Vanmorgen zei Heiko, dat hij de tuin in zou gaan, om het mos en onkruid uit het gras te harken. Op de plekken waar de paardenbloemen waren doodgespoten, was meer doodgegaan dan alleen de paardenbloemen: het gras ook… De kale plekken waren ondertussen alweer een beetje dichtgegroeid, alleen niet met gras. Vooral met klaver en mos. Dat moest er weer uit natuurlijk. Gisteren had Heiko bij Örtengren graszaad meegenomen, ter voorbereiding op deze klus. Na het ontbijt verdween hij dan ook uit beeld en hoorde ik later de verticuteermachine, die hij van zijn vader had gekregen. Een kleine elektrische “hark”, die het mos én onkruid uit het gras trekt, met de hele fijne ijzeren pennetjes die ronddraaien. Gelukkig kan dit elektrisch en hoeft het er niet allemaal met de hand eruit geharkt te worden. De machine is al veel gebruikt. Eerder door Heiko´s vader in hun tuin in Hoogezand, aan de Sportterreinstraat én bij hun vakantiehuis in Gasselte. Later hebben wij de machine flink gebruikt bij ons vakantiehuis in Hällaryd en nu dus in onze tuin in Ödarp.
Op zich is het goed, om het gras elk jaar een keer los te trekken met dit apparaat. Echter de breedte van het apparaat is ongeveer 30 cm en onze tuin is véle malen breder. Als je alles wilt verticuteren zou je, denk ik, twee tot drie volle dagen bezig zijn. Dat weerhoudt ons van die activiteit. Vandaag begon Heiko wel met het stukje gras, achter het huis en dan de noordkant. Het stukje waar we vanaf het terras uitzicht op hebben. Eerst liep hij van het huis naar de vijver, over de hele breedte tot aan de laatste fruitboom. Daar haalde hij tien overvolle kruiwagens aan mos en onkruid uit. Daarna ging hij er nog een keer kruislings overheen en haalde er nog eens drie volle kruiwagens uit. Het resultaat is een kale vlakte! Oftewel, er zat heel veel mos en onkruid in en hier en daar nog een beetje gras. De klok gaf half vier aan toen Heiko het met de verticuteermachine welletjes vond. Die werd schoongemaakt en weer in de garage opgeborgen.
Na het verticuteren ging hij met de zitmaaier het gehele grasveld nog een keer maaien. Op mijn verzoek deed hij de messen nog een tikje lager, zodat het gras écht kort werd afgemaaid. Vele volle opvangbakken later was het klaar. Mooi man! Nadat het stukje gras “schoongemaakt” was met de verticuteermachine en kort was gemaaid, pakte Heiko de zak met vier kilogram graszaad. Nog even een toelichting waarom dit klusje juist vandaag ingepland stond: het zou vandaag gaan regenen en morgen ook, terwijl de temperaturen boven de twintig graden bleven. Ideale weersomstandigheden voor het graszaad om zich te ontwikkelen. Terwijl Heiko het graszaad strooide zag ik de donkere wolken al aankomen. Volgens de weersvoorspelling zou het tegen zes uur gaan regenen, maar de regenbui dacht er anders over. Die kwam een uur eerder. Prima! Het graszaad lag er inmiddels op te wachten. Nu een paar keer regen erop en warmte erbij, dan komt het vast helemaal goed. Morgen misschien nog een ander deel van de tuin op deze manier aanpakken.
Zelf had ik diverse klusjes binnenhuis gedaan, huishoudingswerkzaamheden. Nog een bloesje versteld trouwens, want daarvan was het halsgat veel te wijd geworden. Daarin heb ik elastiek gemaakt, dat iets korter was dan de oppervlakte van het stof rond het halsgat en nu zit het goed. Tevens nog een broek ingenomen. Allemaal in de heerlijk, koele kelder. Op het moment, dat het zo donker werd vroeg ik Heiko, of het niet verstandig was, dat het droge lange gras (hooi) opgeruimd werd. Dat hebben we speciaal voor een bepaald doel gedroogd en met een regenbui zoals voorspeld zou het drogen opnieuw moeten beginnen. Hij was blij, dat ik nog aan het hooi dacht en daarmee deed ik het maar snel in twee grote zakken. Wat we ermee gaan doen? Jahaaa… Daar komen we later op terug. Het was een idee van Heiko´s vader…
Vanmorgen had ik op Facebook een advertentie gezien van iemand in Aneby, die sloophout gratis aanbood. Voor iemand die het als brandhout wilde gebruiken stond erbij. Heiko vond het de moeite waard om op te halen en reageerde richting de aanbieder. Met als gevolg, dat hij het vanmiddag na vijf uur op kon halen. De aanhanger werd om half vijf achter de Volvo geslingerd en even later ging Heiko op pad. De man vertelde dat ze aan het verbouwen waren en dat het sloophout de volgende dag naar de vuilstort zou gaan. Net op tijd bedacht hij zich, dat er misschien iemand blij mee gemaakt kon worden, om het bijvoorbeeld in een houtkachel op te stoken.
