Belofte maakt schuld! Al meerdere keren had vriendin en dierenliefhebster Froukje mij gevraagd, of we hier in onze omgeving wel eens een ooievaar hadden gezien. Het antwoord was altijd “Nee”. Maar waarom eigenlijk niet? Ik beloofde haar steeds dit eens uit te zoeken, alleen kwam het er niet van (of ik was het vergeten). Vanochtend deed ik dat dan toch! Hier is het antwoord, Froukje! Eerst even een beetje informatie over de witte ooievaar. Het is een bekende, zo niet de bekendste vogel uit de ooievaarsfamilie. De witte ooievaar is een grote vogel met een lange nek, lange poten en lange brede vleugels. Hij kan een lengte krijgen van 95 tot 110 cm en een spanwijdte van maar liefst 183 tot 217 cm. Het verenkleed is overwegend wit, met zwarte arm- en vleugelpotloden en het soort heeft een lange rode snavel en rode poten. De geslachten lijken qua uiterlijk op elkaar, maar de mannetjes zijn iets groter. De jongere vogels hebben een donkere snavelpunt. Het enige “geluid” dat ooievaars hebben, is dat ze “klappen” met hun snavels. Dit gebeurt meestal wanneer het paar bij het nest samenkomt. Ach, maar dit weten we eigenlijk allemaal wel, want wie kent de witte ooievaar nou niet?
Witte ooievaars kun je aantreffen in Europa, Noord-Afrika en West-Azië. In Scandinavië alleen maar in Denemarken en in Zweden, in de provincie Skåne! Dat is de meest zuidelijke provincie van het land. En verder komen de witte ooievaars dus niet Zweden in! In Denemarken was de ooievaar eerder vrij algemeen. In 1952 werden nog 222 paren gemeld. Tegenwoordig is het zeer ongebruikelijk, dat men ze aantreft. In 2011 werd slechts één nest gemeld en in april 2016 twee. In Noorwegen en Finland wordt jaarlijks slechts een enkel ooievaarsnest waargenomen. In 2015 in Finland ten minste nog één! Het grootste deel van de witte ooievaars trekt in de winter naar tropisch en zuidelijk Afrika, Iran en India. Tijdens de zomer steken ze de Middellandse Zee over, voornamelijk via de Straat van Gibraltar, het Suezkanaal en de omliggende gebieden en gaan zo Europa weer in. Gezien de afstand die de ooievaar dan aflegt, kan ik me voorstellen, dat je bij het zuiden van Zweden stopt… Dus daarom hebben wij hier nog nooit witte ooievaars gezien, Froukje! Wel jammer, echter wij hebben daarvoor de kraanvogels in de plaats gekregen. En ze lijken ook nog eens veel op elkaar!
Gisteren ontving ik van vriendin Ria een WhatsApp berichtje. Ze wilde even weten hoe het hier ging. Met haar ging het naar omstandigheden goed, maar man Jan wacht op een operatie. Hij moet geopereerd worden aan een buik-aneurysma. Dat is een verwijding van een slagader. Hij heeft alle voorbereidende tests inmiddels gehad en wacht nu op een datum. Sterkte, Jan! Ria vroeg nog of we wisten, dat Heiko via 1177 een afspraak kon maken voor vaccinatie met betrekking tot Covid-19! 1177 Is overigens de zorggids van heel Zweden: een verzamelplaats voor informatie en diensten op het gebied van gezondheid en zorg. Daar hebben we ook een digitaal dossier. Dat heb ik wel eens genoemd.
We wisten inderdaad niet, dat iedereen van 60 tot 64 jaar zich nu in de provincie Jönköping kan laten vaccineren. Meteen keek ik daarom op 1177 en het stond er inderdaad precies zoals Ria zei! Toen Heiko vanmiddag thuiskwam vertelde ik het hem direct, waarop we dan ook maar meteen achter de laptop gingen zitten, om een afspraak te regelen. Ria had haarfijn uitgelegd hoe we in het gewenste scherm terecht konden komen. De afspraak staat geboekt voor 29 april aanstaande om half drie. Heiko kan daarvoor naar de vårdcentral, huisartsenpraktijk in Aneby. Er staat niet bij welke vaccin hij zal krijgen. Na ongeveer zes weken kan hij de tweede vaccinatie verwachten. Heel erg bedankt, Ria!
