Fiets in de verkoop… en verkocht!

 
“Wat doen we met de fiets?” Soms heb je van die ideeën, die totaal niet uitgevoerd worden. Neem nou de fiets. Ik zou er hier graag rondjes mee fietsen, alleen is het niet het juiste model. In verhouding zit het stuur te laag, waardoor je erg voorover leunen moet. Dat gaf meer pijn in de rug, terwijl het tegenovergestelde juist door het fietsen zou moeten plaatsvinden. Daarmee stond de fiets maar in de schuur. En hij stond meer dan eens in de weg. Vanochtend de fiets schoongemaakt, de banden opgepompt en daarna de fiets buiten gezet. Met de bedoeling om er een aantal foto´s van te maken van de échte Albert Samuelsson en dan op Blocket, de Zweedse marktplaats te zetten.
 
Toen de foto´s genomen waren en de fiets weer in de schuur was gezet, nam ik meteen de kruiwagen mee terug. De voorraadbak in het stookhok was alweer nagenoeg leeg. Op dat moment was het droog en dan moet je de kans grijpen! Ik had gezien waar Heiko de laatste keer het hout weggepakt had en daar ging ik verder. Dat moet dan goedkomen. Na vier kruiwagens vol naar huis te hebben gebracht, was de bak weer mooi vol. In tegenstelling tot andere keren, had ik nu niet netjes gestapeld. Op zich lijkt het leuk, maar het is in feite toch onzin? Zo kan het ook. Wellicht kan er nu iets minder aan hout in de bak, puur omdat het kriskras door elkaar ligt. Elk nadeel heeft zijn voordeel: ik kon een kruiwagen minder vullen.

Voor vanmorgen was Heiko weer uitgenodigd om een paar uurtjes te werken. Deze keer bij een appartementencomplex in de plaats Boxholm. Hij meldde zich om half acht bij de zaak en op dat moment kwam er ook net een vrachtauto aan. Uit Denemarken. Die stopte precies voor de inrit. Even later bleek, dat de trailer helemaal volgestouwd was met kerstbomen. Het bleken Disney kerstbomen te zijn uit Denemarken. Die had Örtengren in juli dit jaar gekocht. De chauffeur vertelde, dat hij de trailer in Göteborg had opgepikt. Waarschijnlijk was die met de vrachtboot gekomen. Eén van de pallets met kerstbomen in een netje was voor Örtengren. Er was echter een probleempje. De chauffeur had geen machine bij zich, om de pellet van de vrachtauto af te tillen. Tja, en zo´n apparaat heeft Örtengren uiteraard ook niet. De spanning liep even hoog op, op de vroege ochtend. Optie een was om alle negentig kerstbomen, allemaal in een netje ingepakt, stuk voor stuk van de pellet te halen en bij de zaak neer te leggen. Optie twee was om heel snel een vorkheftruck te regelen. Dat laatste bokste Örtengren in vijf minuten voor elkaar. Toch wel handig als je veel mensen kent…
     
Toen duidelijk werd dat de kerstbomen niet een voor een gelost hoefden te worden, vertrokken Heiko en Håkan naar Boxholm. Eerst nog even via het stuk grond, achter de garage op het industrieterrein, waar Örtengren veel voorraad aan plantgoed heeft staan. Er moesten nog vijfenvijftig extra plantjes mee van één soort. Die pasten precies op de aanhanger. Ongeveer een half uurtje later kwamen ze bij het appartementencomplex aan. Op drie verschillende plaatsen moesten er honderd-en-vijf stuks van een soort gepoot worden en daarnaast nog eens veertig stuks van een ander soort. Alles moest wel gepoot worden op een talud en dat maakte het een beetje zwaarder dan normaal. Op een gegeven moment voelde Heiko, dat zijn voeten pijn gingen doen en zijn rug. Gelukkig duurde het niet de hele dag. De baas had aangegeven, dat zijn inschatting was, dat de klus ongeveer anderhalve dag zou kosten. Voor twee personen. Het poten verliep echter voorspoedig. Na ruim drie uur poten waren de “H-tjes” (Heiko en Håkan) al klaar.

Toen restte hen nog het verpoten van een paar grote struiken van een oude heg. Hun verwachting was, dat de oude heg enorm in de grond vast zou zitten. Op het moment, dat ze aan de klus begonnen, bleken de kluiten recentelijk al een keer verpoot te zijn geweest. Ze zaten dan ook nog redelijk los in de grond. Het (opnieuw) verpoten kostte daarmee niet meer tijd dan een half uur. Nog even een boterham in de auto gegeten en de aanhanger goed schoongeveegd, het gras geharkt en de stoep aangeveegd. Daarna was er echt niets meer te doen en reden ze rustig aan terug naar Tranås, waar ze om twee uur ´s middags aankwamen. Er was geen andere klus meer, waardoor er slechts zes werkuurtjes genoteerd konden worden. Op tijd thuis! Mooie werktijden!
  
