Doordat onze Ebba gisteravond niet thuis was gekomen, sliepen Heiko en ik onrustig. Natuurlijk, ze is wel eens vaker een nachtje weggeweest, maar dan slapen we ook niet als normaal. Rond half vier kon ik de verleiding niet weerstaan, om naar beneden te gaan. Keukendeur open en Ebba roepen. Niet al te hard, omdat ik Heiko niet wilde wekken. Die sliep net op dat moment. Alles wat kwam: geen Ebba. Hoe vervelend… Niet alleen voor ons, voor haar uiteraard ook. Het is immers nat en koud buiten. Heeft ze het wel warm? Is ze ergens van geschrokken en weggerend en weet ze nu de weg niet meer naar huis? Is ze door een auto aangereden en ligt ze ergens? Oh, daar moet ik niet aan denken! Hopelijk komt ze in de loop van de dag weer thuis. Minstens elk half uur keken we uit het raam naar buiten. De tuin in en naar de overkant van de weg. Hopende dat ze, net als van de zomer, vanaf de berg komt, met een muisje in haar bek. Helaas… Geen Ebba te zien…
Nadat het volledig licht was ging Heiko meteen naar buiten. Hij wilde op zoek naar Ebba. Ik bleef thuis, voor het geval ze toch voor de keukendeur zou verschijnen. Eerst door de eigen tun heen en vooral goed kijken in de vijver en in het beekje. Misschien was Ebba over het flinterdunne ijs heengelopen en er doorheen gezakt. Nee, gelukkig niets te zien. Ook het stukje bos achter het beekje werd doorkruist, om te kijken of Ebba misschien met haar halsbandje achter een tak was blijven hangen en vastzat. Dat kán eigenlijk niet, omdat ze een bandje heeft die in dergelijke gevallen losspringt. Toch even controleren. Heiko keek, zowel op de grond, als in de bomen. Misschien was ze té hoog in een boom geklommen en durfde ze er niet weer uit te komen. Ondertussen riep hij continue haar naam, in de hoop dat ze hem zou horen en de juiste kant op zou komen lopen. Nadat het achter het huis was doorzocht ging Heiko aan beide kanten van de weg in de bermen kijken. Gelukkig was dat ook een vruchteloze actie. Vervolgens in het stuk bos tegenover ons huis. Overal dwars doorheen gelopen en ondertussen steeds roepend: “Ebba, waar ben je dan? Ebba…?”. De stappenteller app op zijn telefoon gaf later aan, dat hij zijn doel van 6.000 stappen had gehaald. Ja, dat zal wel, maar daar ging het nu niet om. Na een half uur te hebben rondgedwaald kwam hij weer binnen. Helaas, geen Ebba gevonden.
Doordat uiteraard ook Heiko zich “anders” voelde dan normaal, had hij geen zin om vandaag iets te ondernemen. Daarom ging hij de kelder in, om een paar spelletjes te darten. En als tegenstander op zijn digitaal scorebord koos hij wederom voor Sietse. Die bleek bij afwezigheid een duchtige tegenstander te zijn. Het werd zelfs 0-2 in het voordeel van Sietse en met nog slechts één dubbel te gaan (dubbel 2) kon Sietse de wedstrijd helemaal naar zich toetrekken, door er 0-3 in aantal legs van te maken.
Potverdikkemie, hij gooide de dubbel twee! En daarmee was het “game over” voor Heiko. Zonder dat Sietse er erg in had en ondertussen rustig in Zuidbroek aan de keukentafel zat met een kopje thee, had hij van Heiko gewonnen. Toen die mij dit vertelde heb ik Sietse uiteraard wel even op de hoogte gebracht. Hij was heel blij met zijn overwinning en wilde nóg wel een spelletje doen. Maar Heiko was ondertussen een partijtje met Jan Koops gestart. Ook die partij ging niet vanzelf. Er werd hard gestreden en op enig moment stond het zelfs 2-2 in legs. Er moest een beslissende vijfde leg gespeeld worden.
