Eindelijk! Ik mocht vanochtend het digitale fotoalbum voor Heiko bestellen. Omdat hij gisteren nog zo verwend was door Gert en Elise en tijdens het uitpakken van het cadeau foto´s waren gemaakt, wilde ik die erbij doen. En dat deed ik daarom als eerste: de foto´s van de camera halen, bewerken, verkleinen en toevoegen. Voor alle zekerheid keek ik alle pagina´s nog maar na. Heiko kon ik immers dit keer niet vragen. Er zit overigens weinig tekst in en daarom was het alleen kijken of de foto´s er goed instonden: genoeg van de kantlijn af, belangrijkste deel in het midden van de foto, kleur goed. Dat soort dingetjes.
Nadat ik me er zelf van had overtuigd, dat er geen fouten inzaten, drukte ik op de knop “bestellen”. Al gauw bleek, dat er 999 foto´s moesten worden geüpload. “Jeetje, Joke! Had je er nou niet nog ééntje bij kunnen doen?” Dat had op dat moment nog gekund, maar vond dat eigenlijk nog kinderachtig ook. Nadat het programma ongeveer een half uurtje bezig was geweest met het uploaden, kwam ik uiteindelijk op de site van Önskefoto. Daar kon ik kiezen voor een omslag, al dan niet met een titel, en er kon gekozen worden voor de grootte. Alles ingevuld en tenslotte besteld. Even later kreeg ik de bevestiging al in de mailbox. Ahhh… Nu zal Heiko nog bijna veertien dagen moeten wachten: afleveringsdatum staat op 22 april aanstaande…
Is het niet geweldig? De tak van de kersenboom komt in bloei! En in tegenstelling tot dat wat we de laatste tijden op vaas hadden staan, worden deze eens niet wit. Ze zijn roze! Ik zal Heiko even vragen om wat voor kersenboom het nou eigenlijk ging, want volgens mij hoort er nog iets voor kersen… Hoe dan ook, deze tak geeft prachtige bloemetjes. En er zitten nog wel een stuk of vijftig knoppen aan, die hopelijk allemaal open zullen komen. Mooi! Nee, ze ruiken niet. Ach, dat is hier ook niet interessant eigenlijk. Iets ruiken is er via de laptop niet bij. Nóg niet. Zal dat ooit nog komen?
En wat deed de zestigjarige vandaag? Gewoon, dat wat hij al bijna twee maanden doet: bomen snoeien. Deze keer was hij weer eens met collega Håkan op stap. Bij een adresje net buiten de stad Tranås. Midden in de natuur. Vorig jaar waren ze daar voor het eerst geweest. Toen moesten er vier bomen flink uitgedund worden. Er was sprake van een serieuze achterstand in het onderhoud. De klant was echter zo tevreden, dat hij toen al zei, dat ze ieder jaar terug moesten komen. Oké prima. Zodoende werd hij op een lijst gezet en was het nu zijn beurt. Toen ze er waren kwam de vrouw des huizes naar buiten. Ze heette Heiko en Håkan welkom en vertelde meteen dat ze al een beetje bang waren dat ze vergeten zouden worden. Nee hoor, vergeten kan niet meer. Alles is nu uitstekend door Heiko geïnventariseerd en staat in een Excel document. De klus nam nu niet zoveel tijd in beslag als vorig jaar. Na drie uur waren ze daar klaar. De afgeknipte takken en twijgjes konden ze gewoon laten liggen. Dat ging de klant zelf later wel opruimen. Uitstekend, tot volgend jaar!
We hadden er nog niet zo lang geleden over gesproken: ons uitstapje naar Oslo. Vorig jaar hadden we kaarten besteld voor André Rieu. Die zou op 28 oktober 2020 in het concertgebouw Oslo Spektrum een optreden verzorgen. Helaas ging het niet door vanwege corona. Een paar weken voor het concert kregen we bericht, dat het was uitgesteld naar 30 mei van dit jaar. De kaarten bleven gewoon geldig, alleen het hotel moest even worden geannuleerd en opnieuw worden geboekt voor die tijd. En vandaag kregen we bericht, dat het concert van dit jaar eveneens is afgelast. Het is nu verhuisd naar 22 juni 2022! Binnenkort maar nogmaals hotel annuleren en weer boeken voor volgend jaar juni. Even in agenda gezet, zodat het niet vergeten wordt!
