Heiko weer veilig op Ödarpse bodem!

Heiko is weer veilig en gezond thuis!
Vanochtend ging in Rotterdam de wekker om zes uur. Terwijl Heiko zich ging aankleden en de koffer (weer) vulde, hoorde hij oudste kleinzoon Noud. Die was zonder wekker ook al wakker. Heiko besloot om hem mee te nemen naar beneden. Noud was klaarwakker en had geen enkele behoefte om nog langer in bed te blijven. Zelf vond Noud ook dat hij uit bed kon. Hij schoof de verduisteringsgordijnen op zijn kamer opzij en zei “Kijk!”. Oftewel, het was al licht en papa en mama hadden hem verteld, dat hij uit bed mocht als het licht was buiten. De kamer van de jongste telg Mason was al leeg. Beneden trof hij niemand aan. Dat duurde echter niet lang: Daniëlle kwam met Mason de kamer in en al snel daarna werd er ontbeten.

Het duurde niet lang tot Peter ook beneden was. Die stelde voor, om met z´n allen naar Schiphol te rijden om opa uit te zwaaien en om aansluitend met de kinderen op het panoramadek vliegtuigen te gaan kijken. Daar waren we het snel over eens en zodoende werd de vaart erin gezet, om tijdig op Schiphol te kunnen zijn. Met vereende krachten werden de kinderen aangekleed en in de nieuwe auto van Peter gezet. Die had afgelopen maandag net een nieuwe leaseauto gekregen. Een VW ID4. Omdat we met drie volwassenen waren, plaatste hij een kindersteltje voorin op de passagiersstoel. Zie je de kleine Mason voorin zitten? Dat het allemaal snel ging bleek later, toen Peter er onderweg achter kwam, dat de kleine Mason geen schoentjes aan had gekregen…

Vanaf hun huis naar Amsterdam was een rit van ongeveer 45 minuten. Het vliegtuig naar Linköping vertrok om 09:40 uur en Heiko moest er twee uur van tevoren zijn. Dat lukte allemaal prima en zo kon hij op Schiphol afscheid nemen van alle vier en tijdig inchecken. Op de grote gele borden zocht hij zijn vlucht op en de gate waar hij moest zijn. Deze keer gaf hij zijn koffer wel af. In de vertrek- en aankomsthal in Linköping is het namelijk slechts een kwartiertje wachten op de bagage. In tegenstelling tot op Schiphol, waar je minimaal een half uur moet rekenen. Door de bagage af te geven kon er ook niets kwijtraken. Na het inchecken en na de douane te zijn gepasseerd, had Heiko nog even tijd om langs de winkeltjes te lopen. Overigens viel het hem op, dat hij bij de douane in Linköping zijn schoenen aan kon houden en dat ook de broekriem niet afgedaan hoefde te worden. Hier bij de douane in Schiphol wel! Strengere controles nodig in Amsterdam?

Een boekenwinkel, meteen na de douane trok zijn aandacht. Hij werd als het ware naar binnen gezogen. Waarom? Omdat hij nog iets leuks voor mij zocht. Al snel zag hij het nieuwste boek liggen van Jo Nesbø. Van die schrijver hebben we al heel veel boeken gelezen en dat zijn altijd zeer spannende verhalen. Bij deze boekenwinkel kon je, zo vertelde Heiko later, via een zelfscan-apparaat het boek scannen en afrekenen. Heel bijzonder, want er kwam geen mens aan te pas. Na het afrekenen kon je desgewenst een kassabon laten printen en voor alle zekerheid deed Heiko dat. Zo kon hij bij een eventueel controle aantonen, dat hij het boek had betaald. Hij liep rustig verder langs de vele winkeltjes en keek via de duidelijke borden aan het plafond naar de route die hij moest volgen richting Gate 7. Dat was nog een behoorlijke wandeling en eenmaal daar aangekomen was het eerste uur al om. In de wachtruimte pakte hij zijn sudoku puzzelboekje en begon te puzzelen.

Ongeveer een half uur later begon het boarden al en moest hij zijn digitaal incheck bewijs voor de laatste keer scannen, om door de poortjes te kunnen lopen. Buiten stond een bus klaar die de passagiers naar het vliegtuig bracht. In de bus telde Heiko ongeveer 25 passagiers. Zo´n tien minuten later kon er ergens op het gigantisch grote terrein bij Schiphol in het vliegtuig gestapt worden. Zijn plaats was Stoel 18 en dan bij het raam. Eerst bleef de stoel naast hem leeg. Een kwartier later kwam er echter nog een tweede bus met (te laat aangekomen) passagiers en kwam er iemand naast hem zitten. Vervolgens was het wachten op nog één passagier. Een mevrouw die niet de trap op kon lopen en waarvoor een speciaal voertuig kwam. Een met een lift. Dat liet even op zich wachten, waardoor het vliegtuig met twintig minuten vertraging pas opsteeg. Terwijl het toestel nog aan de grond stond schudde het trouwens flink heen en weer. Het waaide behoorlijk. Eenmaal aan de rol taxiede de piloot het vliegtuig naar een van de startbanen waar ze konden opstijgen.

