Heiko had een goede nachtrust gehad en ging zodoende vandaag weer voor Örtengren aan het werk. Dat betekende, dat hij rond half negen naar Tranås vertrok. Vanaf dat moment ging ik meteen aan de slag met het scannen van de gedichten van opa Arend Leugs uit Sappemeer. Samen met oma hebben ze jarenlang aan de Kleinemeersterstraat 127 gewoond. Heiko kan zich nog heel goed herinneren, dat zijn opa die gedichten schreef. Dat wil zeggen, dat opa ze uittypte op een kleine koffertypemachine. Opa kon heel goed rijmen en noemde zijn gedichten “Riemsels”, wat Gronings is voor rijmpjes. Zoals ik gisteren al schreef, heeft hij er 1.000 gemaakt. Verdeeld over negen ringbanden. Ik begon met de eerste ringband en maakte elke keer foto´s van een twintigtal gedichten. Daarmee bleef het overzichtelijk. Voordeel daarvan was ook, dat als er iets mis mocht gaan, er slechts twintig foto´s opnieuw genomen hoefden te worden.
Nadat de gedichtjes gefotografeerd waren opende ik de app Adobescan en ging naar de map met de afbeeldingen. Daar sorteerde ik ze op de juiste volgorde, van laag naar hoog. Vervolgens gaf ik akkoord voor de selectie, waarmee de foto´s werden geladen in het programma. Toen ze daar eenmaal stonden kon ik ze bewerken. Dat wil zeggen: als eerste werd gekeken of ze niet gedraaid moesten worden. Dat deed ik natuurlijk, wanneer ze op de kop stonden of er bij waren gaan liggen. Hierna kon de foto zogenaamd worden bijgesneden. Wat in feite erop neerkwam, dat alleen de “ringen” van de map en de gedichten in beeld kwamen. Als dat allemaal gebeurd was controleerde ik nog even of ze allemaal wel scherp geworden waren. We hebben er immers niets aan, als we de gedichten later niet kunnen lezen!
Af en toe moest een gedicht opnieuw worden gefotografeerd en dan handmatig op de juiste plaats in de app gezet worden. Dat was een lastig klusje, maar met veel geduld… Als dat allemaal goed was kon het PDF-bestand aangemaakt worden. Dat duurde vaak een poosje, want de foto´s hadden wel een bepaalde grootte. Eenmaal klaar kon het bestand “gedeeld” worden, door het via Google Mail naar mezelf te mailen. Eenmaal ontvangen opende ik het document op de laptop. Daar kon ik het weer downloaden en op de juiste plaats op de harde schijf zetten. Plus een kopietje in de map voor de cloud. En dat heb ik herhaald tot de twee mappen met 250 gedichten en een paar krantenknipsels digitaal waren. Ja, het was rond half twaalf dat het laatste document in de cloud werd gehangen. Wat gaf dat een goed gevoel! Nog zeven mappen met “riemsels” te gaan, die hopen we de eerstvolgende keer dat we bij Heiko zijn ouders zijn, mee te kunnen nemen. Meteen heb ik de documenten naar Heiko zijn ouders gestuurd via WeTransfer. Misschien vinden ze het wel leuk om de gedichten van de vader van Heiko zijn vader weer eens te lezen.
Van al dit werk had Heiko geen weet, want die was immers in Tranås weer verder gegaan met het snoeien van de 25 fruitbomen. Daar waar hij dinsdagmiddag aan het einde van de dag gebleven was, begon hij vanmorgen. ´s Ochtends was hij daar alleen en na de middag ging hij er samen met zijn collega Håkan heen. Samen gaat het toch leuker en een beetje sneller uiteraard. Als je een fruitboom goed wilt snoeien en in dit geval ook nog eens flink moet uitdunnen, ben je minstens twee uur per boom bezig. Rondom de bomen is het inmiddels een grote chaos met afgezaagde takken. Daar staat tegenover dat de takken van de bomen weer ruimte hebben gekregen en dat er weer zonlicht door kan komen. Stiekem heeft Heiko overigens al even op de weersvoorspelling van morgen en volgende week gekeken, want het was opnieuw frisjes vanmorgen.
