Nee, het is nog niet de laatste nachtvorst waar we dit voorjaar mee te maken krijgen. Voor een paar dagen staat die nog op het programma. Vanochtend moest Heiko dan ook even tijd maken om zijn autoruiten te krabben. Frisjes dus ´s morgens. Overdag is het daarentegen wel lekker. Het zonnetje is er nagenoeg de hele dagen bij en de temperaturen lopen al mooi naar dubbele cijfers. Vooral morgen en zondag gaat het rond de 10 tot 12 graden worden. Voor ons ongekend. In ieder geval een paar maanden. Met die temperaturen is het beslist niet erg, dat het ´s nachts een graadje vriest. En dan de ochtenden… Je denkt misschien, dat dit dezelfde beelden zijn van een paar dagen geleden, maar dat is niet het geval. Nu was het vijvertje namelijk weer gedeeltelijk bevroren.
Als eerste feliciteerden we elkaar vanochtend met de verjaardag van de jongste zoon van Gert en Elise: Jelte. Die is vandaag maar liefst drie jaartjes geworden. Hieperdepiep! Hoera! Wat gaat de tijd toch snel… Daarna stuurden we via WhatsApp felicitaties naar Jelte zijn pappa en mamma. Gisteren mocht de jarige Job al op school trakteren en morgen hebben ze een klein feestje. Vanuit Zweden is er een grote kaart naar hem onderweg en hopelijk wordt die op tijd, vandaag dus, bezorgd. Daarnaast is met mama Elise een afspraakje gemaakt voor wat betreft een cadeautje. Jelte maakt volgens ons van alle dagen een feestje. Hij is altijd vrolijk. Gefeliciteerd, lieve Jelte!
Je wilt natuurlijk wel even weer weten hoe het met de tak van de Japanse kers is. Die bloeit volop! Zoals gehoopt zitten er vele bloemetjes in de takken en dat maakt het geheel behoorlijk kleurrijk en vrolijk! Alleen zal dit een van de laatste foto´s zijn. Zo niet dé laatste. Het gaat nu namelijk met een razend tempo en dat zal betekenen, dat het ook met een razend tempo afgelopen zal zijn. De uitgebloeide bloemen vallen al af en zelfs knoppen, die het niet hebben mogen meemaken, dat ze tot bloei kwamen. Al met al hebben de takken ongeveer twee weken in de kamer gestaan en we hebben er zeker veel plezier van gehad. Nog een paar dagen waarschijnlijk en dan nemen we afscheid van elkaar.
“Morgen even bellen?” Op die vraag, die ik gisteren aan Froukje stelde, kreeg ik meteen een positief antwoord. Rond elf uur belden we dan ook met elkaar. Froukje, hart- en suikerpatiënt, had gisteravond haar eerste vaccinatie gehad. Ik was natuurlijk heel erg benieuwd hoe het nu met haar ging: “Prima!” vertelde mijn, altijd opgewekte, vriendin. Vanochtend was ze al naar de Apk-keuring geweest, zoals zij haar onderzoek naar haar suikerziekte altijd noemt en ze waren tevreden. Hoe fijn is dat allemaal! Dat “even” bellen weten we al wel van elkaar. We hadden er namelijk beide al koffie bij gepakt. En de tweede… Nadat vele onderwerpen de revue hadden gepasseerd, sloten we rond één uur (twee uur later) ons gesprek af. We waren weer helemaal bijgepraat. Het was weer ontzettend gezellig! PS: de foto is niet van vandaag… Dit telefoongesprekje was overigens niet het enige telefoontje met Nederland. Vorige week belde mijn tante Henny uit Schildwolde. Toen waren wij onderweg en hadden we geen goed bereik. Ik beloofde haar terug te bellen en dat werd vandaag. Erg leuk om haar stem weer eens te horen. Ze wordt binnenkort 91 jaar! Ook met haar vloog de tijd om en was er zomaar een uur verstreken. Leuk!