In die laatste en beslissende leg gooide Heiko gelukkig een keer 160, door twee keer een pijl in de trippel twintig (dus twee keer 60 punten) te gooien én met de derde pijl “tops” te gooien, dubbel twintig (40 punten). Een monsterscore, die Heiko nog nooit eerder had gegooid. Daarmee ging hij snel naar beneden met het aantal punten en kon hij eerder dan Jan proberen uit te gooien met een dubbel. Dat ging gelukkig goed en zodoende won Heiko dit partijtje van Jan. Op het nippertje trouwens, want Jan hoefde alleen nog maar dubbel 1 te gooien. Toen hij Jan daar later over informeerde was zijn reactie: “Ohhh, dus…”. Tja, een man van weinig woorden. Het was overigens de bedoeling, dat Jan en Dietske in februari 2021 onze kant op zouden komen en dan zouden Heiko en Jan vast nog wel even een paar pijltjes gooien. Helaas is corona de enige die gooit. En dan ook nog roet in het eten, wel te verstaan. Jan heeft de huurovereenkomst van hun huisje inmiddels geannuleerd.
De app die de scores van het darten bijhoudt gaf ook de gemiddelde weer. Heiko gooide gemiddeld bijna 40 punten met drie darts. Hmmm… niet geweldig hoog. Verder gaf de app aan, dat Heiko zijn hoogste score 160 was. Dat klopt dus en dat leidde uiteindelijk tot de overwinning op Jan. Slechts twaalf keer was zijn score boven de 100 en slechts drie keer boven de 140. Ik denk, dat het verstandig is dat hij nog even blijft doorgaan met oefenen. Het gemiddeld van Jan Koops ligt in het echt geloof ik wel een beetje hoger! Na dit spelletje ging Heiko opnieuw even een rondje lopen om Ebba te zoeken en te roepen. Met een schorre keel kwam hij weer binnen. Helaas nog steeds niet met Ebba…
Nog niet al te lang geleden, had ik een stuk zuurkoolspek gekookt. Dat aten we toen bij de stamppot wortels en uien: hutspot. En al jaar en dag snijden we het dikke zwoerd eraf, simpelweg omdat we die geen van beiden lusten. Veel te vet en eigenlijk ook nog eens onsmakelijk. Die zou op de compostbak belanden. Toch niet dit keer! Want ineens schoot het me te binnen, dat mijn moeder wel eens zwoerdjes aan vogeltjes gaf. Waarom heb ik dat dan al die jaren niet gedaan? Daar kwam vanaf die dag verandering in: ik maakte een klein sneetje in het zwoerd en drukte daar het schroefoogje door. Binnen een paar tellen waren er al koolmeesjes mee aan het eten! Omdat ze vanaf het huisje gingen eten, moest ik er wel even om denken, dat het zwoerdje gedraaid werd. Met deze tweede hoefde dat echter niet! Vogeltjes zijn niet dom: ze pakten het zwoerd met de snavel vast, trokken hem omhoog, pakten hem in een pootje en gingen eten! Ik weet heel zeker, dat de zwoerdjes niet weer weggegooid zullen worden.
De houtvoorraad werd vandaag ook weer even door Heiko aangevuld. Daarvoor had hij de kruiwagen nodig. Alleen was die dit keer al gevuld. Niet met hout, maar met Jikke. Die zat prinses-heerlijk in de bak en keek een beetje om zich heen. Ah! Natuurlijk! Dat was natuurlijk, omdat ze zo de vogeltjes in de gaten kon houden, die links van haar, naar het voederhuisje gingen. Oh, oh… Heiko liep op haar af en dat was al voldoende om haar uit de kruiwagen te krijgen. Had Heiko haar ergens mee gedreigd? Hij kon tenminste nu wel dat doen wat hij in eerste instantie wilde doen: hout halen.
