Heiko in de bak!

Als eerste knipte ik Heiko zijn haar. Ondanks het feit, dat het nog niet eens zó lang geleden was, was het hierna toch stukken netter. Zelf had ik de vorige week contact gehad met de kapster in Tranås en daar kon ik vanochtend om tien voor elf terecht. Ze had overigens als alternatief zondagochtend nog voorgesteld, maar gezien de afname van de coronagevallen hier in de buurt, vond ik dat niet nodig. Maar hoe zorgzaam ze wederom was! Ze had er namelijk voor gezorgd, dat er op het moment dat zij mij knipte, niemand anders in het gedeelte van de dames werd behandeld. En iedereen die naar binnen wilde stappen, werd tegengehouden. Wederom heel goed geregeld en ik werd coronaveilig geknipt!
   
Heiko in de bak? Ja, in de bak: van de skylift! Zaterdag had hij de houten hoeklijsten op drie hoeken van het huis gemaakt, voor zover hij erbij kon met de ladder. De laatste stukjes zaten op ongeveer zes meter hoogte en dat durfde hij niet meer aan. Eerder had hij voor het schilderen van de dakgoten en windveren een skylift gehuurd van de zoon van onze buren Erling en Britt. Die had hij voor vandaag weer kunnen regelen. Het was redelijk goed weer en hij wilde dit klusje graag afhebben voordat het bezoek overmorgen komt. Vanmorgen had hij zodoende gebeld met de zoon en te horen gekregen, dat de skylift beschikbaar was. Die stond in Gripenberg, op een drie kwartier afstand. Dat was geen probleem. Bij het aan de auto koppelen van de skylift werden nog even enkele instructies gegeven en klaar. Thuis was het even manoeuvreren, om de skylift achteruit op het gras, aan de voorzijde van het huis, te krijgen. De ruimte tussen de heg en de perenboom is namelijk beperkt. Na een paar keer steken lukte het en konden de poten van de skylift hydraulisch uitgezet worden.
   
Heiko begon op de rechterhoek, bij de veranda. Daar moest een kort stukje bovenaan nog op maat gezaagd en vastgezet worden. Toen dat klaar was werden alle schroefgaten dicht geplamuurd. Daarna werd de skylift verplaatst naar de linkerhoek en herhaalde het klusje zich. Toen ook daar de gaten waren geplamuurd, verzette Heiko de skylift weer naar de rechterhoek, om nu beide planken te gaan verven. Helemaal van boven naar beneden. In de garage waren ze al drie keer wit geverfd, maar na het monteren waren ze toch weer een beetje vies geworden en beschadigd. Ook de geplamuurde schroefgaten moesten uiteraard wit worden. Nu werden het weer een egaal witte planken. Toen de rechterhoek klaar was ging de Volvo met de lift weer naar voren. Naar de linkerhoek. Die werd eveneens van boven naar beneden wit geverfd en daarmee was de voorkant klaar.
   
Nu ging de lift naar de achterzijde van het huis, nabij het terras. Ook daar moest bovenaan, tegen de dakgoot, nog een klein stukje plank op maat gezaagd en vastgezet worden. Daarna plamuren en verven. Alle benodigde gereedschappen én de plamuur en de verf en kwast had Heiko in het bakje bij zich. Zodoende hoefde hij maar een keer omhoog en weer terug. Nou ja, behalve die ene keer… Onderaan de dakgoot zat nog een verdeeldoos van elektra geschroefd. Die had geen functie meer en kon weg. Opgeruimd staat immers netjes. Toen Heiko dat wilde doen kreeg ik een WhatsApp berichtje. Of ik even een sterschroevendraaier wilde halen en toegooien. Later op de middag mocht ik nog een keer in actie komen. Toen was de batterij van de schroefboormachine namelijk leeg. Toen hoek drie klaar was, was het ondertussen was het vijf uur.

