Geen widgets gevonden in de zijbalk

Zaterdagmiddag kwam er zomaar ineens, onaangekondigd, een grote, zware machine ons grasveldje oprijden. Een, qua model te zien, erg oude landbouwmachine, maar wel met voldoende kracht. Zo bleek even later. De bestuurder kenden we. Het was Emiel, de zoon van Roy en Maria uit het buurdorp Västorp. Een paar weken geleden had Heiko met Roy gebeld, over het weghalen van de zware kluit van de omgewaaide sparrenboom. Roy beloofde toen “een keer” langs te komen, echter het werd dus zijn zoon. Ook goed!

De machine werd op de juiste afstand neergezet. De zware steunpoten naast het apparaat in de grond gedrukt en… Gaan! Met het grootste gemak werd de kluit uit de grond getild, een beetje heen en weer gegooid, zodat het meeste zand eraf viel en maximaal een kwartiertje later reed hij met kluit en al weer weg. Een fluitje van een cent. Met het juiste gereedschap… Heiko nam van de gelegenheid gebruik, om hem ook meteen op een paar andere stammen en stenen te wijzen. Hij had daar op dat moment geen tijd voor. Helaas. Hij beloofde nog een keer terug te komen. Deze kluit is gelukkig weg!

Op tweede Pinksterdag, ging Heiko de tuin in om het gat zo goed mogelijk dicht te gooien. Het achtergebleven zand schepte hij terug. Niet voordat hij een aantal grotere keien apart had gelegd. De kleine keitjes werden teruggegooid in het gat, maar die grotere komen vast nog wel een keer van pas. Dat werd een behoorlijke stapel. Net zoals die met restjes boomwortels. In het gat vond Heiko veel handzame keien, maar ook twee héle grote. Eentje daarvan kreeg hij er met veel kracht en handig gebruik van hulpmiddelen uit. Hij gebruikte daarvoor een lange zware ijzeren staaf, een soort breekijzer, die hij als hefboom gebruikte. Daar ging hij op staan en wipte de zware steen op. Met de schep in zijn handen gooide hij dan zand en graspollen onder de kei. Daarna hetzelfde vanaf een andere kant.

Langzaamaan kwam die steen op die manier naar boven. “Wie niet sterk is moet slim zijn” zei Heiko zijn opa altijd. Met de tweede grote kei lukte het echter niet op die manier. Er zat wel een beetje beweging in, echter was hij niet uit het gat te krijgen met mankracht en diezelfde hulpmiddelen. Daarvoor was die steen toch net een maatje te groot en te zwaar. Dat moet pa Roy of zoon Emiel doen als een van twee (terug-) komt met die geweldige machine. Eveneens moeten er dan nog twee enorme dikke wortels weggetrokken worden. Daar houden we last van tijdens het grasmaaien. Tot zover ziet het er in ieder geval alweer een stuk anders uit. Wat een genot zal het zijn, als we straks in een keer door kunnen maaien. De zitmaaier werd overigens aansluitend meteen gestart. Het gras was alweer zó gegroeid. De zitmaaier startte echter slecht, zodat Heiko die meteen na het maaien op de aanhanger reed. Vandaag ging die mee naar een reparateur in Tranås.

Zelf heb ik de zwarte bessenstruik gesnoeid. In de zin van de “dieven” weggenomen uit de struik. Die “dieven” zijn nieuwe takjes, die wel energie pikken, echter geen vruchten leveren. Een nauwkeurig klusje, waar je het nodige geduld voor moet hebben. Niets voor Heiko dus. Zittend op een krukje ging ik de hele struik in het rond en knipte ik die “dieven” eruit. Langs het beekje hebben we ook nog een aantal bessenstruiken staan en die nam ik daarna ook nog maar even voor mijn rekening. Hopelijk, dat we mede door deze actie weer een goede bessen-opbrengst krijgen. Die zwarte bessen zitten namelijk vol energie en vitamines. Daarbij komt dat ze heel erg lekker van smaak zijn, waardoor het geen straf is om ze te eten!

Toen het graafwerk bij het “boomwortel-gat” klaar was, verplaatste Heiko zich naar de stenen trap. Die verbindt de tuin achter het huis met het hoger gelegen stukje gras naast de veranda. Die trap bestond uit vijf grote betonblokken. Dat had hij een paar jaar geleden zo gemaakt, maar er was het een en ander verzakt. De blokken lagen gewoon in het zand en omdat het een talud is, spoelde telkens een beetje zand weg. Resultaat: losliggende blokken. Voor de veiligheid was het belangrijk, dat die treden weer stevig kwamen te liggen. Er werden een paar blokken bijgehaald en zo werden de treden niet alleen verbreed, maar kwamen ze ook deels op elkaar te liggen. Nu kunnen de blokken niet meer kantelen is het weer veilig om er overheen te lopen.

Gisteren werd ook nog een oude telefoonpaal opgehaald. Tijdens de storm in januari was er een lange, dikke en vooral zware paal van de stroomvoorziening geknapt. De paal is inmiddels vervangen, alleen de restanten lagen al enige tijd in de berm. Één deel daarvan voelde lang en zwaar aan. Oftewel, dat stuk was eventueel opnieuw te gebruiken, echter niet voor een stroompaal. “Waar dan wel voor.?” Nou, misschien voor een vierde houtstek. Of voor een afdak boven de camper. Of voor het maken van een boomhut. Mogelijkheden te over. Alleen hoe krijg je die zware paal daar vandaan en in onze tuin? Nou gewoon: de auto ervoor en een ketting aan de paal en om de trekhaak. Slepen maar! De paal ligt nu in de buurt van de houtstekken te wachten op hergebruik. Die paal zal ongetwijfeld weer een keer voorbijkomen.

