Gaat het lukken of gaat het niet lukken? Dat was dé vraag van vandaag. Gelukkig, elk nadeel heeft dan écht zijn voordeel, ging de afspraak in het ziekenhuis vandaag niet door en kon ik vele uurtjes verder werken aan het fotoalbum. Of toch niet? Nee, eerst nog samen met Heiko naar Tranås. Boodschapjes doen. De laatste weken deed Heiko dat steeds alleen en nam hij trouw alles mee wat ik op het lijstje had gezet, maar ik wilde zelf graag weer in de winkel kijken. Er is natuurlijk meer te koop dan het noodzakelijke en een keer iets anders is best lekker. We hadden een aantal winkels op de planning én even bij Örtengren aan. Uiteindelijk duurde dit uitstapje de hele ochtend en waren er zomaar vier uur weggesnoept van de tijd voor het jaarboek. Er bleef echter voldoende tijd over en het lukte om alle gewenste foto´s een plekje te geven. Én daarna teksten toe te voegen. Vervolgens de algehele controle of ik geen mapjes was vergeten. Nadat ik me ervan had overtuigd, dat ik niets had gemist en niet toevallig een foto twee keer had gebruikt, kon Heiko de uiteindelijke controle doen.
Nadat hij nog een aantal foutjes of oneffenheden had aangetroffen en die waren verholpen, konden de ruim 1.200 foto´s ge-upload worden. Daar was het programma wel even mee bezig. Daarna werden ze verzonden naar Önskefoto. Toen alles bij hen ontvangen was kreeg ik de prijs in beeld. Dankzij de kortingsactie kon er wel even 372 kronen bespaard worden, oftewel een kleine 40 euro. Het is wederom een dik boekwerk geworden met 87 pagina´s, maar ja: we beleven ook zóveel in een jaar tijd en dat willen we wel graag vastleggen in het boek. Als we straks oud en een beetje vergeetachtig zijn, kunnen we de fotoboeken erbij pakken en de mooie avonturen, bezoekjes, verbouwingen en overige herinneringen ophalen. Wat heerlijk dat het allemaal gelukt is, wat een opluchting. Er is een last van mijn schouders gevallen…
Heiko mocht vanochtend weer aan het stroom. De fysiotherapeut had hem gevraagd of acupunctuur effect had en Heiko had zelf wel het idee, dat het een positieve uitwerking had op het herstel. De klachten wisselen wel iets per dag, maar over het geheel voelt hij een stijgende lijn. Doorgaan! De fysiotherapeut zette Heiko in een ruimte en stak de naaldjes weer in zijn arm en deed er de draadjes aan. Het controle-kastje kreeg Heiko binnen handbereik. De fysiotherapeut ging zelf in de andere ruimte iemand masseren. Deze keer legde hij uit hoe het kastje werkte en hij gaf aan, dat Heiko zelf de stroompjes op de verschillende kleuren draadjes naar wens mocht verhogen of verlagen. Tja, dat moet je niet tegen Heiko zeggen. Hij had het idee dat hij de pulsen van de rode draadjes niet zo duidelijk voelde. Opplussen. Op het controlepaneel was te zien, dat de witte draadjes 27 volt (?) krijgen, de blauwe 26 en de rode 30. Die laatste stond eerst op 25, maar dat vond Heiko te weinig. Echter, bij 32 werd het erg ongemakkelijk én pijnlijk! De zenuw kreeg ineens een flinke opdonder… Dat was blijkbaar te veel van het goede. Een goede balans werd gevonden bij 30. Een nieuwe afspraak voor acupunctuur staat alweer gepland. Kan hij dan verder experimenteren? Want we hebben begrepen dat de stroompjes tegen de pijngrens aan moeten zitten. Dán heeft het effect.
Ons laatste bezoekje in Tranås was aan mijn werkgever Örtengren. Hij kwam net binnen, terwijl wij aan het praten waren met een collega, die ons drie geraniums verkocht. We vertelden, dat de vorigen deels waren bevroren en we zodoende nieuwe moesten kopen. Dat vond Örtengren wel leuk! “Handel!” zei hij. We gingen met hem naar binnen en dronken samen een kop koffie. Zwart en sterk. Alleen die vond Joke (onvoorstelbaar) te sterk! Ze vroeg mij of er suiker was. Dat had ik zelf eigenlijk nog nooit zien staan, maar toen ik een kastje opentrok zag ik een maatbeker met witte korrels. Dus toch. Joke kreeg een schep vol in haar koffie, roerde en dronk. Oei, wat trok die een vies gezicht! De witte korrels waren geen suiker, maar zout! Terwijl we met Kenth aan het praten waren en hij uiteraard vroeg naar de tenniselleboog, vroeg hij of ik eventjes met een Nederlander kon praten, inzake een offerte voor een partij bomen en struiken. Voor een nieuw project in Jönköping.
Hij vroeg mij of ik de verschillende bomen en struiken wilde doorgeven via de telefoon. Mij leek het handiger, om een foto te maken en die vervolgens toe te sturen aan de Nederlander. De ontvanger vond dat ook een goed idee en zodoende kreeg die even later via de WhatsApp het lijstje door en zou hij voor een offerte zorgen. Örtengren kent het programma WhatsApp niet en volgens mij ging er wel een wereld voor hem open. Hij had het allemaal telefonisch doorgegeven, soort voor soort en was dan een half uur tijd kwijt geweest. Nu was het slechts vijf minuutjes werk. Dat moet hem aan het denken hebben gezet, want even later sprak hij over een kantoorbaan voor mij. Hmmm, interessant, want met alle lichamelijke klachten van de laatste weken begon ik te twijfelen aan mijn inzetbaarheid voor hem. ´s Avonds belde hij mij al. Hij wilde graag verder praten over zijn voorstel. Oké! Volgende week kom ik langs en gaan we dat bespreken!
Is dit geen aandoenlijk tafereeltje? Toen we terugreden van Tranås zagen we deze drie koeien in een stuk weiland liggen. Gemoedelijk met z´n drietjes: papa, mama en kindje. Voor een koeienliefhebster als ik, is dit toch wel het mooiste wat er is. Het gezinnetje bij elkaar en niet zoals bij de meeste bedrijven. Vaak staan immers de koeien en stieren apart en worden de kalfjes meteen bij de moeder weggehaald. Wellicht kan het in Nederland niet anders, omdat daar immers niet zoveel (wei-)land is. Een stukje verderop troffen we nog lakenvelders aan. Een prachtig getekend koeienras. Veelal zwart met een wit “lakentje” over het midden van de rug en buik. En er waren een aantal kalfjes bij, die heerlijk dartelend bij, inderdaad, papa en mama aan het genieten waren van het mooie weer!
Waar we nog meer van konden genieten? Van een verrassing uit de brievenbus! Meteen na het bezoek aan Tranås keek ik of er iets bij de post zat. En ja! Een folder en een grote envelop. En op die grote envelop stond “Voor opa en oma”. Oh, dan krijg je het al warmpjes. Er zat een prachtige kaart in, met een tweetal harten erop. Een rode en een roze. Slikken, Joke, slikken… En op het moment dat we de kaart openden en zagen we, dat onze kleindochter Merle er binnenin prachtige stempels voor ons had opgezet. Ja, toen kwamen er toch wel even een paar waterlanders hoor… Wat een fantastische verrassing! Wat prachtig! We hebben Merle, via mama Elise´s WhatsApp heel erg bedankt en de kaart hangt inmiddels prominent in huis! Nogmaals bedankt, lieve Merle!