Waar we ze hadden gekocht weet ik al niet eens meer. Zo lang is het al geleden, dat we een drietal kunstplantjes hadden meegenomen. Ze waren speciaal bedoeld voor de mand van onze roestige fiets. Daarin stonden rode neppers, die meer en meer roze en zelfs heel licht roze waren geworden. Het leek niet meer. Ik haalde de oude bloemen er heel snel uit. Het waren allemaal bloemen op stengels, die ik gewoon in het zand had gestoken. De nieuwe zaten in potjes. Daarvoor maakte ik drie kuiltjes, waar de potjes precies in konden staan. Ik moet er wel even aan wennen. Deze bloemen zijn namelijk kleiner dan de rode. Het lijkt echter wel netter. Vind ik, persoonlijk, eigenlijk best wel…
Niet alleen rondom het trollenhuisje is de lente in zicht. Uiteraard ook aan de kant van de fiets, bij de oprit. In de borders bijvoorbeeld staan al meerdere tulpen vele centimeters boven de grond, komen op de drie bekende plaatsen de pioenrozen boven en laten de twee sedum plantjes al behoorlijk veel groen zien. Tot mijn verbazing komen er al lupines boven de grond! Voor mijn gevoel is dat nog veel te vroeg. Die bloeien toch in juni? De rododendron, aan beide kanten van de trap bij de voordeur heeft meerdere knoppen. Voor het eerst meer dan twee! Welke kleur hadden die nog maar? Zo zijn er meer vragen overigens hoor, want Heiko heeft iets geplant, waarvan hij niet meer weet wát en welke kleur. Het zal een “verrassende bloei” worden dit jaar.
En hoe verging het Heiko vandaag? Die was weer op pad gegaan met collega Henrik. Bij een klant in een villawijk in Tranås moest onderhoud gepleegd worden aan een grasveld. De bewoners willen graag een mooi egaal groen grasveldje, maar ieder jaar komen er helaas vele dode plekken in het gras. Reeds twee keer eerder was het gras “gerepareerd”, maar jammer genoeg waren er eind vorig jaar opnieuw dode plekken in het gazonnetje. Overigens niet bij de buren… Wellicht is de grond die onder de grasmat zit niet helemaal zuiver? Later gaat de bewoner een grondmonster laten nemen. Voor nu mochten de beide jongens van Örtengren op komen draven, om hun kunsten te vertonen. Het dode gras werd er overal zo goed mogelijk uit geharkt. Daarna werd er graszaad over uitgestrooid en tenslotte kwam er potgrond uit zakken overheen. Dat werd losjes uitgestrooid over het graszaad. Ze begonnen met vier kilo graszaad en zes zakken met potgrond. Dat bleek al snel onvoldoende. Na de koffiepauze gooiden ze nog eens 15(!) zakken potgrond, matjord, op de aanhanger en namen ze 10 kilo graszaad mee, gräsfrö. In totaal is er tot nu toe bijna 15 kilo gras uitgezaaid en zijn er 21 zakken potgrond leeg gestrooid. De klus is echter nog niet klaar. Wát een klus. “Het is weer eens iets anders” zegt Heiko “…en dat is en blijft het leuke aan het tuinwerk!”
Na de middag nam collega Henrik vrij en kon Heiko een paar fruitbomen gaan knippen. Eerst bij een adresje in noord Tranås, waar drie fruitbomen stonden die gesnoeid moesten worden. Voor de eerste keer door medewerkers van Örtengren. En dan mag Heiko zich uitleven. Terwijl hij daar bezig was belde Örtengren met de vraag of Heiko ook nog even een perenboom in zuid Tranås wilde knippen vandaag. Waarschijnlijk had Örtengren dat toegezegd. Voor Heiko geen probleem, ook al werd het ietsje later van vier uur (einde werktijd). Nadat hij klaar was met de drie bomen stapte hij in de auto en reed hij naar het volgende adres. De bewoners waren niet thuis en voor de zekerheid belde Heiko even naar de baas. Om het huisnummer te verifiëren. Stel je voor, dat hij de verkeerde boom snoeit. Hij was echter bij het juiste huis. Daar stond een grote perenboom in de voortuin die aan de beurt was om gesnoeid te worden. Dat was overduidelijk. Vele uitlopers die richting de hemel waren gegroeid. Na ruim een uur was dat varkentje gewassen en kon Heiko zich met een tevreden gevoel afmelden bij de baas. Weekend!
Nadat ik gisteren met het eten aan het experimenteren was geweest, ging ik vandaag voor het vertrouwde. Ach, experimenteren is wellicht een groot woord. Het was gewoon eens iets anders eten. Rond half zeven konden we vanavond aan tafel. Heiko had na het werk nog boodschappen gedaan en die moesten eerst worden opgeruimd voordat we konden eten. Met name de diepvriesspulletjes konden niet langer buiten de diepvries blijven. Bij binnenkomst rook Heiko de zuurkool al en inderdaad er kwam een grote schaal met stamppot zuurkool op tafel. Met de een na laatste rookworst, zuurkoolspek, spekreepjes en jus. Ook dit was weer eens lekker. Ik kan er overigens bij vertellen, dat ik mijn bordje niet heb leeggegeten: mijn ogen konden meer op dan mijn mond…
