Woensdag de 15e juli kwamen onze gasten met regen in Ödarp aan en…
…vandaag, vrijdag de 24e juli verlieten ze met regen Ödarp… Gelukkig bleef het tijdens hun verblijf hier goed weer. Zodoende hebben we veel zon gezien. Veel buiten kunnen zitten: op het terras naast de keuken – op het oosten, op de overdekte veranda – op het zuiden en op de vlonder in de tuin. Bijna anderhalve week waren ze bij ons en hebben we heel veel (bij-)gepraat, lekker en vooral gezellig samen gegeten en gedronken én het nodige van de omgeving gezien. Rondgereden in de Zweedse natuur, gepicknickt aan een meer, naar het Harley Davidson museum geweest, het lucifersmuseum bezocht, gewinkeld in Eksjö en Tranås, samen gegrilld in de tuin, gebarbecued op de veranda, beetje geklust bij oprit, dieren gespot zoals reeën, hazen, kraanvogels en vosjes, mooie wandelingen gemaakt en nog veel meer. Het was eigenlijk best wel een drukke anderhalve week. Inmiddels zijn de twee wereldreizigers weer veilig thuis aangekomen in Zuidbroek en in Annen. Ja, het waren uiteraard mijn tante Heiltje en mijn neef Sietse, die hier voor de vijfde, respectievelijk zesde keer op bezoek waren.
Op de foto hierboven dronken we (voorlopig) nog het laatste kopje koffie samen in Ödarp, met daarbij een stukje zelfgebakken rabarbertaart met slagroom. Hierna maakten we nog een familiefoto in de kamer, waarbij “de oudste”, mijn tante van 88 jaar, in de schommelstoel plaatsnam. Een mooie foto ter afsluiting van hun bezoek. Misschien wel de laatste keer voor mijn tante, want ze gaf deze periode zelf meerdere keren aan, dat het haar deze keer veel meer moeite kostte. Ze kon het verschil tussen de vorige keer, in december met de Kerst en nu goed merken. Uiteraard hopen we, dat ze in december weer samen komen, maar we hebben er tegelijkertijd alle begrip voor als het niet meer gaat. De jaren gaan tellen…
Tegen tien uur werd het voor hen echt de hoogste tijd om te vertrekken. Hun plan was, om aan het einde van de middag ergens in de buurt van Lund in zuid Zweden een hotelovernachting te nemen. De volgende dag zouden ze dan bij Malmö via de Öresundbrug naar Kopenhagen in Denemarken rijden en meteen door naar de boot, die vanaf Rödby naar Putgarden vertrekt. Vervolgens een hotelovernachting net boven Hamburg, om tenslotte op zondagmiddag weer thuis te zijn. Een zeer relaxte terugreis, verspreid over drie dagen waarop ze ongeveer 350 kilometers per dag zullen rijden. De route zou niet via de E4 gaan, maar via binnen-weggetjes. Zodoende zouden ze ongeveer zo´n vierenhalf uur in de auto zitten met daartussen de nodige stops voor koffie of iets anders.
Het is altijd erg triest, om de auto waarin je familie zit, weer te zien vertrekken. Je kijkt wekenlang uit naar het bezoek, telt de dagen af dat ze komen, geniet met volle teugen van het samenzijn en als de tijd dan weer is aangebroken dat ze naar huis moeten, is het erg ondankbaar en verdrietig. Tot aan de bocht in zuidelijke richting zwaaiden wij hen en zij ons uit. Daarna verdwenen ze uit het zicht en bleven we samen, maar toch alleen, achter in de stilte van onze omgeving. Eerst maar even een kop koffie en niet te veel zeggen. In stilte terugdenken aan de mooie dagen. We hebben weer mooie herinneringen gemaakt én vele foto´s, die ons daarbij helpen. Dát pakt niemand ons af. Deze dag verliep verder zonder noemenswaardige acties of gebeurtenissen. Het bleef beperkt tot een beetje opruimen en samen napraten over de laatste periode. Het oppakken van de bekende draad wilde niet vandaag. Morgen misschien weer…
´s Avonds was dit prachtige plaatje van de ondergaande zon voor ons huis wellicht de juiste weerspiegeling van onze gevoelens. Zonder geluid, zonder tekst… de foto zegt genoeg. Of mijn neef en tante dit hebben gezien in het zuiden van Zweden?