Om even verder te gaan over de vaccinatie tegen Covid-19 hier in Zweden: Het vaccin wordt aangeboden aan de gehele volwassen populatie. Ook voor immigranten zoals wij. De vaccinaties worden geregistreerd in het nationale vaccinatieregister (NVR) bij het Zweedse Ministerie van Volksgezondheid. Ik vond statistieken op hun website, over hoeveel vaccinaties er in totaal zijn uitgevoerd en hoeveel er tegen Covid-19 zijn ingeënt: in het land, per provincie en per gemeente. Ik houd het hier even bij de landelijke cijfers. De statistieken op de pagina zijn trouwens gebaseerd op gegevens uit het Rijks Inentingsregister. Vaccinatiegegevens worden dagelijks verzonden vanuit de meeste medische dossiersystemen, maar sommige leveren gegevens eenmaal per week.
In tabel 1 (het eerste overzicht) is het totaal aantal gerapporteerde vaccinaties weergegeven, dat is aangemeld bij het Rijks Inentingsregister. Tabel 2 (hierboven) laat zien hoeveel mensen zijn gevaccineerd met één en twee doses. Het overzicht toont het percentage (%) van de bevolking van 18 jaar en ouder. Het deel van de bevolking wordt berekend met de statistieken van de bevolkingsregistratie van Zweden, van 31 december 2020. Het gaat hier in dit land momenteel voorspoedig met het vaccineren. Men loopt iets achter met de planning, maar dat is bijna overal in de wereld het geval. Dat kwam mede doordat er een tekort aan vaccins was. Dat probleem is opgelost en er worden nu vele afspraken gemaakt. Waaronder die voor Heiko!
We kregen gisteren nog een lieve kaart in de bus. Niet zomaar eentje, eentje van kleinzoon Noud! De kaart was nog voor opa Heiko zijn verjaardag, 7 april jongstleden. Dat de kaart niet op tijd was? Nee, de post werkt hier zó ongelijk: de ene keer is post uit Nederland er binnen een paar dagen en de andere keer moet je er minstens anderhalve week (of langer) op wachten. In dit geval de moeite waard. Kleinzoon Noud, nu 1 jaar en 7 maanden, was zelf aan het tekenen gegaan! Mama Daniëlle had ballonnen en vlaggetjes getekend en die heeft Noud verder ingekleurd. Kunstenaar in de dop!
Zaten we even rustig aan de koffie, werden we gestoord door een eekhoorn! Heiko zag het beestje heel toevallig over het gras lopen. Dat viel immers wel op: het diertje is bruin en het gras groen. Als er dan ook nog iets beweegt word je aandacht vanzelf getrokken. Heiko volgde de eekhoorn, die uiteindelijk richting de dennenboom liep. Daar hield hij even pauze, maar al snel sprong hij de boom in. En wat was dat diertje snel! Ik kon hem volgen, maar daar was het ook mee gezegd. Tijd om leuke foto´s te maken gaf hij mij eenvoudigweg niet. Het enige bewijs was deze foto, die nog een beetje gelukt is. Op de meeste andere was het óf een bruine streep óf een bruin bolletje tussen de takken. We hebben hem in ieder geval gezien!
Vanmorgen ging Heiko verder met de voorbereidingen voor de carport. Verder met het, op de juiste hoogte graven van de sleuf, om de leco betonblokken te zijner tijd in te kunnen leggen. Dat was niet meer zo heel veel werk trouwens, want de grond loopt richting het beekje zo erg af, dat er achteraan nauwelijks meer gegraven hoefde te worden. Toen de sleuf klaar was begon hij met het leggen van de grote, zware leco betonblokken. Vanaf de opritkant werd als eerste het derde blok gelegd. Huh? Ja, de eerste twee konden er niet in vanwege de hele dikke kei, die daar nog in de grond zit. Zodoende mat Heiko 1,20 meter (2 blokken van 60 cm lang) uit en begon met het derde blok. Die werd horizontaal gelegd. Toen haalde hij een lange lat en een lange waterpas en werkte vanaf blok 3 verder naar achteren, richting het beekje. Na 5 blokken ging de telefoon…
Buurman Erling! Ze waren aan het zagen en kloven met hun eigen hout en hadden de houtvoorraad vol! Terwijl er nog wel bomen lagen… Of wij nog plaats hadden voor hout. Heiko antwoorde, dat we nog wel ruimte hadden. Onze voorraad moet immers nog verder aangevuld worden. “Dan meteen komen, want het apparaat dat én zaagt én klooft staat er nu nog”, zei Erling. Het paste Heiko eigenlijk niet qua werkzaamheden, maar deze kans laten lopen wilde hij ook niet. Waar hij mee bezig was liet hij liggen zoals het lag: hij haalde de aanhanger uit de garage en slingerde die achter de auto en reed naar Västorp. Daar trof hij Erling en Britt aan, bij hun grote schuur en de machine. Geweldig, wát een ding, wat een monster!