Nou, wij wel. Een klein half uurtje had Heiko nodig om alles op de aanhanger te leggen, waarna hij de aanbieder hartelijk bedankte en weer huiswaarts ging. Hij dacht, dat hij nog wel droog thuis zou komen en had dan ook geen kleed over het hout gelegd. Vanuit het noorden zag hij echter de bui al aankomen, maar was nog steeds hoopvol over een droog thuiskomen. Jammer, want hij kreeg wel degelijk een bui regen onderweg. De halfvolle aanhanger met nat hout werd thuis meteen in de garage geduwd, zodat het hout niet nóg natter kon worden. Morgen zien we wel weer. Ik begreep, dat het in ieder geval weer een kwestie wordt van spijkers trekken…
Wat kunnen de weersomstandigheden snel veranderen: zo heb je het zonnetje op je bol te schijnen en zo vallen er dikke regendruppels. De voorspellers hadden het inderdaad goed. Er vormden zich eerst witte wolken, die langzamerhand overgingen van wit naar grijs, daarna overgaand naar bijna zwart. Oh kee, daar scheen de zon tegenaan en dan lijken ze donkerder dan ze daadwerkelijk zijn, maar dreigend leek het wel. En dat het bij dreigen bleef? Nee, want al voor de bui aan hoorde ik het in het oosten flink donderen. En daar zaten de meeste donkere wolken ook, terwijl het er in het westen nog redelijk uitzag. Voor nog ongeveer vijf minuten… De eerste bui was eigenlijk slechts een buitje en dat vond ik zelfs een beetje jammer. Niet voor mij persoonlijk, maar wel voor de natuur. Die zou wel een paar druppen water meer gehad willen hebben. Ik had het nog niet gedacht of de lucht brak open en er volgde een plensbui van heb-ik-jou-daar! Er zaten zelfs weer enkele flitsen en donders tussen, waardoor het stroom tijdelijk uitviel.
Oh, wat heerlijk! Oh, wat was de regen welkom! Je zou toch zó in de regen willen stappen en je nat willen laten regenen? Het was immers benauwd geweest vandaag door de hoge luchtvochtigheid en daarmee was een douche een aangename verrassing. Maar de flitsen weerhielden me ervan. Meteen met het vallen van de druppen, behoorlijke druppen, viel ook de temperatuur naar beneden. Zeker een paar graden en dat was ook meer dan welkom. Warmte is fijn, zonlicht heb je nodig, maar op de een of andere manier was het even genoeg en geeft het lichaam dat ook aan. Volgens mij was dat vanmiddag.
Jammer van de vlambloemen trouwens, want die lieten zich meteen op het gras vallen. De stengels zijn heel dun en die konden de vele druppels water niet dragen. Waarschijnlijk komen ze wel weer op, zodra het een poosje droog is. Wie niet droog was was Jikke! Ebba zag de bui letterlijk en figuurlijk hangen en kwam meteen na de eerste donderslag naar binnen. In tegenstelling tot Jikke. Die stond ongeveer een half uurtje later bij de keukendeur te roepen. Oh, wat was zij nat. Tot op de huid. Dat ze nat is gebeurd natuurlijk wel vaker en dan pak ik een paar vellen keukenrolpapier en veeg haar daarmee een beetje droog. Het schijnt, dat ze dat inmiddels doorheeft, want die schat ging voor het aanrecht zitten en keek richting keukenrol. Nadat ze keurig bleef zitten en ze het prima vond dat ze droog geveegd werd, beloonde ik haar. Dat had ze verdiend!
