Nog even over gisteren. Op de terugrit vanaf Tranås stelde Heiko voor om ´s avonds nog even een kort rondje te rijden om reeën en/of elanden te spotten. Het was tenslotte alweer enige tijd geleden dat we dat hadden gedaan. We rekenden samen uit om hoe laat we dan zouden moeten gaan rijden, vanwege de snel invallende duisternis. Hmmm, eens kijken: om zes uur wordt het schemerig en om half zeven is het pikkedonker. We moeten dan niet later dan half zes wegrijden als we nog iets willen zien. Tjonge, dat is vroeg! Dat was even weer een wakker-schud-momentje over de toch al heel snel korter wordende dagen.
We reden richting het Noorden en sloegen zomaar ergens willekeurig een paadje in. Het duurde maar even of er renden drie reeën een klein eindje voor ons over de zandweg van links naar rechts. Daar bleven ze even staan om naar ons te kijken en sprongen vervolgens door het hoge gras verder van ons vandaag richting de veilige bossen. Dat begon al goed en beloofde veel! Helaas bleef het daar bij. Overigens was het in de dichte bossen al eerder donker dan we berekend hadden. De volgende keer kunnen we beter tegen vijf uur al wegrijden om nog fatsoenlijke foto´s te kunnen maken. Het werd al té snel donker en daarmee was de kans verkeken om nog wild te kunnen spotten. Jammer, volgende keer beter.
En toen… Trommelgeroffel… Vanochtend kreeg ik de beelden onder ogen van de wildcamera en kon een schreeuw van geluk niet onderdrukken: “Er staat een eland op een van de filmpjes!” Heiko die boven was, kwam meteen naar beneden en nadat de filmpjes van de camera naar de laptop waren gekopieerd begon het genieten. Het waren overigens elf filmpjes in totaal en daarmee wreven wij ons al in de handen. Elk filmpje duurt ongeveer een minuut of twee, dus reken maar uit! Het eerste filmpje liet meteen zien, dat er een eland bij de boom stond. Ze rook de appels wel, maar had niet meteen door waar ze precies lagen. Op het tweede filmpje was te zien, dat de eland, een vrouwtje trouwens, een appel met veel plezier opat. Oh, wat geweldig om te zien, zoals ze daar in alle rust aan het smikkelen is!
En zie je de tijd? Het was rond negen uur, gewoon terwijl wij in de kamer zaten! Niets vermoedend stond Agnetha, zo noemen we haar maar even, in de tuin! We hadden overal lampen aan en daar heeft ze zich helemaal niets van aangetrokken. En wij hebben er helemaal niets van vernomen. We haalden de filmpjes van de wildcamera en besloten, om hem iets verder van de boom weer op te hangen. In het geval van het filmen van Pippi en Tommy, de reetjes, was de filmafstand goed, maar nu met Agnetha had de camera wel iets verder weg mogen hangen. De eland is ook zó groot. Laten we hopen, dat dit de generale repetitie was en dat we binnenkort het hele toneelspel te zien krijgen… Hoe dan ook: superblij met deze beelden!
Maar wat is dat? De perenboom is ineens een stuk kleiner geworden. Of is dat mijn verbeelding? Nee, de kop van de boom was afgeknapt en bungelde nog ergens tussen (de nieuwe) top en het gras. Oh, wat jammer! Hij deed het juist zo goed. Zou dit het werk van eland Agnetha geweest zijn? We weten dat ze heel graag jonge fruit- en jonge berkenboompjes lusten. Nadat Heiko even had gekeken, bleken er geen sporen rondom het boompje zichtbaar te zijn. Daarmee is het voor ons helder, dat het niet de schuld van Agnetha is. Gelukkig maar, want we houden niet van vandalisme. Ook niet als het door een eland gebeurt. Het zal waarschijnlijk toch gewoon de wind zijn geweest, die de dunne stam heeft doen afknappen. Sneu… Een van de overige scheuten mag nu de taak van de stam overnemen.
Tijdens het winkelen gisteren zag Heiko hamburgerbroodjes liggen. “Goh, dát is lang geleden dat we die hebben gehad!” Ja, best wel. Een eindje verderop zagen we in de diepvries, naast het “gewone” gehakt, ook een pakje met vier hamburgers liggen. Dát was de druppel. Zowel de broodjes, als de hamburgers verdwenen in het winkelwagentje, alsmede een kilo uien. Vanmiddag bakte ik de hamburgers, deed daar toen ze bijna klaar waren een plakje smeltkaas op, sneed ik vier uien in reepjes en liet ik alles lekker garen in de koekenpan. Het duurde niet lang voordat Heiko vanaf de zolder kwam. De geur van dit alles trok naar boven en zijn neus is nog goed! Snel dekte hij de tafel en smeerde hij de broodjes alvast, zodat de warme hamburgers meteen op het broodje konden.