Nog één hoek te gaan, de meest moeilijk toegankelijke. Die zit boven het dak van de serre en boven het dak van de veranda. Bijna onmogelijk om bij te komen. De skylift werd drie keer verplaatst om uiteindelijk toch met succes bij de ongemakkelijk te bereiken hoek te kunnen manoeuvreren. De planken, die op die hoek kwamen, werden op hoogte vanuit het bakje op maat gezaagd en vastgezet. Als laatste werden ook daar de schroefgaten geplamuurd en het geheel vit geverfd. Daarmee waren alle vier hoeken van ons huis zomaar ineens voorzien van knutbrädor! Sneller dan verwacht en eenvoudiger dan verwacht. Wát een verschil. Nu is het huis aan de buitenzijde af wat ons betreft. Uiteraard blijft het normale onderhoud, maar de extra dingen die we wilden doen zijn nu afgerond. De skylift kon Heiko naar buurman Erling brengen. Die hoefde niet meer terug naar Gripenberg. Dat scheelde weer een beetje tijd.
  
Om zelf ook even te kijken hoe het was, zocht ik een paar foto´s op, die genomen waren op de eerste dag dat wij dit huis in ons bezit hadden. Toen stonden er nog twee hele grote coniferen voor het portiekje bij de voordeur. Die maakten alles behoorlijk donkerder. Nu zie ik je denken: “Maar de foto´s van vandaag zijn pas donker!” Ja, helaas scheen op dat moment het zonnetje net niet. En het gras was toen ook groener. Klopt, maar dat komt wel weer goed hoor! Al met al is het huis er flink op vooruit gegaan. Is het erg, om dat zelf te zeggen?
  
En dan even iets heel anders: André Rieu. Eind februari hadden we kaarten gekocht voor zijn optreden in Oslo, op 28 oktober van dit jaar. Maar… gaat dit nog wel door? In Nederland zijn immers al zijn concerten verplaatst naar het volgend jaar. Op zijn website kun je nog steeds kaarten kopen voor de genoemde datum. Dat zou toch betekenen, dat het concert toch nog steeds in de planning staat. Rieu heeft het moeilijk. “Concerten met de anderhalve-meter-regel zijn onmogelijk. Als die regel volgend jaar nog geldt, valt voor hem het doek. Rieu zegt, dat met 12.000 mensen in een overdekte ruimte, het wel heel lastig wordt: mondkapjes en handschoenen, dat kan misschien nog wel, maar met anderhalve meter afstand is het onmogelijk. Hij kan met alle vaste lasten en productiekosten niet voor een handjevol mensen spelen. Dit jaar beschouwt hij dan ook als een verloren jaar. Voor het voortbestaan van zijn bedrijf met 136 vaste werknemers is het voor André Rieu noodzakelijk om volgend jaar weer live-concerten te kunnen geven. Ze hebben het de afgelopen jaren goed gedaan en daarmee kunnen ze het nog even uitzingen. Maar als men volgend jaar nog niet kunnen spelen, dan vrees ik dat we moeten sluiten.” Hopelijk komt het niet zover. Niet alleen voor ons uiteraard…

Zo vrolijk als de mensen op de onderstaande foto zijn, die op de website van Astrid Lindgren Värld staat, zijn ze in het echt niet. Het park is namelijk voor de rest van het jaar gesloten. “Beste gast, met pijn in het hart kondigen we aan, dat onze laatste openingsdag voor dit jaar op zondag 28 juni was. Onder heersende omstandigheden en financiële redenen zien we geen andere manier, dan het jaar af te sluiten. We kiezen er nu voor om ons te concentreren op 2021. Hopelijk zien we je dan terug.” Wanneer men al geboekt had, kon men aangeven of men het geld terug wilde ontvangen of de kaarten voor het volgend jaar te reserveren. Mocht men niet reageren, dan zou het geld via Klarna teruggeboekt worden. Het park is het grootste buitentheater van Zweden en een grote publiekstrekker. Pippi en Astrid Lindgren horen bij Zweden en zijn tezamen met de eland hét boegbeeld van dit land. Wat heeft de pandemie toch ontzettend verstrekkende gevolgen. Triest hoor…