Vandaag was Heiko weer aan het werk gegaan in Tranås. Gistermiddag had hij telefonisch contact met Örtengren gehad, welke hem had doorgegeven wat hij vandaag kon gaan doen. Bij de eerste klant werd, meteen om zeven uur, het gras gemaaid. De klant was gelukkig al wakker, want zodra de auto op de oprit gereden werd, werd er een raam opengegooid en werden ze begroet. Het maaien daar was geen overbodige actie. Op sommige stukken moest er twee keer met de maaier overheen gereden worden. Bij deze klant was Heiko al veel vaker geweest en ze “kennen” elkaar inmiddels. Hij mag daar ook ieder jaar, na midsommar, de heg knippen.

Bij de tweede klant werd de heg al geknipt. Dat was enorm dankbaar werk. De heg stak aan alle kanten ver uit en het model was volledig verdwenen. Geen gezicht! En dat op een punt waar veel mensen langlopen en rijden. Bepaald geen visitekaartje voor de stad Tranås. Anderhalf uur later was die heg teruggebracht naar een normaal formaat en omgetoverd in een nette erfafscheiding, waardoor de stad Tranås weer een beetje representatiever is geworden. Vorig jaar had Heiko die heg ook geknipt en mocht hij toen het onkruid onder de heg weghalen. Dat moet nu eveneens hoognodig weer gebeuren, maar daarvoor was (nog) geen opdracht gegeven.

Bij de derde klant van vanochtend moest het gras gemaaid worden. Daar werden onder het toeziend oog van twee paarden in de naastgelegen wei, de nodige baantjes getrokken en het gazonnetje weer netjes gemaakt. Dit is het huis waar dat leeg staat, nadat de bewoner is overleden. De dochter heeft Örtengren echter gevraagd om de tuin “tot nader order” te onderhouden. Op alle drie adressen was hij anderhalf uur bezig geweest, zodat het daarna tijd was voor een broodje.

Zijn laatste adres voor vandaag was bij het bedrijf waar ze de tuin rondom het pand hadden aangeplant met struikjes en bomen. Het was de laatste weken erg droog geweest en het leek Örtengren verstandig, om die plantjes en bomen maar weer eens direct bij de wortels van voldoende water te voorzien. Ruim vier uur was Heiko daar bezig met een tuinslang. Hij zou het nét niet redden voor vier uur vandaag, maar hij had gedacht om dan maar even iets langer door te gaan. Het zou zonde zijn, om een andere dag voor minder dan een uurtje weer terug te rijden. Maar… Om half vier begon het lichtjes te regenen, daarna serieus te regenen en tenslotte begon het te hozen!

Een ware wolkbreuk met donderslagen. Wát een gigantische bui en wat kwam er veel water uit de hemel! Snel vluchtte Heiko in de auto, maar de bui hield niet op. Daarop pakte hij de, aan elkaar gekoppelde, tuinslangen maar zo snel mogelijk bij elkaar en gooide die achter in de auto. Het watergeven van vandaag bleek op dat moment een zinloze actie te zijn geweest. Een kleine regenbui heeft weinig effect voor de worteltjes van planten en bomen, maar deze bui was serieus en zeer beslist de moeite waard!

Ik was vandaag in de groentetuin te vinden, tot het moment dat het ook in Ödarp begon te regenen. Toen we zaterdag met Martin en Marijke een rondje door de tuin liepen zag ik, dat de aardappelen al hier en daar boven de grond stonden. Alleen moesten ze zich een beetje een weg zoeken tussen al het onkruid. Dat kan natuurlijk niet! Met name de vogelmuur verspreidt zich daar sterk. Dat is ieder jaar hetzelfde probleem. Nu het loof van de aardappels nog niet zo hoog staat, kun je er nog eenvoudig bijkomen. Dus de niergordel om en de tuin in! Wat was het een dankbaar klusje! Zienderogen werd het netter. Wat een goed gevoel geeft dat!

Uiteraard was Ebba bij mij in de buurt. “Zoals gebruikelijk” zou ik zo langzamerhand wel durven zeggen. In eerste instantie liep ze een beetje om me heen, maar ineens liet ze zich tussen twee moestuinbakken vallen. In het grind en toen deed ze me toch raar! Draaien, de bakken kopjes geven, strekken, ineen kruipen, miauwen… Dat was duidelijk: ons dametje wilde geaaid worden! Natuurlijk deed ik dat meteen, want wat is er nou leuker, dan Ebba lekker vertroetelen?

Aan de rechterkant van de groentetuin hebben we drie groepjes met rabarber staan. Toen ik met het onkruid aan het wieden was, zag ik dat de rabarber inmiddels goed was gegroeid. Klaar was voor de eerste oogst! We zijn er gek op en dan vooral als hoofdingrediënt in een rabarbertaart. Later op de middag verwerkte ik de stengels deels voor een te bakken taart, in verband met ons bezoek van morgen en de rest kwam in de diepvries. Morgen krijgen we namelijk bezoek van trouwe lezers van onze blog. “Fans” noemen ze zichzelf. Leuk toch? Ze waren hier vorig jaar voor het huis langsgereden en hadden ons als bewijs een foto gestuurd. Hoe bijzonder is dat? Nu zijn ze weer voor een vakantie in Zweden en hebben we een afspraak gemaakt voor een eerste ontmoeting. Met koffie en daar hoort natuurlijk wel een zelfgebakken taartje bij…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.