Met mijn vader gaat het weer redelijk goed! Hij heeft in eigen bed lekker geslapen en is meer uitgerust ten opzichte van gisteren. Vanochtend hebben we even kort een video telefoongesprek met elkaar gehad. Fijn om elkaar zo even weer te zien en te spreken. Het doet ons goed, om te zien dat ze weer kunnen lachen na dit avontuur. Twee keer op een dag komt de thuiszorg om het een en ander te controleren en eventuele vragen te beantwoorden. Top! Via een bloemist hadden we een bloemetje geregeld, om de hereniging en goede afloop een beetje te “vieren”. Ook voor Elise en Froukje hadden we een bloemetje geregeld. Gewoon, omdat we het zo fantastisch vonden, dat die zo actief gehandeld hebben en zo behulpzaam waren. Elise was blij verrast, net als Froukje trouwens. Beide reageerden: “Had niet gehoeven…” Mocht er iets zijn, dan mogen mijn ouders vanaf nu ook altijd Geert en Froukje bellen en dat is ontzettend prettig. Vooral omdat die zo lekker dicht bij wonen.
De klus waar ik gisteren mee begonnen was werd vandaag voortgezet. Ondanks dat het vanmorgen wel mooi weer was om in de tuin iets te gaan doen, lokte het “afmaken” van de schuur-opruim-klus ook erg. Je ziet namelijk langzamerhand resultaat en dat is erg dankbaar werk. Tevens kom je weer dingen tegen, waarvan je wist dat je die had, maar niet terug kon vinden. Zoals de beschermende broek, die je tijdens het zagen met de kettingzaag aan moet hebben. Die had ik een paar jaar geleden van Joke gekregen, toen we nog in Blijham woonden. Regelmatig had ze mij al gewaarschuwd voor het gevaar als ik de kettingzaag aan slingerde. Meteen gevolgd door de vraag “Doe je alsjeblieft de beschermende broek aan?” “Ja dat wil ik wel, maar waar is die gebleven?” Vandaag kwam ik die eindelijk tegen. In een klein houten kistje, die ook nog tegen de achterwand van de garage stond, tussen andere dozen. Verwacht je niet hé? Hij moest er zijn, dat wisten we beiden, maar waar? Nu is die weer boven water en zal ik hem zeker gebruiken als de kettingzaag gehanteerd gaat worden.
Een ongelukje zit namelijk in een klein hoekje en een kettingzaag is nu eenmaal een zeer gevaarlijk stuk gereedschap. Reuze handig, maar ook erg gevaarlijk. Gelukkig heb ik ook een helm met vizier én schoenen met stalen neuzen. Dát, tezamen met de broek, geeft in ieder geval iets meer bescherming. Verder vond ik een accuboormachine terug. Ook daarvan wisten we beide dat er nog eentje ergens moest zijn, alleen was wederom de vraag waar? Ja hoor, vanuit een klein grijs koffertje kwam die tevoorschijn. Dat is fijn, want de Metabo accuboormachine is overleden, althans de beide accu´s en het is niet gelukt om daar een nieuwe accu voor te vinden. Dan is er nog de kleine, lichtere accuboormachine van mijn vader die al heel veel gebruikt is, maar jammer genoeg is de accu daarvan nu eveneens op. Over en uit. Tien schroeven erin of eruit draaien en de accu is leeg. Hopelijk is deze teruggevonden accuboormachine (en zijn beide accu´s) nog wel goed. We zullen het morgen weten: de accu zit nu aan de oplader.
Om al het gereedschap overzichtelijk een plekje te geven pakte ik een dikke balk, die ik op blokken van 45 cm hoog plaatste. Daaronder kon onder andere de kloofmachine staan en nog wat kratten met spullen. Op die balk staan nu op een rijtje alle elektrische gereedschappen. Mooi overzichtelijk en zo voor het grijpen. Mijn ouderwetse werkbank, rechtsachter in de garage, was ook bedolven onder van alles en nog wa. Die moest ook nodig ontruimd worden of misschien wel beter geformuleerd “ontzet” worden. Mooi werk, want het geeft me een mooie ruime plek om aan te werken. Aan de andere wand, tegenover de werkbank staan twee hoge kasten met een Lundia rekje ertussen. Beide kasten zijn helemaal leeggehaald en opnieuw ingericht. De rechterkast is nu bijvoorbeeld helemaal gevuld met schilders-attributen: kwasten, roerstokjes, schuurpapier, verfkrabbers, kleine en grote verfrollers, verfbakjes, afplaktape, afplakplastic, terpentine, noem maar op. Het resultaat tot nu toe is een véél nettere achterwand én een overzicht van de aanwezige materialen en de gereedschappen. Helemaal top! En dat werd tijd ook…
Ondertussen was ik begonnen met een nieuwe project. Via de mail werd namelijk een berichtje ontvangen van Albelli (Önskefoto in het Zweeds), met daarin een aanbieding. Een hele mooie aanbieding, die ik niet kan laten lopen: vele extra pagina´s gratis, wanneer je een fotoboek maakt met meer dan 100 pagina´s. Nu is het zo dat ieder jaar een fotoboek gemaakt wordt, met daarin de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar. Voor zo’n jaarboek zijn 100 pagina´s daarmee niets bijzonders. Af en toe had ik een aantal foto´s al in een nieuw mapje gezet, maar verder was ik nog niet met het jaarboek aan de slag geweest. Mede vanwege de gezondheidsklachten. De pijn in de maag, wat waarschijnlijk (mede) door de galblaas veroorzaakt blijkt te zijn, daarna de operatie en uiteindelijk het herstel weerhielden mij van dit soort klussen. Ondertussen voel ik me stúkken beter en startte ik enthousiast met dit project. Dat betekent echter, dat er duizenden foto´s bekeken moeten worden, om ze eventueel te sorteren op geschiktheid en relevantie voor het jaarboek.
