Het was Heiko gisteren dus gelukt om op tijd bij de boot te komen. Wat een dag! En vanochtend rond drie uur was hij veilig en wel aangekomen in Kolham, bij de B&G, Bed & Gezelligheid, van Geert en Froukje. Eindelijk rust. Maar wat was er nou na zijn vertrek vanuit Malmö nog gebeurt? Nadat Heiko iets had gegeten en gedronken was hij voor een paar uurtjes gaan slapen, terwijl ik de familie op de hoogte bracht. Dat wilde ik pas doen op het moment, dat we er zeker van waren, dat Heiko daadwerkelijk onderweg was naar Travemünde. Je wilt ze immers niet onnodig ongerust maken en in spanning laten zitten. Met het goede nieuws belde ik derhalve met Heiko zijn ouders en met mijn tante Heiltje. Die hoorden er wel van op! Wat een avontuur! Ja, dat was het zeker. Sietse werd ook nog mondeling over het verloop van de dag op de hoogte gebracht. Die had bijna de hele ochtend zitten duimen, dat het allemaal goed zou komen!
Terwijl er veel naar oplossingen op internet werd gezocht en veel berichtjes over er weer werden verstuurd, had ik, tót Heiko op de boot zat, alleen maar ongeveer driehonderd foto´s geselecteerd, bewerkt en in de juiste mappen en in de cloud opgeslagen. Even had ik nog maar een natte doek gepakt en de kamer schoongemaakt. Ik wilde niet te ver bij de laptop vandaan, mocht Heiko hulp nodig zijn. Veel kon ik niet doen, omdat de rest van de tijd volledig in beslag werd genomen door de reis. Nadat iedereen op de hoogte was zag ik mijn kans, om toch de benedenverdieping verder schoon te maken. Een goed gevoel, want dat ik de hele ochtend nagenoeg had gezeten werd mijn lichaam toch wel een beetje te veel. Er was aan de eind van de avond weer sprake van een goeie balans. Daarna was het slapen dan ook totaal geen probleem!
Vanochtend kreeg ik rond koffietijd de eerste foto vanuit Nederland: Heiko was bij zijn ouders en die waren zó blij hem na vijf maanden weer te zien! Dat kon je wel zien aan hun gezichten: die straalden. Er werd daar natuurlijk heel veel gepraat en dat deed ik hier. Vanzelfsprekend moest ik ook weer een paar mensen op de hoogte brengen van het feit, dat Heiko veilig was aangekomen! Die had vanochtend nog eventjes met Geert en Froukje gepraat, voordat hij vertrok. Wel had hij nog iets lekkers voor ze achtergelaten en ´s middags hadden ze er al van genoten. Via Facebook liet Froukje namelijk een foto zien, met daarop de ostkaka.
Om niet al te veel te zitten had ik me voorgenomen om de bovenverdieping vandaag schoon te maken. Het weer was toch enorm slecht. Bijna volledig bewolkt en dan bedoel ik ook echt bewólkt. Grauwe, grijze en nagenoeg zwarte wolken hingen boven Ödarp en die voorspelden niet veel goeds. Eigenlijk alleen maar slechte vooruitzichten. Daarmee waren activiteiten buiten uitgesloten. Heiko had mooi weer in Hoogezand. Rond het middaguur zag ik namelijk dat Heiko zijn ouders beide zomers gekleed aan tafel zaten. Ze aten stamppot andijvie, met de overheerlijke, door zijn moeder zelfgemaakte gehaktballen! Oei, een momentje van jaloersheid…
We zeggen heel vaak tegen elkaar, dat toeval niet bestaat. En dat werd vandaag ook weer eens bevestigt. Op het moment, dat er een mailtje binnenkwam wilde ik die meteen beantwoorden. Daarvoor ging ik naar de kamer om dat achter de laptop te doen. Daarna zou ik mijn werk boven hervatten, maar niet nadat ik even door het kamerraam naar de overkant keek. Dat doe ik een aantal keren per dag. Gewoon even kijken of er nog een reetje of misschien een vosje loopt. Huh? Hallo! Zie ik dat goed? Loopt daar een eland? Meteen de fotocamera gepakt en door het raam met de camera aan het inzoomen gegaan. Warempel: het was een eland! Echt waar!
