Gekaramelliseerde zilveruitjes!?!

Terwijl de dooi verder doorzet en het opnieuw een trieste mistige dag was, kunnen we aan het houtverbruik merken, dat de temperaturen omhoog zijn gegaan. Er gaat minder hout door dan in de afgelopen winterse dagen. Het blijft nu langer aangenaam warm, zonder dat er steeds gestookt moet worden. De te veel opgewekte warmte, door het verbranden van het hout in de houtkachel, wordt in de twee accumulatietanks opgeslagen en die kunnen we terugpakken op het moment, dat het vuurtje in de kachel uit is. In de twee accumulatietanks zit in totaal 1.000 liter. We stoken de ketel zolang door, totdat die 1.000 liter water in die tanks op 80 graden zit. Daarmee kunnen we de nacht gemakkelijk overbruggen. Via een warmtewisselaar wordt die warmte namelijk teruggegeven aan het water in ons cv-systeem. Erg handig!

De vorig jaar op 17 januari omgewaaide grote berk zorgde toen voor veel brandhout. Maar niet alleen dat. In de grote kluit en in het gat eronder zaten diverse grote keien. En daar zaten we nu net om verlegen. De toevoer van (smelt-) water is zo enorm, dat ons beekje twee keer zo breed is geworden en dat ons vijvertje aan bijna alle kanten overloopt. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Wát een water! Het bruggetje naar ons eilandje loopt rond, maar ligt nu aan beide zijden onder water. Ons eilandje is ook een heel stuk kleiner geworden. Omdat het water ook over het gras richting de houtstek loopt moesten we proberen die stroming een beetje te kanaliseren, het rechttrekken van de natuurlijke waterloop.

Het stromende water neemt namelijk ook zand mee. Gelukkig zit er op die plek gras in en gaat het wegspoelen van zand niet zo heel snel, maar de grond is enorm verzadigd van water. Heiko haalde drie kruiwagens met keien uit de kluit van de omgewaaide berk en legde die keien in het gras. De zwaardere keien verdwenen voor de helft in het soppige gras! We hebben al tegen elkaar gezegd, dat we dit jaar in juli of augustus, als de vijver weer nagenoeg droog staat, de wal daar moeten verhogen met keien. De nu neergelegde keien zullen daarvoor gebruikt worden. En meer! Want dit is uiteraard nog niet voldoende om de hele wal mee te beleggen en te verhogen. Dt wordt weer een leuk projectje.

“We zijn d´r bijna. We zijn d´r bijna, maar nog niet helemaal…” Opnieuw zijn er tientallen puzzelstukjes gelegd en het einde komt in zicht. Saai? Nee, spannend! De doos is leeg en de laatste stukjes liggen gesorteerd op model, naast de puzzel op de tafel. Heiko en ik hebben ieder een eigen tactiek. Heiko kijkt met name naar de puzzel en naar de vorm van het puzzelstukje en in tweede instantie naar de kleur. Als het model in theorie zou kunnen passen en er zit voldoende van de kleur in dat stukje, pakt hij die. Voor de verschillende modellen heeft hij verschillende namen. Sommige stukjes hebben “twee hartjes”, dat wil zeggen, twee gaten en één oortje. Andere stukjes heten “drie poters”, dat wil zeggen dat die drie oortjes hebben. En dan hebben we de “standaard stukjes”, dat zijn de stukjes met twee gaten en twee oortjes. En we hebben ook nog stukjes met “een hartje”. Dat zijn de stukjes met één gat en twee oortjes. Mijn tactiek is het pakken van een puzzelstukje en net zo lang op de afbeelding op de doos kijken, waar dat stukje zou moeten liggen. Of kijken wat voor stukje qua kleur en schrift ergens moet liggen. De beide tactieken vullen elkaar mooi en zodoende zijn we al zover gevorderd.