Je legt er een lange boomstam op, stelt het apparaat één keer in op de gewenste lengte van de stammetjes en dan schuif je de boomstam tegen de cirkelzaag aan. Het stammetje wordt gezaagd, valt omlaag, waarna je een hendeltje over moet halen, om het stukje hout te laten kloven. De gekloofde stukken vallen vervolgens op een transportband en via die band viel alles meteen in de aanhanger. Perfect! Een half uurtje later lag er ruim 2 m3 gekloofd hout op onze aanhanger. Toen moest er gestopt worden, omdat de veren van de aanhanger zijn maximum gewicht had gekregen!
Stapvoets reed Heiko daarop naar huis. Gelukkig zijn de wegen die hij moest nemen vrij egaal en had hij geen gaten en kuilen onderweg. Die hadden wel eens voor vervelende situaties kunnen zorgen. Hij had met de buren en vrienden de afspraak gemaakt, dat hij morgenvroeg terug zou komen. Er lagen nóg een paar bomen en die moesten weg. Dikke prima! Thuis maakten we samen de aanhanger meteen leeg. De aanhanger moest wel leeg vandaag, want die moet morgenvroeg uiteindelijk weer gebruikt worden. Alleen was het ook wel te doen geweest, echter ben je er behoorlijk lang mee bezig. Daarom met “vereende krachten” aan de slag. De meest recent gebouwde houtstek raakte met deze lading ook al mooi halfvol. Hmmm… Wat te doen als de rest morgen komt én de Fin uit Eksjö straks ook weer belt? Een zorg voor later. Dit hout kan in ieder geval eerst drogen.
Hierna hadden we wel trek gekregen. Behoorlijke trek zelfs! En wat doe je op een zomerse voorjaarsdag met een lekkere temperatuur? Ja, het vuurtje van de de grill werd aangestoken! Nou had ik dat vanochtend al in gedachten en daarom had ik onder andere grilworstjes en broodjes uit de diepvries gehaald, zodat die tegen deze tijd zeker ontdooid zouden zijn. En dat waren ze, want het hout kwam er immers tussendoor. De verrassing bij Heiko was daarom ook groot, toen ik het grillen voorstelde. In een mum van tijd had hij vuur in de betonring ontstoken en kwam ik met het eten en drinken aangezet.
Omdat het nog wel een beetje waaide had Heiko een plaid over het rik (ooit nog van mijn moeder gekregen) gehangen, die de wind moest tegenhouden. Dat lukte redelijk. Soms kwam de wind namelijk uit de tegenovergestelde richting. Het was reuze gezellig, om weer eens een paar worstjes aan de uitschuifbare vorken te prikken. Zittend op de, van een dikke boomstam, zelfgemaakte bank, voeten op de zelfgemaakte stoofjes… Het duurde dan ook niet lang, of we konden gaan proeven. Dit soort worstjes hadden we namelijk nog nooit gegeten. Op een broodje met kaas was het smullen geblazen! Wat is het leven goed!
We gingen hierna beide nog een paar dingetjes in de tuin doen. Heiko ging nog verder met de sleuf en leco betonblokken en ik maakte het hier en daar een beetje “voorjaar-klaar”. Als laatste pakte ik de camera nog even voor een paar foto´s van de gewone dotterbloem. Zoals gezegd bloeien die alweer. Maar of er zoveel komen als eerdere jaren? Doordat ik vorig jaar de kanten van vijver behoorlijk heb schoongemaakt, denk ik, dat er ook vele van de gewone dotterbloemen in de kruiwagen zijn verdwenen. Ik hoop echter, dat er een paar zijn overgebleven. Ze lijken altijd zo mooi. In ieder geval zijn er nu al een paar in bloei, aan de rand van het eilandje. Heerlijk, die fris gele kleur in de tuin!