De foto´s staan allemaal in mappen. Geen probleem om ze terug te vinden, toch? Alleen hebben sommige mapjes nog weer submapjes en daarmee heeft elke map in ieder geval een paar honderd foto´s. Fotografie is nu eenmaal een hobby en dankzij de digitale camera is het mogelijk om veel foto´s te maken. Meerdere van nagenoeg hetzelfde beeld, om de mooiste er uiteindelijk uit te halen en te bewaren. Als we een weekje naar Nederland gaan kan het maar zo zijn, dat we met twee- tot vierduizend foto´s terugkomen. Daaruit worden dan bijvoorbeeld vijftienhonderd geselecteerd en bewaard. Dat scheelt alweer, maar toch! Nog steeds blijven er heel veel foto´s over. Vandaag begon ik toch aan deze monsterklus: het bekijken en selecteren van een aantal kiekjes. Later, als alle mappen bekeken zijn, wordt die nieuwe map met geselecteerde foto´s opnieuw bekeken, om nog eens een kritische selectie te maken. De foto´s die daarna overblijven zullen waarschijnlijk gebruikt worden. Kortom, een zeer tijdrovende bezigheid, die zeker een paar dagdelen (lees dagen) in beslag zal nemen. Gelukkig duurt de aanbieding tot 14 mei.
Na de middag ging het hier opnieuw flink regenen. Waar de 1.000 liter watertank gisteren bijna vol was, stroomde die vandaag over. Gelukkig had ik er een overloopje aan gedaan en stroomt het teveel aan regenwater gewoon in het riool. Voorlopig hebben we voldoende mooi, schoon en gezond regenwater voor onze plantjes in de tuin. Misschien verklaren jullie me voor het volgende verhaal voor gek, maar tijdens het opruimen in de kelder kwam ik een zak kunstmest tegen. Bedoeld voor het gazon. Tja en wanneer kun je dat het beste over je gazon gooien? Ja, als het na het strooien gaat regenen of als het op dat moment al regent. Nou, het regende écht behoorlijk en die zak kunstmest stond mij natuurlijk in de weg: eruit! Paraplu op en strooien met dat spul. Helaas had ik er niet op gerekend, dat Joke achter het raam stond met haar fotocamera. Het tafereeltje is dus vastgelegd op de digitale gevoelige plaat. Komisch gezicht is het wel. Hopelijk kan het gras de actie wel waarderen en wordt het mooi groen, ten koste van het mos.
Toen ik toch met de paraplu op buiten was, maakte ik meteen ook even een foto van het bijna overstromende vijvertje. De afgelopen week had ik een aantal verwoede pogingen gedaan, om de dam waar onze “sluis” ín zit, waterdicht te krijgen. Aanhouder wint (vaak) en het was dan ook gelukt. Het waterniveau in onze beek en vijver ging weer stijgen. Dat is wel zo mooi, vinden wij. Maar… Nu er zoveel extra regenwater door ons beekje komt stromen, is de sluis onvoldoende geopend, om die vele liters stromend water door te laten gaan. Er kwam meer water aan, dan er via het sluisje door kon. Oftewel: het waterniveau steeg met het uur. Nu zit er in de sluis een opening waar een ijzeren plaatje in zit, met daarin drie gaten.
Die drie gaten laten in principe voldoende water door. Dan spreken we inderdaad over “normale” dagen. Voor een dag als vandaag met extreme neerslag geldt dat zeker niet! Dan moet het ijzeren plaatje eruit, waardoor de doorstroomopening groter wordt en het water sneller door kan stromen. Ik trok dat plaatje eruit en woesh… Daar ging het water heen! Wát een liters per seconde en wát een kracht. Oei oei oei. De actie was wel even nodig, want het water stoomde op bepaalde plaatsen al over de oevers. Hopelijk stroomt er nu even meer water verder dan dat er vanaf de andere kant weer bij komt. Ja, we houden het een tijdje in de gaten!
Wat aten wij vandaag? Min of meer verplicht iets met pindakaas. Waarom? Nou, er stond nog een grote pot met deze lekkernij in de voorraadkast en die zou wel eens vergeten kunnen worden. Dat zou natuurlijk heel erg jammer zijn en daarom werd het kip met pindasaus en rijst. Eerst werden uien gefruit, waaraan tomaatjes werden toegevoegd. Even later kwam daar een kippen-bouillonblokje bij in. Een paar minuutjes laten bakken toen werden de blokjes kip toegevoegd. Goed aanbakken, waarna er water bij kon worden geschonken. Zoveel, dat de kip er nét onder kwam. Daarbij een paar eetlepels pindakaas (!) en een scheutje Ketjap Manis, de zoete variant. Dit bleef ongeveer een kwartiertje sudderen. In die tussenliggende tijd werd de rijst en de boontjes mals gekookt. Tenslotte nog een paar preiringetjes aan de kip toegevoegd met nog een paar eetlepels pindakaas, waarna het kon worden geserveerd. Alleen de kleurencombinatie was al leuk op het bord. Het smaakte echter nog beter dan het leek. Een echte aanrader! Eet smakelijk!