Na de eerste klant gingen de “H-tjes” vanmiddag weer ieder hun eigen gang: Håkan bezocht een klant met enkele fruitbomen en Heiko kon naar een ander adres. Daar moest een mooie appelboom gesnoeid worden, die de laatste jaren door de klant zelf gesnoeid was. Dat was duidelijk te zien. Heiko moest behoorlijk veel wegknippen en zagen, om weer een mooie open appelboom te krijgen. De andere boom was een grote kersenboom. Die moest weer in model geknipt/ gezaagd worden. Telkens als Heiko een tak had weggeknipt of gezaagd moest hij op een paar meters afstand naar de boom kijken, hoe het model was geworden. En om te beoordelen welke tak daarna aan de beurt was. De baas had gezegd, dat hij erg voorzichtig en nauwkeurig te werk moest gaan. Anders zou het een “catastrofe” worden! Dat werd het gelukkig niet. Heiko is erg voorzichtig en zaagt liever drie keer korte stukjes van een tak af, dan een keer een té lang stuk. Knipbeurt geslaagd en boom leeft nog! Ondanks dat ik Heiko steeds op het hart druk, dat hij foto´s moet maken, vergeet hij dat helaas met enige regelmaat. Jammer, want nu kon ik geen eigen foto´s plaatsen. Misschien de volgende keer weer…
Ahhh… Dappere dodo! Vandaag had ik de beneden verdieping maar eens even een beurt gegeven. Daarbij kwam ik een speeltje van de dametjes tegen, waar vooral Jikke veel plezier aan had. Een rieten bal, met daarin een belletje. Daar ging ze mee de hele kamer door: rennend en springend. Ebba daarentegen laat dat ding volledig links liggen. Ik heb het daarom maar naar de opslagkast gebracht. Het muisje, die er ook bij lag, heb ik laten liggen. Daar speelt deze dame nog wel eens mee. Vandaag niet, want hoe ik mijn best ook deed om beweging in Ebba te krijgen, ze bleef liggen. Zelfs toen ik het speelgoedmuisje op haar rug legde. Na even weggeweest te zijn was het muisje verdwenen. Die lag onder haar hoofd. Ze was er bovenop gaan liggen slapen!
Bij het bekijken van de foto, of die goed gelukt was, zag ik vele lussen in het stof van de krabpaal. Natuurlijk is dat het werk van de nagels van Ebba. Maar daarom hoef ik het nog niet leuk te vinden. Of wel? Pillen op stof kun je verwijderen met bijvoorbeeld een scheermesje, maar dat durfde ik hier eigenlijk niet doen. Daarom pakte ik een schaar en knipte een lusje af, op een onopvallende plek. Als het niet goed ging, was het niet zichtbaar. Het ging echter prima en daarom zette ik door en knipte alle lusjes eraf. Groot en klein. Tot het stof “lusvrij” was en ik een handjevol lusjes kon weggooien. Het ziet er weer strak uit!
Vannacht had het weer gevroren en na een nachtvorst merken we meteen, dat er meer vogeltjes bij ons komen eten. Dit keer waren er ook twee vreemden te gast. Jammer genoeg had ik niet een van de camera´s in de buurt en daarom nam ik een paar foto´s met mijn mobiele telefoon. Niet ingezoomd, want dat zou allemaal tijd kosten. En dat heb je niet veel als je vogels wilt fotograferen. Ze zijn zo snel als de wind en voor je erom denkt alweer verdwenen. Het waren gele vogeltjes en nou denk ik, dat het een mannetje en vrouwtje sijs zijn. Het mannetje rechts van de pinda´s heeft toch duidelijk een zwart kopje. Of is het toch de heer en mevrouw Groenling? Ik ga voor het eerste, ondanks dat er wordt geschreven, dat ze vaak in groepjes trekken. Wat denk jij?