Daar stonden nog drie andere KLM-vliegtuigen te wachten om te kunnen opstijgen.
Dat ging recht in de harde wind op.
Geen enkel probleem voor de krachtige motoren.
Het verliep allemaal erg vlot bij de startbaan.
In no-time vloog het toestel waar Heiko in zat al boven Amsterdam.

Vanuit Ödarp volgde ik de vlucht weer. Hij vloog opnieuw met een KLM Cityhopper en met vluchtnummer KL1179. Op de heenreis kon ik de vlucht helemaal volgen via een app op mijn telefoon. Helaas kon ik het vliegtuig vandaag niet live volgen. Op de app stond slechts een rechte lijn getekend van de vlucht. Jammer.

Omdat de overgang voor Heiko zijn ouders zo enorm groot was, belde ik ze vanochtend.
Net op het moment, dat Heiko aan zijn vlucht begon.
Uiteraard deed ik dat via beeldbellen.

Ze vertelden dat ze een hele plezierige en onderhoudende week hadden gehad.
Daar hadden ze een drietal weken naar toegeleefd en op het laatst de dagen en zelfs uren afgeteld.

Nu is het alweer voorbij en is het wachten op onze volgende komst naar Nederland.

Die zal hopelijk in augustus zijn. Met de camper en de nieuwe stoel.

We praatten ongeveer een kwartiertje door…

Met een grote bocht naar rechts vloog het vliegtuig richting Zweden en kregen ze de wind in de rug. De gezagvoerder heette iedereen welkom en vertelde, dat ze over 1 uur en 25 minuten in Linköping zouden landen. Snel hoor! De hele vlucht vlogen ze boven een dicht wolkendek en kon men niet zien waar ze vlogen. Boven de wolken scheen wel de zon, wat weer een mooi plaatje was natuurlijk. Tijdens het dalen in de buurt van Linköping vloog het toestel een behoorlijk aantal minuten door de wolken, waardoor er van de aarde helemaal niets te zien was. Een grijze omgeving. Als de piloot de landingsbaan maar kan vinden… Nog net voor de landing lukte het Heiko, om een paar foto´s te maken. Wát een verschil met de foto´s boven Nederland. Daar alleen maar huizen en wegen. Hier alleen maar bos, meertjes en landerijen.

Het toestel kwam veilig en geriefelijk aan de grond. De hele vlucht was bijzonder comfortabel trouwens, behalve even op het moment, dat Heiko zijn koffiebekertje omver gooide… Spanningen? In de aankomst- en vertrekhal moest er heel even op de bagage gewacht worden. Met zijn kleine koffertje liep hij vervolgens naar de parkeerplaats, waar de Volvo stond en daarna snel naar huis. Nou ja, eerst nog even het parkeergeld afrekenen natuurlijk. Dat viel een beetje tegen: €.68,-…

Onderweg kreeg hij periodes met zon afgewisseld met regenbuien. Ruim een uur later stond hij alweer in Ödarp en reed hij de auto meteen achter het huis. Omdat het regende was ik niet naar buiten gelopen om hem “binnen te halen”. Dat ging me te ver. Wel wist ik ongeveer hoe laat hij thuis zou zijn en daarmee wachtte ik hem beneden op. Na een dikke week konden we elkaar weer omhelzen. “Fijn dat je weer veilig en gezond thuis bent Heiko!”

Gauw werd de auto leeg gepakt. We namen toen koffie met een lekker gebakje. Uiteraard werd er bijgepraat en dat duurde uiteindelijk tot het moment dat we op bed gingen… Geen minuut viel er een stilte. Tijdens de koffie pakte Heiko zijn tas uit en had daarin een aantal verrassingen voor mij! Van hem kreeg ik twee boeken. Die van Jo Nesbø en nog eentje van Camilla Läckberg! Erg blij mee! Verder kreeg ik heerlijke kersenbonbons, rookworsten en koeken van Heiko zijn ouders. Merle had mij met Diamond Painting een mooie sticker gemaakt voor op mijn mobiel. Noud en Mason hadden mooie tekeningen gemaakt. Wát een verrassingen!

Zoals net beschreven bleven we praten en praten. Ondanks het feit, dat we deze week ook al een paar keer een uur met elkaar hadden gesproken. Zelfs tijdens het avondeten kwamen de belevenissen van ons beiden voorbij. Tegen tien uur hadden we een droge mond van het praten en toeterende oren van het luisteren. Tijd om naar bed te gaan! Want de nacht zou ook nog eens een uur korter zijn: de zomertijd begon in de nacht…