het knutselen was schijnbaar te vermoeiend voor de rug. Blijkbaar was Ebba ook moe, want die kwam bij mij liggen. Eerst ter hoogte van mijn schoot. Ze kroop echter steeds verder omhoog naar mijn hoofd. Maar daar had ze niet zo heel veel ruimte. Daarom sloeg ik de hand om haar voorpootjes, om zo te voorkomen dat ze zou vallen. En ze bleef liggen. Zo lagen “de beide dames van Huize Leugs” samen op de bank te slapen.

Vanuit ons eigen bosje had Heiko laatst een hele lange, dunne stam van een sparrenboom gespaard. Er zat volgens hem te weinig “vlees aan de botten”, om die stam te verzagen tot brandhout. In plaats daarvan leek het hem beter, om die te gaan gebruiken voor een tijdelijke vlaggenmast. Daar zou de kerstboomverlichting in kunnen hangen. Een paar weken geleden schreven we hierover. Waar we ook over schreven, zeer uitgebreid zelfs, was het typische Zweedse hekwerk, de jämtgärdsgård. Gefascineerd door dat verhaal, denkt Heiko er nu aan, om voor het trollenhuisje zelf een stuk jämtgärdsgård te gaan maken. Langs de weg. Het gaat om een lengte van 24 meter en als we daarvoor lange dunne en vooral rechte stammen kunnen vinden van 8 meter lengte, hebben we ongeveer 21 stuks nodig. Dat, omdat er 7 stammen boven elkaar komen. De eerste was er al, de “vlaggenmast”, en ondertussen zijn palen nummer 2, 3 en 4 ook gevonden. Nog 17 te gaan! Het gekke is, dat je nooit zo let op die lange, dunne stammetjes, maar als je nu om je heen kijkt zijn ze er wel degelijk! De komende maanden zal er extra op gelet worden en zal de verzameling van vier stuks langzamerhand aangevuld worden. We hebben immers geen haast. De lange stammen worden naast de carport gelegd, waar ze in principe droog liggen onder het overstekende dak. Bijkomend voordeel is, dat ze daar niemand in de weg liggen. Misschien kunnen we over een jaar (of over twee jaar) op deze website schrijven, dat we een jämtgärdsgård gaan bouwen!