Hij had nu wel andere schoenen aangetrokken trouwens. Niet zijn werkschoenen, maar zijn eigen hoge wandelschoenen. Daar ging de sneeuw niet overheen gelukkig en zodoende werden de voeten niet nat en niet zo koud. Toen Heiko tegen twaalf uur op de zaak kwam moest hij meteen bij Örtengren in de auto stappen: nieuwe werkschoenen uitzoeken. Helaas hadden ze bij de winkel Optimera zijn maat niet, maar dat werd meteen geregeld. De schoenen zijn in de juiste maat besteld en komen maandag of dinsdag binnen. Schoenen voor Heiko, nota voor Örtengren. De weersvoorspellingen zijn overigens zo dat de temperaturen langzaamaan omhoog gaan. Overdag zal het niet meer vriezen. Ach, dat vinden we niet erg. We hebben een prachtige winter gehad en als dit het was, hoor je ons beslist niet klagen.
Vandaag zaten de EHIC kaarten voor ons twee bij de post. Volgens afspraak precies drie dagen na de bestelling via de website. Fijn, want nu kunnen we in het buitenland weer laten zien, dat we in Zweden tegen ziektekosten verzekerd zijn. Op dit moment komen we vanzelfsprekend niet in het buitenland. Wanneer we weer mogen reizen, gaan we uiteraard wel zo snel mogelijk een keer weer naar Nederland. Daarbij kruisen we Denemarken, Duitsland en uiteraard Nederland. Overal kan je iets overkomen en kun je een arts nodig hebben. Dan is het een veilig gevoel, dat we dit pasje bij ons hebben. Deze is weer drie jaar geldig. Bedankt, Försäkringskassan!
Vanmiddag kreeg Heiko een telefoontje van een dame van de afdeling “Orofacial medicin”, geneeskunde voor mond en gelaat, van het Ryhov ziekenhuis te Jönköping. De dame vroeg naar mij. Ik was natuurlijk niet in de buurt. Waarom blijven ze toch volharden in het bellen van Heiko´s telefoonnummer? Kunnen ze misschien niet naar buitenlandse nummers bellen? Ik heb namelijk nog steeds mijn Nederlands nummer en abonnement. De dame wilde de uitslag van het onderzoek van het weefsel dat uit mijn mond is weggehaald, doorgeven. Het was allemaal goed! Er zijn geen verkeerde cellen geconstateerd! Het was “gewoon” een mondschimmel en daarvoor krijg ik medicatie voorgeschreven. Het recept daarvoor zou ze aanmaken en dat kunnen we morgen bij een apotheek ophalen. Gelukkig! Je gaat er altijd van uit, dat alles goed is en je wilt ook niet aan iets “ergs” denken, maar toch… Met dit bericht slaakte ik uiteindelijk wel even een zucht van verlichting. Onwillekeurig en onbewust zit je toch een beetje in spanning.
Maar wat is het nu precies wat ik heb? Het heet “orale candidiasis of spruw”. Dat is de benaming voor een infectie van het mondslijmvlies, met een gistachtige schimmel. Het komt voor in de mond van gezonde mensen en veroorzaakt niet noodzakelijk een infectie. Die krijg je pas bij verminderde weerstand of verstoorde natuurlijke balans van de mondflora (dat zijn alle micro-organismen die in de mond leven). In mijn geval zijn er twee factoren die dit kunnen veroorzaken of erger maken: het ontbreken van de normale bacteriële mondflora en het gebruik van inhalatiecorticosteroïden (pufjes). Het gaf me enigszins een geruststelling te weten, dat bij maar liefst 20 tot 50% van de gezonde bevolking deze aandoening in de mondholte terug te vinden is. Ik kan niet wachten, dat Heiko morgen de nieuwe medicatie mee naar huis neemt. Daar waar men de hapjes heeft weggehaald brandt de mond namelijk nog steeds. Ik ga ervan uit, dat het na het gebruik van de nieuwe medicijnen beter wordt. Ik heb sinds het einde van de middag weer een lach op mijn gezicht!
