In Nederland was het eerder zo, dat al het water in het gemeentelijk riool liep. Zowel het vuile water uit het huis (zoals via de wasbakken, de wasmachine, wc en douche), als het schone water (in de vorm van het regenwater dat via de dakgoten en hemelwaterafvoer in het riool stroomde). Later vond men het handiger, om die twee waterstromen te scheiden. Het regenwater behoefde immers niet gezuiverd te worden. Dat ís zuiver. Het werd op enig moment zelfs verboden om het hemelwater nog langer op het gemeentelijk riool te lozen. Dat moest gewoon de grond inlopen en via de vele lagen in de grond als schoon grondwater weer gebruikt worden. In Zweden is het water van binnen en buiten ook gescheiden. Hier komt het regenwater en andere neerslag gewoon in de tuin, op de grond terecht en gaat het verder de bodem in. Alleen maken ze de buis met afvoerwater vanaf het dak wel erg kort.
Ongeveer een halve meter boven de grond stopt de buis, waardoor het hemelwater heel dicht aan de gevel de grond inloopt. Met als gevolg, dat de grond én de muur van de fundering ter plekke erg nat worden. Om het water iets verder van de gevel af in de grond te laten lopen, zie je bij veel huizen dat de hemelwaterafvoerbuis (20 letters!) wordt verlengd met een stukje flexibele buis. Zo ook bij huize Leugs. Maar ja, dat verlengstuk ligt dan wel op het gras en ligt tijdens het grasmaaien uiteraard danig in de weg! Een bijkomend nadeel is, dat het gras dood gaat van het vele water op dezelfde plek en het mos welig tiert. Een doorn in het oog voor ons, omdat we van een mooi schoon gazonnetje houden. De hoogste tijd voor actie! Bij de bouwmarkt had ik vanochtend, na de fysio, de benodigde materialen gehaald en uit de gereedschappenschuur een spade. Graven!
Eerst de sleuf gegraven, waar de buis in moest komen te liggen. Uiteraard op afschot. Om het water voldoende ver van het huis af te leiden, hebben we nu twee lengtes van 2 meter achterelkaar in de grond liggen. Met nog wat bochtjes. Aan het einde zit een grote emmer op de kop in de grond en de buis eindigt met een bochtje van 45 graden in het gat, dat in de bodem van de emmer is gezaagd. Die emmer zit 4,5 meter uit de gevel en voldoende diep, dus verwachten we geen problemen met het hemelwaterafvoer, dat via deze buis nu de grond in kan lopen. Een klusje dat op het graafwerk na, helemaal niet zo ingewikkeld was. De buis lag er zo in en het dichtmaken was ook niet zo spannend. Maar opnieuw het graven in de rijkelijk met stenen vermengde grond zorgde voor transpiratie zeg maar. Gelukkig is het altijd zo, dat na gedane arbeid de voordelen opwegen tegen de nadelen. De inspanning is snel weer vergeten en het genot tijdens het grasmaaien straks is een terugkerend iets. Weer iets dat van het to-do-lijstje afgestreept kan worden.
Tussendoor hadden we nog even snel een foto gemaakt, van allerlei oude tuingereedschap. Wat we niet gebruikten. Dat stond achter in de houtcontainer en was deels van onszelf en deels achtergelaten door de vorige eigenaar. De collectie bestond onder andere uit een paar oude scheppen, een grote hark waar een tandje van miste, een klein harkje, een drietal bladharken, een hooivork, bezems, schoffels en nog meer. Het stond er nu alweer ruim 2,5 jaar en het enige wat ermee gebeurde was dat het verder ging met roesten. Tijd om het naar de stort te brengen. Of kunnen we er misschien iemand blij mee maken?
De foto op Marketplace gezet met de tekst “Gratis”, wat in het Zweeds hetzelfde betekent als in het Nederlands. Binnen een minuut al vijf liefhebbers! Meteen de eerste het gegund en de rest beantwoord met “Tyvärr” oftewel “Helaas”. En de advertentie meteen weer verwijderd van Marketplace. Dat was een snelle verkoop. Tja, wat dat betreft zijn de Zweden net Hollanders: als het maar gratis is… De man kwam tegen 16:00 uur langs in een mooie blauwe Audi A4 en haalde onze “rommel” en zijn nieuwe tuingereedschap op. Opgeruimd staat netjes!
En we hebben kikkervisjes! Toen ik vanmiddag weer keek, om me ervan te overtuigen dat ze er nog waren, vond ik geen kikkerdril meer. Er lagen wel iets onder de wateroppervlakte wat verdacht veel leek op een “koeienflats”. Even beter gekeken en toen bleek het toch de kikkerdril te zijn, waar nu kikkervisjes in zaten. Uit de eieren van de bruine kikker(s) kwamen dus toch na enkele weken de larven of kikkervisjes tevoorschijn. De larven worden ook wel dikkopjes, donderkopjes of kwakkebollen genoemd. Ook de larven van padden worden kikkervisjes genoemd. Het idee dat kikkers en padden twee verschillende groepen zijn is overigens niet meer zo. Op de foto heb ik geprobeerd de kikkervisjes vast te leggen, alleen was dat wel heel moeilijk.
Zijn alle bloemetjes in deze zwarte bessenstruik de voorlopers van trosjes zwarte bessen? In dat geval kunnen we alvast potjes gaan sparen, om te zijner tijd jam in te doen. Dat zijn er nogal veel namelijk. Vorig jaar hadden we een redelijke oogst. Het jaar daarvoor, het eerste in Ödarp, hadden we ontzettend veel zwarte bessen. We hadden destijds besloten om er wijn van te maken. Zoveel waren er. De laatste oogst, die van 2019, werd voornamelijk gebruikt om door de yoghurt of ijs te doen. Eveneens kwamen een aantal bakjes in de diepvries. Heerlijk, om zelfs in de winter je eigen besjes uit de diepvries te halen. Dit jaar wordt een verrassing. Zullen we bakjes kunnen vullen of jam maken? Of toch weer wijn?
“Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet…”, dacht Jikke misschien. Terwijl wij even staan te genieten van de onkruidvrije border langs de oprit komt Jikke ons voorbij spurten en zo linea recta een boom in. En dan niet op de onderste tak of die daarboven, maar hoger en hoger. Met het grootste gemak van de wereld klimt ze als een aap de boom in. Waarschijnlijk had ze daar een vogeltje gezien, maar ja, die was natuurlijk allang overgestoken naar de boom ernaast. Ha ha Jikke, gefopt! Terwijl Jikke nog aan het zoeken was én hogerop klom, keek de vogel vanaf de andere boom toe. En wij vanaf de grond. Als ze voor haar idee hoog genoeg is en geen vers vlees meer ziet gaat ze weer omlaag. Ook dat is geen probleem voor haar. Van tak naar tak, soms zelfs met een sprong, en waar geen takken zitten bieden de scherpe nagels uitkomst. Vanaf de onderste tak naar de grond is het een kwestie van achterwaarts naar beneden, vertrouwende op haar nagels. Feitelijk de omgekeerde manier van het klimmen. Geen prooi deze keer, maar wel weer lekker uitgeleefd. Wat genieten de beide katjes hier toch. Geweldig!
