Ohhh… Zijn ze niet lief? Twee reetjes, die rond half twee vannacht onder de appelboom aan het eten waren. Wat toch prachtig om te zien. Tegelijkertijd lijkt het, alsof er van deze twee reetjes een röntgenfoto is gemaakt. Dat komt wederom door de kou, waarmee de lens van de wildcamera lichtelijk met condens wordt bedekt. Toch zijn de reetjes nog redelijk duidelijk te zien. Zouden dit Pippi en Annika zijn? Of zouden het Pippi en Tommy zijn? Het is natuurlijk heel goed mogelijk, dat de grotere een mannetje is, maar nog geen hoorntjes heeft. Annika of Tommy maakt niet uit. Ze hebben bijna een kwartier van de appels gegeten, waarna ze onze tuin verlieten. Komende nacht weer?
En zo zijn er “zomaar” ruim drie jaar voorbij en hangen de gordijnen op de achterste overloop nog steeds niet in embrasses! Je weet wel, die lussen, waarmee je de gordijnen in broekgordijnen veranderd. De gordijnen hingen net voor een stopcontact, die daardoor heel duidelijk in beeld was. Ze hingen aan een kant van een raam op de vensterbank en aan de andere kant er net naast. Het meeste stoorde ik mij eraan, wanneer ik na het ramen lappen de gordijnen weer terug moest hangen en ze beslist niet zo wilden als ik. Grrr… Wie is hier de baas? Doordat ik onlangs een bak met lappen had opgeruimd, kwam ik die embrasses tegen en die had ik toch maar meteen aan de kant gelegd.
Ik wist nog wel dat ik ze had en ook wel waar ze lagen, alleen had ik de moeite nog nooit genomen om ze er daadwerkelijk aan te hangen. Maar alle goeie dingen komen langzaam. Soms héél langzaam… Bij Heiko in zijn “haken-bakje” vond ik prachtige haken. Met zelfs een soort schildje erachter. Daar waren precies vier van, waarmee ik mazzel had. Die werden gebruikt! En nadat ik de embrasses even had gestreken (het zou nu ook in een keer goed) had ik binnen een half uur alle haken in de wanden geschroefd, waren de embrasses om de gordijnen gemaakt en waren die op hun beurt weer op de haken gehangen. Zoveel mogelijk de ontstane broekjes gelijk hangen en klaar is Ke… Joke! Moest het nou écht ruim drie jaar duren voordat je een klusje afmaakt?
Vandaag zou Heiko aan het werk gaan in Jönköping. Samen met zijn collega Jonas zouden ze de laatste aanwezige plantjes poten en beginnen met het onkruid wieden. Zo was het vorige week donderdag, toen Heiko zijn baas voor het laatst sprak, afgesproken. Echter, zondagmiddag had de baas zich bedacht en vond dat andere dingen prioriteit hadden. Hij had daarbij verder geen tijd gehad om na te denken over andere klussen en vroeg of Heiko het erg vond, om vrij (ledig) te zijn vandaag. “Nee hoor, geen probleem. Er liggen nog een fiks aantal stammen te wachten, die nog gekloofd moeten worden. De dag wordt echt wel weer goed ingevuld.” Mooi op tijd, dat wil zeggen tegen negen uur, begon Heiko te kloven. De ene moot hout na de andere werd in vier, zes of acht stukken gekloofd, met behulp van de kloofmachine. Het aantal stukken is uiteraard afhankelijk van de dikte van de stam. De vorige keer was het veel dennenhout, vertelde Heiko. Dit keer was het vooral hout van de els en een beetje berkenhout. Een beetje variatie in hout is goed voor het stoken. De ene houtsoort brandt langer dan de andere. En niet elke houtsoort laat smeulende kooltjes achter als het is opgebrand. Dat laatste is vooral handig als je ´s morgens van bed afkomt en de kachel weer met nieuw brandhout op gang wilt brengen. Als er dan nog smeulende restje zijn, begint het vuurtje heel eenvoudig nagenoeg spontaan weer te branden.