Deze druilerige dag hield ik me hoofdzakelijk bezig met… het Jaarboek 2020! In eerste instantie was het even weer oefenen met het programma. Het was immers al een poosje geleden, dat ik dat had gebruikt. Inmiddels waren er een paar updates geweest en die kon ik meteen installeren. Er was daadwerkelijk het een en ander veranderd, maar drastische wijzigingen hadden ze gelukkig niet doorgevoerd. Toen ik zeker wist, dat ik dit programma weer kon gebruiken voor het jaarlijkse fotoalbum kon het sorteren van de foto´s beginnen. Dat was lastig. Het eerste mapje was “Beestenboel”, met daarin vele foto´s van Jikke en Ebba…
Heiko had tijdens het hout halen nog even een foto gemaakt van de houtstek. Oei, de linkerkant is al helemaal leeg. Op de nog te kloven blokken na! Dan is er nu veertien kuub verstookt. Hij was inmiddels begonnen met het hout van de rechterhelft van deze houtstek. En dat terwijl de winter met strenge vorst nog moet beginnen. Heiko zei, dat we nog tot ongeveer 1 februari hout hebben. Daarna moeten we verder stoken op pellets. Gelukkig hebben we die ook nog voldoende in de kelder liggen.
Op Tweede Kerstdag hadden we ons tegoed gedaan aan allerlei hapjes en daardoor onze eetlust verpest. Het menu voor de Tweede Kerstdag bleef daardoor onaangeroerd. Gelukkig was er vandaag nog een herkansing op de “Derde Kerstdag”. Het werden de Zweedse gehaktballetjes met prinskorv, boontjes en spruiten als groenten en aardappelpuree. Beetje jus erbij en smullen maar. Het is vandaag trouwens de eerste dag, dat de kerstliedjes niet meer op de radio te horen zijn. De kerstdagen zijn over en daarmee is de normale programmering terug op “kerstzender” Mix Megapool. We moeten er nog weer 11 maanden op wachten voordat het weer zover is. Na het eten trokken we ons terug in de kamer en sloten we het derde kerstdagdiner af met een toetje. Voor Heiko de yoghurt met vruchten met uiteraard slagroom en voor mij een heerlijke mousse. Gelukkig is het morgen weer een gewone dag…
Wat ons de laatste weken opviel in de diverse reclamefolders van supermarkten: er stonden “stickers” in. Ik noem het voor het gemak maar even stickers. Het waren duidelijk opvallende plaatjes met daarop de tekst: “Vi stöttar svenska leverantörer” – We steunen Zweedse leveranciers. Dat stond bijvoorbeeld bij melkproducten en eieren, maar ook bij vlees. Het is duidelijk, dat men wil, dat jij als consument, zoveel mogelijk producten koopt van de landelijke fabrikant. Of dat nu gaat om boter, kaas, eieren of vlees: als je er maar van koopt. Dat heeft vast en zeker te maken met het feit, dat vele bedrijven het momenteel moeilijk hebben. Persoonlijk vind ik dit een heel goed initiatief. Zou het het gewenste resultaat opleveren? Zou men er rekening mee houden?
Toen we rond elf uur vanavond naar bed gingen, was onze Ebba nog steeds niet weer thuis… Jikke was er wel en die kreeg meer dan normale aandacht. Echter, Jikke was niet zichzelf. Ze was erg veel binnen. Sterker nog: ze is slechts twee of drie keer heel kort naar buiten geweest en was de rest van de dag steeds bij ons. Onze conclusie is, dat ze haar zusje miste en niet lekker in haar vel zat. We weten, dat katten soms een paar dagen weg kunnen blijven en daarmee hebben we nog hoop op een goede afloop. De kat van Jan en Dietske in Assen, was volgens mij vier weken weg en kwam daarna zomaar weer binnenlopen alsof er niets aan de hand was. Hopelijk blijft ons een dergelijke spannende tijd bespaard…
