Na de crematieplechtigheid van tante Heiltje waren we nog graag iets langer bij onze families gebleven. Niet alleen bij Hink en Sietse, maar ook bij Heiko zijn ouders. Alleen ook hier gooide het coronavirus weer roet in het eten. In tegenstelling tot Zweden neemt het aantal besmettingen in Nederland in een rap tempo toe. Nadat er maandag, 28 september een persconferentie was gegeven, werden de dag erop weer nieuwe maatregelen geldig. Strenge(re) maatregelen. Met uitzondering van slechts een tweetal provincies had Nederland inmiddels code rood gekregen. Ook de provincie Groningen was rood dit keer. Moesten we riskeren, dat we het land uitgestuurd werden, zonder dat we een overtocht konden boeken? Dat zou betekenen, dat we twaalf uur zouden moeten rijden. Een overnachting in Duitsland of Denemarken is momenteel immers niet toegestaan. Zo lang nog achtereen in de auto zitten is geen optie meer voor ons. Derhalve besloten we die dinsdag, om de boot van vrijdag te boeken.
De boot vaart tussen Travemünde en Malmö en duurt negen uur. We varen dan over de Oostzee. Ook wel Baltische Zee genoemd. De zee is een randzee van de Atlantische Oceaan, die ruwweg tussen Zweden, Finland, Polen, Duitsland, Denemarken en de Baltische staten ligt. In het kort een paar feitjes over deze zee: * De Oostzee ontstond in stappen, nadat de Scandinavische ijskap zich aan het eind van het Weichselien terugtrok. * De zee bestaat pas sinds het 6e millennium v. Chr. * De gemiddelde diepte van de Oostzee ligt tussen de 70 en 100 meter, terwijl het diepste punt (volgens Wikipedia) op 459 meter onder de zeespiegel ligt. * De waterinhoud is zo’n 22.000 km³. * De Oostzee is brakker, het water is minder zout, dan de Noordzee ten gevolge van de grote aanvoer van rivierwater en de geringe verdamping. * Ongeveer 250 rivieren monden uit in de Oostzee en deze brengen zo’n 470 km³ zoet water in. * Per jaar stroomt zo’n 1600 km³ water uit de Oostzee via de straten tussen Denemarken en Zweden naar de Atlantische Oceaan.
We sliepen niet erg vast en daarom gingen we een poos op het dek zitten en genoten we van het uitzicht. De lucht veranderde met de minuut en ook de horizon! Als je de reling van het dek in de gaten hield, zag je de horizon een keer boven de reling en de andere keer ver beneden de reling. Hoezo schommelen? En niet alleen van links naar rechts, maar ook van voor naar achter. Als de neus van de boot in een golf knalde voelde je de achterkant flink hoor. Gelukkig hebben we geen van twee last van zeeziekte en daarmee volgden we het spektakel bijna een uur. Heb jij zeebenen?
En dan even iets heel anders. Zoals al aangegeven, was Heiko al langere tijd niet meer tevreden over zijn leesvermogen en het zien op afstand. Oftewel, zijn bril was aan vervanging toe. Als hij achter het stuur zat moest hij een beetje onder door de bril kijken om het kenteken van de auto voor hem te kunnen ontcijferen. Geen onveilige situaties, maar wel een signaal dat het veraf kijken moeilijker werd. We keken even in ons digitale archief, in onze administratie en zagen op de nota, dat hij zijn huidige bril ruim vier jaar geleden had gekocht. Maar ja. Heiko gaat niet snel naar een dokter en ook niet snel naar een opticien. Het duurde dan ook nog een aantal maanden, voordat hij de stoute schoenen aantrok. Via de website van Specsavers maakten we begin deze maand een afspraak.