Tegen een uur kwam Heiko weer binnen. Als hij eenmaal bezig is, heeft hij geen benul meer van tijd. Totdat zijn gevoel ineens een seintje geeft, dat het wellicht tijd is voor een kop koffie of een broodje. Ook al roep ik hem voor koffie: ook dat vergeet hij dan weer… Tijdens de lunch vertelde Heiko mij, dat hij bijna klaar was met de stapel en dat ik hem na de middag, als ik daar zin in had én het lichamelijk aan kon, mocht helpen met stapelen. Alle gekloofde delen had Heiko dit keer niet op de grond gegooid op een grote stapel, maar in de lege aanhanger. Dat scheelde bukken. De gevulde aanhanger parkeerde hij vlak bij de plaats waar er gestapeld moest worden. Dat scheelde ook weer. Nu hoefde niet alles eerst in de kruiwagen gedaan te worden en die verrijden naar de houtstek. Op deze manier kon het rechtstreeks vanuit de aanhanger gestapeld worden. Heiko gaf het aan en ik legde alles op de stapel. Als eerste bouwde ik de achterkant dicht, zodat er minder wind doorheen kwam. Het was namelijk best frisjes. Er bleven nog voldoende kleinere gaatjes over hoor. De wind kan er nog wel een beetje tussendoor blazen en zo helpen het hout te drogen. Ruim een uur later was alles alweer gestapeld. “Eendracht maakt macht!” Daarna ging Heiko verder met de laatste, onwillige stammen. De mooiste stammen, de meest rechte zonder zijtakken, had hij vanmorgen gedaan.
De moeilijke stukken had hij eerst even aan de kant gegooid. Die bewerkte hij nu met behulp van de kettingzaag en uiteindelijk met de kloofmachine. Het werden niet meer zulke hele mooie stukken. Vreemde vormen kregen ze nu. Ach, als het volgend jaar droog is brandt het zeker. Nadat alles was gestapeld gingen we de stand van zaken even weer opnemen en kwamen tot de conclusie, dat er nu tien kuub hout ligt te drogen. Dat is fijn. We zijn al op een derde deel. Een andere conclusie was, dat het houthok te klein is. Er kan maximaal 15 tot 16 kuub in gestapeld worden en dat is te weinig. Deze houtstek was overigens ook maar even een snel en zeer eenvoudig in elkaar getimmerd afdakje. Dat moest even zo vanwege het grote aanbod vanuit Eksjö. Volgend jaar gaan we eenzelfde grote houtstek bouwen, als die we eerder dit jaar van vele pallets hebben gemaakt. Die pallets is Heiko nu al aan het verzamelen. Later op de middag reed hij overigens nog een keer naar Pentti, om de voorlopig laatste stammen te halen én zeven pallets. De Fin heeft namelijk paarden, en het voer voor die paarden wordt geleverd op pallets. Daarnaast stookt hij op pellets en ook dat wordt in zakken geleverd op pallets.
´s Avonds had Heiko de Fin een berichtje gestuurd met de mededeling, dat hij het laatste hout had gehaald, alsmede de pallets. De man reageerde met de mededeling, dat hij het had gezien en dat hij nog drie dode bomen in het bos had ontdekt. Die konden ook weer omgezaagd worden. Er is alweer meer hout in aantocht. Het is daarvoor belangrijk, dat we het aanwezige hout zo snel mogelijk kloven en stapelen, want er komt zomaar weer nieuw hout bij. We kijken niet uit naar herfststormen, alleen áls die komen, verwachten we wel een paar keer naar Eksjö op en neer te kunnen rijden. Terwijl Heiko ´s middags nog een keer naar Eksjö reed, kon ik even weer bijkomen. Dat deed ik door wat zaken achter de laptop te doen. Onder andere vele foto´s bekijken, sorteren, in de juiste mapjes plaatsen en uiteindelijk ook nog eens in de cloud opslagen. Leuk werk, maar ook erg tijdrovend. ´s Avonds belde Örtengren weer: hij had het erg druk met het maken van offertes voor twee grote projecten in 2021. Weer geen tijd, om Heiko klussen aan te wijzen. Daarnaast werd het werk in de tuinen rustiger. Met andere woorden: Heiko is morgen vrij. Jikke vindt dat helemaal niet erg, want als Heiko iets bij de koffie krijgt, is ze er als de “katten” bij: even snuffelen en als ze het interessant genoeg vindt: proeven!