Alsof ik gestoken werd: zo snel kon ik rennen. Meteen naar buiten, op mijn sloffen, door het natte gras, over het natte wegdek. Hij stond er nog, toen ik foto´s ging maken. Het was duidelijk een “hij”, want kijk maar eens naar de onderste foto van hem. Onder zijn oren steken hoorns uit. Hij had me niet in de gaten en stond heerlijk in alle rust te eten. Te genieten van zijn voedsel en van het zonnetje, die op dat moment net moest schijnen. Hoezo toeval? Had de eland door, dat ik de komende dagen niet naar hem op zoek ging en hij mij daarom maar met een bezoekje moest vereren? Wat bijzonder, dat het bijna dagelijks turen naar de overkant op dit moment werd beloond door de aanwezigheid van de eland! Het momentje van jaloersheid was over…
… tijdelijk. Want niet lang daarna kreeg ik foto´s van Heiko: hij was bij de ouders van Peter, waar hij, Daniëlle en Noud op bezoek waren. Niet zomaar, maar die drie waren speciaal van Rotterdam naar het noorden gereisd om even te kunnen afspreken met Heiko. Wat geweldig om die drie te zien. Uiteraard voor Heiko in levenden lijve. Dankzij een prachtig buitenverblijf kon de 1,5 meter in acht worden genomen en werd er gezellig bijgepraat. Natuurlijk moest kleinzoon Noud even bij opa op schoot. Na overleg, want er werd wel degelijk rekening gehouden met een eventuele besmetting en je wilt uiteindelijk totaal geen risico´s lopen. Wat is die Noud al een kereltje! We krijgen vaker foto´s en hij lacht altijd! Ook nu weer. Waarschijnlijk eveneens heel blij, dat hij zijn opa weer te zien kreeg… Later op de middag kreeg ik van Daniëlle een berichtje, dat ze blij waren met de cadeautjes. Die waren uitgezocht voor de komende zomer en vielen in goede aarde. Toppie!
Zo te zien aan de hand van de foto´s was het in Nederland mooi weer. Ik begreep later, dat het wel frisjes was, maar in ieder geval droog. In tegenstelling tot hier. Tjonge, wat ging het soms heftig tekeer. Geen regenbuitjes, maar volledige plensbuien. Meteen maar even gekeken of de oplossing voor het probleem onder de afvoer van het balkonwater goed functioneerde. Daar was immers een emmer op zijn kop in de grond gekomen, waarna het gat was opgevuld met keitjes. Dat zou het regenwater meteen naar “lagere sferen” moeten brengen. En dat deed het! Het werkte perfect! En om eerlijk te zijn vind ik het ook nog wel grappig lijken, zo´n ring met keitjes in de tuin. Beter dan die gele vlek in het gras. Alleen is het een uitdaging met het grasmaaien…
Na het bezoekje aan Peter, Daniëlle en Noud ging Heiko terug naar zijn ouders. Daar werd gezellig verder gepraat tot het moment, dat Heiko zijn vader hem even iets wilde laten zien. Op de laptop! Hij maakte daar (voor zover ik het kon zien) in Paint een tekst onder de foto van Heiko, die op dat moment op de zitmaaier zat. “Hier is Heiko” had zijn vader eronder gezet. Hoe bijzonder is dat? Op zijn leeftijd van ruim 89 jaar eventjes iets dergelijks in elkaar fietsen. Petje af, pap! Zijn moeder van ruim 84 jaar is trouwens ook nog steeds actief met de laptop. Een mailtje versturen is voor haar een peulenschil. En het bekijken van foto´s op het grote scherm van de computer is een favoriete bezigheid. Daar kunnen ze beide uren voor zitten en genieten. Ik had ze een aantal weken alle foto´s die we dit jaar gemaakt hadden toegestuurd en dat vonden ze te gek!
Nog even een broodje bij ze gegeten en een kopje koffie gedronken en daarna ging het naar de B&G. Naar Geert en Froukje! Die waren, zoals altijd, ontzettend enthousiast. En wat waren die twee al lekker verkleurd door de zon. Ook hier werd gepraat en gepraat, uitermate plezant. Niet vergeten, dat dat ging onder het genot van een drankje en een hapje! Voor hen hadden we eveneens een paar “aardigheidjes” meegenomen. Oeps! Nou schrijf ik “we”… had Heiko… Ze vielen stuk voor stuk in goede aarde, want dat lees ik van hun gezichten. Met name Froukje was helemaal gek van (ja bijna verliefd op) het vogelvoederhokje. Het is vast nog langer gezellig geweest. In ieder geval langer, dan dat ik wakker bleef. Volgens mij heeft Heiko het wel naar zijn zin. Niet in de laatste plaats natuurlijk door het weer zien van familie en vrienden. Wat zal hij morgen beleven?