Alweer? Sinds een week of twee liggen in de tuin uitwerpselen. En niet van onze dametjes Jikke en Ebba. De uitwerpselen liggen voornamelijk aan de zuidkant van de tuin. Dus vanaf de veranda richting trollenhuisje. Heiko had er vorige week al een paar hoopjes verwijderd. Hij was toen met het kloven bezig en dan wil je niet onverwacht iets onder de schoenen. Dit keer lagen er hoopjes naast het trapje naar de veranda, onder het talud. Zijn ze afkomstig van vosjes? We denken het wel. De wildcamera staat op dat gedeelte van de tuin gericht, om de “dader” te filmen, alleen is er nog niets bruikbaars op de filmpjes te zien. Ja, een vlag die wappert of een kat die voor de camera langsloopt. Of Heiko, die even iets uit de tuin pakt…
 

Om even voor half zeven plaatste ik de advertentie van de fiets op Blocket. Een vijftal foto´s en een stukje tekst. Voor de tekst hadden we een paar andere advertenties bekeken. We wilden wel alles noemen, wat een ander ook noemt. Zo krijgt de potentiële koper meteen alle informatie en krijg jezelf geen overbodige berichten. Tegen Heiko zei ik nog zo voor de gein, dat de fiets morgen rond deze tijd weg zou zijn… Om zeven uur precies kwam er al een reactie binnen: iemand vroeg of de fiets er nog was. Na nog twee berichtjes over en weer was de fiets verkocht! Dat is toch wel heel snel. Binnen een uur! We spraken af, dat de man morgenmiddag hier komt en de fiets meeneemt. Krijg ik dan gelijk? Is de fiets morgen rond half zeven weg? Was ik nu maar een weddenschap aangegaan…

Waarom zijn er in Zweden zoveel woningen rood? Iemand schildert al jaren met veel plezier zijn huis en de aangrenzende schuren in exact dezelfde kleur: een helder karmozijnrood met witte passementen op de ramen. Verderop in de straat hadden de huizen van de buren hetzelfde kleurenschema. Eveneens op het Zweedse platteland gaat het rood door. Alsof het verplicht is. Bijna alle landelijke huizen en schuren in Zweden zijn vrijwillig rood, zij het in verschillende tinten. De kleur, specifiek bekend als Falu rood, is de afgelopen eeuw een consistent symbool geweest van het leven in Zweden. Tegenwoordig kan de rode verf worden gekocht in bouwmarkten in heel Zweden. Vroeger was dat anders. In de 16e eeuw werd de kleur gebruikt, om huizen mee te verven. Toen was het rode verf alleen bedoeld voor de rijken. Dit kwam, doordat koning Johan III van Zweden deze mode introduceerde. Pas vanaf 1800 sloeg de kleur ook aan bij de armen, vooral op het platteland. Veelal vanwege de lage kosten.

Hoe is de kleur nu eigenlijk ontstaan? Je moet hierbij weten, dat de bron van de kleur een naamgenoot is van de kleur rood. Faluröd, Falu rood komt uit de Falun kopermijn in Midden-Zweden, die dateert uit de 9e eeuw. Tegenwoordig is de mijn een museum en Unesco-werelderfgoed. Ooit was het de grootste kopermijn van Europa en het economische anker van het Zweedse koninkrijk. In de 17e eeuw kwam tweederde van de koperproductie in de westerse wereld van Falun. Op dat moment was Zweden een van de grote mogendheden van Europa en alles werd betaald met koper van Falun. Natuurlijk heeft elke mijn een vervaldatum en ja hoor, de kopervoorraden begonnen aan het einde van de 17e eeuw te slinken; in 1687 stortte de mijn zelfs in. Dat was het einde van de hoogtijdagen. Vanaf de 18e eeuw begonnen ze daarom na te denken, over wat ze konden doen, als er niet zoveel koper was. Toen begonnen ze de productie van de rode verf op te voeren. Het idee erachter was eveneens, om iets te doen te hebben, voor als er in de mijnen juist niets te doen was.

Omdat er geen edelmetaal meer over was, was het maken van rode verf een slimme manier om geld te blijven verdienen. Aan diezelfde mijn. Falu rood is namelijk een afvalbijproduct. Gemaakt van overgebleven rotsen en ertsen die ijzer bevatten. Na verloop van tijd verweert het ijzer, om ijzeroxide te vormen en dat vormt de basis voor het unieke pigment. Dat wordt vervolgens gewassen, gedroogd en verbrand. Door de hitte verandert het van een aards geel in een briljante rode kleur. In de droogoven verdwijnt al het water uit het slib en verandert het van kleur. Het droge pigment wordt vervolgens vermalen en gemengd met water, bloem en lijnolie, om uiteindelijk de verf te produceren. De eerste 200 jaar was het een felle kleur, omdat ovens niet zo heet werden. Vandaag de dag, dankzij nauwkeurige temperatuurregeling, bestaan ​​er meerdere tinten Falu rood, waaronder een donkerrood en zelfs een zwarte. Hoe warmer de temperatuur, hoe donkerder de verf wordt. Dus eigenlijk is het rood verven van huizen vanuit de mijnen van Falun ontstaan. En dan met name omdat het zo goedkoop was.