In de strijd tegen de tochtende keukendeur was ik begonnen met het breien van een slang. Dit breiwerkje wordt vervolgens gevuld, waarna die voor de keukendeur komt te liggen. Al een paar avonden achtereen zat “Oma Joke” op de bank te breien! Het vorderde langzaam, maar toch vorderde het. Ik moest ongeveer 80 centimeter hebben en dat had ik vanavond! Fijn gevoel dat morgen de tochtslang af is. Niet meer om de tocht, want de wind komt momenteel van een andere richting. Wel, omdat het breisel morgen dicht gehaakt kan worden.

Op de laatste dag van het jaar 2022 stuurde vriendin Froukje me een link. Het was er eentje met uitleg over het zelf maken van zuurkool. Erg lief. Maar wat liever was, was dat dat een onderdeeltje was van een recept met zuurkool. En dat recept heb ik vandaag gebruikt. We eten regelmatig een zuurkoolovenschotel en vandaag wilde ik eens iets anders maken met die groente. Volgens het recept moest er onder andere een eetlepel kerrie (!) door de zuurkool. Oké, doen we. Je moet open staan voor dit soort dingen, toch? De ovenschotel werd gemaakt met puree van gestampte gekookte aardappelen, waar dit keer crème fraiche, melk en een beetje nootmuskaat doorheen kwam.

Uiteraard kwam er ook vlees in: een grote rookworst werd daarvoor in dunne plakjes gesneden. Toen alles eenmaal klaar was ging onder in de ovenschaal de zuurkool, daarop kwam de puree, waarna de plakjes rookworst in de puree gedrukt werden. Als laatste werden spekreepjes over het geheel verdeeld en daarna mocht het in de oven. Nu vergeet ik bijna de gekaramelliseerde uitjes te benoemen. Hele bijzonder. Althans voor ons. Een heel potje met zilveruitjes moest, inclusief het nat, in een steelpannetje warm gemaakt worden. Met een drietal grote scheppen suiker. Dat geheel moest goed verwarmd worden, koken eigenlijk, terwijl het continue geroerd werd. Het nat verdampte uiteindelijk en daarna begon het proces van karamelliseren.

Tijdens het koken en verdampen van het nat kregen we de pure en scherpe geur van azijn in de neus: “niet fijn niet”! Na een tijdje waren de uitjes klaar en legden we die naast de zuurkoolschotel op ons bord. Heiko vond ze heerlijk! Ik vond ze “apart”. We hebben er lekker van gegeten, maar als je mij vraagt welk cijfer dit gerecht krijgt, dan wordt het geen hoog cijfer. Het is eens iets anders en het is goed om het gemaakt en geproefd te hebben. Toch zal het recept niet opgenomen worden in mijn eigen samengestelde kookboek of eigenlijk receptenmap. De volgende keer wordt het waarschijnlijk gewoon weer mijn beproefd gerecht met zuurkool.

De provincie Jönköping behoort tot de provincies in Zweden met de beste bereikbaarheid voor chirurgie! De zorgachterstand, die tijdens de pandemie was ontstaan, is in principe weg. Helaas staan ondanks dat 3.000 inwoners van de provincie in de rij voor een operatie. In november 2019 was dat 2.900 mensen. Toen de pandemie op zijn ergst was, steeg de wachtrij voor operaties tot 3.700. Op het moment van de laatste jaarwisseling ligt het aantal weer rond de 3.000. “In tegenstelling tot sommige andere regio’s bleven we operaties uitvoeren. Zelfs tijdens de pandemie. Zelfs toen we een beperkt budget hadden. Het heeft ons in een betere positie gebracht”, aldus plaatsvervangend directeur gezondheidszorg van de provincie Jönköping. In de zorggarantie in Zweden staat, dat “een patiënt niet langer dan 90 dagen mag wachten op een besliste operatie”. Daar is Jönköping de op een na beste van het land, met 83 procent die binnen 90 dagen wordt geopereerd. Als je kijkt naar hoeveel mensen binnen 60 dagen worden geopereerd, staat de Jönköping met 75 procent bovenaan.