De arts in het ziekenhuis te Eksjö had aangegeven, dat de hechtingen van Joke haar operatiewond en kleinere wondjes er na de 17 maart uit konden. Twee weken na de operatie. Daarvoor moesten we een afspraak maken bij de vårdcentral in Aneby. Voor het laten verwijderen van de rvs-nietjes hadden we dan ook een afspraak gemaakt op dinsdag de 17e om 09:00 uur. Maar, het coronavirus houdt ook ons bezig. Joke zei terecht: “Stel dat er iemand in de wachtkamer zit die het coronavirus bij zich draagt of anderen met griep of een andere besmettelijke ziekte.” Zieken kom je immers tegen in een ziekenhuis en bij de huisarts. Tóch? Juist daarom gaan ze naar een dokter. Om het risico van besmetting te vermijden, belden we opnieuw met de vårdcentral (huisartsenpost), om hier even overleg over te hebben. Juist omdat Joke verzwakt is en zodoende een lage weerstand heeft. De assistente begreep het meteen en boekte een ander moment voor ons. Woensdagmorgen om 08:00 uur. Dan waren we de eersten en was de wachtkamer nog leeg. Daarmee was de kans op het ontmoeten van anderen erg klein én de kans op een besmetting ook. Vroeg uit de veren dus vanochtend.
Mooi op tijd waren we in Aneby en nadat we ons bij de assistente gemeld hadden én de eigen bijdrage betaald hadden konden we in een aparte wachtkamer plaatsnemen. Daar zaten we nog geen vijf minuten toen we opgehaald werden door een verpleegkundige. Die haalde op deskundige wijze en met een speciaal tangetje de hechtingen eruit. Hé, dat luchtte op voor Joke. De wond zag er overigens prima uit zei de verpleegkundige. Nadat alle 23 nietjes eruit waren plakte ze stripjes tape over de wond, om het bij elkaar te houden. Tenslotte dekte ze alles af met een grote, waterdichte pleister. We kregen nog extra pleisters mee. Mocht er een pleister losgaan, bijvoorbeeld na het douchen, dan konden we er zelf een nieuwe opplakken. De pleisters moeten nu nog ongeveer 1,5 weken blijven zitten, zodat de wonden in alle rust verder kunnen genezen. Alles verliep vlotjes en om 09:00 uur zaten we alweer thuis achter de koffie. Het voelt goed, dat die hechtingen eruit zijn. Een tastbare actie in het herstelproces.
Na onze middaglunch ging ik naar buiten, om weer een beetje aan de houtstek te gaan timmeren. Het waaide wel behoorlijk, maar op de plek waar ik bezig was viel het eigenlijk best wel mee. Tegelijkertijd scheen het zonnetje namelijk, waardoor het feitelijk best aangenaam was. Als eerste had ik de langere planken en balken die boven op de houtcontainer lagen, naar buiten gehaald en op de pallets van de houtstek gelegd. Eens even zien wat er allemaal nog aan materiaal is. Best wel veel en het grootste gedeelte was hout, dat door de vorige eigenaar was achtergelaten.
Daarna begonnen met het plaatsen van twee pallets: als een wandje. Eerst nog even weer goed nadenken hoe we het een en ander op de beste manier aan elkaar vast kunnen schroeven. De constructie wordt niet met de grond verankerd, maar moet natuurlijk wel stormvast worden. Door de wanden en het dak straks aan de ondervloer te koppelen, die gevuld wordt met vele kilo’s brandhout, heb ik er alle vertrouwen in, dat het een stabiele constructie wordt. De kopse kant als eerste maar eens even goed vastgezet. Het was even puzzelen, maar het begin is gemaakt! En nu gaat de rest sneller. Maar helaas was de middag alweer voorbij voor ik er erg in had. Om 17:30 uur riep Joke mij, met de melding dat het eten klaarstond. Kijk, dat heeft ze dus ook vandaag weer zelf gedaan. Nee, het zijn nog geen driegangenmenu´s, maar ze doet wat ze kan! De vooruitgang is merkbaar!
Morgen ga ik weer een dagje aan het werk voor Örtengren en vrijdag waarschijnlijk ook, dus deze klus wordt in het weekend pas weer voortgezet. Best wel lekker om weer in de eigen tuin aan het klussen te zijn. Joke keek af en toe vanachter het keukenraam toe en vertelde me, dat ze me graag wilde helpen. Helaas is dat nog niet mogelijk én niet verstandig. Maar begrijpen doe ik het wel. Hopelijk gaan de temperaturen buiten snel omhoog en komen de windvrije, warmere dagen eraan. Dan is het risico op een verkoudheid kleiner en durft Joke het wel weer aan om naar buiten te gaan. Hoesten en niezen moet ze nu niet aan denken!
Wat Joke vandaag verder heeft gedaan? Die is binnen even achter de computer aan de slag gegaan met de Zweedse Inkomstenbelasting. We kregen via de mail al een compleet ingevuld belastingaangifteformulier toegestuurd en daar hoeven we in principe niets meer aan te veranderen. Ten minste: je moet het uiteraard goed controleren. Ben je het er helemaal mee eens, dan is het slechts een kwestie van goedkeuren via de site van Skatteverket en klaar. De betreffende site van de Zweedse belastingdienst bestaat in dit geval uit een aantal pagina´s, die je stuk voor stuk even moet doorlopen, de inhoud controleren en uiteindelijk onderteken je alles met een digitale handtekening. Hier in Zweden is dat met BankID, vergelijkbaar met de Nederlandse DigiD. Joke mag een heel klein beetje betalen. Ze betaalt hier geen inkomstenbelasting, want dat wordt in Nederland geregeld door het UWV. Ze betaalt alleen een beetje aan vermogensbelasting, omdat zij hier een “half” huis heeft. Ik een halve en zij een halve… Het verschuldigd bedrag heeft ze meteen overgemaakt en daarmee is haar aangifte over 2019 afgerond. Onder de streep was het voor mij ietsjes anders. Naast de te betalen vermogensbelasting voor mijn deel van het huis, krijg ik een bedrag aan te veel betaalde inkomstensbelasting terug. Wie het kleine niet eert…