We vertrokken daar destijds na een oogmeting en het uitzoeken van een nieuw montuur. We kregen de boodschap, dat de bril over veertien dagen klaar zou zijn. Dat was donderdag de 24e september om drie uur. Op het afgesproken tijdstip waren we daar. De bril werd naar zijn hoofd gezet, waarna we de bril konden (moesten) betalen. Binnen een kwartier stonden we weer buiten. Heiko met de nieuwe bril op zijn neus. Wel even wennen! Eerder was het zo, dat hij voor veraf nauwelijks ondersteuning nodig was, maar dat is in de loop der jaren wel veranderd. Nu bleek, dat zowel voor het lezen, als voor veraf nieuwe glazen echt nodig waren. Ondanks het advies van onze oude fysiotherapeut uit Onstwedde, om geen variafocusglazen te nemen in verband met de stand van de nek tijdens het lezen, kozen we toch weer voor één bril. Het alternatief zou twee brillen zijn. Namelijk een voor het lezen en een voor veraf. In Heiko´s geval zou hij aan het wisselen blijven denk ik en dat is erg onhandig. Ook in zijn werk. Een paar dagen later was hij volledig gewend aan de nieuwe bril en is gebleken, dat de bril inderdaad veel op de oude lijkt. Tijdens ons bezoek aan Nederland is het niemand opgevallen, dat Heiko een nieuwe bril op had…
Wat wel opviel, was dat onze dametjes Jikke en Ebba ons wel degelijk weer gemist hebben. We hadden ze vannacht nog even begroet, niet al te lang trouwens. Wel nadat we van bed waren. Toen ging het even meer uitgebreid. Dat vonden die twee geweldig. Kopjes geven, bij de benen langs strijken, voor je voeten gaan liggen, zelfs Ebba ging bij Heiko op schoot (heel bijzonder): aandacht wilden ze. En dat kregen ze dan ook met liefde. Wat betreft de dametjes kon dat aaien en knuffelen niet lang genoeg duren. Zelfs toen we even door de tuin liepen kwamen ze miauwend op ons af rennen en begonnen het ritueel van vanochtend gewoon opnieuw. Toen we daarna terug in huis gingen had een van de twee alweer het nodige “wild” verorberd. Dat zagen we aan de rommel op dé tree van de trap van kelder naar hal. Ze gebruiken altijd die tree. Dit keer lag er zelfs een behoorlijk takje bij. Dat er een strijd aan vooraf gegaan is, werd ons meteen duidelijk. Wat ook duidelijk is, dat we dat hoekje opnieuw kunnen sauzen. Want nu is het behoorlijk vies geworden. Bedankt, dametjes… Welkom thuis!
We deden vandaag niet zo heel veel. Heiko voelde zich ontzettend moe. Waarschijnlijk niet alleen door de reis van gisteren, met auto door Duitsland en Zweden reizen, maar ook de week zelf. Hij is nagenoeg niet van de bank geweest. Ja, behalve voor het eten, want dat smaakte hem prima. Zelf had ik de spullen van de dametjes in de kelder weer opgeruimd. En veel gewassen, want ze hadden er eigenlijk best een puinhoop van gemaakt. Maar goed, de wasmachine is gewillig. Ook ons eigen wasgoed van de afgelopen week werd gewassen. De koffers gingen weer op zolder en er werd door ons samen nog een pakje van Peter en Daniëlle uitgepakt. Danielle had Heiko een poosje geleden attent gemaakt op een warmtedeken voor rug en nek. Na een dagje buiten werken is het ´s avonds heerlijk om de rug te verwennen met extra warmte. Zo´n warmtedeken hadden ze voor Heiko gekocht en die hadden we normaliter opgehaald in Rotterdam. Maar helaas gooide corona roet in het eten en gingen we niet. Om die reden hadden ze de warmtedeken (én meer) deze week naar Heiko´s ouders in Hoogezand gestuurd, zodat we hem nog mee konden nemen.
De verrassing was echter groot, toen we ontdekten, dat niet alleen de warmtedeken in de doos zat. We vonden die doos ook al zo zwaar… Ze hadden ons ook een condoleance kaart gestuurd (hoe lief) en een paar flesje bier waren ook ingepakt. Door Peter zelf gebrouwen. Daarnaast nog een lekkere salami en thee. Heel erg bedankt! En dat was de een na laatste verrassing, want de laatste kwam van Heiko zijn ouders. Ook die hadden ons lekkernijen gekocht. Samen met een briefje kregen we dat alles donderdagmiddag mee. Zo lief allemaal. Eveneens heel erg bedankt!