Zelf deed ik er zo weinig mogelijk op, omdat ik dat gewoon het lekkerste vind. Je proeft dan alles “beter”. In tegenstelling tot Heiko… Op zijn broodje kwam, behalve de hamburger met het plakje gesmolten kaas, zowel onder als boven op zijn vlees een flinke lading uien en werd het een en ander op smaak gebracht met curry en mayonaise. Hij vroeg zich nog even af of hij dat “geval” wel in zijn mond kon krijgen. En ik wachtte erop, dat alles tussen het broodje uit zou lopen. Maar dat ging wonder boven wonder goed. Binnen een paar minuten was het broodje hamburger op. Hij had er zichtbaar van genoten. Gelukkig voor hem was er nóg een broodje en voldoende uien én nog een hamburger. Die tweede ging er met net zoveel smaak achteraan. Heerlijk! Ik had aan een genoeg en liet het daar zodoende bij. Best wel een keer weer lekker zo´n broodje. In Blijham aten we dat vaker dan hier trouwens. Waarom? Geen idee, het is eigenlijk best voor herhaling vatbaar.
Deze grote steen boeit mij elke keer weer als we er langsrijden. Hij ligt rechts van de weg, in een stuk omgezaagd bos, waar onlangs nieuwe boompjes weer gepoot zijn. Als je namelijk goed naar deze steen kijkt, dan zie je er heel duidelijk een gezicht in. Zie jij het ook? Concentreer je eerst op de foto´s hierboven. Ik zie op de linker foto bijvoorbeeld heel duidelijk een brede mond, met daarboven een vooruitstekende neus. Daarboven een oog aan de rechterkant. Nog iets verder naar rechts zie je iets wat een oortje zou kunnen zijn. Het is een gezicht die je aankijkt, waarbij het oog een beetje omhoog kijkt. Zie je het nu ook of is het alleen in mijn fantasie zo duidelijk? Het grappige is namelijk, dat Heiko in de rechterfoto hierboven een heel ander gezicht ziet. Heiko ziet in zijn fantasie een beest op zijn rug, op de grond liggen. Het hoofd of de kop, ligt op de grond en het dier kijkt naar de hemel. De mond is nog steeds de mond, maar hij ziet het vooruitstekende gedeelte van de steen als een hele dikke neus en “mijn ogen” als neusgaten. “Mijn oortje” is voor hem het enige zichtbare oog en iets dichter bij de grond ziet hij een oortje. Zie je dat gezicht ook? De rechterfoto is onder een iets andere hoek genomen, waardoor je inderdaad ook Heiko´s versie ervan kunt maken. Grappig toch? Eronder heb ik dezelfde foto´s nog even ingekleurd via het programma Paint, zodat misschien duidelijker te zien is wat wij erin zien.
En dan… “Project zolder-trap-opgang”!
Omdat het vandaag een regenachtige dag was, pakte Heiko een klusje aan, die onderdak kon gebeuren. Het aftimmeren van de trapopgang naar de zolder. Daar hadden wij nog nooit iets aan gedaan en de vorige eigenaar blijkbaar ook niet, in de 32 jaar die hij hier had gewoond. De eerste bewoners wisten ons namelijk te vertellen, dat hun behangetje er nog steeds inzat. De zoon had zelfs op een stuk hardboard zijn naam geschreven en die stond er ook nog. De zijwanden van de trapopgang wilden we betimmeren met schrootjes, die daarna dan geverfd gaan worden. De schrootjes had Heiko verzameld van het hout, dat hij uit Aneby had gehaald. De toenmalige eigenaar had een wandje gesloopt en bood het hout gratis aan. Er is veel van dat sloophout in de kachel verdwenen, maar deze planken waren te mooi om op te branden.
Heiko had het toen al in zijn achterhoofd gehad, om ze te zijner tijd hiervoor te gebruiken en zo geschiede. Ze stonden al in de kelder klaar en het gereedschap was ook in voldoende mate aanwezig. Niets stond dus in de weg om dit klusje op te pakken. Fijn, want dan kan het “project zolder-trap-opgang” ook een keer van het “To-do lijstje” gehaald worden. Een voor een werden de plankjes op maat gezaagd en vastgezet aan de wand. Rond de traptreden was het even puzzelen en koste het wat meer tijd om alles goed aan te laten sluiten. Zienderogen vorderde het. Aan het einde van de dag zat de wand erin! Nu is het aan mij, om alles verder te doen. De schrootjes, en misschien ook de trap, worden geverfd en er komt een nieuw behangetje in. Het begin is gemaakt en naar onze volle tevredenheid!
