Grillen met de buren!

   
Vanochtend rond koffietijd kreeg Heiko een berichtje van Erling en Britt. Of we zin hadden om met ze te gaan grillen. Grillen? Ja, in het bos. Dat is voor een Zweed de normaalste zaak van de wereld, maar wij vonden het wel bijzonder. En dat hadden we nog nooit gedaan. Grillen doen wij alleen als het mooi weer is en lekker warm. Toch? We namen de uitnodiging wel aan en daarop vertelde Erling, dat we rond een uur vanmiddag in hun bos werden verwacht. Heiko wist wel waar ze dan zouden zijn. We kregen nog een advies mee: we moesten de lange onderbroek aandoen! Oeps…

Rond een uur, reden we dan ook richting Västorp, het dorpje waar zij wonen. Alleen moesten we dit keer de weg blijven volgen, totdat we ongeveer twee kilometer verderop rechts een paadje in moesten. We konden aan verse bandensporen zien, dat er nog niet zo lang geleden eveneens een auto langsgereden was en we namen gemakshalve maar aan, dat het Erling en Britt waren geweest. We reden toch dieper het bos in dan verwacht. Ineens zagen we links van het paadje rook en waar rook is, is vuur. En inderdaad: het vuur was van de grill van onze vrienden.
 
We werden enthousiast door hun beide begroet en uitgenodigd dichter bij de grill te komen staan, want daar was het immers lekker warm. Ik denk, dat het ongeveer twee graden onder nul was op dat moment en het sneeuwde lichtjes, waarmee de warmte van de haard heel welkom was. Ondanks de lange onderbroek… Ze hadden het vuurtje al lekker branden. De grill was een soortgelijke betonnen ring als die wij sinds deze zomer in de tuin hebben liggen, maar dan groter van doorsnee en hoger. Daarop lag een flink stuk betonijzer, zo´n rooster waar je beton op giet, en daarop weer een kleiner rooster voor het daadwerkelijk grillen. Heel veel Zweden maken in deze periode van een dergelijke grill gebruik. En wij vanmiddag ook!

We hadden meteen een leuk gesprek met elkaar. Soms even Erling en Heiko en Britt en ik, maar ook veel samen. Natuurlijk hadden we het over de afgelopen feestdagen. Dat ze “anders” waren geweest en dat we allemaal zoveel behoefte hebben aan contacten. Zij hadden hun beide zonen met families wel op de kerstdagen op bezoek gehad. Beide op een kerstdag en daarmee bleven ze beneden het maximaal aantal familieleden die samen mochten zijn. Ze hadden het leuk gehad, maar hebben er veel moeite mee, dat er verder zo weinig sociale contacten zijn. Dat was ook voor hen mede aanleiding om ons uit te nodigen. Ze misten ons. Wat is dat lief te horen en daarbij komt, dat het inmiddels wederzijds is. Het zijn hele lieve, zorgzame mensen.

Tijdens het praten werden de hamburgers gebraden op de buitengrill. En ze hadden aan alles gedacht. Ze hadden voor ons een schapenvacht op een boomstam gelegd, waar we op konden zitten. Die zijn altijd lekker warm en laten geen kou van het hout door. Natuurlijk waren er broodjes en ook knoflooksaus en ketchup, geroosterde uitjes, gehakte augurkjes en drinken. Ze hadden zelfs gedacht aan servetten. Compleet toch? En we konden alles pakken wat we wilden, waarmee wij dachten ons broodje hamburger lekker te maken. Nou, dat was ´t ie. Het smaakte ons prima!
 
En als je denkt, dat we daarna weer naar huis konden gaan heb je het mis. We kregen hierna koffie aangeboden en hadden voor Heiko eveneens honing meegenomen. Dat hebben ze goed onthouden! Tja, wat is koffie zonder “fika”? Britt had voor ons nog iets lekkers in petto. Allereerst waren er de lussekatter, cake met saffraan, en daarnaast nog een “winter-vruchten-cake”. Beide waren heerlijk (de lussekat laat ik trouwens liggen) en zijn volgens Erling en Britt typisch Zweeds en met name rond deze tijd. Die saffraan vind je nu inderdaad overal. Vanzelfsprekend in de supermarkten, maar ook zijn ze te koop bij de apotheek, benzinepomp en zelfs bij kledingzaken. Heiko nam wel een saffraancake en deze van Britt vond hij wel lekker. Dan ligt het dus wel degelijk aan de bakker!


Tijdens dit avontuur van grillen en koffie werd er heel gezellig bijgepraat. Wat hadden we veel om over te kletsen. Er is uiteraard ook heel veel gebeurd in de tijd, dat we elkaar niet konden spreken. En we hebben zeker ook lekker gelachen. Die Erling heeft een heerlijke humor en als hij en Heiko samen zijn… Pak je zakdoek maar, want die twee samen zijn goed aan elkaar gewaagd en laten ons soms bijna huilen van het lachten. Wat deed het ontzettend goed, om er weer eens “uit” te zijn en met andere mensen te praten. Vooral dat laatste natuurlijk. We waren nog lang niet uitgesproken, maar kregen allemaal behoorlijke koude tenen. Normaal niet zo snel, maar nu stonden we hoofdzakelijk stil en dan worden ze wel koud. In tegenstelling wanneer je aan de wandel bent. Nadat we hadden afgesproken, dat we “ijs en weder dienende” dit een vervolg zouden geven, bedankten we onze vrienden enorm voor de gezellige uurtjes en gingen we ieders met een heel tevreden gevoel naar huis.